ပဏာမ
လူမင္း နတ္မင္း ျဗဟၼာမင္း စေသာ အမင္းမင္းတို႔၏ ဝပ္ဆင္းေကာ္ေရာ္ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္ မူထိုက္၍ အလံုးစံုေသာ တရားတုိ႔ကို မေဖာက္မျပန္ သယမၻဴဉာဏ္ ျဖင့္ အမွန္ထိုးထြင္း အလင္း သိျမင္ေတာ္ မူေသာ ဘုန္းေတာ္ ေျခာက္ပါးသခင္ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ ျမတ္ႀကီးအား ရိုေသျမတ္ႏိုး လက္စံုမိုး၍ ရွိခိုးပါ၏ ဘုရား။
နာညၾတ ေဗာဇၩ တပသာ၊
နာၾသႀတိေျႏၵ သံဝရာ။
နာၾသၾတ သဗၺနိႆဂၢ၊
ေသာ တၱႎ ပႆာမိ ပါဏိနံ။
ဧေတန သစၥ ဝေဇၨန၊
ေဟာတု တုမွာ ကံ ဇယမဂၤလံ။
ေဗာဓိဉာဏ္၏ အေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ ေဗာဇၩင္ဟု ဆိုအပ္ေသာ အက်င့္ျမတ္ကို ၾကဥ္ထား၍ ၊ ခပ္သိမ္းဥႆံု လံုးစံုမ်ား စြာ သတၱဝါတို႔၏ ေဘးရန္မသင့္ ခ်မ္းသာခြင့္ကို ငါဘုရားသည္ ျမင္ေတာ္ မမူ၊ ဣေႁႏၵေျခာက္ခု ေစာင့္ထိန္းမႈ ကို ၾကဥ္ထား၍ ခပ္သိမ္း ဥႆုံ လံုးစံုမ်ား စြာ သတၱဝါတုိ႔၏ ေဘးရန္မသင့္ ခ်မ္းသာခြင့္ကို ငါ ဘုရားသည္ ျမင္ေတာ္ မမူ၊ ခပ္သိမ္းေသာ ဥပဓိတို႔၏ ကင္းလြတ္ရာ နိဗၺာန္တရားကို ၾကဥ္ထား၍ သတၱဝါတုိ႔၏ ေဘးရန္မသင့္
ခ်မ္းသာခြင့္ကို ငါဘုရား ျမင္ေတာ္ မမူ။
ဤသို႔ ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ ဤဝတၴဳဖတ္သူအေပါင္း တို႔အား ေအာင္အပ္ေသာ မဂၤလာသည္ ေအာင္ပါေစသတည္း။ ဤဝတၴဳထဲတြင္ ပါေသာ သူေတာ္ ေကာင္းတရားမ်ား ကို က်င့္ႀကံ ႀကိဳးစား အားထုတ္ႏုိင္ပါေစသတည္း။ ။
ေမာင္ႏု
နိဒါန္း
ဝတၴဳေျပာမယ္ လာၾကေဟ့
မျမရီ၊ သမီးႀကီး မိစန္း၊ သားႀကီး ဖိုးထုိက္၊ သားငယ္ ဖိုးေအာင္၊ သမီးငယ္သန္းသန္း၊ သမီးကေလး ခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ေျမးႀကီးၿပံဳးတုိ႔
မင္းတုိ႔ကို ေဖေဖ ဝတၴဳတစ္ပုဒ္ ေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အေၾကာင္းကို မညီၫြတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီ ေတာ့ အခုလုိ အခြင့္ေကာင္းရတဲ့အခါ ေဖေဖ ဝတၴဳတစ္ပုဒ္ ေျပာမယ္။
ေကာင္းေကာင္း နားေထာင္ၾကေနာ္။
ဝတၴဳကို မေျပာခင္ နိဒါန္းကို ေဖေဖ စၿပီး ေျပာမယ္။
အခါတစ္ပါး ျမတ္စြာ ဘုရားဟာ သာဝတၴိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနေတာ္ မူပါတယ္။ အဲဒီ အခါ သူၾကြယ္ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အင္မတန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သား ေသဆံုး သြားပါ တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူၾကြယ္ဟာ အလုပ္လဲ မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ ထမင္းလဲ မစားႏုိင္ဘူး၊ သုသာန္ကိုသာ သြားသြားၿပီး 'တစ္ဦးတည္းေသာ သားေရ၊ လူကေလးေရ၊ မင္းဘယ္မွာ လဲကြယ္၊ အေဖ့ကို မ်က္ႏွာ ကေလးမ်ား ျပလွည့္ပါဦးကြယ္'လို႔ ငိုပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီ သူၾကြယ္ဟာ ျမတ္စြာ ဘုရားဆီကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီ အခါ ျမတ္စြာ ဘုရားက 'သူၾကြယ္ ၊သင့္ မ်က္စိ မ်က္ႏွာေတြ မေကာင္းဘူး၊ သိပ္ စိတ္မခ်မ္းသာပံုေပၚေနတယ္'လို႔ မိန္႕ေတာ္ မူပါတယ္။ ဒီလို မိန္႔ေတာ္ မူတဲ့အခါ သူၾကြယ္က 'အရွင္ဘုရား၊ အကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ မ်က္စိ မ်က္ႏွာေတြ ဘယ္မွာ ေကာင္းႏုိင္ပါ့မလဲ၊ အကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ တစ္ဦး တည္းေသာ သား ေသဆံုး သြားပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အကြၽႏ္ုပ္ဟာ အလုပ္ကိုလဲ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ထမင္းကိုလဲ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး၊ သုသာန္ကိုသာ သြားသြားၿပီး ငိုေနပါတယ္'လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
အဲဒီ အခါ ျမတ္စြာ ဘုရားက 'သူၾကြယ္၊ ဒီလိုဟာမ်ိဳးဟာ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္တယ္ သူၾကြယ္ ပူေဆြးျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္း၊ ကိုယ္ ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းဆိုတာေတြ ဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲ၊ ခ်စ္ျခင္းဟာ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ဆင္းရဲ ဒုကၡေတြ ရဲ႕ အမြန္အစ ျဖစ္တယ္'လို႔ မိန္႔ေတာ္ မူပါတယ္။သူၾကြယ္ ဟာ ဒီမိန္႔ေတာ္ မူသံကို ၾကားရတဲ့ခါ 'အရွင္ဘုရား၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္း၊ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္း ဆိုတာေတြ ဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္၊ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းဆိုတာ ေတြ ဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္၊ ခ်စ္ျခင္းဟာ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ရဲ႕ အမြန္အစ ျဖစ္တယ္လို႔ အရွင္ဘုရား မိန္႔ေတာ္ မူပါ တယ္၊ အရွင္ဘုရား မိန္႔ေတာ္ မူတဲ့အတုိင္း ဘယ္သူမ်ား ျဖစ္ဖူးသလဲ အရွင္ဘုရား၊ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ႏွစ္သက္္ ျခင္း၊ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းတုိ႔သာ
ျဖစ္ေပၚရမယ္၊ ခ်စ္ျခင္းဟာ ႏွစ္သက္္ ျခင္း ဝမ္းေျမာက္ျခင္းတို႔ရဲ႕ အမြန္အစပဲ'လို႔ ျမတ္စြာ ဘုရားရဲ႕ စကားေတာ္ ကို ကန္႔ကြက္ၿပီး မႏွစ္ ၿမိဳ႕တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းေတာ္ က ထြက္သြားတယ္။
အဲဒီ လို ေက်ာင္းေတာ္ က ထြက္သြားၿပီး သူၾကြယ္ဟာ အန္ကစားေနၾကတဲ့ ကစားဝုိင္းတစ္ခုကို ေရာက္ သြားပါတယ္။ သူၾကြယ္ဟာ စိတ္မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနေသးတဲ့အတြက္ ေအာင့္မထား ႏိုင္ဘဲ ျမတ္စြာ ဘုရားကို ကန္႔ကြက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဒီကစားသမား ေတြ ကို အလံုးစံု ေျပာျပပါတယ္။ သူၾကြယ္ရဲ႕ စကားကို ၾကားရ တဲ့အခါ ကစားသမားေတြ က 'သူၾကြယ္ ဟုတ္တာေပါ့၊ ခ်စ္ျခင္း ေၾကာင့္ ႏွစ္သက္္ ျခင္း၊ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းသာ ျဖစ္ရမယ္၊ ခ်စ္ျခင္းဟာ ႏွစ္သက္္ ျခင္း ဝမ္းေျမာက္ျခင္းရဲ႕ အမြန္အစပဲ၊ သူၾကြယ္ေျပာတာ မွန္တယ္'လို႔ ဆိုၿပီး ကစားသမားေတြ က သူၾကြယ္ကို ေထာက္ခံၾက ပါတယ္။ သူၾကြယ္ကလဲ သူ႔ဝါဒနဲ႔ ကစားသမားေတြ ရဲ႕ ဝါဒ တူ တယ္၊ သူ႔ကို ကစားသမားေတြ ကေတာင္ ေထာက္ခံၾကတယ္ ဆုိၿပီး အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ သြားပါတယ္။ ဒီစကားဟာ တစ္ဆင့္ တစ္ဆင့္နဲ႔ နန္းေတာ္ ထဲအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ သြားပါတယ္။
အဲဒီ စကားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေကာသလမင္းႀကီးက သူ႔မိဖုရားႀကီး မလႅိကာကို 'မလႅိကာ သင္ရဲ႕ ရဟန္းေဂါတမက ပူေဆြးျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္း၊ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းတုိ႔ဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္၊ ခ်စ္ျခင္းလွ်င္ အမြန္အစရွိတယ္လို႔ ေျပာတယ္ဆုိပါလား'လို႔ မိန္႔ၾကားပါတယ္။ မလႅိကာမိဖုရားႀကီးကလဲ 'အရွင္မင္းႀကီး၊ အကယ္၍ ဒီစကားကို ျမတ္စြာ ဘုရား မိန္႔ေတာ္ မူတယ္ဆုိရင္ ဒီစကားအတိုင္း မွန္ရမယ္'လို႔ သံေတာ္ ဦးတင္ပါတယ္။ ဒီအခါ ေကာသလမင္းႀကီးက ႏွစ္သက္္ ေတာ္ မမူဘဲ 'မလႅိကာ ဆရာေျပာသမွ်ကို ဆရာ၊ ဆရာေျပာတာ အကုန္မွန္ပါတယ္လို႔ လိုက္ေျပာတဲ့တပည့္လို မင္းလဲ ရဟန္း ေဂါတမ ေျပာသမွ်ကို အကုန္မွန္ပါတယ္လုိ႔ လိုက္ေျပာေနတာပဲ၊ မုန္းစရာ(မ)ေတြ ၊ သြားၾက၊ ေသၾက'လို႔ ေကာသလမင္းႀကီးက ေဒါသနဲ႔ ေအာ္ေငါက္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
မလႅိကာ မိဖုရားႀကီးလဲ နာဠိဇဃၤပုဏၰားကို ျမတ္စြာ ဘုရား ဆီလႊတ္ၿပီး ဒီစကား ျမတ္စြာ ဘုရား မိန္႔ေတာ္ မူသလား၊ မိန္႔ေတာ္ မမူ ဘူးလားဆိုတာ စံုစမ္းခိုင္းပါတယ္။
အဲဒီ အခါ ျမတ္စြာ ဘုရားက ပုဏၰားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဟာၾကားေတာ္ မူပါတယ္။
'ပုဏၰား၊ ဒီလုိဟာမ်ိဳးဟာ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္တယ္ ပုဏၰား၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္း၊ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းဆိုတာေတြ ဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္၊ ခ်စ္ျခင္းလွ်င္ အမြန္အစရွိတယ္၊ ဒီအတုိင္း မွန္ မမွန္ကို ဒီလို သိသင့္တယ္။
'အရင္တုန္းက သာဝတၴိျပည္မွာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ မိခင္ဟာ ေသဆံုးတယ္၊ ဒီမိန္းမဟာ အမိေသဆံုးတဲ့အတြက္ ရူးသြားတယ္၊ ဒီမိန္းမဟာ ရြာရိုးေလွ်ာက္ၿပီး 'ငါ့အမိကို ျမင္ၾကသလား၊ ငါ့အမိကို ျမင္ၾကသလား'လို႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီးသာ ေနေတာ့တာပဲ၊ ပုဏၰား၊ ဒီအ ျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ၿပီး ပူေဆြးျခင္း အစရွိတဲ့ ဆင္းရဲေတြ ဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္၊ ခ်စ္ျခင္းလွ်င္ အမြန္အစ ရွိတယ္ဆိုတာကို သိႏိုင္တယ္။
'ပုဏၰား၊ အရင္တုန္းက ဒီသာဝတၴိျပည္မွာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အေဖ၊ ေမာင္ႀကီး၊ ေမာင္ငယ္၊ ညီမ၊ အစ္မ၊ သား၊ သမီး၊ လင္ေယာက္ ်ား ေသၾကတယ္၊ အဲဒီ မိန္းမဟာ ရူးသြားတယ္၊ ဒီလုိ ေသသြားတဲ့အတြက္ 'ငါ့လင္ကို ျမင္ၾကသလား၊ ငါ့ လင္ကို ျမင္ၾကသလား'လို႔ ရြာရိုးမွာ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနေတာ့တာပဲ၊ ပုဏၰား၊ ဒီအ ျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့လဲ ဆိုခဲ့တဲ့အတုိင္း မွန္ မမွန္ကို သိႏိုင္တာပဲ။
'ပုဏၰား၊ အရင္တုန္းက ဒီသာဝတၴိျပည္မွာ ေယာက္ ်ား တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အေမ ေသတယ္၊ ဒီေယာက္ ်ားဟာ ရူးသြားၿပီး 'ငါ့အေမကို ျမင္ၾကသလား၊ ငါ့အေမကို ျမင္ၾကသလား'လို႔ ရြာရိုးမွာ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတယ္၊ ပုဏၰား၊ ဒီအ ျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့လဲ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း မွန္ မမွန္ သိႏိုင္တာပဲ။
'ပုဏၰား၊ အရင္တုန္းက သာဝတၴိျပည္မွာ ေယာက္ ်ား တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အေဖ၊ ညီ၊ အစ္ကို၊ အစ္မ၊ ႏွမ၊ သားသမီး၊ မယား
ေသဆံုးတယ္၊ ဒီေယာက္ ်ားဟာ ရူးသြားၿပီး 'ငါ့မယားကို ျမင္ၾကသလား၊ ငါ့မယားကို ျမင္ၾကသလား'လို႔ ရြာရိုးမွာ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတယ္၊ ပုဏၰား၊ ဒီအ ျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့လဲ ဆိုခဲ့တဲ့ အတိုင္း မွန္ မမွန္ကို သိႏိုင္တာပဲ။
'ပုဏၰား၊ အရင္တုန္းက သာဝတၴိျပည္မွာ မိန္းမရွိတယ္၊ ဒီမိန္းမဟာ သူ႔မိဘေတြ အိမ္မွာ ခဏသြားေနတုန္း မိဘေဆြမ်ိဳး ေတြ က သူ႔ေယာက္ ်ားနဲ႔ျဖတ္ၿပီး ေနာက္ေယာက္ ်ားနဲ႔ ေပးစားဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္၊ ဒီမိန္းမက သူ႔ေယာက္ ်ားကိုသာ ေမတၱာရွိတဲ့အတြက္ သူ႔မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ဒီလိုပဲ ႀကံစည္ေနတယ္ဆုိတာ သူ႔ေယာက္ ်ားကို အေၾကာင္းၾကားလုိက္တယ္၊ သူ႔ေယာက္ ်ား ျဖစ္သူဟာ လိုက္လာၿပီး သူ႔မိန္းမကို ႏွစ္ ပိုင္းပိုင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေနာင္ဘဝမွာ သူတို႔ လင္မယား ေပါင္းမယ္ဆုိၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ဓားနဲ႔ထုိးေသတယ္၊ ဒီ ျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့လဲ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း မွန္ မမွန္ဆိုတာ သိႏိုင္တာပဲ'လို႔ ျမတ္စြာ ဘုရားက မိန္႔ေတာ္ မူပါတယ္။
နာဠိဇဃၤပုဏၰားလဲ ျမတ္စြာ ဘုရား မိန္႔ေတာ္ မူသမွ် မလႅိကာ မိဖုရားႀကီးကို သံေတာ္ ဦးတင္ပါတယ္။ ပုဏၰားႀကီး သံေတာ္ ဦးတင္ၿပီးတဲ့အခါ မလႅိကာမိဖုရားႀကီးဟာ ေကာသလ မင္းႀကီးဆီကို သြားပါတယ္။
'မင္းႀကီး၊ ကြၽႏု္ပ္ေမးတာကို ဘယ္လို သေဘာရသလဲ၊ ဝဇီရီသတုိ႔သမီးကို သင္မင္းႀကီး ခ်စ္တယ္မဟုတ္ဘူးလား'
'မလႅိကာ မွန္တယ္၊ ဝဇီရ သတို႔သမီးကို ငါခ်စ္တယ္'
'မင္းႀကီး၊ ကြၽႏု္ပ္ေမးတာကို ဘယ္လို သေဘာရသလဲ၊ ဝါသဘခတၱိယာ မင္းသမီးကို သင္မင္းႀကီး ခ်စ္တယ္မဟုတ္ လား'
'မလႅိကာ မွန္တယ္၊ ဝါသဘခတၱိယာကို ငါခ်စ္တယ္'
'မင္းႀကီး၊ သားေတာ္ ႀကီး ဝိဋဍဴဘကို သင္မင္းႀကီး ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား'
'မလႅိကာ မွန္တယ္၊ သားေတာ္ ႀကီး ဝိဋဍဴဘကို ငါခ်စ္ တယ္'
'မင္းႀကီး၊ အကြၽႏု္ပ္ကိုေကာ သင္မင္းႀကီး ခ်စ္တယ္ မဟုတ္လား'
'မလႅိကာ၊ မွန္တယ္၊ သင့္ကိုလဲ ငါခ်စ္တယ္'
'မင္းႀကီး၊ အကြၽႏု္ပ္ေမးတာကို ဘယ္လို သေဘာရသလဲ၊ ဝဇီရီသတုိ႔သမီး၊ ဝါသဘခတၱိယာ မင္းသမီး၊ သားေတာ္ ႀကီး ဝိဋဍဴဘနဲ႔ အကြၽႏု္ပ္ဟာ တစ္ဦးဦးေသဆံုးမယ္၊ ဒီလိုမွ မေသဆုံးရင္ လဲ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ေဖာက္ျပန္မယ္ဆုိရင္ သင္မင္းႀကီးဟာ ပူေဆြးျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္း၊ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ျပင္းစြာ ပင္ပန္း ျခင္းတို႔ ျဖစ္မလား'
'မလႅိက ငါေသရင္ေတာင္ ေသသြားႏုိင္တယ္၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္း၊ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းဆုိတာေတာ့ ဘယ္မွာ မ ျဖစ္ဘဲ ေနႏိုင္ပါလိမ့္မလဲ'
'မင္းႀကီး၊ အကြၽႏု္ပ္ေမးတာကို ဘယ္လုိ ထင္သလဲ၊ သင္မင္းႀကီးဟာ ကာသိတုိင္း ေကာသလတိုင္းတုိ႔ကို ခ်စ္တယ္ မဟုတ္လား'
'မလႅိကာ မွန္တယ္၊ ကာသိတိုင္း ေကာသလတိုင္းတို႔ကို ငါခ်စ္တယ္၊ ကာသိတုိင္း ေကာသလတိုင္းတို႔ရဲ႕ အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ကာသိတိုင္းမွာ ျဖစ္တဲ့ စႏၵကူးကို ခံစားသံုးေဆာင္ရတယ္၊ ပန္း နံ႔သာေပ်ာင္းတို႔ကို သံုးေဆာင္ရတယ္'
'မင္းႀကီး၊ အကြၽႏု္ပ္ေမးတာကို ဘယ္လုိ ထင္သလဲ၊ ကာသိတုိင္း ေကာသလတိုင္းတို႔ ေဖာက္ျပန္ျခင္း၊ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ေျပာင္းလဲျခင္းေၾကာင့္ သင္မင္းႀကီးဟာ ပူေဆြးျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္း၊ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔ ျဖစ္မလား'
'မလႅိကာ၊ ငါေသရင္ေတာင္ ေသႏိုင္တယ္၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္း၊ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းဆုိတာေတြ ေတာ့ ဘယ္မွာ မ ျဖစ္ဘဲ ေနႏိုင္ပါလိမ့္မလဲ'
'မင္းႀကီး သိေတာ္ မူ ျမင္ေတာ္ မူတဲ့၊ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္ မူထုိက္တဲ့၊ အလံုးစံုေသာ တရားတို႔ကို မေဖာက္မျပန္ ကိုယ္တုိင္ မွန္စြာ သိေတာ္ မူတဲ့ ရွင္ေတာ္ ျမတ္ဘုရားဟာ ဒီအေၾကာင္းေတြ ကို ရည္ရြယ္ၿပီး ပူေဆြးျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္း၊ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းဆိုတာ ေတြ ဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္၊ ခ်စ္ျခင္းလွ်င္ အမွန္အစ ရွိတယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္ မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္'လို႔ သံေတာ္ ဦးတင္ပါတယ္။
အဲဒီ အခါ ေကာသလမင္းႀကီးက 'မလႅိကာ၊ အံ့ဖြယ္ရွိစြ တကား၊ မလႅိကာ မ ျဖစ္ဖူးၿမဲ ျဖစ္ေပစြတကား၊ ျမတ္စြာ ဘုရားဟာ ပညာနဲပဲ ထုိးထြင္းၿပီး ပညာနဲ႔ အလြန္တရာ ျမင္တတ္ပါေပစြ ၊ မလႅိကာ လာစမ္း ႏႈတ္ေဆးေရေပးစမ္း'ဟု ဆိုၿပီး ေရရတဲ့အခါ ပလုတ္က်င္းပါတယ္။ ပါးစပ္ကို ေဆးပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ ပေသနဒီ ေကာသလမင္းႀကီးဟာ ျမတ္စြာ ဘုရားရွိရာဘက္ကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီး 'နေမာတႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာ သမၺဳဒၶႆ'လို႔ သံုးႀကိမ္ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ပါတယ္။
အခန္း (၁)
ရန္ကုန္က ပုသိမ္ကို ျမစ္လမ္းခရီးနဲ႔သြားရင္ ဝါးခယ္မဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးကို ျဖတ္သြားရတယ္။ ဝါးခယ္မဟာ ရန္ကုန္က မုိင္ ၁၁၂ မုိင္ ေဝးတယ္။
အခုေျပာမယ့္ အ ျဖစ္အပ်က္ေတြ ဟာ ပထမကမၻာစစ္ႀကီး မ ျဖစ္ခင္ ၁၅ ႏွစ္ ေလာက္က စၿပီး အဲဒီ ဝါးခယ္မၿမိဳ႕ကေလးမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္အခါက ဝါးခယ္မၿမိဳ႕မွာ ထင္ရွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွစ္ ေယာက္ ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္ က ဦးဖိုးခင္ ျဖစ္တယ္။ တစ္ေယာက္ က ဦးျမႀကီး ျဖစ္တယ္။ ဦးဖိုးခင္နဲ႔ ဦးျမႀကီးတို႔ဟာ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးျမႀကီးဟာ သိပ္ၿပီးဆုိးတယ္။ ခဏခဏ ေက်ာင္းေျပးတယ္။ မေကာင္းတဲ့ အေပါင္း အေဖာ္ေတြ နဲ႔ ေတြ ႕ၿပီး ေနာက္ေတာ့ အိမ္ကပါထြက္ေျပးတယ္။ ဦးျမႀကီးဟာ ေလးတန္း ေတာင္ မေအာင္ဘူး။ အိမ္က ထြက္ေျပးၿပီး ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္မွာ ဦးျမႀကီးမွာ အိမ္ေျခရာေျခ မရွိဘူး။ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ဖဲဝိုင္းမွာ ေန ဖဲသမားေတြ ခိုင္းရာကိုလုပ္ ဖဲမားေကြၽး တာစား၊ ဖဲသမားေတြ တုိက္တဲ့အရက္ေသာက္၊ ဖဲသမားေတြ ဆီကရတဲ့ ပိုက္ဆံကေလးနဲ႔ တစ္ခါတစ္ခါ ဖဲဝင္ရိုက္။ အဲဒီ လို ဖဲဝိုင္းၾကမ္းပိုး လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကံအား ေလ်ာ္စြာ ပဲ သူ႔ထက္ အသက္ ငါးႏွစ္ ေလာက္ႀကီးတဲ့ ဝါးခယ္မတစ္ဖက္ကမ္း ေသာ ္ကရြာသူ မေရႊမဆိုတဲ့ မုဆုိးမ တစ္ေယာက္ နဲ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ အဲဒီ မုဆုိးမမွာ လႊစင္တစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒီ လႊစင္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ ဦးျမႀကီးရဲ႕ ကလိမ္ဉာဏ္အား ရွိသေရြ႕ အစြမ္းကုန္ျပဖို႔ အခြင့္ေကာင္းရတယ္။ သစ္ေတာဘက္ဆုိင္ရာ အမႈ ထမ္း အရာထမ္း အခ်ိဳ႕ထဲက ေအာက္က်ိဳ႕ေပါင္းသင့္တဲ့လူကို ေအာက္က်ိဳ႕ေပါင္း၊ ေငြႀကိဳက္တဲ့လူကို ေငြေပး၊ မိန္းမႀကိဳက္တဲ့လူကို မိန္းမေပး၊ လက္ေဆာင္ႀကိဳက္တဲ့လူကို လက္ေဆာင္ေပးၿပီး၊ သစ္ေတြ ကို ရႏိုင္သေလာက္ ခိုးထုတ္တာပဲ။ အဲဒီ လုိ လုပ္လိုက္တာ ၂ ႏွစ္ အတြင္ း ေနာက္ထပ္ လႊစင္တစ္ခု တည္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္ လႊစင္က ပထမ လႊစင္ထက္ ငါးဆေလာက္ႀကီးတယ္။ ေသာ ္ကဘက္ကိုသြားရင္ (ဦးျမႀကီး ေဒၚေရႊမ လႊစင္)ဆုိတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို ဝါးခယ္မ ျမစ္အလယ္ေလာက္ ကတည္းက ျမင္ရတယ္။
ဦးျမႀကီးဟာ ပစၥည္းနည္းနည္း စုမိလာေတာ့ စိန္ေရႊ အေပါင္ခံတယ္။ အဆမတန္နဲ႔ အေပါင္ထားတဲ့ ပစၥည္းဆိုရင္ ဦးျမႀကီးဆီက ျပန္ေရြးလို႔မရဘူး။ ဥပမာ ငါးရာတန္စိန္လက္စြပ္တစ္ကြင္း ငါးဆယ္နဲ႔ ေပါင္ရင္ ဦးျမႀကီးဆီက ျပန္ေရြးလို႔မရဘူး။ လာေပါင္ကတည္းက ေပါင္တဲ့လူဟာ အေပါင္စာခ်ဳပ္ ျဖတ္ပိုင္းေတြ မွာ လက္မွတ္ထုိး သြားရတယ္။ သူလိုခ်င္တဲ့ပစၥည္း လာေပါင္ရင္ အဲဒီ ေပါင္တဲ့လူ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြား တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျဖတ္ပိုင္းမွာ သူထုိးပစ္ခဲ့တဲ့ လက္မွတ္ရဲ႕ အေပၚနားမွာ ဘယ္ေန႔က ဒီပစၥည္းကို ျပန္ေရြးၿပီးၿပီဆိုတာ ေရး ထားလုိက္တာပဲ။ ဟိုတုန္း ကေတာ့ ရုံးတုိ႔ ဂါတ္တို႔ကို ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ သြားရဲတဲ့လူေတြ သိပ္မမ်ား ပါဘူး။ အဲဒီ ေတာ့ အေပါင္ဆံုး တဲ့လူေတြ ဟာ ဦးျမႀကီးရဲ႕ အိမ္ေပၚက ငိုၿပီး ဆင္းသြားရတာ ေလာက္နဲ႔ပဲ တင္းတိမ္ ေက်နပ္ၾကရေတာ့တာပါပဲ။ စိန္ေရႊၿပီးေတာ့ တစ္ဆင့္တိုးၿပီး လယ္အေပါင္ခံတယ္။ လယ္ေတြ ကိုလဲ စိန္ေရႊေတြ လိုပဲ လုပ္တာပဲ။
ေနာက္ ႏွစ္ ႏွစ္ ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ဦးျမႀကီးဟာ ဆန္စက္တစ္လံုးတည္ႏိုင္ ပါတယ္။ တပည့္ေတြ ေမြးထားၿပီး ပိုင္ရွင္မသိဘဲ တလင္းထဲက ခိုးေရာင္ းတဲ့စပါး၊ စပါးက်ီထဲက ခုိးေရာင္ းတဲ့ စပါးေတြ ကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေလွ်ာက္အဝယ္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီ စပါးေတြ ကို သူ႔စက္မွာ ဆန္ခြဲၿပီး ေရာင္ းတယ္။
တစ္ခါတေလ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္နဲ႔ေတြ ႕ရင္ ခိုးရာပါ တိုက္ခုိက္ရာပါ ပစၥည္းကိုပါ လက္ခံလိုက္ေသးတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ ႏွစ္ ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ မူလ ဆန္စက္ထက္ႀကီးတဲ့ ဆန္စက္ ႀကီးတစ္လံုးကို ေနာက္ထပ္ တည္ႏိုင္ပါတယ္။
ပစၥည္းအေတာ္ ခ်မ္းသာလာတဲ့အခါ ဝါးခယ္မဘက္မွာ တိုက္တစ္လံုးေဆာက္ၿပီး သူ႔မိန္းမ ေဒၚေရႊမကို အဲဒီ တုိက္မွာ ပို႔ထားတယ္။ ဦးျမႀကီး ကေတာ့ ေသာ ္ကဘက္ စက္ဝင္းႀကီးထဲမွာ သူ႔အတြက္ေရာ၊ အာဏာပိုင္ေတြ ကို လာဘ္ထုိးဖို႔အတြက္ေရာ ေမြးထားတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ နဲ႔ အေပ်ာ္အပါးလိုက္၊ အရက္ေသာက္လုိက္၊ ဖဲခ်လုိက္နဲ႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ။ မယားႀကီး ေဒၚေရႊမဆီကို တစ္လ ႏွစ္ ႀကိမ္ သံုး ႀကိမ္ေလာက္ပဲ သြားေတာ့တယ္။
ဦးျမႀကီးဟာ မယားႀကီး ေဒၚေရႊမနဲ႔ သား တစ္ေယာက္ သမီး တစ္ေယာက္ ပဲ ရတယ္။ သားကို ေမာင္ထြန္းလို႔ ေခၚတယ္။ သမီးကို ေထြးေထြးလို႔ ေခၚတယ္။ မယားငယ္ေတြ နဲ႔ရတဲ့ ကေလးေတြ ကေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္း မသိဘူး။ ေမြးထားတဲ့ကေလးမေလ တစ္ေယာက္ ေယာက္ ကိုယ္ဝန္ရွိလာရင္ စက္မွာ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ ေယာက္ လႊစင္မွာ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ ေယာက္ နဲ႔ ေပးစားလိုက္တာပဲ။ တျခားမွာ သူတို႔ရဲ႕ အစြမ္းအစနဲ႔ သူတို႔ရွာၿပီးယူခ်င္လဲ ဦးျမႀကီးက လိုတဲ့ေငြ ထုတ္ေပးလိုက္ တာပဲ။ တခ်ိဳ႕ ခပ္မုိက္မိုက္ ငရဲမေၾကာက္တာကေလးေတြ က်ေတာ့ ကိုယ္ဝန္ကို ဖ်က္ခ်ပစ္လုိက္တာပဲ။
သူ႔မယားငယ္ေတြ ဟာ ေသာ ္ကစက္ဝင္းႀကီးထဲမွာ သာ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔လယ္ေတြ ရွိတဲ့ ရြာေတြ မွာ လဲ ရွိတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ဦးျမႀကီးဟာ လယ္ေတြ သြားၾကည့္ဦးမယ္ဆုိၿပီး ဒီမယားငယ္ေတြ ဆီမွာ သံုးေလးရက္စီေလာက္ သြားသြားၿပီး ေပ်ာ္ပါးတတ္ပါတယ္။
ဦးျမႀကီးဟာ ဒီလို အက်င့္ဆိုးေပမယ့္ ေငြေပးတဲ့ ေနရာမွာ အင္မတန္ ရက္ေရာတဲ့အတြက္ လူေတြ ဟာ သူ႔ကို ဝုိင္းမပယ္ရဲဘူး။ ဝါးခယ္မဘက္မွာ ပဲ ျဖစ္ ျဖစ္၊ ေသာ ္ကဘက္မွာ ပဲ ျဖစ္ ျဖစ္၊ သာေရး နာေရး ရွိလုိ႔ ဦးျမႀကီး ေငြဘယ္ေလာက္ထည့္လိုက္ပါဆိုရင္ ေစ်းမဆစ္ဘူး၊ အလွဴခံသေလာက္ ထည့္လုိက္တာပဲ။
တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဦးျမႀကီးဟာ အုန္းပင္စုရြာကို သြားပါတယ္။ အုန္းပင္စုဟာ ဝါးခယ္မရဲ႕ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္ ဆယ္မုိင္ေလာက္ ေဝးပါတယ္။ အဲဒီ အုန္းပင္စုမွာ မၾကာေသးခင္ကမွရတဲ့ မအံုးတင္ဆုိတဲ့ မယားငယ္ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ မအံုးတင္ဟာ ငယ္တယ္။ အသက္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ ဆိုေတာ့ သူ႔သမီး ေထြးေထြးနဲ႔မွ ရြယ္တူပဲ။ ရုပ္က သိပ္ေခ်ာတာပဲ။ အဲဒီ ေတာ့ ဒါေလးကို ရဖို႔အတြက္ ေအာင္သြယ္ကို ေငြငါးရာ၊ မအံုးတင္ရဲ႕ မိဘသံုးဖို႔ ေငြတစ္ေထာင္၊ မအံုးတင္အတြက္ ေငြငါးေထာင္၊ ေရႊဒဂၤါးဆယ္ျပားစီး ေရႊလက္ ေကာက္ငါးရံ၊ စိန္ျခယ္လက္စြပ္တစ္ကြင္း၊ တစ္ဖက္ တစ္ရတီစီရွိတဲ့ စိန္နားကပ္က တစ္ရံေပးရတယ္။ ဒါေတြ တင္ မကေသးဘူး၊ ေယာကၡမ ျဖစ္သူက အုန္းပင္စုရြာမွာ လူႀကီးလုပ္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ မူလသူႀကီးကို လည္ဆယ္မႈ တစ္ခုနဲ႔ ျဖဳတ္ခ်ၿပီး သူ႔ေယာကၡကို သူႀကီး ျဖစ္ေအာင္ အာဏာပိုင္ေတြ နဲ႔ ေငြထုိးရတဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ ေငြသံုးေထာင္ေလာက္ ကုန္သြားေသးတယ္။
အဲဒီ မအံုးတင္ကေလးကိုေတာ့ တျခား မိန္းမေတြ ထက္ ဦးျမႀကီးဟာ ပိုၿပီးမက္တယ္။ ဘာ ျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒီမအံုးတင္ကိုရတာ ေျခာက္လေလာက္ပဲ ရွိေသး တယ္။ မအံုးတင္ဆီကို ဦးျမႀကီးလာတာ အေခါက္ႏွစ္ ဆယ္ထက္ မနည္းဘူး။ ဒီလုိ မၾကာခဏလာတတ္မွန္းသိေတာ့ အဲဒီ အေခါက္မွာ ျပဳတ္သြားတဲ့ သူႀကီး ဦးေဖေအာင္ရယ္၊ မအံုးတင္ကို ဦးျမႀကီးက ယူသြားတဲ့အတြက္ က်န္ရစ္ ျဖစ္ေနတဲ့ မအံုးတင္ရဲ႕ ရည္းစား ေဟာင္း ဘတုတ္ရယ္၊ လယ္ဧကသံုးရာ ဦးျမႀကီးဆီမွာ အဆမတန္နဲ႔ အေပါင္ဆုံး သြားတဲ့အတြက္ စိတ္နာေနတဲ့ ဦးဖိုးခရယ္ ေပါင္းၿပီး ဦးျမႀကီးကို ေသေၾကာင္းႀကံ ၾကပါတယ္။ ဦးျမႀကီးဟာ မအံုးတင္ကေလးနဲ႕ အိပ္ေနတုန္း သူႀကီးက်ေဖေအာင္၊ က်န္ရစ္ဘုတ္နဲ႔ အေပါင္ဆံုးဖိုးခတို႔ ခိုင္းထားတဲ့ ေထာင္ျပန္ လူဆိုး စိန္လွဟာ ေနာက္ေဖး တံခါးကိုေဖာက္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္ပါတယ္။ အိပ္ရာနားေရာက္ေတာ့ ဦးျမႀကီးရဲ႕ လည္မ်ိဳကို မွိန္းနဲ႔တအားေဆာင့္ထုိးလိုက္တာ ဦးျမႀကီးလဲ အိပ္ရာေပၚမွာ တင္ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသၿပီး သူ႔ကလိန္ၿခံဳဇာတ္ကို သိမ္းသြားရရွာပါတယ္။ စိန္ေရႊမက္ၿပီး ဖေအႀကီးအရြယ္ႀကီးကို ယူလိုက္ရတဲ့ မအံုးတင္ကေလးလဲ မုဆုိးမကေလး ျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္ရွာပါတယ္။ ဦးျမႀကီးရဲ႕ ေယာကၡမသူႀကီးနဲ႔ မယားငယ္ကေလးအံုးတင္ကလြဲလို႔ တစ္ရြာလံုးမွာ ဦးျမႀကီးကို ေမတၱာရွိတ့ဲလူ မရွိတဲ့အတြက္ လူသတ္မႈ ကို ဘယ္လုိစစ္လို႔မွ မေပၚဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအမႈ ကို စံုစမ္းလို႔မရတဲ့ အမႈ အ ျဖစ္နဲ႔ ပုလိပ္က ပိတ္လိုက္ရပါတယ္။
ပစၥည္းဟာ မီးနဲ႔တူတယ္၊ မီးဟာ သံုးတတ္ရင္ လူေတြ မွာ အက်ိဳးအမ်ား ႀကီး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ မသံုးတတ္ရင္ လူေတြ မွာ ဒုကၡအမ်ား ႀကီး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပစၥည္းလဲ ဒီလိုပဲ။ ပစၥည္းဟာ သံုးတတ္ရင္ ပစၥည္းရွင္မွာ အက်ိဳးအမ်ား ႀကီး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီပစၥည္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒါနကုသိုလ္၊ သီလကုသိုလ္၊ ဘာဝနာကုသိုလ္ေတြ ကိုသာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ ဒီပစၥည္းရွင္ဟာ လူနတ္ျဗဟၼာအ ျဖစ္နဲ႔ ဘံုစဥ္စံရၿပီး နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာ က္ျပဳရတဲ့အထိ အက်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပစၥည္းဟာ မသံုးတတ္ရင္ ပစၥည္းရွင္မွာ ဒုကၡအမ်ား ႀကီး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီပစၥည္းေတြ နဲ႔ မိန္းမလုိက္၊ ဖဲရိုက္၊ အရက္ေသာက္၊ လူေတြ ႏွိပ္စက္ေနမယ္ဆုိရင္ ဒီပစၥည္းရွင္ဟာ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္၊ ငရဲဆုိတဲ့ အပါယ္ ေလးဘံုကို ေဇာက္ထုိးဆင္းမွာ ပဲ။ ဦးျမႀကီးဟာ ပစၥည္းရွင္ ျဖစ္ေသာ ္လည္း ပစၥည္းကို သံုးတတ္တဲ့ ပစၥည္းရွင္မ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ မသံုးတတ္တဲ့ ပစၥည္းရွင္ ျဖစ္တယ္။ အခုေနမ်ား ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္ရတဲ့ သူေတာ္ သူျမတ္တစ္ဦးကို ေတြ ႕ရလို႔ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးျမႀကီးဟာ ဘယ္ဘံုကို ေရာက္ သြားပါသလဲလို႔မ်ား ေလွ်ာက္ထားၾကည့္ရရင္ အရက္ေသာက္၊ ဖဲရိုက္၊ မိန္းမလိုက္ လူေတြ ကို ႏွိပ္စက္သြားတဲ့ အကုသိုလ္ကံေတြ ေၾကာင့္ ဦးျမႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖင့္ အဝီစိကို ေဇာက္ထုိးဆင္းရရွာၿပီလုိ႔ ေျဖမွာ ဧကန္မုခ် မလြဲေတာ့ဘူး။ ။
ဦးဖိုးခင္ဟာ ျမန္မာလို ခုနစ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မိဘမ်ား ကိုကူၿပီး ပရိကၡရာဆုိင္ ထြက္ပါတယ္။ အဲဒီ လုိ ဆုိင္ထြက္ေနတုန္း အားတဲ့အခါ ကံဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ႀကီး ဆီမွာ ေမးၿပီး ေလာကုတၱရာစာေပမ်ား ကို ေလ့လာခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္ရွိတဲ့အခါ ပရိယတၱိဘက္မွာ အေတာ္ ကေလး ေပါက္ေရာက္တယ္။ အဲဒီ လုိ ပရိယတၱိနဲ႔သာ မတင္း တိမ္ေသးဘဲ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ ၾသဝါဒကိုယူၿပီး ပဋိပတၱိကိုလဲ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းမွာ အျပင္းအထန္ အားထုတ္တဲ့အတြက္ သူ႔တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ မေတြ ႕ခဲ့ရဖူးတဲ့ တရားထူး ေတြ ကိုလဲ ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ လိုရၿပီး တရားအရသာေတြ ႕တဲ့အတြက္ ရဟန္းေဘာင္ကိုဝင္ဖုိ႔ ဦးဖိုးခင္ဟာ မိဘေတြ ဆီမွာ ခြင့္ပန္ပါေသးတယ္။ ခြင့္မရရွာဘူး။ မိဘေတြ ေပးစားသြားတဲ့ ဇနီးသည္ ေဒၚလွေမကိုသာ ရလိုက္ပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္ဟာ ေဒၚလွေမနဲ႔ သမီးကေလးႏွစ္ ေယာက္ ရပါတယ္။ သမီးအႀကီးကို မခင္ေမလုိ႔ ေခၚတယ္။ အငယ္ကိုေတာ့ မတင္ေမလို႔ ေခၚတယ္။
မခင္ေမနဲ႔ မတင္ေမဟာ ျမန္မာလို ခုနစ္တန္းေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းထြက္ရပါ တယ္။ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး အိမ္မွာ ပဲ မိဘေတြ ကို လုပ္ေကြၽးျပဳစုေနရပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္ ဟာ သမီးကေလးႏွစ္ ေယာက္ ကို ညစဥ္ညတုိင္း ေလာကုတၱရာစာေပမ်ား သင္ၾကားေပးပါတယ္။ မခင္ေမက ဝါသနာလဲပါတယ္၊ ဝီရိယလဲရွိတယ္ဆိုေတာ့ ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္ အတြင္ းမွာ ပဲ အေတာ္ ႀကီး ေပါက္ေရာက္သြားတယ္။ မတင္ေမ ကေတာ့ ဝါသနာမပါရွာတဲ့ အတြက္ ဘယ္လုိသင္လို႔မွ မရဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မတင္ေမကို ဖေအႀကီးဟာ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရ ပါတယ္။
အဲဒီ လုိ သမီးေတြ ကို စာသင္ရင္း တျခားကေလးေတြ လဲ ဒီလုိပဲ သင္ၾကပါေစဆို တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မဂၤလာစာေမးပြဲ၊ ဓမၼစၾကာစာေမးပြဲ၊ သတိပ႒ာန္စာေမးပြဲ၊ သၿဂႋဳဟ္ စာေမးပြဲ၊ ပထမငယ္စာေမးပြဲ၊ ပထမလတ္စာေမးပြဲ၊ ပထမႀကီးစာေမးပြဲေတြ အထိ ဘာသာေရး စာေမးပြဲေတြ ကို တစ္ဆင့္စီတက္ၿပီး ႏွစ္ စဥ္က်င္းပပါတယ္။ စာေမးပြဲဝင္ခ်င္သူ ေတြ ေပါေအာင္ သဒါၶတက္ၾကြေစတဲ့ ႏႈိးေဆာ္စာေတြ ကိုလည္း သူကိုယ္တုိင္ ရိုက္ၿပီးေဝ တယ္။ ေရႊတံဆိပ္၊ ေငြတံဆိပ္၊ ေငြ၊ စာအုပ္အစရွိသျဖင့္ ဆုေကာင္းေကာင္း ေပးႏိုင္ေအာင္ လဲ သူကိုယ္တုိင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ရက္ရက္ေရာေရာ လွဴတယ္။ အမ်ား ဆီကလဲ အလွဴခံေပးတယ္။ သမီးႀကီး မခင္ေမဟာ မဂၤလာစာေမးပြဲမွာ ပထမ၊ ဓမၼစၾကာစာေမးပြဲမွာ ပထမ၊ သတိပ႒ာန္စာေမးပြဲမွာ ပထမ၊ သၿဂႋဳဟ္စာေမးပြဲမွာ ပထမ၊ ပထမလတ္စာေမးပြဲမွာ ပထမ ရခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလို ပထမရတုိင္း ဦးဖိုးခင္ဟာ သမီးမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး 'မိခင္ေမ မိန္းကေလး ျဖစ္တာ နာသကြယ္'လို႔ ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္နဲ႔ ညည္းပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္ရဲ႕ သေဘာ ကေတာ့ သမီး မခင္ေမဟာ သမီး မိန္းကေလးမဟုတ္ဘဲ သားေယာက္ ်ား ကေလးသာဆုိရင္ မိဘေတြ ဆီက ခြင့္မရလို႔ သူမဝင္ခဲ့ရတဲ့ ရဟန္းေဘာင္ကို အဝင္ခိုင္းမွာ အမွန္ပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ မခင္ေမဟာ ေလာကုတၱရာစာမွာ ေတာ္ ၿပီး မိန္းကေလး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဦးဖိုးခင္ဟာ အားမလုိအားမရ ျဖစ္ၿပီး ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာပဲ။
ဦးဖိုးခင္ဟာ ပရိယတၱိျပည့္စံုရုံနဲ႔ မလံုေလာက္ေသးဘူး။ ဘုရားအလုိေတာ္ က် ျဖစ္ေအာင္ ပဋိပတၱိဆုိတဲ့ ကမၼ႒ာန္းအလုပ္ကိုလဲ လုပ္ရဦးမယ္ဆုိတာကို ႏွစ္ ႏွစ္ ကာကာ ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ အခုတစ္ဖက္က ပရိယတၱိျပန္႔ပြားတုိးတက္ေရး ကို အားေပးၿပီး အျခားတစ္ဖက္မွာ လဲ ကမၼ႒ာန္းလုပ္ငန္းကို လူေတြ စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းခ်က္အရ ၿမိဳ႕ေပၚက ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြ စုေပါင္းၿပီး ဘုရားႀကီး အေနာက္ဘက္ ေျမကြက္လပ္တစ္ခုမွာ တစ္ႀကိမ္ လူသံုးဆယ္ေလာက္ တရားအား ထုတ္ႏိုင္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းရိပ္သာတစ္ခုကို ထူေထာင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ လို ထူေထာင္ၿပီးမွ ကံဦးဆရာေတာ္ ရဲ႕ ၾသဝါဒအရ ပဲခူးမွာ ေတာရေက်ာင္း ေဆာက္တည္ေနတဲ့ ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိ ႏွစ္ မ်ိဳးစလံုးမွာ စြယ္စံု ျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးရဲ႕ တပည့္ဦးဝိမလကိုယ္ေတာ္ ကို ပင့္ၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ေရာက္လာတဲ့အခါ ဦးဖိုးခင္ႏွင့္ အတူ ရိပ္သာဒါယကာထဲက လူႀကီးခုနစ္ဦးဟာ စံနမူနာအ ျဖစ္နဲ႔ စၿပီး ကမၼ႒ာန္းထုိင္ၾကပါတယ္။ ဦးဖုိးခင္ဟာ ေရွးအခါကလဲ ကမၼ႒ာန္းတစ္ႀကိမ္ ထုိင္ဖူးတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လဲ အိမ္မွာ ေနရင္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဘာဝနာလုပ္ငန္းကို အျပတ္မခံဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အရင္က ေတြ ႕ၿပီးခဲ့တဲ့ တရားထူးကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပဲ ျပန္ၿပီးရပါတယ္။ ကမၼ႒ာန္းဆရာေတာ္ ကလဲ ဦးဖိုးခင္ရဲ႕ ဉာဏ္စင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားခ်က္ေတြ ကို အင္မတန္ သေဘာက် ပါတယ္။ ကမၼ႒ာန္းဆရာေတာ္ ရဲ႕ သီလစင္ၾကယ္မႈ ၊ တည္ၾကည္မႈ ၊ ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိ ႏွစ္ ခုစလံုးမွာ ျပည့္စံုမႈ ေတြ ေၾကာင့္ ကမၼ႒ာန္းရိပ္သာဟာ တစ္ေန႔တျခား တိုးတက္ စည္ကားလာပါတယ္။
ဦးဖုိးခင္ဟာ ဘာသာေရး မွာ သာ ေခါင္းေဆာင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အရပ္ကိစၥ၊ ၿမိဳ႕ကိစၥေတြ မွာ လဲ ဦးဖိုးခင္ မပါရင္ မၿပီးဘူး။ ဘာပဲ ျဖစ္ ျဖစ္ သူ႔ကို လာတုိင္ပင္တာပဲ။ သူ႔ကို ေခါင္းေဆာင္တင္တာပဲ။ သူ႔ရဲ႕ တည္ၾကည္မႈ အေျမာ္အျမင္ရွိမႈ ေတြ ကို ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြ က အင္မတန္အားကိုးၾကတယ္။
ဦးဖုိးခင္မွာ ေသြးဝမ္း ေရာဂါ ရွိတယ္။ ဒီ ေရာဂါ က ခဏခဏ ဒုကၡေပးတယ္။ ဦးဖိုးခင္လဲ ဒီ ေရာဂါ အင္မတန္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္ေနတဲ့အခါေလာက္ပဲ အိမ္မွာ နားေန တယ္။ သက္သာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ပရိကၡရာဆုိင္ကိုလဲ ထြက္လိုက္ေသးတယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္ေတြ မွာ လဲ အိမ္မွာ နားမေနဘူး။ အရပ္ကိစၥ၊ ၿမိဳ႕ကိစၥ၊ သာေရး နာေရး ၊ ဘာသာေရး ကိစၥတစ္ခုခုကို ၿမိဳ႕လည္ၿပီး လုပ္ေနတာပဲ။ အဲဒီ လို ေလာကီ ေလာကုတၱရာ အက်ိဳးကိုေဆာင္ရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ေသြးဝမ္း ေရာဂါ ဟာ အင္မတန္ဆိုးလာၿပီး မထႏိုင္ ေအာင္ အားအင္ကုန္ခမ္းတဲ့ အေျခအေနေရာက္ေတာ့မွ ဦးဖိုးခင္ဟာ အိမ္မွာ ပဲ လဲေတာ့တာပဲ။
ေဒၚလွေမကလဲ ဒူးနာ ေရာဂါ ေၾကာင့္ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ကို မထြက္ႏုိင္ဘူး။ သမီးႀကီး မခင္ေမကလဲ ဖေအ့အနားမွာ ကပ္ၿပီး ျပဳစုေနရတယ္။ မတင္ေမကလဲ ဘာမွ နားမလည္ရွာဘူး။ အဲဒီ လို ဆံုၿပီ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တစ္ႏွစ္ ေလာက္ၾကာေတာ့ ပရိကၡရာဆုိင္ တစ္ဆုိင္လံုး တျခားသူတစ္ဦးကို ေရာင္ းလိုက္ရတဲ့ အ ျဖစ္ကို ေရာက္ခဲ့ရ ပါတယ္။
ရွိတဲ့ေငြကေလးကို မိသားတစ္စု ထုိင္စားလာခဲ့ၾကတာ ေဆးဖုိးဝါးခ၊ ဆရာဝန္ခ၊ ဓာတ္စာခဆုိတဲ့ အဖိုးအခ။ ဒီအခေတြ က တႏႈတ္ထဲသာႏႈတ္ၿပီး၊ အဝင္က တစ္ျပားမွမရွိတဲ့ အတြက္ တစ္ႏွစ္ မၾကာခင္ ရွိစုမဲ့စုကေလး ကုန္တာပါပဲ။ ဦးဖိုးခင္ တတ္ႏိုင္တုန္းက ေက်းဇူးျပဳထားတဲ့လူေတြ ထဲက အလုိက္သိၾကတဲ့လူေတြ က လက္ဝါးျဖန္႔ မေတာင္းရဘဲ အလိုက္သိစြာ နည္းနည္း ပါးပါး ဝိုင္းၿပီးေထာက္ပံ့ၾကတဲ့အတြက္သာ ဦးဖိုးခင္တုိ႔မိသားစုမွာ အသက္ကေလး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ရွဴႏုိင္ေပေတာ့တယ္။
တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဦးဖိုးခင္ဟာ မခင္ေမကို အနားေခၚလိုက္တယ္။
'ဘယ့္ႏွယ္လဲ သမီးႀကီး မခင္ေမေရ၊ ေဖေဖ့ကို ျပဳစုရတာ အေတာ္ ဖားေနၿပီ ထင္တယ္'
'မဖားပါဘူး ေဖေဖ'
'တစ္ေန႔လဲမဟုတ္၊ တစ္လလဲမဟုတ္၊ ႏွစ္ လလဲမဟုတ္၊ ညလဲမအိပ္ရ၊ ေန႔လဲ မနားရ၊ အၿမဲတမ္း ျပဳစုေနရတယ္ဆုိေတာ့ ဖားၾကေရာေပါ့ကြယ္'
'ပင္ပန္းတယ္လို႔ မေအာက္ေမ့ပါဘူး ေဖေဖ၊ မာတာပိတုဂုေဏာအနေႏၲာလုိ႔ ဆိုထားတာပဲ၊ ဒီေလာက္ကေလး ပင္ပန္းရတာ ေဖေဖတုိ႔ရဲ႕ ေက်းဇူးကို အပံုတစ္သိန္းပံု တစ္ပံုေတာင္ မဆပ္ႏုိင္ေသးပါဘူး ေဖေဖ'
'သာဓုကြယ္ သာဓု သာဓု၊ ေဖေဖလဲ ေသေတာ့မွာ ပါပဲကြယ္၊ ေဖ့ေဖ့ဟာ ေဖေဖ သိပါတယ္၊ ခံလွရင္ အလြန္ဆံုး ေနာက္တနဂၤေႏြႏွစ္ ပတ္ပဲ'
မခင္ေမဟာ ဒီစကားၾကားရတဲ့အခါ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာၿပီး 'စိတ္မေလွ်ာ့ လုိက္ပါနဲ႔ ေဖေဖ'လို႔သာ ေျပာႏုိင္တယ္၊ ဆုိ႔တက္လာတာနဲ႔ သူ႔အေဖရဲ႕ မ်က္ႏွာကို သနားတဲ့စိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနပါတယ္။
'မငိုနဲ႔သမီး၊ မငိုနဲ႔ မငိုနဲ႔၊ ေဖေဖတုိ႔ သမီးတို႔ဟာ အစမထင္ေအာင္ ရွည္လ်ားလွတဲ့ သံသရာႀကီးထဲမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ အေဖေတြ အေမေတြ ေသလုိ႔၊ လင္ေတြ ေသလုိ႔၊ မယားေတြ ေသလုိ႔၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ေသလုိ႔၊ ေဆြမ်ိဳးညာတကာေတြ ေသလုိ႔၊ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာေတြ ေသလုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ဟာ ပင္လယ္ သမုဒၵ ́ရာေတြ ထဲက ေရေတြ ထက္ မနည္းဘူး၊ ေဖေဖတို႔ သမီးတို႔ဟာ ဒီသံသရာႀကီး တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘုရားနဲ႔ မေတြ ႕ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ေတြ ႕ျပန္လဲ ဘုရားစကားကို နားမေထာင္ ဘဲ ေရွာင္လႊဲၿပီး ေနခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီလုိ တငိုတည္းငိုငိုေနရတာ ကိုပဲ အဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး ငိုခဲ့တဲ့လမ္းကို လိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ငိုခဲ့ရတဲ့ ငိုပြဲေတြ ဟာလဲ မေရမတြက္ႏုိင္ ေတာ့ဘူး၊ အခု ဘုရားနဲ႔ေတြ ႕ရၿပီ၊ ဘုရားကို ယံုၾကည္တဲ့ သဒါၶတရားေတြ လဲ သမီးတို႔မွာ ရွိေနၿပီ၊ မငိုနဲ႔ေတာ့၊ ငိုရတဲ့လမ္းကို မလုိက္နဲ႔ေတာ့၊ မငိုရတဲ့လမ္းကို ဘုရားေဟာထားၿပီ၊ ဘုရားေဟာအတုိင္း က်င့္ရင္ အခုဘဝမွာ ပဲ မငိုရတဲ့ တရားထူးေတြ ကို မ်က္ေမွာ က္ျပဳရ မယ္လို႔ ရွင္ေတာ္ ျမတ္ဘုရား ရဲရဲႀကီး အာမခံထားၿပီ၊ အဲဒီ ေတာ့ ငိုမေနနဲ႔ေတာ့ သမီး၊ မ်က္ရည္သုတ္ မ်က္ရည္သုတ္၊ ေဖေဖ့ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ မငိုနဲ႔၊ သမီးကိုယ္ကို သမီး တကယ္ခ်စ္ရင္ မငုိနဲ႔၊ ဘုရားစကားကို နားေထာင္ၿပီးေတာ့ မငိုရတဲ့တရားကို ဒီဘဝမွာ ပဲ ငါ မ်က္ေမွာ က္ျပဳႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္လုိ႔ အဓိ႒ာန္ျပဳ ၾကားရဲ႕ လားသမီး၊ မ်က္ရည္သုတ္ မ်က္ရည္သုတ္'
'ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ'လုိ႔ ျပန္ေျဖၿပီး အက်ႌလက္စနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ကို သုတ္ပါတယ္၊ မခင္ေမဟာ ပါရမီထူးတဲ့ မိန္းကေလး ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔အေဖက ဒီေလာက္ေျပာရုံနဲ႔ အမ်ား ႀကီး သေဘာေပါက္ သြားပါတယ္၊ ဘုရား တရား သံဃာအေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈ ေတြ လဲ တဖြားဖြားေပၚလာပါတယ္၊ ဒီသဒါၶတရားေတြ ရဲ႕ အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ မခင္ေမဟာ စိုးရိမ္မႈ ပူေဆြးမႈ ေတြ က အမ်ား ႀကီး သက္သာရာရ သြားပါတယ္'
'သမီး၊ ေဖေဖ့ကို သံေဝဂလကၤာေလး ရြတ္ျပစမ္းပါဦး'
မခင္ေမဟာ သူ႔အေဖကို ေအာက္ပါ သံေဝဂလကၤာကို ရြတ္ျပပါတယ္။
'သမီးရယ္၊ တစ္ႀကိမ္ ထပ္ဆုိပါဦး'လုိ႔ ခိုင္းတဲ့အတြက္ မခင္ေမဟာ တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ရြတ္ရပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္ဟာ သာဓု သံုးႀကိမ္ေလးေလးပင္ပင္ႀကီး ေခၚပါတယ္။
ဒီလုိ သာဓုေခၚၿပီးေတာ့ ဇနီးေဒၚလွေမနဲ႔ သမီးကေလး မတင္ေမကိုပါ ေခၚခိုင္း တဲ့အတြက္ မခင္ေမ သြားေခၚပါတယ္။ အေတာ္ ကေလးၾကာတဲ့အခါ ေဒၚလွေမကို မခင္ေမနဲ႔ မတင္ေမ တြဲ ၿပီး သံုးဦးသား ဦးဖိုးခင္ဆီကို လာၾကပါတယ္။
အားလံုးထိုင္မိၾကတဲ့အခါ သမီးႀကီး မခင္ေမကို ခပ္ေစာေစာက ေျပာသလုိ ဦးဖိုးခင္ဟာ သူေသခါနီး တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာပါတယ္။ ေဒၚလွေမက မ်က္ရည္က်ပါ တယ္။ သမီးငယ္ မတင္ေမ ကေတာ့ အသံထြက္ၿပီး ငိုပါတယ္။ အဲဒီ အခါ ဦးဖိုးခင္ဟာ ခပ္ေစာေစာက သမီးႀကီး မခင္ေမကို ေဟာသလုိပဲ တရားေဟာၿပီး မ်က္ရည္အသုတ္ခိုင္း ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဇနီးနဲ႔ သမီးေတြ ကို ဒီလုိဆက္ၿပီး ေျပာပါတယ္။
'ငါ့အတြက္ မင္းတုိ႔ ဘာမွ မပူၾကနဲ႔၊ ငါဟာ ကမၼ႒ာန္းမထိုင္ခင္တုန္းက ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို ယံုၾကည္တယ္ဆုိတာ မတုန္မလႈပ္ ယံုၾကည္တာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ တစ္ခါတစ္ခါ ယံုၾကည္တယ္၊ တစ္ခါ တစ္ခါက်ရင္ ဘုရား တရား သံဃာဆုိတာ ဟုတ္မွဟုတ္ၾကရဲ႕ လားဆိုတဲ့ သုိ႔ေလာ သို႔ ေလာ စိတ္ေတြ ငါ့မွာ ေပၚတယ္၊ အဲဒီ စိတ္ေတြ ေပၚတုန္းကလဲ ေပၚတယ္ဆုိတာ ထင္ထင္ရွားရွား သိတယ္၊ ဝိုးတိုးဝါးတား မဟုတ္ဘူး၊ ကမၼ႒ာန္းထုိင္ၿပီး တရားထူးကို မ်က္ေမွာ က္ျပဳၿပီးေနာက္ ဒီလုိ သို႔ ေလာ သို႔ ေလာ စိတ္ေတြ ဟာ ငါ့မွာ မရွိေတာ့ဘူး၊ သုိ႔ေလာ သို႔ ေလာေတြ ျဖစ္တုန္းက ထင္ထင္ရွားရွား ငါသိသလို ဒီစိတ္ေတြ အလ်ဥ္းမရွိေတာ့လဲ မရွိၾ ကေတာ့ဘူးဆုိရင္ ငါ ထင္ထင္ရွားရွား သိတယ္။
'ေနာက္ၿပီးေတာ့လဲ ကမၼ႒ာန္း မထုိင္ခင္တုန္းက ငါဟာ ငါးပါးသီလကို လံုတယ္ဆိုေပမဲ့ လံုးလံုးလ်ားလ်ားႀကီး လံုတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီငါးပါးကို မက်ိဳးရေအာင္ ငါဟာ အေတာ္ သတိထားၿပီး ထိန္းေနရတယ္၊ အဲဒီ လို သတိထားၿပီး ထိန္းေနတဲ့ အထဲက ငါးပါးသီလဟာ က်ိဳးတဲ့အခါ က်ိဳးတယ္၊ ေပါက္တဲ့အခါ ေပါက္တယ္၊ ေပ်ာက္တဲ့အခါ ေပ်ာက္တယ္၊ က်ားတဲ့အခါ က်ားတယ္၊ ဒီလုိ မက်ိဳးမေပါက္ မေျပာက္မက်ားသည့္တိုင္ေအာင္ ရံဖန္ရံခါ ငါးပါးသီလထဲက တစ္ပါးပါးဟာ ၫိႈးတယ္ ႏြမ္းတယ္၊ အဲဒီ ငါးပါးသီလကို မက်ိဳးမေပါက္ မေျပာက္မက်ားရေအာင္ မၫိႈးမႏြမ္း ရေအာင္ ငါ သတိထားၿပီး ထိန္းေနရတယ္ဆိုတာလဲ ငါထင္ထင္ရွားရွားႀကီး သိခဲ့တယ္၊ အဲဒီ ထိန္းေနတဲ့အထဲက က်ိဳးေပါက္ေျပာက္က်ားသြားတာ ၫိႈးသြားတာ ႏြမ္းသြားတာကို လဲ ငါ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး သိခဲ့တယ္။
'ကမၼ႒ာန္းထုိင္ၿပီး တရားထူးကို မ်က္ေမွာ က္ျပဳၿပီးတဲ့ေနာက္ ငါးပါးသီလကို ငါဟာ သတိထားၿပီး မထိန္းရေတာ့ဘူး၊ ငါးပါးသီလဟာ ခါးဝတ္ပုဆိုးလုိ႔ ငါ့မွာ ၿမဲေနၿပီ၊ ငါ့ငါးပါးသီလဟာ က်ိဳးေပါက္ ေျပာက္က်ားတုန္းက ၫိႈးႏြမ္းတုန္းက ငါ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး သိရသလို၊ အခု ခါးဝတ္ပုဆုိးလို႔ ငါ့မွာ ၿမဲေနတဲ့အခါလဲ ငါ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီးသိရတယ္၊ ငါ့ငါးပါးသီလဟာ မက်ိဳးမေပါက္ မေျပာက္မက်ား ေတာ့ဘူး၊ မၫိႈးႏြမ္းေတာ့ဘူး၊ အဲဒီ လို ရတနာသံုးပါးမွာ သို႔ ေလာသို႔ ေလာမ ျဖစ္ဘဲ မတုန္မလႈပ္ ယံုၾကည္တဲ့ အေျခကိုေရာက္ရင္ ငါးပါးသီလ ခါးဝတ္ပုဆုိးလိုၿမဲတဲ့ အေျခ အေနကိုေရာက္ရင္ အဲဒီ သူဟာ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ ဆိုတဲ့ အပါယ္ေလးဘံုကို မေရာက္ရေတာ့ဘူး၊ ကိေလသာေတြ မကုန္ေသးတဲ့အတြက္ သံသရာႀကီးထဲမွာ လည္ရသည့္တုိင္ေအာင္ ခုနစ္ဘဝထက္ ပိုၿပီး မလည္ရေတာ့ဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၿပီလုိ႔ ျမတ္စြာ ဘုရား ေဟာထားတယ္၊ အဲဒီ ေတာ့ မင္းတုိ႔ ငါ့အတြက္ မပူၾကနဲ႔ေတာ့၊ စိတ္ခ်ၾ ကေတာ့၊ ငါဟာ ဒီအေျခအေနကို ေရာက္ေနၿပီ၊ ငါေသသြားရင္ ေၾကးခြက္အစုတ္အပဲ့ႀကီးနဲပဲတူတဲ့ ဒီ ေရာဂါ ဗလပြ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္ႀကီးကို စြန္႔ၿပီး ေရႊခြက္နဲ႔တူတဲ့ ဒါထက္ေကာင္းတဲ့ ဘဝကို ငါေရာက္မွာ ပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့အတြက္ မပူၾကနဲ႔ေတာ့။
'မင္းတုိ႔အတြက္ ကေတာ့ အေမႀကီးကလဲ ေဝဒနာသည္ ျဖစ္ၿပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္၊ အဲဒီ အထဲက သားေယာက္ ်ားကလဲ တစ္ေယာက္ မွမရွိ၊ သမီးႏွစ္ ေယာက္ နဲ႔ဆိုေတာ့ မင္းတုိ႔ရဲ႕ ေနာင္ေရး ကို ေတြ းမိတိုင္း မင္းတို႔ေတာ့ ေၾကာက္ၾကမွာ ပဲ၊ အဲဒီ ေတာ့ ဘုရားေပးခဲ့တဲ့ ဂါထာတစ္ပုဒ္ကို မင္းတုိ႔ကို ေပးရမယ္၊ ဒီဂါထာကို ေန႔စဥ္ ခဏခဏ ရြတ္ေပး၊ ရြတ္တဲ့အခါ သေဘာေပါက္ေအာင္လဲ ရြတ္ၾက၊ အဲဒီ လို သေဘာေပါက္ၿပီဆိုရင္ မင္းတုိ႔ ဆင္းရဲၿပီး ေၾကာက္ေနၾကတဲ့ အခါမွာ လဲ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ကို ေဖ်ာက္ႏိုင္မယ္၊ မင္းတုိ႔ ခ်မ္းသာၿပီး ေအာက္ေျခလြတ္ေနရင္လဲ စိတ္ကို ထိန္းေပးႏိုင္မယ္။
'ကဲ ငါ့သမီးႀကီးမခင္ေမက အဘိဏွသုတ္ရဲ႕ 'ကမၼသေကာမွိ'အပိုဒ္ကို ရြတ္စမ္းပါ'
မခင္ေမဟာ သူ႔အေဖေျပာတဲ့အတုိင္း ရြတ္ပါတယ္။
'ကမၼသေကာမွိ ကမၼဒါယာေဒါ ကမၼေယာနိ ကမၼဗႏၶဳ ကမၼပဋိ သရေဏာ
ယံကမၼံ ကရိႆမိ ကလ်ာဏံ ဝါ ပါပကံဝါ တႆဒါယာေဒါ ဘဝိႆမိတိ အဘိေဏွ ပစၥေဝကၡိတဗၺံ'
'ေအး ေတာ္ ၿပီ သာဓုကြယ္ သာဓု၊ အဲဒါကို အနက္နဲ႔ ဆိုလိုက္စမ္းပါဦး' မခင္ေမဟာ သူ႔အေဖေျပာတဲ့အတုိင္း အနက္န႔ဲ ဆုိပါတယ္။
'အဟံ- ငါသည္၊ ကမၼသေကာ- ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိသည္၊ ကမၼဒါယေဒါ-ကံသာလွ်င္ အေမြခံရွိသည္၊ ကမၼေယာနိ- ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရင္းရွိသည္၊ ကမၼဗႏၶဳ- ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ိဳး ရွိသည္၊ ကမၼပဋိသရေဏာ- ကံသာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာ လဲေလ်ာင္းရာရွိသည္၊ အမွိ- ျဖစ္၏ ၊ ကလ်ာဏံဝါ- ေကာင္းသည္လည္း ျဖစ္ေသာ ၊ ပါပကံဝါ- မေကာင္း သည္လည္း ျဖစ္ေသာ ၊ ယံကမၼံ- အၾကင္ကံကို၊ ကရိႆာမိ- ျပဳအံ့၊ တႆကမၼႆ- ထုိေကာင္းမႈ ကံ မေကာင္းမႈ ကံ၏ ၊ ဒါယေဒါ- ေကာင္းေမြခံ ဆုိးေမြခံသည္၊ ဘဝိႆာမိ- ျဖစ္ရအံ့၊ ဣတိ- ဤသို႔ ၊ အဘိဏွံ- ေန႔ညဥ့္မျပတ္၊ ပစၥေဝကၡိတဗၺံ- ဆင္ျခင္အပ္၏ '
'ေတာ္ ၿပီ၊ သာဓုကြယ္ သာဓု သာဓု၊ အဲဒီ အတုိင္းသာ ႏွလံုးသြင္းၾက၊ ငါ့ ေယာက္ ်ား မရွိေတာ့ဘူး၊ ငါတုိ႔အေဖ မရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး မင္းတုိ႔ စိတ္ငယ္မေနၾကနဲ႔၊ ငါဟာ မလွေမရဲ႕ ေယာက္ ်ား၊ မခင္ေမတုိ႔ မတင္ေမတို႔ရဲ႕ ေဖေဖလို႔ ေလာက ေဝါဟာရအားျဖင့္ ေခၚရေပမယ့္ အမွန္စင္စစ္ မင္းတို႔ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးအစစ္ အေဖအစစ္ ကိုးကြယ္ရာ လဲေလ်ာင္းရာအစစ္ ဥစၥာအစစ္ ကေတာ့ ငါ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတို႔ရဲ႕ ကုသိုလ္ကံေတြ ပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါမရွိတဲ့အခါ ငါရွိတုန္းကထက္ အကုသိုလ္ေတြ ကို ပိုၿပီးေရွာင္ၾက၊ ကုသိုလ္ေတြ ကို တိုးၿပီး လုပ္ရစ္ၾကေပေတာ့၊ ကဲ ေကာင္းၿပီ သြားၾ ကေတာ့'လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ မခင္ေမနဲ႔ မတင္ေမဟာ သူတို႔အေမ ေဒၚလွေမကို တြဲ ၿပီး ထုတ္သြားၾကပါတယ္။
ေနာက္ဆယ္ရက္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ တစ္မနက္မွာ မခင္ေမဟာ သူ႔အေဖ အိပ္ရာေဘးမွာ ထုိင္ၿပီး ဓမၼပဒ အထဲက သႏၲတိ အမတ္ႀကီးဝတၴဳကို ဖတ္ျပေနတယ္။ ။ ၿပီးတဲ့အခါ ဦးဖိုးခင္က သာဓုသံုးႀကိမ္ေခၚၿပီး 'သမီးရယ္၊ ေဖေဖေတာ့ အရိေမတၱယ် ျမတ္စြာ ဘုရားတိုင္းမွာ အဆင္းေတာ္ ၊ ဉာဏ္ေတာ္ ၊ စကားေတာ္ ၊ တန္ခိုးေတာ္ ဆိုတဲ့ အစိေႏၲယ်ေလးပါးရွိတယ္၊ ဒီအဆင္းေတာ္ ဉာဏ္ေတာ္ စကားေတာ္ တန္ခိုးေတာ္ ေတြ ဟာ ဘယ္လုိလဲဆုိတာ ႀကံစည္လို႔ကိုမရေအာင္ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႔မရေအာင္ ႀကီးက်ယ္လြန္းလုိ႔ အစိေႏၲယ်လုိ႔ေခၚတယ္၊ ရွင္ေတာ္ ျမတ္ဘုရားရဲ႕ ဒီအဆင္းေတာ္ ကိုလဲ ေဖေဖ ဖူးခ်င္တယ္၊ ဉာဏ္ေတာ္ ေတြ ကိုလဲ ေဖေဖဖူးခ်င္တယ္၊ စကားေတာ္ ေတြ ကိုလဲ ေဖေဖ နာခ်င္တယ္၊ တန္ခုိးေတာ္ ေတြ ကိုလဲ ေဖေဖ ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ အခု သမီးဖတ္သြားတဲ့ သႏၲတိအမတ္ကို ၾကည့္ပါလား၊ မနက္ဖက္မွာ မူးရူးေနတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္၊ ညေနက်ရင္ ငါဘုရားရဲ႕ ေလးပါဒရွိတဲ့ ဂါထာတစ္ပုဒ္ကိုၾကားၿပီး ရဟႏၲာ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ရွင္ေတာ္ ျမတ္ဘုရား မိန္႔ေတာ္ မူတယ္၊ အဲဒီ မိန္႔ေတာ္ မူတဲ့အတုိင္း ညေနက်ေတာ့ ရဟႏၲာ ျဖစ္တာပဲ၊ ဉာဏ္ေတာ္ ေတြ တန္းခိုးေတာ္ ေတြ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္သလဲဆုိတာကို ၾကည့္စမ္း၊ ကဲ သမီးေရ၊ သမီးေမေမနဲ႔ ညီမကေလးကို ေခၚပါဦး'
မခင္ေမဟာ သူ႔အေဖေျပာတဲ့အတုိင္း သူ႔ေမေမနဲ႔ သူ႔ညီမကေလးကို ေခၚရေအာင္ ထြက္သြားတယ္၊ တေအာင့္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ေဒၚလွေမကို ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ တြဲ ၿပီး ေခၚလာတယ္။ အားလံုးထုိင္မိၾကတဲ့အခါ 'ငါေတာ့ သြားရခါနီး ၿပီကြယ္၊ မင္းတုိ႔ အသီးသီးဆီက ငါကတိေတြ ေတာင္းခ်င္တယ္'လုိ႔ ဦးဖိုးခင္က ေျပာပါတယ္။ အဲဒီ အခါ ေဒၚလွေမက 'ကိုဖိုးခင္ရယ္၊ ဒီစကားေတြ မေျပာပါနဲ႔၊ ကိုဖိုးခင္ကို ၾကည့္ရတာ အရင္တစ္ခါတုန္းကနဲ႔ေတာင္ မတူဘူး၊ မ်က္ႏွာေတြ သိပ္ၿပီး လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိတာပဲ'လို႔ ေျပာပါတယ္။ မခင္ေမကလဲ 'ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ၊ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာေတြ ဟာ အခု တစ္ရက္ ႏွစ္ ရက္အတြင္ း အင္မတန္ လန္းလာတယ္လုိ႔ေတာင္ မနက္က ေမ့ေမ့ကို သမီး ေျပာျပရေသးတယ္'လို႔ ဝင္ၿပီး ေျပာပါတယ္။
အဲဒီ အခါ ဦးဖိုးခင္က ၿပံဳးၿပီး 'ဒါ ကေတာ့ မင္းတုိ႔ နားမလည္ပါဘူးကြယ္၊ တရားသေဘာေတြ ပဲ၊ ေဖေဖ တရားထူးေတြ ကို ေနာက္ထပ္ေတြ ႕ၿပီး ဝမ္းထဲမွာ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒီ ဝမ္းေျမာက္တဲ့ စိတ္ရဲ႕ အရွိန္အဝါေတြ ဟာ မ်က္ႏွာမွာ လာေပၚတဲ့အတြက္ လန္းဆန္းတယ္လုိ႔ မင္းတုိ႔ထင္ရတာ ပဲ၊ ေအးကြယ္၊ ဘာပဲ ျဖစ္ ျဖစ္ မင္းတုိ႔ဆီက ကတိေတြ ေဖေဖလုိခ်င္တယ္၊ မင္းတို႔ သားအမိသံုးေယာက္ စလံုး ေသတဲ့ေန႔ အထိ ဗုဒၶဘာသာကို မစြန္႔ပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိေပးႏိုင္မလား မလွေမ'လို႔ ေဒၚလွေမကို စၿပီး ေမးပါတယ္။ 'ေပးပါတယ္'လို႔ ေဒၚလွေမက ေျဖတယ္။ ဦးဖုိးခင္ဟာ သာဓုသံုးႀကိမ္ ေခၚပါတယ္။ ဒီေနာက္ 'မခင္ေမ'လို႔ နာမည္ ေခၚၿပီး မခင္ေမကို ေမးပါတယ္။ 'ကတိေပးပါတယ္ ေဖေဖ'လုိ႔ မခင္ေမက ေျဖပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္က သာဓုသံုးႀကိမ္ ေခၚပါတယ္။ ဒီေနာက္ 'မတင္ေမ'လို႔ မတင္ေမရဲ႕ နာမည္ ကိုေခၚၿပီး ေမးပါတယ္။ 'ကတိေပးပါတယ္ ေဖေဖ'လို႔ မတင္ေမက ေျဖပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္က သာဓုသံုးႀကိမ္ေခၚ ပါတယ္။
ဒီ့ေနာက္ ဦးဖိုးခင္က ဆက္ၿပီး 'အခုေျပာမယ့္ဟာက ကတိရယ္လုိ႔ မဟုတ္ပါ ဘူး၊ တတ္ႏုိင္ရင္ လုပ္ၾကဖို႔ပါပဲ၊ လူဆုိတာ လွံထမ္းလာတာကိုသာ ျမင္ရတယ္၊ ကံထမ္းလာတာကို မျမင္ရဘူး၊ အဲဒီ ေတာ့ မင္းတုိ႔ရဲ႕ ကုသိုလ္ကံေတြ ကမ်ား အက်ိဳးေပးလို႔ တတ္ႏုိင္ၾကရင္ ေဖဖ စပစ္ခဲ့တဲ့ ပရိယတၱိ စာျပန္ပြဲေတြ ကို ပ်က္မသြားရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ လုိက္ၾကပါ၊ သာသနာ့ရိပ္သာကိုလဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္လုိက္ၾကပါ'လို႔ ထပ္ၿပီး မွာ ျပန္ပါတယ္။ သားအမိသံုးေယာက္ စလံုးက 'တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္'လို႔ ေျဖၾကပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္က ဆက္ၿပီး 'ေအး ဒါ ကေတာ့ မင္းတုိ႔အတြက္ပဲ၊ တစ္သံသရာလံုး မင္းတို႔ဟာ ငိုရတဲ့လမ္းကိုခ်ည္းပဲ လိုက္ခဲ့ၾကဖူးၿပီ၊ မငိုရတဲ့ လမ္းႀကီးဟာ အခု ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ျဖဴးေနေအာင္ ေပၚေနရက္သားနဲ႔ မင္းတို႔မလိုက္ရင္ လမ္းရဲ႕ အျပစ္လား၊ မင္းတုိ႔ရဲ႕ အျပစ္လား'လုိ႔ ေမးတဲ့အခါ သားအမိသံုးဦးစလံုးက 'ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ အျပစ္ပါ'လို႔ ေျပာၾကတယ္။
အဲဒီ ေတာ့ ဦးဖိုးခင္က သမီးႀကီး မခင္ေမကိုၾကည့္ၿပီး 'သမီးေရ၊ ဘုရားကို ေန႔စဥ္ကပ္ေနက် ဆြမ္း ေရခ်မ္း ဆီမီး ပန္းကိစၥ ႏုိင္သေလာက္ ႀကိဳးစားကြယ္'လို႔ ေျပာတဲ့အခါ မခင္ေမက 'ႀကိဳးစားပါ့မယ္ေဖေဖ'လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ ဆက္ၿပီး ဦးဖိုးခင္က 'ဒီတစ္ခါေတာ့ သမီးႏွစ္ ေယာက္ ဆီက ကတိေတာင္းရမယ္၊ မခင္ေမနဲ႔ မတင္ေမ၊ သမီးတို႔ ႏွစ္ ေယာက္ စလံုး သမီးတုိ႔ေမေမ စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ပါဘူးလုိ႔ ေဖေဖ့ကို ကတိေပးႏိုင္မလား'လို႔ ေမးတဲ့အခါ ႏွစ္ ေယာက္ စလံုးကပဲ 'ကတိေပးပါတယ္ ေဖေဖ'လုိ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္လဲ သာဓုေခၚၿပီး အားလံုးကို သြားခြင့္ျပဳပါတယ္။ ဒီလုိ အခြင့္ျပဳၿပီး မခင္ေမကို လွမ္းၿပီး 'သမီးေရ၊ ဦးဝိမလ ဆရာေတာ္ ဘုရားကို ညေန ဖူးခ်င္တယ္၊ တစ္ေယာက္ ေယာက္ ကို ပင့္ခိုင္း ေပးပါကြယ္'လို႔ ေျပာပါတယ္။ 'ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ'ဆိုၿပီး ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ အေမႀကီးကို တြဲ ၿပီး ေခၚသြားၾကပါတယ္။
ညေနဘက္မွာ ဆရာေတာ္ ဦးဝိမလ ၾကြလာပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္က မထႏုိင္ တဲ့အတြက္ အိပ္လ်က္ကပဲ ေနပါရေစလို႔ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ဆရာေတာ္ ကလဲ ခြင့္ျပဳတယ္။ မခင္ေမက ဆရာေတာ္ ရဲ႕ ေနာက္ဘက္ကထိုင္ၿပီး ယပ္ခတ္ေပးေနပါ တယ္။ ဦးဖိုးခင္က ဆရာေတာ္ ကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီး 'ဆရာေတာ္ သိတဲ့အတုိင္းပဲ တပည့္ေတာ္ ဟာ ပထမအႀကိမ္ တရားအားထုတ္ၿပီးကတည္းက ဘာဝနာအလုပ္ဟာ ေန႔စဥ္ တစ္ခါမွ မပ်က္ခဲ့ဘူး၊ ဘယ့္ေလာက္ အလုပ္မ်ားမ်ား ည အိပ္ရာမဝင္ခင္ေတာ့ အားထုတ္ ျဖစ္ေအာင္ ထုတ္တာပဲ၊ အခု မမာေတာ့ တပည့္ေတာ္ မွာ သည့္ျပင္အလုပ္ မရွိပါဘူး၊ တရားအား ထုတ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ အဂၤါေန႔ည သန္းေကာင္ေက်ာ္ေလာက္မွာ တပည့္ေတာ္ တရားထူးရပါတယ္၊ တရားထူးမရခင္တုန္းက ေဝဒနာေတြ ျပင္းထန္လာတဲ့အခါ တပည့္ေတာ္ စိတ္တိုခ်င္တယ္၊ ေဒါသထြက္ခ်င္တယ္၊ ပါးစပ္က ျမန္ျမန္ ေသပါေတာ့ကြယ္၊ မေသေသးဘူးလားဆုိတဲ့ ေဒါသနဲ႔ယွဥ္ေနတဲ့ စကားေတြ ကို ျမည္ တမ္း မိပါတယ္၊ အခု တရားထူးရၿပီးမွ ေဝဒနာျပင္းလုိ႔ အခံရခက္တာသာရွိတယ္၊ စိတ္တိုခ်င္ တာေတြ စိတ္ဆိုးခ်င္တာေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ အရင္ကလို ေဒါသနဲ႔ ယွဥ္ေနတဲ့ စကားေတြ ကို မျမည္ တမ္းေတာ့ဘူး၊ အဲဒါက ထူးျခားခ်က္တစ္ရပ္ပါ ဘုရား'
'ေနာက္တစ္ခ်က္ရွိပါေသးတယ္၊ တရားထူးမရခင္က အိမ္သူအိမ္သားေတြ ရဲ႕ ေနာင္ေရး ကို တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ကူးမိတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ေနာက္က်ိက်ိလိုလုိ ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ခ်က္ခ်င္း တရားနဲ႔ ေဖ်ာက္ပစ္ရတယ္၊ အခု အိမ္သူအိမ္သားေတြ ရဲ႕ ေနာင္ေရး ကို စိတ္ကူးမိတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ မ ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒါက ထူးျခားခ်က္တစ္ရပ္ပါ ဘုရား။
'ေနာက္တစ္ခ်က္ ရွိပါေသးတယ္၊ တရားထူး မရခင္က တပည့္ေတာ္ ရဲ႕ အာရုံဟာ ရံဖန္ရံခါ တာဝတႎသာနတ္ျပည္ကို ေရာက္ပါတယ္၊ နတ္ေတြ ရဲ႕ ကာမဂုဏ္ေတြ စဥ္းစားမိတဲ့အခါ စဥ္းစားမိပါတယ္၊ တရားထူးရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကာမဂုဏ္ေတြ ရဲ႕ စက္ဆုတ္ဖြယ္ရာကိုပဲျမင္ၿပီး တာဝတႎသာကို စိတ္မေရာက္ေတာ့ဘူးဘုရား၊ ျဗဟၼာဘံုမွာ ပဲ စိတ္ေရာက္ေနပါတယ္ဘုရား၊ ဒီထူးျခားခ်က္ သံုးရပ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အဂၤါေန႔ည တရားထူးရၿပီးကတည္းက တပည့္ေတာ္ မွာ အစဥ္ ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္ဘုရား၊ အဲဒါ ဆရာေတာ္ ဘုရားကို ေလွ်ာက္ထားခ်င္လုိ႔ တပည့္ေတာ္ ပင့္လုိက္တာပါပဲဘုရား'လို႔ ဦးဖိုးခင္က ဦးဝိမလကို ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
ဆရာေတာ္ က သာဓုသုံးႀကိမ္ေခၚၿပီး 'ဒီလိုအခါမ်ိဳးဆုိတာ တရားကို မရပ္မနား အားထုတ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ တရားထူးရတတ္တာပဲ၊ လူေတြ ခပ္မ်ားမ်ား ကေတာ့ မမာလုိ႔ အသည္းအသန္ ျဖစ္ၿပီဆုိရင္ ေသရမွာ ေတြ ေၾကာက္ၿပီး တရားကို ႏွလံုးမသြင္းႏုိင္ဘူး၊ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ၊ ဒါဟာ ကုသုိလ္နည္းၿပီး အကုသိုလ္မ်ား တဲ့လူေတြ ရဲ႕ ဓမၼတာပဲ၊ အခု ဒကာႀကီး ကေတာ့ ေသရမွာ မေၾကာက္ဘူး၊ သတိမလစ္ဘူး၊ တရားကို အၿမဲႏွလံုးသြင္းတယ္၊ အဲဒါ ကုသိုလ္မ်ားမ်ား အားထုတ္ခဲ့တဲ့လူေတြ ရဲ႕ ဓမၼတာပဲ၊ ဓမၼပဒမွာ ျမတ္စြာ ဘုရား ေဟာေတာ္ မူထားတာ အရွိသားပဲ။
အတၱမွိ ဇာတမွိ သုခါ သဟာယာ၊
တုဌီ သုခါ ယာ ဣတရိတေရန၊
ပုညံ သုခံ ဇီဝိတသခၤယမွိ၊
သဗၺႆ ဒုကၡႆ သုခံ ပဟာနံ။
'အေဆြခင္ပြန္းရွိျခင္းသည္ အေရး ကိစၥ ေပၚေပါက္လာေသာ အခါ ခ်မ္းသာ၏ ၊ ရရသမွ်ေသာ ပစၥည္းဥစၥာျဖင့္ ေရာင္ ့ရဲျခင္းသည္ ခ်မ္းသာ၏ ၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ရွိျခင္းသည္ အသက္ကုန္ခါနီး ၌ ခ်မ္းသာ၏ ၊ ဆင္းရဲအလံုးစံုကို ပယ္ျခင္းသည္ ခ်မ္းသာ၏ ၊ ဒကာႀကီးရတဲ့တရားဟာ ေတာ္ ေတာ္ ထူးတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီး သာဓုေခၚတယ္၊ ေလးေလးနက္နက္ ေခၚတယ္၊ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ အခုလိုပဲ ဆက္ၿပီး အားထုတ္ပါ၊ ကမၼ႒ာန္း ကို ခ်မထားနဲ႔၊ ဒကာႀကီးက အခု မ်က္ေမွာ က္ဘဝတြင္ ပဲ အရဟတၱဖိုလ္ကို ထူးတဲ့ဉာဏ္နဲ႔ မ်က္ေမွာ က္ျပဳႏုိင္စရာ အေၾကာင္းရွိတယ္၊ (ဒီစကားကိုၾကားရတဲ့အခါ ဦးဖိုးခင္ဟာ ပီတိေတြ ျဖစ္လာၿပီး ဆရာေတာ္ ကို လက္အုပ္ခ်ီပါတယ္။) အခုလို အခြင့္ႀကံဳတဲ့အခါ ကမၼ႒ာန္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ခ်မထားတဲ့အတြက္ ေသခါနီး ခဏကေလး အားထုတ္လိုက္ တာနဲ႔ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားတဲ့ မေထရ္ႀကီးတစ္ပါး အေၾကာင္းကို ဘုန္းႀကီးေဟာမယ္၊ ဒကာႀကီး နာပါ'လုိ႔ ဆရာေတာ္ က မိန္႔ေတာ္ မူပါတယ္။
'တင္ပါ့ဘုရား၊ ေဟာေတာ္ မူပါ'ဆုိၿပီး ဦးဖုိးခင္ဟာ လက္အုပ္ခ်ီကာ တရားနာပါတယ္။
'ဝါေတာ္ ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေသရာေညာင္ေစာင္းမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ မဟာသံဃရကၡိတ မေထရ္ႀကီးကို ရဟန္းသံဃာေတာ္ ေတြ က ဘယ္ မဂ္ဖိုလ္တရားကိုရ ၿပီးၿပီလဲလုိ႔ ေမးေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ မေထရ္ႀကီးက ငါ ဘယ္မဂ္ဖိုလ္မွ မရေသးဘူးလုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္၊ ဒီစကားကိုၾကားေတာ့ မေထရ္ႀကီးကို ျပဳစုေနတဲ့ ရဟန္းငယ္ေတြ က 'အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားဟာ ရဟႏၲာ ျဖစ္ၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္ မူတာကို ဖူးရေအာင္ဆုိၿပီး တစ္ဆယ့္ယူဇနာ ပတ္ဝန္းက်င္အရပ္က ဒကာ ဒကာမေတြ ဟာ စုေဝးေရာက္လာေနၾကပါၿပီဘုရား၊ အကယ္၍ အရွင္ဘုရားဟာ ရဟႏၲာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ပုထုဇဥ္ပဲဆုိတာကို ဒီဒကာဒကာမေတြ သိသြားၾကရင္ အင္မတန္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ကုန္ၾကမွာ ပဲဘုရား'လို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။
အဲဒီ အခါ မေထရ္ႀကီးက 'ငါ့ရွင္တို႔ ငါဟာ ေမေတၱယ် ျမတ္စြာ ဘုရားကို ဖူးျမင္ခ်င္ေသးတဲ့အတြက္ ဝိပႆနာတရားကို အားမထုတ္ဘဲေနခဲ့တယ္၊ အခု ဒကာ ဒကာမေတြ ကို ငဲ့ၿပီး ငါ ဝိပႆနာတရားကို အားထုတ္ေတာ့မယ္၊ ငါ့ကို ထူေပးၾက'လို႔ ရဟန္းငယ္ေတြ ကို အမိန္႔ရွိတယ္၊ ရဟန္းငယ္ေတြ လဲ မေထရ္ႀကီးကို ထူေပးၿပီး အျပင္ဘက္ထြက္ဖို႔ အခန္းအျပင္ဘက္ကို ေျခတစ္ဖက္လွမ္းရုံရွိေသးတယ္၊ မေထရ္ႀကီးဟာ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရတယ္၊ အဲဒီ လုိရတာ နဲ႔ ရဟန္းငယ္ကေလးေတြ ကို လက္ေဖ်ာက္တီးၿပီး ျပန္ေခၚလိုက္တယ္၊ ရဟန္းငယ္ကေလးေတြ က အေၾကာင္းၾကားတာနဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္ထဲက ရဟန္းသံဃာေတာ္ ေတြ စုေဝးလာၾကၿပီး 'အရွင္ဘုရား ေသခါနီး မွာ အရဟတၱဖိုလ္ကို တစ္ခဏခ်င္း ဒီလုိရေအာင္ အားထုတ္ႏုိင္တာဟာ အင္မတန္ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွပါတယ္' လို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ မေထရ္ႀကီးက 'ငါ့ရွင္တုိ႔၊ ငါဟာ ရဟန္း ျပဳတဲ့အခါကစၿပီး သတိမထား၊ ဉာဏ္နဲ႔ မပိုင္းျခားဘဲ ဘယ္အရာကိုမွ မျပဳမိဖူးဘူး'လုိ႔ မိန္႔ေတာ္ မူပါတယ္။ ဒကာႀကီးလဲ သတိအစဥ္ရွိၿပီး ဆင္ျခင္ေနမယ္ဆိုရင္ ိုအရဟတၱဖိုလ္ကို အခုလိုအခါမ်ိဳးမွာ ရႏိုင္စရာအေၾကာင္းရွိတယ္'
တရားေဟာအၿပီးမွာ ဦးဖုိးခင္ဟာ သာဓုေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ား စြာ ေခၚပါတယ္။ သဒၤါတရားေတြ တစ္ကိုယ္လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔ၿပီး ပီတိေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္ လဲ ေနာက္ ထပ္ စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ ခြန္းေျပာၿပီး ျပန္ၾကြ သြားပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္လဲ ဆရာေတာ္ ကို လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ၿပီး မ်က္စိတစ္ဆံုးၾကည့္ရင္း ၾကည္ညိဳေနပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ညေနမွာ ဦးဖိုးခင္ဟာ ေဒၚလွေမနဲ႔ သမီးအငယ္ မတင္ေမတို႔ကို အေခၚခိုင္းပါတယ္။ အားလံုး စံုစံုညီညီေရာက္တဲ့အခါ 'ကဲ မင္းတို႔အားလံုး ငါ့ကို ကန္ေတာ့ၾက၊ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကာယကံ ဝစီကံ မေနာကံေတြ နဲ႕ ပစ္မွာ းမိခဲ့ သမွ် အျပစ္ေတြ ကို ခြင့္လႊတ္ပါ၊ သည္းခံပါလို႔ ဆိုၿပီး ကန္ေတာ့ၾက' ဦးဖုိးခင္ေျပာတဲ့ အတုိင္း ဆိုၿပီး သားအမိသံုးဦး ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ ေဒၚလွေမမွာ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနပါတယ္။ မတင္ေမကေလး ကေတာ့ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေနပါတယ္။ မခင္ေမ ကေတာ့ မငိုေတာ့ဘူး။ သူ႔အေဖ တရားထူးေတြ ရၿပီး ေကာင္းရာမြန္ရာကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ေနဟန္ လကၡဏာရွိတယ္။ သားအမိသံုးေယာက္ ကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ ဦးဖိုးခင္က 'မင္းတို႔အျပစ္ေတြ အားလံုးကို ငါ သည္းခံတယ္၊ ခြင့္လႊတ္တယ္'လို႔ သံုးႀကိမ္ဆိုပါတယ္။ သံုးႀကိမ္ဆိုၿပီးမွ 'ကဲ မင္းတုိ႔ သာဓုေခၚၾက'လုိ႔ သားအမိသံုးဦးကို ေျပာပါတယ္။ သားအမိသံုးဦးကလဲ သာဓု သံုးႀကိမ္ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီ လို သာဓု ေခၚၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးဖိုးခင္က 'ကဲ ငါ့အလွည့္ေရာက္လာၿပီ၊ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး ငါက မင္းတုိ႔ သံုးေယာက္ စလံုးအေပၚမွာ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံေတြ နဲ႔ ျပစ္မွာ းက်ဴးလြန္မိခဲ့သမွ် အျပစ္ေတြ ကို မင္းတုိ႔ကလဲ သည္းခံပါ၊ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ'လို႔ ေမတၱာရပ္ပါတယ္။ သားအမိသံုးေယာက္ စလံုးက 'သည္းခံပါတယ္၊ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္'လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဦးဖုိးခင္ကလဲ သာဓု သံုးႀကိမ္ေခၚပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္ သာဓုေခၚၿပီးတဲ့အခါ ေဒၚလွေမက 'ကိုဖိုးခင္၊ ဘယ့္ႏွယ္ေနေသးသလဲ'လို႔ ေမးပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္က 'ငါ့အတြက္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ကြယ္ မင္းတုိ႔ သြားၾ ကေတာ့၊ သြားၾ ကေတာ့၊ မေန႔က ငါေပးထားတဲ့ 'ကမၼ သေကာမွိ'ဂါထာကေလးကို ရြတ္ၿပီး ဆင္ျခင္ေနၾက'လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ သားအမိသံုးဦးစလံုး ဦးဖိုးခင္ကို ကန္ေတာ့ၿပီး ေဒၚလွေမနဲ႔ မတင္ေမတုိ႔ဟာ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ထြက္သြားၾကပါတယ္။ မခင္ေမလဲ သူ႔အေမကိုလိုက္ပို႔ၿပီး သူ႔အေဖဆီ ကို ျပန္လာပါတယ္။
အဲဒီ အခါ ဦးဖိုးခင္က 'သမီးေၾကာက္သလား'လုိ႔ ေမးပါတယ္။ 'ေၾကာက္ပါ တယ္ ေဖေဖ'လို႔ မခင္ေမက ျပန္ၿပီး ေျဖပါတယ္။ 'သမီး ဘာကို ေၾကာက္တာလဲ'လုိ႔ ဦးဖိုးခင္က ဆက္ၿပီး ေမးပါတယ္။ 'သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲကို ေၾကာက္ပါတယ္ ေဖေဖ'လို႔ မခင္ေမက ေျဖပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္လဲ အင္မတန္ ႏွစ္သက္္ တဲ့အတြက္ သာဓုသံုးႀကိမ္ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီ လို ေခၚၿပီး 'သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲဆိုတာ ေၾကာက္ရမယ္၊ ေၾကာက္မွ ဒီဝဋ္ဆင္းရဲေတြ က လြတ္မွာ ပဲ၊ မေၾကာက္သေရြ႕ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူးသမီး၊ အဲဒီ ေတာ့ ေၾကာက္ ေၾကာက္ ေၾကာက္၊ သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲကို ေၾကာက္၊ ဒီသံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲကို ေၾကာက္တာေကာင္းတယ္'လို႔ ေျပာၿပီး သာဓုေခၚျပန္တယ္။
အဲဒီ လုိ သာဓုေခၚၿပီးမွ 'သမီးေရ၊ ျခင္ေထာင္ခ်ေပးေတာ့ကြယ္၊ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ တရားအားထုတ္လိုက္ဦးမယ္'လို႔ ဦးဖိုးခင္က ေျပာပါတယ္။ မခင္ေမဟာ ျခင္ေထာင္ခ် ေပးေနရင္း ဦးဖိုးခင္က 'သမီးေရ၊ သမီးအေမနဲ႔ ညီမေလးကို တရားခ်ပါကြယ္၊ ဆူဆူညံညံ မလုပ္ၾကဖို႔၊ ဆူညံတဲ့အသံကို သူေတာ္ ေကာင္းေတြ မႏွစ္သက္္ ဘူး'လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီစကားကို ၾကားရတဲ့အခါ အင္မတန္ဉာဏ္ရွိတဲ့ မခင္ေမရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေဖေဖက သူေသရင္ မငိုေအာင္ ေမေမနဲ႔ မတင္ေမကို တရားအခ်ခိုင္းတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အဲဒီ လုိ သေဘာေပါက္တဲ့အတြက္ 'ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ'လို႔ မခင္ေမ က ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီ ေတာ့ ဦးဖိုးခင္ကဆက္ၿပီး 'သမီးေရ သမီး ေဖေဖ့ကို အခုလုိျပဳစုရတာ အခ်ီးႏွီးမ ျဖစ္ပါဘူးကြယ္၊ သမီးေၾကာက္တဲ့ သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲေတြ က လြတ္ေျမာက္ရာ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းအတြက္ အေထာက္အပ့ံ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္'လို႔ ေျပာၿပီး ဦးဖိုးခင္ဟာ စကားဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ မခင္ေမကလဲ 'ေဖေဖေပးတဲ့ဆုနဲ႔ တစ္လံုးတစ္ဝတည္း ျပည့္စံုရပါေစ'လို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ လိုေျပာၿပီး သမီးလိမၼာ မခင္ေမလဲ သူ႔အေမနဲ႔ ညီမကေလးကို သြားၿပီး တရားခ်ပါတယ္။ မခင္ေမေျပာတဲ့ စကားအတုိခ်ဳပ္ ကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ 'ငိုတယ္ဆုိတာ မေကာင္းတာ ျဖစ္မွ ငိုရတာ ၊ သူ႔အေဖဟာ ေကာင္းရာသုဂတိကို ေရာက္မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေနမွာ ပဲ၊ ဘာ ျဖစ္လုိ႔ ငိုရမလဲ'ဆုိတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚလွေမနဲ႔ မတင္ေမဟာလဲ 'မငိုေတာ့ပါဘူး'လို႔ မခင္ေမကို ကတိေပးပါတယ္။
မခင္ေမဟာ ခါတုိင္းလိုပဲ သူ႔ေဖေဖရဲ႕ ခုတင္းနားမွာ ေစာင့္အိပ္ပါတယ္။ ခါတုိင္းဆိုရင္ တစ္ညကို သံုးခါေလာက္ထၿပီး သူ႔အေဖကို ထူရတယ္။ အဲဒီ ညမွာ မထူရဘူး။ သူ႔အေဖ ေခၚႏိုး ေခၚႏုိးနဲ႔ မခင္ေမဟာ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ မနက္လင္းလို႔မွ ေခၚသံမၾကားတဲ့အတြက္ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ျခင္ေထာင္ကို မ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မခင္ေမ ထင္တဲ့အတုိင္း ဦးဖိုးခင္မွာ အသက္မရွိေတာ့ဘူး။ မခင္ေမလဲ သူ႔အေမနဲ႔ညီမကေလးကို အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ေဒၚလွေမက ကတိအတုိင္း မငိုေတာ့ပါဘူး။ မတင္ေမက ခဏကေလး ငိုလိုက္ေသးတယ္။ မခင္ေမက ေဖေဖ ဘာမွာ သြားသလဲလို႔ သတိေပးလိုက္ ေတာ့မွ သတိရၿပီး အငိုတိတ္ သြားပါတယ္။
ဦးဖိုးခင္ဟာ သူမ်ား ရဲ႕ သာေရး နာေရး ကိစၥေတြ မွာ အမ်ား ႀကီး ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ဖူးတဲ့အတုိင္း သူ႔အသုဘကိစၥမွာ လဲ အမ်ား က ဝိုင္းၿပီးကူညီေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့အတြက္ သိုက္သိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ၿပီးဆံုး သြားပါတယ္။
ဦးဖိုးခင္မေသခင္က အႀကိမ္ႀကိမ္ မွာ ထားတဲ့အတုိင္း မသာအိမ္မွာ ကစားဝိုင္း မရွိပါဘူး။ မသာခ်တဲ့အခါမွာ လဲ အတီးအမႈ တ္မပါဘဲ ေၾကးစည္ရိုက္ၿပီး ခ်ပါတယ္။ သူ႔ဆႏၵအရ ေအာက္ပါ သံေဝဂလကၤာကို ယပ္ေတာင္မွာ ကပ္ၿပီး မသာပို႔သူေတြ ကို ေဝပါတယ္။
အခန္း (၂)
ဦဖိုးခင္ရဲ႕ အသုဘတုန္းက မိတ္ေဆြေတြ က ေငြအေတာ္ ကူၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးဖိုးခင္ကို ကူတာ သူတို႔ ၾကားကျဖတ္ၿပီး မစားေကာင္းဘူးလို႔ သားအမိသံုးဦး တိုင္ပင္ၿပီး အကုန္လွဴပစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေတာ့ ဦးဖိုးခင္အတြက္ ရက္လည္ဆြမ္းကို ေကြၽးၿပီးတဲ့အခါ သူတုိ႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာ သူတိုု႔ပိုင္ေငြဟာ ခုနစ္က်ပ္ခြဲေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဒီခုနစ္က်ပ္ခြဲနဲ႔ ဘယ္လုိစခန္းသြားၾကမယ္ဆိုတာ သားအမိသံုးေယာက္ ထုိင္ၿပီး တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ေနာင္ေရး နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ေဒၚလွေမက တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားထားတယ္။ မခင္ေမက တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားထားတယ္။ မတင္ေမ ကေတာ့ အေမနဲ႔ အစ္မႀကီးတို႔ ၾကည့္ၿပီး စီစဥ္ၾကလိမ့္မယ္ဆုိၿပီး ဘာမွ စဥ္းစားမထားဘူး။
သားအမိသံုးဦး ေဆြးေႏြးပြဲမွာ အေမႀကီး ေဒၚလွေမကစၿပီး 'မယ္ထင္တို႔ဆီမွာ ေငြတစ္ေထာင္ေလာက္ သြားၿပီးလွည့္ပါလားသမီးရယ္'လုိ႔ မခင္ေမကို ေျပာတယ္။ မထင္ဆိုတာ ဦးဖိုးခင္ရဲ႕ ညီမအေထြးဆံုး ျဖစ္တယ္။ အေတာ္ ကေလး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လည္လည္ရွိတယ္။ ေငြတစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ့ အခဲအယဥ္းမရွိဘဲနဲ႔ ေပးႏုိင္ပါတယ္။
ေဒၚလွေမက ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္ေနတဲ့အတြက္ 'ေမေမ စကားဆံုးေအာင္ ေျပာပါဦး'လို႔ မခင္ေမက ေျပာပါတယ္။
'ေအးေလ၊ မယ္ထင္တုိ႔ဆီမွာ ေငြတစ္ေထာင္ သြားလွည့္ေပါ့' 'ေငြတစ္ေထာင္ရလာေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ'
'ေငြတစ္ေထာင္ရလာေတာ့ ညည္းႀကိဳက္တဲ့ ဆုိင္ကေလးတစ္ဆိုင္ ေစ်းထဲမွာ ဖြင့္ေပါ့၊ ငါ့ေတာ့ ဒါပဲ ေျပာတတ္တယ္'
'မယ္တင္ေမကေကာ ဘာမ်ား စဥ္းစားထားသလဲ'လို႔ မခင္ေမက သူ႔ညီမကို ေမးပါတယ္။
'ေမေမတု႔ိ မမတို႔ ခိုင္းေပါ့၊ ခိုင္းတာလုပ္မွာ ေပါ့'လို႔ မတင္ေမက ျပန္ၿပီး ေျဖပါတယ္။
အဲဒီ အခါ မခင္ေမက 'ေမေမေတာ့ သေဘာတူမလား မဆုိႏုိင္ဘူး၊ ကြၽန္မ စဥ္းစားထားတာက တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္'လို႔ ေျပာၿပီး ရပ္ေနပါတယ္။
'ေျပာစမ္းပါဦး ညည္းစဥ္းစားထားတာ'လို႔ ေဒၚလွေမက ေမးပါတယ္။
'ကြၽန္မအေနနဲ႔ ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ဆီမွာ မွ ေငြမေခ်းခ်င္ဘူး'
'ေငြေခ်းခ်င္လုိ႔ရယ္ ဘယ္ဟုတ္မလဲ သမီးရယ္၊ ကိုယ့္မွာ မတတ္သာတဲ့အခါ ေခ်းရတာ ေပါ့၊ ေမေမ့မွာ လဲ မာနရွိပါတယ္'
'ကြၽန္မဟာက မာနမဟုတ္ဘူး ေမေမ၊ ကြၽန္မတုိ႔ဟာ ေရွ႕ကို ဘယ္ေလာက္ သြားရဦးမွန္း မသိဘူး၊ စထြက္ကတည္းက သူမ်ား အားကိုးနဲ႔ ေပးပါဆုိၿပီး လက္ျဖန္႔ထြက္ လာတာကို ကြၽန္မ မႀကိဳက္ဘူး၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးရမယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးတာက သူမ်ား ကို အားကိုးတာထက္ ပိုၿပီး ေသခ်ာတယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့လဲ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့လဲ လြတ္လပ္တယ္၊ ဘယ္ေနရာသြားသြား လိပ္ျပာလွလွနဲ႔ သြားရတယ္'
'သည္းကိုယ္ညည္း အားကိုးႏုိင္တဲ့နည္းရွိရင္ လုပ္ပါ၊ ေမေမ ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ဘာမ်ား လဲ ညည္းဥစၥာက'
'ေမေမ စိတ္ကူးထားသလုိေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ တစ္ေထာင္နဲ႔ စရတာ မ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ေမေမ'
'ဘယ္လုိဟာမ်ား လဲေအ'
'လက္သုပ္ဆုိင္ကေလးတစ္ဆုိင္ ကြၽန္မ ထြက္ခ်င္တယ္၊ ေန႔ခင္းေစ်းထဲမွာ သြားေရာင္ းမယ္'
ေဒၚလွေမက ရယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတင္ေမ ကေတာ့ 'မမေရာင္ းရင္ ကြၽန္မလဲ ကူမွာ ေပါ့'လို႔ ေထာက္ခံပါတယ္။ ေဒၚလွေမက ရယ္ေပမယ့္ ဇြဲေကာင္းတဲ့ မိခင္ေမဟာ စိတ္ပ်က္မသြားဘူး။ 'ေမေမ သေဘာတူရင္ ဒီကေန႔ပဲ ကြၽန္မ စီစဥ္ေတာ့မယ္၊ ကြၽန္မတို႔ဟာ ထုိင္ေနလို႔ မ ျဖစ္ဘူး'လု႔ိ ေျပာပါတယ္။ ေဒၚလွေမက 'လက္သုပ္ဆုိင္ ထြက္ခ်င္ေတာင္ ညည္းရဲ႕ ခုနစ္က်ပ္ခြဲနဲ႔ ထြက္လုိ႔မရပါဘူး၊ သူမ်ား ဆီမွာ သြားလွည့္ ရဦးမွာ ပဲ'လို႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။ 'မလွည့္ရပါဘူး ေမေမ၊ ကြၽန္မမွာ ေရႊဆြဲႀကိဳးကေလး တစ္ကံုး ရွိေသးတယ္၊ အေရး ႀကံဳလာရင္ သံုးဖို႔ဆုိၿပီး ကြၽန္မသိမ္းထားတယ္၊ အဲဒါကေလးနဲ႔ အရင္းလုပ္ရမယ္'လို႔ မခင္ေမက ေျပာပါတယ္။ 'ညည္းတို႔လုပ္ႏုိင္ရင္ လုပ္ၾကပါေအ၊ ငါမကန္႔ကြက္ပါဘူး'လုိ႔ အေမႀကီးက ေျပာလုိက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ မခင္ေမဟာ ညီမေလးမတင္ေမနဲ႔ ႏွစ္ ေယာက္ စီစဥ္စရာရွိတာတြကို စီစဥ္ပါတယ္။ အေမႀကီးက 'ညည္းတုိ႔ဟာ ရက္ရာဇာကေလး ဘာေလး ေရြးပါဦးကြယ္'လို႔ လွမ္းေျပာ တဲ့အခါ၊ 'ဒါေတြ ကို အယံုအၾကည္မရွိပါနဲ႔ ေမေမ၊ ရက္ရာဇာေရြးၿပီး လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြ ပ်က္ပ်က္သြားတာ တပံုႀကီးပဲ မဟုတ္ဘူးလား ေမေမ၊ ေဖေဖေပးခဲ့တဲ့ ဂါထာထဲမွာ ပါတဲ့ အတုိင္း ကံကိုသာ ယံုပါေမေမ၊ ကြၽန္မတုိ႔ေတာ့ ဒီေန႔ စီစဥ္ၿပီး မနက္ျဖန္ ထြက္မွာ ပဲ'လို႔ မခင္ေမက ေျပာတဲ့အတြက္ ေဒၚလွေမလဲ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး၊ သူအင္မတန္ႀကိဳက္ တဲ့ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီးကိုသာ ဖြာေနေတာ့တယ္။
ေနာက္ေန႔ ဆုိင္ထြက္ဖို႔အတြက္ အားလံုး စီစဥ္စရာရွိတာေတြ ကို စီစဥ္ၿပီးတဲ့အခါ မခင္ေမဟာ ညီမေလး မတင္ေမကို သူ႔အနားမွာ အထုိင္ခိုင္းၿပီး 'ကဲ မတင္ေမေရ၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ လူေပါင္းစံုနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ ေစ်းထဲမွာ တုိ႔ညီအစ္မ ဆုိင္ထြက္ရေတာ့မယ္၊ အဲဒီ ေတာ့ တို႔ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ စလုံးဟာ ဣေျႏၵအထူးရွိရလိမ့္မယ္ေဟ့၊ ညည္းေမ့ သြားၿပီလားကြယ္၊ မမေျပာထားတာ၊ မမျပန္ၿပီး ေမးစမ္းပါရေစကြယ္၊ ဣေျႏၵဆိုတာ ဘာလဲ'လို႔ ေမးပါတယ္။ 'ဣေျႏၵဆိုတာ ေစာင့္ထိန္းတာ'လို႔ မယ္တင္ေမက ျပန္ၿပီးေျပာ ပါတယ္။ 'ဘာကိုေစာင့္ထိန္းရမလဲ'လို႔ မခင္ေမက ဆက္ၿပီးေမးပါတယ္။ 'မ်က္စိရယ္၊ နားရယ္၊ ႏွာေခါင္းရယ္၊ လွ်ာရယ္၊ ကိုယ္ရယ္၊ စိတ္ရယ္၊ ေစာင့္ထိန္းရမယ္'လို႔ မတင္ေမက ျပန္ၿပီးေျဖပါတယ္။ မခင္ေမက သာဓု သံုးႀကိမ္ေခၚၿပီး 'ဒါေတြ ကို ဘယ္လုိ ေစာင့္ထိန္းရမလဲ'လို႔ ဆက္ၿပီးေမးပါတယ္။ အဲဒီ အခါ မတင္ေမက 'မ်က္စိနဲ႔ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ မၾကည့္နဲ႔၊ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ စကားေျပာရ ေျပာရ မ်က္စိက မကလက္နဲ႔၊ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အကုသိုလ္ ျဖစ္မယ့္ဟာေတြ ဆုိရင္ မၾကည့္မိေအာင္၊ နားမေထာင္မိေအာင္ မရွဴရိႈက္မိေအာင္၊ မစားမေသာက္မိေအာင္၊ မထိမေတြ ႕မိေအာင္၊ စိတ္မကူးမိေအာင္ အစြမ္းကုန္ထိန္းရမယ္'လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ အစ္မႀကီး မခင္ေမက 'သာဓုကြယ္၊ သာဓု သာဓု၊ ဒီအတုိင္း ထိန္းႏိုင္ရင္လဲ မိန္းမလဲ မိန္းမေကာင္း၊ ေယာက္ ်ားလဲ ေယာက္ ်ားေကာင္းပဲ၊ ဒီအတိုင္းထိန္းႏိုင္ရင္ ေယာက္ ်ားလဲ ဣေျႏၵရွိတဲ့ ေယာက္ ်ားပဲ၊ မိန္းမလဲ ဣေျႏၵရွိတဲ့ မိန္းမပဲ၊ မထိန္းႏုိင္ၾကရင္ေတာ့ ဣေျႏၵမဲ့တဲ့၊ မေကာင္းတဲ့၊ ဆုိးတဲ့ ေယာက္ ်ားေတြ မိန္းမေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကမွာ ပဲ၊ အဲဒါကိုေတာ့ ညီမကေလးေရ ရြတ္ျပရုံေလာက္ သာ သေဘာမထားဘဲ တကယ္တမ္း က်င့္ႏိုင္ေအာင္လဲ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားပါကြယ္'လို႔ ညီမကေလးအတြက္ စိတ္ပူၿပီး အစ္မႀကီး မခင္ေမက မွာ ေနရွာပါတယ္။
ဉာဏ္ရွိတဲ့ မခင္ေမဟာ လက္သုပ္ဆုိင္ကေလးပဲဆိုၿပီး ေပါ့ေပါ့ဆဆ မလုပ္ဘူး။ စာရင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ထားၿပီး ထြက္သမွ် အကုန္မွတ္ထားတယ္။ ဝင္သမွ် အကုန္မွတ္ ထားတယ္။ အဲဒီ ေတာ့ ေန႔စဥ္ ဘယ္ေလာက္ဝင္တယ္၊ ထြက္တယ္ဆိုတာ အၿမဲသိေနတာ ေပါ့။ အဲဒီ အဝင္အထြက္ကိုၾကည့္ၿပီး အိမ္သံုးစရိတ္ကို ျပဳျပင္သြားတယ္။ စုေငြကိုလဲ ၾကည့္ၿပီးစုသြားတယ္။
ပြဲလမ္းသဘင္ဟာ အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္ေစတယ္။ ပိုက္ဆံကုန္တယ္၊ အခ်ိန္ ကုန္တယ္၊ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ျဖစ္တဲ့ မေမ့မေလ်ာ့ သတိရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ ေလာကီအေၾကာင္း ေလာကုတၱရာေၾကာင္းေတြ ကို ျပၿပီး မခင္ေမဟာ ညီမကေလး ပြဲလမ္းသဘင္ဆုိလို႔ ဘယ္ပြဲလမ္းသဘင္ကိုမွ မသြားေအာင္ နားခ်ထားတယ္။ မိတ္ေဆြ သဂၤဟေတြ က သူတုိ႔ညီအစ္မေတြ အတြက္ ရုံဝင္ခခံမယ္ဆိုၿပီး ေခၚတဲ့အခါ ကိန္းခန္း ႀကီးတယ္လုိ႔ အထင္မခံရေအာင္ မခင္ေမကိုယ္တုိင္ ပဆစ္ဒူးတုပ္ၿပီး လာေခၚတဲ့လူေတြ ကို နားဝင္ေအာင္ ေျပာပါတယ္။ အေမႀကီးေဒၚလွေမကိုေတာ့ အထူး ေျပာစရာမလုိဘူး။ ဒူးနာေနတာနဲ႔ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ကို မထြက္ႏိုင္ဘူး။
အဝတ္အစားဆုိျပန္ရင္လဲ တစ္ႏွစ္ အတြင္ း ရွိသမွ် အေဟာင္းေတြ ကိုပဲ ဝတ္ၾကမယ္။ အသစ္တစ္ထည္မွ မဝတ္တမ္းလုိ႔ သားအမိသံုးေယာက္ တုိင္ပင္ထားပါ တယ္။
အစားအေသာက္က်ေတာ့လဲ ဒီလုိလုပ္တယ္။ အေမႀကီးမွာ ႀကိဳက္တာ သံုးခုရွိတယ္။ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ႀကီးကို ဖြာေနခ်င္တယ္။ ညအိပ္တဲ့အခါ ကရက္မက္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လိမ္းၿပီး အိပ္ခ်င္တယ္။ မနက္ အိပ္ရာထတဲ့အခါ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေသာက္ခ်င္တယ္။ အဲဒီ သံုးခုကို ျဖတ္မပစ္ဘူး။ ေရွးကအတုိင္း ဝတ္ မပ်က္ရေအာင္ မခင္ေမ စီမံထားတယ္။
သူတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ အတြက္ ကေတာ့ ညကက်န္တဲ့ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ အၿမဲတမ္းေၾကာ္ထားတဲ့ ငါးပိေၾကာ္နဲ႔ အိမ္မွာ အၿမဲအခ်ဥ္ထည့္ထားထဲ့ ခ်ဥ္ဖတ္တစ္ခုခုနဲ႔ စားလုိက္တာပဲ။ တစ္ခါတေလ ပဲျပဳတ္ကေလး၊ တစ္ခါတေလ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကေလး၊ တစ္ခါတေလ ညကက်န္တဲ့ ဟင္းက်န္ကေလးကိုလဲ စားရတယ္။ အဲဒါဟာ မနက္စာ အတြက္ ၿပီးေရာ။ ေကာ္ဖီမေသာက္ဘူး၊ လက္ဖက္ရည္မေသာက္ဘူး။ တျခား ဘာမွမစားဘူး။
အေမႀကီး တစ္ေယာက္ စာအတြက္ ကေတာ့ ထမင္းလက္သုပ္လုပ္ဖို႔ခ်က္တဲ့ ထမင္းထဲက နည္းနည္း ခြဲေပးတယ္။ နံနက္ဖက္မွာ အေမႀကီးလဲ ငါးေျခာက္ဖုတ္နဲ႔ ငါးပိေၾကာ္နဲ႔ ခ်ဥ္ဖတ္နဲ႔ စားရတာ ပဲ။ လက္သုပ္ေရာင္ းတာက ေန႔လည္ ၁၂ နာရီက စရင္ နာရီျပန္ ႏွစ္ ခ်က္ေလာက္မွာ ကုန္တယ္။ ဆိုင္သိမ္းတဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ရံ ငါးစိမ္းတန္းကိုဝင္ အေမႀကီး တစ္ေယာက္ စာအတြက္ သားစိမ္း ငါးစိမ္းကေလးဝယ္ၿပီး အေမႀကီးကို ခ်က္ေကြၽးတယ္။ ဒါက အေမႀကီး တစ္ေယာက္ အတြက္ တစ္ခါတစ္ရံ အထူးေကြၽးတာ။ ေန႔တုိင္း ညစာအတြက္ ကေတာ့ ငါးေျခာက္နဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေရာခ်က္တဲ့ဟင္း။ တစ္ခါတစ္ခါ ပုစြန္ေျခာက္နဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေရာခ်က္ထားတဲ့ ဟင္း။ တစ္ခါတစ္ခါ ငါးခူငါးပိေကာင္နဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေရာခ်က္ထားတဲ့ဟင္း။ အဲဒီ ဟင္းမ်ိဳးေတြ ေန႔စဥ္ တစ္ခြက္ေကာင္းပဲ စားတယ္။
အဲဒီ ဟင္းတစ္ခြက္ေကာင္းမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ခ်ဥ္ဖတ္၊ တစ္ခါတစ္ရံ တို႔စရာ သစ္သီးသစ္ရြက္ အစိမ္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ အၿမဲတမ္းေၾကာ္ၿပီး ပုလင္းထဲထည့္ထားတဲ့ ငါးပိေၾကာ္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ငရုတ္သီးေထာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ ငရုတ္သီးငံျပာရည္ေဖ်ာ္။ အဲဒါကေလးနဲ႔ပဲ ၿပီးစလြယ္ စားလုိက္တယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ဒီဟင္း ဒီတုိ႔စရာ ဒီငရုတ္သီးေထာင္းကိုခ်ည္းပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ စားေနရတဲ့အတြက္ ညီမကေလး မယ္ တင္ေမ စိတ္မ်ား မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနမလားလုိ႔ သံသယ ျဖစ္တဲ့အခါ 'မယ္တင္ေမေရ၊ အခုလုိ အဆင္းရဲ ခံၿပီးစားေနတာ ကပ္ေစးႏွဲတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ တို႔မွာ အထုပ္အထည္ႀကီး ရွိေသးတာ မဟုတ္ဘူးေဟ့၊ အဲဒီ ေတာ့ ဘယ္သူ႔ေရွ႕မွာ မွ မ်က္ႏွာေအာက္မခ်ရဘဲ ထမင္းလုပ္ကေလးတစ္လုပ္ကို တစ္သက္လံုး မွန္မွန္စားသြားႏုိင္ေအာင္ တို႔အင္မတန္ၿခိဳးၿခံရ မယ္၊ အင္မတန္ႀကီးၿခိဳးၿခံႏိုင္မွ တုိ႔အတြက္ ေတာ္ ရုံပဲရွိမယ္၊ အဲဒီ ေတာ့ မယ္တင္ေမေရ၊ ကပ္ေစးႏွဲတာနဲ႔ ၿခိဳးၿခံတာဟာ မတူၾကဘူးဆိုေတာ့ သေဘာေပါက္ေနာ္ ညီမေလး'လို႔ မခင္ေမက သတိေပးပါတယ္။ အဲဒီ အခါ ညီမကေလး မတင္ေမက 'ဒီဟင္းေတြ ကို ကြၽန္မ မစားႏိုင္ဘူးထင္ၿပီး မမက သတိေပးေနတာပါ၊ ကြၽန္မသိပါတယ္၊ စားႏုိင္ပါတယ္ မမရယ္၊ တစ္ေန႔လံုး ဘာမွ မစားရလို႔ ဆာေနတာပဲ၊ စားတဲ့အခါ ဘာနဲ႔စားရ စားရ ဝင္တာပဲ မမရဲ႕ 'လုိ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
သူတို႔ကိုယ္တုိင္ ဒီလုိ အဆင္းရဲခံၿပီးစား၊ အဆင္းရဲခံၿပီး ဝတ္ေနေပမယ့္ လွဴဖို႔ကိုေတာ့ မခင္ေမဟာ မေမ့ဘူး။ သူတုိ႔ ဆင္းရဲတာဟာ သူတုိ႔ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဘဝ ေတြ တုန္းက မလွဴခဲ့လုိ႔ပဲဆိုတာ မခင္ေမ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားကို ေကာ္ဖီ၊ ေရခ်မ္း၊ ဆြမ္း၊ ဆီမီး၊ ပန္း ေန႔စဥ္ကပ္တဲ့ဒါန၊ မိခင္အုိႀကီးကို ေကာင္း ေကာင္းမြန္မြန္ ေကြၽးေမြးျပဳစုတဲ့ ဒါနေတြ အျပင္ ေန႔စဥ္ အဝင္အထြက္ကိုၾကည့္ၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ စုဘူးကေလးတစ္ခုထဲမွာ စု သြားပါတယ္။ အေတာ္ ကေလး စုမိတဲ့အခါ ေဖာက္ေဖာက္ၿပီး စာျပန္ပြဲနဲ႔ သာသနာ့ရိပ္သာအတြက္ လွဴပါတယ္။
အစားအေသာက္၊ အဝတ္အစား၊ အေပ်ာ္အပါးေတြ မွာ သာ မခင္ေမဟာ စည္းကမ္းလုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ တျခားကိစၥေတြ မွာ လဲ စည္းကမ္းလုပ္ထားေသး တယ္။ ညစာ ထမင္းစားၿပီး တေအာင့္ေလာက္ နားတယ္။ နားၿပီးေတာ့ မခင္ေမဟာ ဓမၼပဒ ျဖစ္ ျဖစ္၊ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ကို ျဖစ္ ျဖစ္၊ ဗုဒၶ ̈ဝင္ကို ျဖစ္ ျဖစ္၊ တျခား က်မ္းစာအုပ္ တစ္ခုခုကို ျဖစ္ ျဖစ္ အေမႀကီးနဲ႔ ညီမကေလးကို ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္၊ တစ္နာရီေလာက္ ဖတ္ျပပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါလဲ သူ႔အေဖ မေသခင္က ေဟာသြားတဲ့ တရားေတြ ကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါလဲ သူကိုယ္တုိင္ ဖတ္ၾကား သင္ယူထားတဲ့ တရားေတြ ကို ေဟာပါတယ္။
ဒီလုိ ဖတ္ျပ ေျပာေဟာၿပီးေတာ့ ညီမကေလး မယ္တင္ေမဟာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ၊ တရားဂုဏ္ေတာ္ ၊ သံဃာဂုဏ္ေတာ္ ေတြ ကို အိမ္ထဲမွာ စႀကႍေလွ်ာက္ရင္း တစ္နာရီထက္ မနည္း ပြားမ်ား ရပါတယ္။ အဲဒီ လုိ ပြားမ်ား တဲ့အခါမွာ ပါးစပ္ကခ်ည္းပဲ ပြားမ်ား ေနတာ မဟုတ္ဘဲ ရြတ္ေနတဲ့ ပါဠိေတြ ကို စိတ္ထဲမွာ အနက္ထင္ေအာင္ သတိထားၿပီး ရြတ္ရမယ္ ဆုိတာနဲ႔ တစ္နာရီထက္မနည္း စႀကႍေလွ်ာက္ရင္း ရြတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ ႏွစ္ ခ်က္ကို မခင္ေမဟာ မၾကာခဏ သတိေပးပါတယ္။ မယ္တင္ေမကေလးဟာ စႀကႍတစ္နာရီ ေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့အခါ ဘုရားရွိခိုးတာနဲ႔ ျဗဟၼစရိယ ငါးပါးသီလယူတာကို ၿပီးေအာင္ အေတာ္ စိတ္တင္းထားရပါတယ္။ ဘုရားရွိခိုး၊ သီလယူၿပီး အိပ္ရာထဲဝင္ ေခါင္းအံုးေပၚ ေခါင္းခ်လုိက္တာနဲ႔ တစ္ခ်က္တည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ။
အေမႀကီးနဲ႔ ညီမကေလးကို ဖတ္ျပ ေဟာေျပာၿပီးတဲ့အခါ မခင္ေမ ကိုယ္တုိင္လဲ တစ္နာရီေလာက္ စႀကႍေလွ်ာက္ရင္း ရတနာသံုးပါးဂုဏ္ေတာ္ မ်ား ပြားမ်ား ပါတယ္။ ဒီေနာက္ ဘုရားရွိခိုး၊ ျဗဟၼစရိယ ငါးပါးသီလကို ယူၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖသင္ထားတဲ့အတုိင္း ခႏၶာငါးပါးမွာ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာေရး သံုးပါးတင္ၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ ဆင္ျခင္ပါတယ္။ ဒီလုိဆင္ျခင္ၿပီးေတာ့မွ အေမႀကီးကိုတြဲ ၿပီး အိပ္ရာထဲသို႔ ပို႔ပါတယ္။ ေဒၚလွေမဟာ ေျခေထာက္နာေၾကာင့္ ထုိင္ၿပီး ဘုရားရွိမခိုးႏုိင္ဘူး။ အိပ္ရင္း ဘုရားရွိခိုး၊ ျဗဟၼစရိယ ငါးပါးသီလကို ယူရတယ္။ အေမႀကီးကို ျခင္ေထာင္ခ်ေပးရင္း ညစဥ္ညတိုင္း မခင္ေမလုပ္ေနက် ဝတ္သံုးခုရွိတယ္။ တစ္ခုက သူ႔အေမႀကီးကို သူျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေတြ သူရြတ္ခဲ့တဲ့ ပရိတ္ေတြ ၊ သူပြားခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ ေတြ ကို ေဖာ္ျပၿပီး အမွ်ေဝတဲ့ ဝတ္ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက သူ႔အေမက ျပန္ၿပီး ေဝတဲ့အမွ်ကို သာဓုသံုးႀကိမ္ေခၚတဲ့ဝတ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက သူသင္ေပးထားတဲ့အတုိင္း ခႏၶာငါးပါးမွာ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာေရး သံုးပါးတင္ၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ခင္ ရႈႏိုင္သေလာက္ ရႈပါေမေမလုိ႔ သူ႔အေမကို သတိေပးတဲ့ဝတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါၿပီး သူလဲ အိပ္တာပဲ။ သူတုိ႔ အိမ္သားအားလံုးဟာ ည ကိုးနာရီမထုိးခင္ အိပ္ရာထဲ အသီးသီးဝင္ၿပီးသား ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ဒီလုိ ခပ္ေစာေစာ အိပ္တဲ့အတြက္ သားအမိသံုးေယာက္ ဟိုေရာက္ သည္ေရာက္တဲ့ ေတြ ႕ကရာ သိမ္ဖ်င္းတဲ့စကားေတြ ကို မေျပာရေတာ့ဘူး။ အဲဒီ အတြက္ သမၹလာပဝါစာ ေဝရာမဏိသိကၡာပဒံ သမာဓိယာမိဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္ကိုလဲ သားအမိ သံုးေယာက္ စလံုး လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ေစာင့္ထိန္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။
ေစာေစာအိပ္တဲ့အတြက္ ေရနံဆီ အကုန္လဲသက္သာတယ္။ ဒါတင္မကေသး ဘူး။ ဒီလုိ ေစာေစာအိပ္တဲ့အတြက္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေစာေစာထႏုိင္တယ္။ ဒီလို ေစာေစာအိပ္ ေစာေစာထတဲ့အတြက္ 'ေစာေစာအိပ္ထ ျပဳက်င့္က တြင္ းပကိုယ္ခႏၶာ၊ ေရာဂါ ခပ္သိမ္း ေရွာင္ခြာတိမ္း၊ ကင္းၿငိမ္း လြန္ခ်မ္းသာ'ဆုိတဲ့ က်န္းမာေရး ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔လဲ ညီၫြတ္တယ္။ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြ ကလဲ ဒီလို ေစာေစာအိပ္ ေစာေစာထတဲ့လူေတြ ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ၾကတယ္။
မခင္ေမဆိုတဲ့ သူငယ္မေလးဟာ အသက္ တြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏွစ္ ဆယ္ ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ စီစဥ္ထားတာေတြ ကို ၾကည့္လုိက္ရင္ အက်ိဳးမဲ့ဆုိတာ တစ္ခုမွ မရွိဘူး။ အခု မ်က္ေမွာ က္အက်ိဳး၊ ေလာကအက်ိဳးရင္လဲ ရွိရမယ္။ ေလာကုတၱရာ အက်ိဳးရင္လဲ ရွိရမယ္။ ႏွစ္ ခုစလံုး အက်ိဳးရွိရင္လဲ ရွိရမယ္။ ကဲေလ ၾကည့္ပါလား၊ ညီမေလးမတင္ေမဟာ အိပ္ရာထဲဝင္ၿပီး ေတာင္စိတ္ကူး ေျမာက္စိတ္ကူးကူးေနတာေတြ မလုပ္ေစခ်င္ေတာ့ တစ္နာရီ စႀကႍေလွ်ာက္ရင္း ဂုဏ္ေတာ္ ကို အပြားခိုင္းထားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေမာၿပီး မယ္တင္ေမကေလးဟာ ေခါင္းအံုးေပၚ ေခါင္းခ်လုိက္တာနဲ႔ တစ္ခ်က္တည္း အိပ္ေမာက်သြားတာပဲ။ မခင္ေမ စီစဥ္ရင္ ဒီလုိ အေၾကာင္းေလးေတြ ဟာ အနည္းဆံုး တစ္ခုေတာ့ ပါတာပဲ။
နံနက္ဘက္ဆုိရင္ မခင္ေမဟာ ေလးနာရီထက္ေနာက္မက်ဘဲ ေန႔စဥ္ အိပ္ရာကထပါတယ္။ ညီမကေလးကိုေတာ့ နံနက္ ငါးနာရီအထိ အိပ္ေစပါတယ္။ မခင္ေမဟာ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သူ႔အေဖမွာ ထားတဲ့အတုိင္း ဘုရားရွိခိုး၊ ျဗဟၼစရိယငါးပါးသီလ ကိုယူ၊ ေရခ်မ္းကပ္၊ ဓမၼစၾကာနဲ႔ အနတၱလကၡဏာသုတ္ကို ရြတ္တဲ့အခါရြတ္၊ ပရိတ္ႀကီး ဆယ့္တစ္သုတ္ကို ရြတ္တဲ့အခါ ရြတ္၊ သတိပ႒ာန္ကို ရြတ္တဲ့အခါ ရြတ္၊ ပဌာန္းကို ရြတ္တဲ့အခါ ရြတ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ သူအလြတ္ရထားတဲ့ တရားေတာ္ ေတြ ကို ရြတ္တဲ့အခါ ရြတ္၊ အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာျဖန္႔ၿပီး ငါးရာ့ႏွစ္ ဆယ့္ရွစ္သြယ္ ေမတၱာပို႔အမွ်အတမ္းေဝၿပီးမွ ဘုရားအတြက္နဲ႔ သူ႔အေမအတြက္ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္တယ္။ ဘုရားကို ေကာ္ဖီအရင္ကပ္လုိက္ တယ္။ ဘုရားကို ေရခ်မ္းမကပ္ရေသးရင္ သူတို႔အိမ္သားေတြ ဘယ္သူမွ ေရမေသာက္ၾက ဘူး။ ဘုရားကို ေကာ္ဖီမကပ္ရေသးရင္ သူ႔အေမႀကီးကလဲ ေကာ္ဖီမေသာက္ဘူး။ ဘုရားကို ဆြမ္းေတာ္ မကပ္ရေသးရင္ သူတုိ႔ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ ကလဲ နံနက္တိုင္း စားေနက် ထမင္းၾကမ္းကို မစားဘူး။ ဒါေတြ လဲ သမီးႀကီးမခင္ေမရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြ ခ်ည္းပဲ။
အဲဒီ လုိ ဘုရားကို ေကာ္ဖီကပ္ၿပီးမွ အေမကိုႏိႈး၊ သူအဆင္သင့္လုပ္ေပးထားတဲ့ သြားတုိက္စရာတုိ႔၊ ေရတို႔နဲ႔ သြားတုိက္၊ မ်က္ႏွာသစ္ေစပါတယ္။ ဒီေနာက္မွ ကရားကို ဂြမ္းအုပ္ကေလးနဲ႔အုပ္ထားလုိ႔ ေအးမသြားေသးတဲ့ ေကာ္ဖီပူပူေႏြးေႏြးကေလးကို သူ႔အေမကို တုိက္ပါတယ္။
သူ႔အေမ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးတဲ့အခါ အေမကို အိမ္ေရွ႕ထုတ္ထားခဲ့ၿပီး ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ ဆုိင္ထြက္ဖို႔ ကိစၥေတြ ကို စီစဥ္ၾကပါတယ္။ နံနက္ ကိုးနာရီေလာက္မွာ အားလံုးစီစဥ္ၿပီးတဲ့အခါ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ စလံုး ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး သနပ္ခါးေရက်ဲကေလးကို မ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုယ္ကို လူးၾကပါတယ္။ သူတို႔ ေပါင္ဒါကို အက်င့္မလုပ္ဘူး။ အဲဒီ လို လူးၿပီးတဲ့ ေနာက္မွ မခင္ေမဟာ ဆြမ္းေတာ္ ကပ္ပါတယ္။ ဆြမ္းေတာ္ ကပ္ၿပီးတာနဲ႔ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ စားေနက် ထမင္းၾကမ္းကို စားၾကတာပဲ။ အေမႀကီးကိုေတာ့ ထမင္းၾကမ္းမေကြၽးဘူး။ ထမင္းလက္သုပ္အတြက္ခ်က္တဲ့ ထမင္းပူပူထဲက နည္းနည္း ယူ ၿပီး ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဆြမ္းေတာ္ ကပ္လုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ အေမႀကီး တစ္ေယာက္ စာအတြက္ နည္းနည္း ယူၿပီး ဦးခ်ထားလိုက္ပါတယ္။ ဆယ္နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ အေမႀကီးကို နံနက္စာျပင္ေကြၽးပါတယ္။ ဆယ့္တစ္နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ အေမႀကီးကို ပက္လက္ ကုလားထုိင္ တစ္လံုးေပၚမွာ တင္၊ စိတ္ပုတီးကို ပက္လက္ကုလားထုိင္အစြန္းမွာ ခ်ိန္ၿပီး၊ သူအင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့ ေျပာင္းဖူဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီးကို အနားမွာ ခ်ထားေပးခဲ့ၿပီး ညီအစ္မ ႏွစ္ ေယာက္ လက္သုပ္ေရာင္ းရေအာင္ ထြက္ခဲ့တာပါပဲ။
ဒီလိုထြက္တဲ့အခါ မခင္ေမက လက္သုပ္ဗန္းႀကီးကို ရြက္တယ္။ မခင္ေမေလး ဟာ ေဆြမ်ိဳးကိုပဲ ျဖစ္ ျဖစ္ သူစိမ္းကိုပဲ ျဖစ္ ျဖစ္ မ်က္ႏွာေအာက္က်ၿပီး လက္ျဖန္႔ေတာင္းရမွာ ရွက္တယ္။ ဒီလုိ ရိုးရိုးသားသားလုပ္စားဖို႔အတြက္ ဘာလုပ္ရမွာ ကိုမွ မရွက္ဘူး။ ဒီသူငယ္မကေလးဟာ မိန္းမတန္မဲ့ ဣေျႏၵမရွိဘူး။ ပ်ံလႊားေတြ လို ဟိုပ်ံဒီပ်ံနဲ႔ တပ်ံထဲ ပ်ံေနတာပဲလုိ႔ သူမ်ား ေမးေငါ့ခံရမွာ ကို ရွက္တယ္။ ဒီလုိ ရိုးရိုးသားသား လုပ္စားဖုိ႔အတြက္ ဘာလုပ္ရမွာ ကိုမွ မရွက္ဘူး။ ပစၥည္းရွာတဲ့ေနရာမွာ မရိုးမသား၊ မစင္မၾကယ္ ရႈပ္ရႈပ္ေပြေပြ ရွာရမွာ ကို ရွက္တယ္။ ရိုးရိုးသားသား ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္၊ တည္တည္ၾကည္ၾကည္၊ စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္၊ ဣေျႏၵရရရွာရတဲ့ အလုပ္ဆုိရင္ ဘာလုပ္ရမွာ ကိုမွ မရွက္ဘူး။
အေမႀကီးက သမီးေတြ ဒီလုိ ဆင္းဆင္းရဲရဲလုပ္ရတာ မၾကည့္ရက္ဘူးလုိ႔ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ၿပီး မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ၿပီး 'သမီးရယ္ ညည္းဒီဗန္းႀကီးရြက္တာကို ေမေမ မၾကည့္ရက္ပါဘူး၊ ေမေမ ေဆးလိပ္လဲျဖတ္ပါ့မယ္၊ ေကာ္ဖီလဲျဖတ္ပါ့မယ္၊ ကရက္မက္လဲျဖတ္ပါ့မယ္၊ အဲဒီ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဗန္းရြက္တဲ့ ကူလီ တစ္ေယာက္ ေလာက္ငွားပါ'လို႔ မ်က္ရည္ကေလးစစ ငိုသံကေလးပါပါနဲ႔ ေျပာရွာပါတယ္။ အဲဒီ အခါ မခင္ေမက 'ေမေမရယ္ ဒီလုိကိုယ္တုိင္လုပ္ၿပီး ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းဇူးဆပ္ရတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ႀကီး ကုသိုလ္ရပါတယ္၊ သမီးတုိ႔ ကုသိုလ္ေတြ ေန႔စဥ္ရေနတာ ေမေမက မရေစခ်င္လုိ႔လား'လို႔ တစ္ခါသာေျပာရတယ္ အေမႀကီးလဲ 'မဟုတ္ရပါဘူးေအ'ဆုိၿပီး ေနာက္ထပ္ မေျပာရဲေတာ့ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ မခင္ေမက ေန႔တိုင္း ဗန္းရြက္တယ္။ ညီမကေလး မတင္ေမက ပန္းကန္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ သံပံုးကို ဆြဲတယ္။ အစ္မႀကီးကို မၾကည့္ရက္လုိ႔ ညီမကေလး မတင္ေမက လက္သုပ္ဗန္းႀကီးကို အတင္းရြက္ဖို႔ႀကံတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။ အစ္မႀကီး မခင္ေမက 'တရားမေစာင့္တဲ့လူဟာ ဒီဘဝမွာ ပဲ ျဖစ္ ျဖစ္ ေနာင္ဘဝမွာ ပဲ ျဖစ္ ျဖစ္ ဆင္းရဲ ၾကာရွည္တတ္တယ္၊ တရားမေစာင့္တဲ့လူဆုိတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ၊ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ၿပီး စားစရာရွိရင္ေတာ့ ကိုယ့္ထက္ငယ္သူေတြ ကို ပိုခိုင္းၿပီး ေရသာခုိေနတယ္၊ ေဘးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေတြ ႕ရရင္ေတာ့ ကိုယ့္ထက္ငယ္သူေတြ ကို ပစ္ၿပီး ကဆုန္ေပါက္ေျပးတယ္။ အဲဒီ လူမ်ိဳးကို တရားမေစာင့္တဲ့လူလုိ႔ ေခၚတယ္၊ အဲဒီ ေတာ့ ဒီဗန္းကို မမ မရြက္ႏိုင္တဲ့အခါ ညည္းရြက္ရမယ္၊ မမ ရြက္ႏုိင္သေရြ႕ ညည္း မရြက္ရဘူး'လုိ႔ တရားခ်ပါတယ္။ အဲဒီ အခါ မတင္ေမကေလးက 'မမကုိေတာ့ စကားၿပိဳင္ေျပာလုိ႔ ဘယ္သူမွႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမေမလဲ ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ေျပာခ်င္ေသးတယ္၊ တစ္ခါတေလ မမ ေနထုိင္မေကာင္းတဲ့အခါ ကြၽန္မ ဆုိင္ထြက္ရမယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီ အခါမ်ိဳးမွာ က်င့္သားရေနေအာင္ အၿမဲမဟုတ္ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ရြက္ဖို႔ ခြင့္ေပးပါမမ'လို႔ ေျပာပါ တယ္။ မယ္တင္ေမေျပာတာ တရားနည္းလမ္းက်တဲ့အတြက္ အစ္မႀကီးမခင္ေမာ သေဘာ တူလုိက္ပါတယ္။
မခင္ေမဟာ အခြင့္ရတဲ့အခါ တစ္ခါတေလ ဓမၼပဒထဲမွာ ျမတ္စြာ ဘုရား ေဟာထားတဲ့ ဒီဆံုးမစာကိုလဲ ညီမကေလးကို ရြတ္ရြတ္ျပေလ့ရွိတယ္။
'ရွက္ဖြယ္မဟုတ္ရာ၌ ရွက္တတ္၍ ရွက္ဖြယ္ဟုတ္ရာ၌ မရွက္တတ္ကုန္ေသာ မွာ းေသာ အယူရွိေသာ သတၱဝါတုိ႔သည္ ဒုဂၢတိဘဝသို႔ ေရာက္ရကုန္၏ ။
'ေၾကာက္ဖြယ္ မဟုတ္သည္၌ ေၾကာက္ဖြယ္ဟု ရႈေလ့ ရွိၾကကုန္၍ ေၾကာက္ဖြယ္ဟုတ္သည္၌ ေၾကာက္ဖြယ္မဟုတ္ဟု ရႈေလ့ရွိၾကကုန္ေသာ မွာ းေသာ အယူရွိေသာ သတၱဝါတုိ႔သည္ ဒုဂၢတိဘဝသုိ႔ ေရာက္ရကုန္၏ ။
'အျပစ္မဟုတ္သည္၌ အျပစ္ဟု အယူရွိၾကကုန္၍ အျပစ္ဟုတ္သည္၌ လည္း အျပစ္မဟုတ္ဟု ရႈေလ့ရွိကုန္ေသာ မွာ းေသာ အယူရွိေသာ သတၱဝါတုိ႔သည္ ဒုဂၢတိဘဝသို႔ ေရာက္ရကုန္၏ ။
'အျပစ္ကို အျပစ္ဟု အျပစ္မဟုတ္သည္ကို အျပစ္မဟုတ္ဟု သိၾကကုန္ ေသာ ေၾကာင့္ ေကာင္းေသာ အယူရွိကုန္ေသာ သတၱဝါတုိ႔သည္ သုဂတိဘဝသို႔ ေရာက္ရ ကုန္၏ ။
'အဲဒီ ေတာ့ ညီမကေလးရယ္၊ ေက်းဇူးရွင္ အေမအိုႀကီးကို နဖူးကေခြၽး ေျခမ က်ေအာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း၊ ပစၥည္းရွာၿပီး လုပ္ေကြၽးရတာ ၊ ေက်းဇူးဆပ္ရတာ ကို မရွက္ရဘူး၊ ကိုယ့္မွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းအင္အားနဲ႔ သင့္ေတာ္ ေအာင္ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံေနရ၊ စားရ၊ ဝတ္ရတာ ကို မရွက္ဘူး၊ တရားနဲ႔အညီ စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္၊ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ လုပ္ရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာက္က်တဲ့အလုပ္ ျဖစ္ေပေစ လုပ္ရမွာ ကိုလဲ မရွက္ရဘူး၊ ေက်းဇူးရွင္ မိဘေတြ ကို ေက်းဇူးျပန္မဆပ္ဘဲ ပစ္ထားရမွာ ကို ရွက္ရမယ္၊ ကိုယ့္မွာ ရွိတာထက္ ပိုဝတ္ ပိုစား ပိုသံုးၿပီး မရွိေတာ့မွ သူမ်ား ဆီမွာ မ်က္ႏွာေအာက္ခ် လက္ျဖန္႔ၿပီးေတာင္းရမွာ ကို ရွက္ရမယ္၊ တရားေတာ္ နဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့ အလုပ္ဆုိရင္ ပစၥည္းဘယ္ေလာက္ပဲရရ လုပ္ရမွာ ကို ရွက္ရမယ္'
'လူ ျဖစ္ရင္ အနည္းဆံုး ငါးပါးသီလေလာက္ေတာ့ ၿမဲရမယ္၊ ဣေျႏၵရွိရမယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သီလမရွိတဲ့လူ ျဖစ္ရမွာ ကို ရွက္ရမယ္၊ ဣေျႏၵမရွိတဲ့သူ ျဖစ္ရမွာ ကို ရွက္ရမယ္၊ ငါးပါးသီလကိုေတာ့ ညည္းသိတယ္၊ ဒီငါးပါးသီလေလာက္ၿမဲရင္ပဲ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဟာ မိန္းမေကာင္းေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ မိန္းမေလးဟာ ကုန္းတုိက္ေပးတာ၊ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေျပာတာ၊ အက်ိဳးမရွိတဲ့ ေတြ ႕ကရာရွစ္ေသာ င္းစကားေတြ ကို ေလွ်ာက္ေျပာတာ ဆုိတဲ့ ဝစီကံသံုးပါးကိုပါ ေရွာင္ႏုိင္ရမယ္။
'ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဣေျႏၵကို ငါးနည္းနည္း ေျပာခ်င္တယ္၊ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ မွာ မ်က္စိဣေႁႏၵ၊ ကိုယ္ဣေႁႏၵ၊ စိတ္ဣေႁႏၵဆုိတာေတြ ဟာ သိပ္အေရး ႀကီး တယ္၊ မ်က္စိက ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ မၾကည့္မိေအာင္ မ်က္စိကို ထိန္းထားတာ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေျပာစရာဆိုစရာရွိလုိ႔ ေယာက္ ်ားေတြ နဲ႔ ေတြ ႕ရတဲ့အခါ မ်က္စိ မကလက္ပဲ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ျဖစ္ေနေအာင္ ထိန္းထားတာကို မ်က္စိဣေႁႏၵလုိ႔ ေခၚတယ္။
'မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဟာ ရပ္တဲ့အခါ၊ ေလွ်ာက္တဲ့အခါ၊ ထုိင္တဲ့အခါ၊ လွဲတဲ့အခါ ေျခလက္ ကိုးယုိးကားယား၊ ထုိးထုိးထန္႔ထန္႔၊ ပ်က္တီးပ်က္ေခ်ာ္မ ျဖစ္ဘဲ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕၊ ပိပိရိရိ၊ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ျဖစ္ေအာင္ ေျခလက္ကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္း ထားတာကို ကိုယ္ဣေျႏၵလုိ႔ ေခၚတယ္၊ ရယ္စရာရွိရင္ေတာင္ ေျချပစ္လက္ျပစ္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ႀကီး ရယ္မပစ္လိုက္ဘဲ မိမိကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္းထားတာကိုလဲ ကိုယ္ဣေျႏၵလုိ႔ ေခၚတယ္၊
မိန္းကေလးေတြ မွာ သူတစ္ပါးမျမင္ရေအာင္ ဖံုးထားရမယ့္ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီ အစိတ္အပိုင္းေတြ ကို က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ဖံုးဖိထားရမယ့္အစား သူတစ္ပါး မျမင္ ျမင္ေအာင္၊ အက်ႌပါး လံုခ်ည္ပါးကို ဝတ္မယ္၊ ဝတ္ျပန္ေတာ့လဲ မေပါ့တေပၚ ျဖစ္ေနေအာင္ ဝတ္မယ္ဆုိရင္ ကိုယ္္ဣေႁႏၵမဲ့တယ္လုိ႔ ေခၚတယ္၊ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ၊ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ဖံုးဖိထားရင္ ကိုယ္္ဣေႁႏၵရွိတယ္လုိ႔ ေခၚတယ္။
'စိတ္ေတြ ကို လႊတ္ခ်င္တုိင္း လႊတ္ထားရင္ တံခါးမရွိတဲ့အိမ္ကို သူခုိးဓားျပေတြ ဟာ ဝင္ခ်င္တုိင္း ဝင္လို႔ရသလုိ ရာဂစိတ္ေတြ ၊ ေလာဘစိတ္ေတြ ၊ ေဒါသစိတ္ေတြ ဟာ ကိုယ္ထဲကို ဝင္ခ်င္တုိင္း ဝင္လာၾကလိမ့္မယ္၊ ဒီစိတ္ေတြ ဟာ လူေတြ ကို ေကာင္းက်ိဳးေပးတဲ့ စိတ္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီ ေတာ့ ဒီစိတ္ေတြ မဝင္ႏိုင္ေအာင္ ကိုယ့္စိတ္ကို လႊတ္မထားဘဲ၊ ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာျမတ္သံုးပါးရဲ႕ ဂုဏ္ေတြ ကို အာရုံျပဳၿပီး စိတ္ကို ထိန္းထား တာကို စိတ္္ဣေႁႏၵလုိ႔ ေခၚတယ္။
'အဲဒီ ေတာ့ ဆင္းရဲရမွာ ကို မရွက္ရဘူး၊ ဒါ ကေတာ့ အရင္ဘဝက ဒါနေတြ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ခဲ့မိလို႔ ဆင္းရဲရတာ ပဲ၊ ေနာင္ကို နိဗၺာန္မေရာက္မခ်င္း မဆင္းရဲရ ေအာင္သာ ဒါနကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီးလုပ္ေပး၊
ဆင္းရဲရတာ ဟာ ရွက္စရာ မဟုတ္ဘူး၊ သီလမရွိတဲ့သူ ျဖစ္ရတာ ၊ ဣေျႏၵမရွိတဲ့သူ ျဖစ္ရတာ သာ ရွက္စရာဆုိတာ ညည္းတစ္သက္လံုး မွတ္ထား၊ အဲဒီ လို မွတ္ထားၿပီး ေက်းဇူးရွင္မိဘေတြ ကိုလဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ရမယ္၊ ကိုယ့္မွာ ရွိသေလာက္နဲ႔ပဲ ၿခိဳးၿခံေနမယ္၊ တရားေတာ္ နဲ႔ မဆန္႔က်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ ဆုိရင္ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့၊ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္တဲ့ အလုပ္ေတြ လို႔ သေဘာမထားဘဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ေနမယ္၊ သီလမပ်က္ရ ေအာင္၊ ဣေျႏၵမပ်က္ရေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေနမယ္ဆုိရင္ အတိတ္က ဒါနမ်ိဳးေစ့မပါလုိ႔၊ ပစၥည္းဥစၥာရွားပါးၿပီး ကိုယ္ဆင္းရဲရသည့္တိုင္ေအာင္ စိတ္မဆင္းရဲရဘူး၊ နာမည္ မပ်က္ရဘူး၊ ေသရင္ အပါယ္မက်ရဘူး၊ ေကာင္းရာဘဝကို ေရာက္မယ္'လုိ႔လဲ မခင္ေမဟာ ညီမကေလး မတင္ေမကို ခဏခဏ ဆံုးမေလ့ရွိတယ္။
ဒီညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ ဟာ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ဟာမကေလးေတြ ပဲ။ အစ္မႀကီး မခင္ေမကပိုၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက လွရုံတင္ မဟုတ္ဘူး။ ၾကည္လဲ ၾကည္လင္တယ္။ တခ်ိဳ႕အင္မတန္လွတဲ့မိန္းမေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ အတြင္ းစိတ္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ပဲ ထင္ပါရဲ႕ ။ မ်က္ခံုးေကာင္း မ်က္လံုးေကာင္း၊ ႏွာတံေကာင္း၊ ေမးရိုးေကာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေကာင္း၊ အသားအေရေကာင္းဆုိတဲ့အေကာင္းေတြ အကုန္လံုးစုံၿပီးက်ေနတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ငုိမဲ့မဲ့လိုလို ျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ ေက်ာက္ေက်ာ ေရပက္ထားသလုိ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ကလက္တက္တက္ ျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ သိပ္ေခ်ာၿပီး အသက္မရွိတဲ့ ေရႊရုပ္လုိ ျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ ေသာ င္းၾကမ္းေနတဲ့ ရာဂေတြ ရဲ႕ အလႊမ္းအမိုးကို ခံေနရတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေခ်ာ ကေလးေတြ ဟာ ရာဟုအဖမ္းခံေနရတဲ့ ေရႊလမင္းနဲ႔ တူေနတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ အလွဂုဏ္ေတြ ေမာက္၊ ေသြးနထင္ေရာက္ ေနတဲ့အတြက္ ေခ်ာခ်င္ပါလ်က္သားနဲ႔ အေၾကြး ယူမွာ စိုးလုိ႔ ဝယ္သူေတြ ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာတင္းထားရတဲ့ ဆုိင္ရွင္အမယ္ႀကီးနဲ႔ တူေနတယ္။ အဲဒီ လုိ မ်က္ႏွာမ်ိဳးေတြ ကိုေတာ့ ေခ်ာေသာ ္လည္း မၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာလို႔ ေခၚတယ္။
မခင္ေမရဲ႕ မ်က္ႏွာက ဒီလုိမဟုတ္ဘူး။ မ်က္လံုးကေလးေတြ ကိုက ေခ်ာလို႔လဲ ေခ်ာတာပဲ။ မ်က္ခံုးကေလးေတြ ကိုက ေခ်ာလို႔လဲ ေခ်ာတာပဲ။ ႏွာတံကေလးကိုက ေခ်ာလို႔လဲ ေခ်ာတာပဲ။ ႏႈတ္ခမ္းပါးကေလးေတြ ကိုက ေခ်ာလို႔လဲ ေခ်ာတာပဲ။ ျဖဴစင္ၿပီး အေရာင္ ေတာက္ေနတဲ့ သြားကေလးေတြ ကိုက ေခ်ာလို႔လဲ ေခ်ာတာပဲ။ အသားအေရကိုက ေခ်ာလို႔လဲ ေခ်ာတာပဲ။ အဲဒီ အေခ်ာေတြ ထဲမွာ စိတ္ကပါဝင္ၿပီး ေခ်ာေပးလုိက္ေတာ့ မခင္ေမရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ေခ်ာရုံတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၾကည္လဲ ၾကည္ေနတယ္။ ဒီလုိ မ်က္ႏွာမ်ိဳးကို ေခ်ာ၍ ၾကည္လင္ေနေသာ မ်က္ႏွာလို႔ ေခၚတယ္။
မခင္ေမဟာ မ်က္ႏွာတင္ လွတာမဟုတ္ေသးဘူး။ ကိုယ္ကလဲ အင္မတန္ လွတယ္။ အရပ္က ငါးေပေလးလက္မေလာက္ရွိတယ္။ ဘဝကုသိုလ္ေၾကာင့္ ပဲ ထင္တယ္။ မခင္ေမဟာ သူ႔ခါးကို မေသးေသးေအာင္ အဝတ္ေတြ ၊ ခါးပတ္ေတြ နဲ႕ အတင္းမစည္းရဘူး။ နဂိုကကို ခါးကေလးဟာ ေသးေနတယ္။ မခင္ေမဟာ သူ႔ရင္ကို ခ်ီေနေအာင္ ဟုိဟာဒီဟာေတြ မလုပ္ရဘူး။ နဂိုကကို ရင္ခ်ီေနတယ္။ မခင္ေမနဲ႔ မတင္ေမဟာ လက္သုပ္ကို ေစ်းမွာ သြားၿပီး ေရာင္ းတယ္လုိ႔သာ ဆိုရတယ္။ အမွန္စင္စစ္ေတာ့ ေစ်းမေရာက္ခင္ လမ္းမွာ ကတည္းက တစ္ဝက္ေလာက္ ကုန္ေနၿပီ။ ဆာလွတယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတုိ႔ ညီအစ္မကို သနားၾကတာနဲ႔ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ခ်င္ၾကတာနဲ႔ သူတုိ႔ကို ျမင္ရရင္ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္လင္သြားတာနဲ႔ လမ္းက အိမ္ေတြ က ျဖတ္ေခၚၿပီး ဝယ္စားၾကတာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မနည္းပါဘူး။ က်န္တဲ့ဟာကို ေစ်းမွာ တစ္နာရီေလာက္ ေရာင္ းရင္ ကုန္တာပဲ။ ကုန္တာနဲ႔ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ ဟာ အေမႀကီးအတြက္ သားစိမ္းငါးစိမ္းကေလးဝင္ၿပီး ဝယ္ခ်င္ ဝယ္မယ္၊ အိမ္မွာ သံုးဖို႔ ငါးပိငါးေျခာက္ အစရွိတာေတြ ကို ဝင္ၿပီး ဝယ္ခ်င္ဝယ္၊ ဝယ္ၿပီးတာ နဲ႔ ဟိုဟိုသည္သည္ မဝင္ဘဲ အိမ္ကိုသာ ဦးတည္ၿပီး ျပန္လာတာပဲ။
အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ လည္ပင္းတရွည္ရွည္နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမႀကီးအနားမွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ ထုိင္ၿပီး ေမေမ ေနေကာင္းလား၊ ဒူးနာ ဘယ္လုိေနေသးသလဲ၊ ဒီေန႔ ပုတီးစိပ္လုိ႔ စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္ရဲ႕ လား အစရွိတဲ့ အေမႀကီး သည္းေျခႀကိဳက္စကားလံုးကေလးေတြ ေျပာတဲ့သူက ေျပာ၊ အေမႀကီးေသာက္ဖုိ႔ ေရခပ္ေပးတဲ့လူကေပးၿပီး ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးကို ႏွစ္ သိမ့္ၾကပါတယ္။
တစ္ခါတေလ အေမႀကီးဖို႔ အထူးစားစရာကေလးေတြ ဝယ္လာတဲ့အခါ 'ေမေမ၊ ေမေမစားဖုိ႔ ငါးၾကင္းေခါင္းဝယ္လာတယ္၊ ငါးၾကင္းေခါင္းကို ေရခ်ိဳခ်က္မယ္၊ ငါးပိေရက်ိဳနဲ႔ ဖန္ခါးသီးနဲ႔ တို႔ရမယ္ေမေမ'လုိ႔ သမီးအႀကီးက ေျပာတဲ့အခါ က်လာတဲ့ သေရေတြ ကို မ်ိဳခ်ၿပီး မစားရက္ပါဘူးကြယ္၊ မစားရက္ပါဘူးကြယ္'လို႔ အေမႀကီးက ညည္းညဴရွာပါတယ္။ အဲဒီ လုိ ညည္းညဴၿပီးေတာ့ အူထဲအသည္းထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ထြက္လာတဲ့ ေမတၱာစိတ္ေတြ ကို သမီးႏွစ္ ေယာက္ အေပၚမွာ ျဖန္႔ရင္း ခ်မ္းသာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ'လုိ႔ ေလးငါးဆယ္ႀကိမ္ေလာက္ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ရြတ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ လို အေမႀကီးကို ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ ယုယုယယ ေဖ်ာ္ေျဖၿပီးတဲ့အခါ မခင္ေမက ဘုရား ေညာင္ေရအုိး ေရလဲဖို႔ ေသာက္ေတာ္ ေရခ်မ္းကပ္ဖို႔ သြားပါတယ္။ မတင္ေမ ကေတာ့ ညဘက္စားဖို႔ မီးဖိုထဲဝင္ၿပီး ထမင္းခ်က္ပါတယ္။ အေမႀကီးဖို႔ အထူးဟင္းကို ခ်က္စရာ ရွိရင္ မခင္ေမက ဝင္ၿပီး ခ်က္ပါတယ္။ မရွိရင္ မတင္ေမ တစ္ေယာက္ တည္း ခ်က္ပါ တယ္။
ေညာင္ေရအုိးလဲ ေသာက္ေတာ္ ေရခ်မ္း ကပ္ၿပီးရင္ မခင္ေမဟာ အေမႀကီး ညေနဘက္လူးဖို႔ ကရမက္ေသြးတယ္။ ဒီ့ေနာက္ အေမႀကီးကို ေရခ်ိဳးေပး။ ေသြးထားတဲ့ ကရမက္ေတြ ကို အေမႀကီးကို ေျခဆုံးေခါင္းဆံုး လူးေပးၿပီး အေမႀကီးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ဖြပ္စရာရွိတဲ့ အဝတ္ေတြ ကို ဖြပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ ေရမိုးခ်ိဳး သနပ္ခါးလူးၾကၿပီး အေမႀကီးကို အရင္ ထမင္းေကြၽးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူတုိ႔စားၾကတယ္။ ထမင္းစားၿပီးတဲ့ေနာက္ ခပ္ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ညအိပ္တဲ့အထိ သူတုိ႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းဟာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္သြားတာပါပဲ။
အဲဒီ လိုေနလာလုိက္ၾကတာ သံုးလၾကာတဲ့အခါ အရင္းအႏွီးအတြက္ ေပါင္ထား ရတဲ့ ဆြဲႀကိဳးကေလးကို ျပန္ေရြးႏုိင္ပါတယ္။ ဆြဲႀကိဳးကေလး လက္ထဲ ျပန္ေရာက္လာ တဲ့အခါ ဆြဲႀကိဳးကိုင္ၾကည့္ရင္း မခင္ေမဟာ ဆြဲႀကိဳး လုပ္ေပးတဲ့ သူ႔ေဖေဖကို ေျပးၿပီး သတိရေနပါတယ္။ အဲဒီ လုိ သတိရၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ေဖေဖလုပ္ေပးတဲ့ ဆြဲႀကိဳးကေလးေရ၊ ေနာင္ေတာ့ျဖင့္ ညည္းနဲ႔ ငါဟာ ငါေသမွပဲ ခြဲပါေတာ့မယ္ကြယ္လုိ႔ မခင္ေမဟာ ေရႊႀကိဳး ကေလးကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲက တလိုက္မိပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ ဆုိင္ထြက္ၿပီး ျပန္လာတဲ့အခါ ပက္လက္ကုလား ထုိင္ေပၚထုိင္ေနတဲ့ သူ႔အေမရဲ႕ ေျခရင္း ၾကမ္းေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး သူ႔အေမနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ အသက္ေလးဆယ္ခန္႔ရွိတဲ့ လူ တစ္ေယာက္ ကို မခင္ေမနဲ႔ မတင္ေမတို႔ဟာ ေတြ ႕ရပါတယ္။ သူတုိ႔လဲ ခါတိုင္းဝဋ္ျပဳေနက်အတိုင္း ျပဳၾကဖို႔ အေမႀကီးအနားမွာ လာထုိင္ၾကပါတယ္။ အေမႀကီးကပဲ စၿပီး 'သမီးတုိ႔ သူ႔ကို သိသလား'လုိ႔ လူသစ္ကို လက္ၫႈိးနဲ႔ထုိးျပၿပီး ေမးပါတယ္။ 'မသိဘူးေမေမ'လုိ႔ သမီးေတြ က ျပန္ေျပာတဲ့အခါ 'ညည္းတို႔ ဘယ္မွတ္မိမလဲ၊ ဖုိးေအး ေထာင္က်သြားေတာ့ မခင္ေမဟာ ႏွစ္ ႏွစ္ သမီးေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး၊ မယ္တင္ေမ ေမြးေတာင္ မေမြးေသးဘူး'လုိ႔ အေမႀကီးကေျပာျပလုိ႔ ဖုိးေအးဆုိတဲ့နာမည္ ကို ၾကားတဲ့အခါက်ေတာ့မွ လူသတ္မႈ တစ္ခုနဲ႔ တစ္သက္တစ္ကြၽန္းက်သြားတဲ့ သူ႔အေမ့ ေမာင္အငယ္ဆံုး၊ သူတို႔ရဲ႕ ဦးေလး ဦးဖုိးေအးဆိုတာ သူတုိ႔သိၾကပါတယ္။ ဖိုးေအးဟာ အသက္ႏွစ္ ဆယ္ေလာက္တုန္းက သူ႔ရည္းစားစိန္ခင္ကို လက္ဆြဲၿပီး လူပ်ိဳစကားေျပာတဲ့ ေမာင္ႀကီးကို ဓားနဲ႔ထုိးလုိက္တာ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသသြားတယ္။ အဲဒီ အတြက္ တစ္သက္တစ္ ကြၽန္းက်တယ္။ တစ္ကြၽန္းေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ရိုက္မႈ ၊ ခုတ္မႈ ေတြ ထပ္ ျဖစ္တာနဲ႔ တစ္ကြၽန္းမွာ ခ်ည္းပဲ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ခုမွ လြတ္လာေတာ့တာပဲ။
မခင္ေမနဲ႔ မတင္ေမတို႔ဟာ ဦးေလးဖုိးေအးနဲ႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ စကားေျပာ။ အေမႀကီးကို ေန႔စဥ္ျပဳေနက် ဝတ္အတုိင္း ျပဳစုေမးျမန္းၿပီး သူတုိ႔ ေန႔စဥ္လုပ္ေနက် အလုပ္ေတြ ကို လုပ္ဖုိ႔ ထသြားၾကပါတယ္။ မခင္ေမဟာ ေညာင္ေရအုိးကို လဲေနရင္း သူ႔ဦးေလးေရာက္လာတာကို ေတြ းၿပီး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဝမ္းသာေနပါတယ္။ သူဝမ္းသာ စရာအေၾကာင္း ႏွစ္ ေၾကာင္းကို သူေတြ းမိတယ္။ သူဝမ္းသာတဲ့ ပထမအေၾကာင္း ကေတာ့ ဒီလုိ။ သူ႔ေဖေဖေသၿပီးကတည္းက အိမ္မွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္ဖုိ႔ ေယာက္ ်ားဆိုလုိ႔ တစ္ေယာက္ မွ မရွိဘူး။ ဦးေလးအရင္း တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္ဆုိတဲ့အတြက္ မားမားမတ္မတ္ရပ္ဖို႔ ေယာက္ ်ား တစ္ေယာက္ ရတယ္။ အဲဒီ အတြက္ သိပ္ဝမ္းသာတယ္။ သီလသမၸေႏၷာ ဝိသာရေဒါ၊ သီလနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့သူဟာ ရဲရင့္တယ္လို႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း မခင္ေမေလးမွာ ေၾကာက္တတ္တဲ့စိတ္ မရွိပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေလာကဓမၼတာကို မခင္ေမ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္တယ္။ လူေတြ မွာ မ်ား ေသာ အားျဖင့္ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ခ်င္တဲ့ သေဘာေတြ ရွိပါတယ္။ မ်က္ႏွာမရွိတဲ့လူ၊ ပစၥည္းမရွိတဲ့လူ၊ အားမရွိတဲ့လူ၊ ေဆြမ်ိဳး ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း မရွိတဲ့ လူမ်ိဳးကိုဆုိရင္ လူေတြ ဟာ ဝိုင္းၿပီး ႏွိပ္စက္ခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီ ေတာ့ သူတို႔သားအမိ သံုးေယာက္ သာဆိုရင္ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ မဟားတရားလုပ္ခ်င္တဲ့လူေတြ ၊ အႏိုင္က်င့္ ခ်င္တဲ့လူေတြ ေပၚလာႏိုင္တယ္ဆုိတာ မခင္ေမ ေကာင္းေကာင္းတြက္ထားပါတယ္။ သူ႔ဦးေလးသာ ေရာက္မလာဘူးဆုိရင္ ဒီလုိ အႏုိင္က်င့္ခ်င္တဲ့ လူေတြ ၊ မဟားတရား လုပ္ခ်င္တဲ့လူေတြ ေပၚလာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ သူပဲ ရင္ဆုိင္ရမယ္ဆုိတာ မခင္ေမ အၿမဲတမ္း တြက္ထားၿပီး အၿမဲတမ္း သတိထားေနပါတယ္။ အခုလုိ ဦးေလးအရင္း ေရာက္လာတဲ့ အတြက္ ဝန္ထုပ္ႀကီးတစ္ခု က်သြားသလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ သာမန္မိန္းကေလးမ်ိဳးသာ ဆုိရင္ တစ္ကြၽန္းျပန္ရဲ႕ တူမေတြ ဆုိၿပီး တု႔ိကိုႀကိဳက္တဲ့လူမွ ရွိပါဦးမလား။ ႀကိဳက္ၿပီး သားရွိေနျပန္ရင္လဲ တုိ႔ရည္းစားေတြ က တို႔ကိုမ်ား ပစ္ေျပးသြားမလားလုိ႔ ေတြ းၾကမွာ ေပါ့။ မခင္ေမက ဒီလုိ မေတြ းဘူး။ သူ႔မွာ တစ္ကြၽန္းျပန္နဲ႔ ဘုရားဒကာဟာ ျခားနားျခင္း မရွိဘူး။ မခင္ေမရဲ႕ သေဘာအရဆုိရင္ လူဆိုတာ ဆုိးတဲ့အခါ ဆုိးတာပဲ။ အဲဒီ လုိ ဆုိးၿပီးရင္ ဆက္ေတာ့ ဆုိးမေနနဲ႔။ ဆုိးတာဟာ မ်က္ေမွာ က္ဘဝအတြေရာ ေနာင္ဘဝ အတြက္ေရာ မေကာင္းဘူးဆုိတာ သိေအာင္လုပ္၊ အဲဒီ လုိလုပ္ၿပီး ေနာင္ မဆုိးေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္း။ အဲဒါ မခင္ေမရဲ႕ သေဘာပဲ။ အဲဒီ သေဘာအရ တစ္ကြၽန္းျပန္ ဦးေလး ေရာက္လာတဲ့အတြက္ သူ႔စိတ္မွာ ဘာမွ အေႏွာင့္အယွက္ မရွိဘူး။ အေႏွာင့္ အယွက္ မရွိတဲ့အျပင္ ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ဝမ္းေတာင္သာေသးတယ္။
မခင္ေမ ဝမ္းသာတဲ့ ဒုတိယအေၾကာင္းကလဲ ဒီလုိ။ ဦးေလးေတာ္ တစ္ေယာက္ ကို လုပ္ေကြၽးဖုိ႔ ခြင့္ရတဲ့အတြက္ သူတို႔ေတာ့ ကုသုိလ္ေတြ အမ်ား ႀကီးတုိးၿပီး ရဦးေတာ့မွာ ပဲ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မခင္ေမဟာ လူကိုယ္တုိင္သာ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေတြ းအေခၚကေလးေတြ ကလဲ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ သာမန္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဆုိရင္ ဒီလုိ ဘယ္ေတြ းႏိုင္မလဲ၊ တုိ႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲ က်ပ္က်ပ္ တည္းတည္း ေနရတဲ့အထဲ စားမယ့္ပါးစပ္ေပါက္ တုိးလာျပန္ၿပီ။ ေရွ႕လမွာ ပဒုမၼာတစ္ ထည္ခ်ဳပ္ဖို႔ဟာ အခုလုိဆုိေတာ့ ခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးဆုိတဲ့ အေတြ းမ်ိဳးေတြ ကို ေတြ းမွာ ေပါ့။ မခင္ေမ ကေတာ့ ပဒုမၼာထက္ ကုသိုလ္ကို ပိုၿပီး လိုခ်င္တယ္။
ညေနထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ အေမႀကီးနဲ႔ ဦးေလးဖုိးေအးကို အရင္ ျပင္ေကြၽးတယ္။ ဦးေလးဖိုးေအးက လက္ေဆးၿပီး ထမင္းစားေတာ့မယ္လုပ္ၿပီးမွ ပန္းကန္ ျပားႏွစ္ ခ်ပ္ထဲ ျပင္တဲ့အတြက္ 'ဟဲ့ နင္တုိ႔ေကာ လာၾကေလ'လို႔ မခင္ေမတုိ႔ကို လွမ္းၿပီးေမး ပါတယ္။ 'ေမေမနဲ႔ဦးေလး အရင္စားႏွင့္ ပါ'လုိ႔ မခင္ေမက ေျပာတဲ့အခါ 'ငါလဲ နင္တုိ႔နဲ႔မွ အတူတူစားမယ္'ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕ထြက္ သြားပါတယ္။ မခင္ေမက တစ္ခုခုေျပာမလုိ႔ 'ဦးေလး' လို႔ ေခၚလုိက္ပါေသးတယ္။ ဦးေလးဖုိးေအးက လွည့္မၾကည့္ဘဲ 'ဟင္ နင္တို႔နဲ႔မွ ငါ အတူတူစားမယ္'ဆုိၿပီးထြက္ၿမဲ ထြက္ သြားပါတယ္။ မတင္ေမကေလးက သူ႔အစ္မႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အူတက္ေအာင္ ရယ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ 'မမကို စကားၿပိဳင္ေျပာလုိ႔ ဘယ္သူမွ ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ကို လုပ္ခ်င္တာရွိရင္ ဦးေလးလို ဇြတ္လုပ္မွပဲရမယ္'လို႔ ေျပာပါတယ္။ မခင္ေမကလဲ သူ႔ညီမကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးေနပါတယ္။
ဦးေလးဖုိးေအးကလည္း အိမ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး အႀကံထုတ္ေနတယ္။ ဒီတူမ ကေလးႏွစ္ ေယာက္ လက္သုပ္ဗန္းႀကီးရြက္ၿပီး ရွာေကြၽးတာကို ထုိင္စားဖို႔ သူ႔အတြက္ အမ်ား ႀကီးက်ပ္ေနၿပီ။ တစ္ကြၽန္းမွာ တတ္ခဲ့တဲ့ လက္မႈ ပညာကေလးကိုပဲ ဝမ္းစာအတြက္ အသံုးခ်ရမလား၊ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္လဲ တစ္ေယာက္ ေယာက္ ဆီမွာ အလုပ္ၾကမ္းတစ္ခုခု ဝင္လုပ္ရရင္ ေကာင္းမလား။ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ အိမ္ေရွ႕မွာ ထုိင္ရင္း အႀကံထုတ္ ေနပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ လက္သုပ္ဗန္းႀကီးကို မခင္ေမ ရြက္မလုိ႔လုပ္တဲ့အခါ မရြက္ရဘူး၊ သူရြက္မယ္ဆုိၿပီး ဦးေလးဖိုးေအးဟာ ဗန္းႀကီးကို အတင္းဆြဲထားတယ္။ မခင္ေမကလည္း သူ႔ဦးေလးအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းမသိေသးတာနဲ႔ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။ သူ႔ဗန္းကိုသာ ၿမဲၿမဲကိုင္ထားတယ္။ အဲဒီ ေတာ့မွ အေမႀကီးေဒၚလွေမက ၾကားဝင္ၿပီး 'ဖိုးေအးေရ၊ မင္းလုပ္ဖုိ႔အတြက္ ငါဒီလုိစိတ္ကူးထားတယ္၊ ဗန္းႀကီးလႊတ္လိုက္၊ ဗန္းႀကီး လႊတ္လုိက္'လုိ႔ ေျပာေတာ့မွ ဗန္းကိုလႊတ္လိုက္ၿပီး ဦးေလးဖိုးေအးဟာ သူ႔အစ္မႀကီးကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ အဲဒီ အခါ ေဒၚလွေမကဆက္ၿပီး 'မင္းက အိမ္မွာ သံုးဖို႔ ေရထမ္း၊ ထင္းခြဲထား၊ ညစာထမင္းအုိးတစ္လံုးကို တည္ေပး၊ ဒီေလာက္ဆုိရင္ မင္းအတြက္ ေတာ္ ၿပီ'လို႔ ေျပာပါတယ္။ 'ဒါေတြ လဲ လုပ္ပါ့မယ္၊ ဒီဗန္းႀကီးကိုလဲ ရြက္ပါရေစမမရယ္၊ ဒီေကာင္မကေလးေတြ ဒီလုိလုပ္ေနတာကို ျမင္ရတာ ကြၽန္ေတာ့္အသည္းထဲ ကြၽဲဝင္ခတ္ သလုိ ျဖစ္ေနတယ္'လုိ႔ ဦးေလးဖိုးေအးက ျပန္ေျပာပါတယ္။ ေဒၚလွေမကလဲ ဒီဗန္းႀကီးကို ဦးေလးဖုိးေအးရြက္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မခင္ေမ ေျပာလုိ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိတာနဲ႔ 'ဖုိးေအးေရ၊ ငါေျပာတာကိုသာ လုပ္ပါကြယ္'လုိ႔ ထပ္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ကိုဖိုးေအးဟာသူ႔အစ္မႀကီးကိုေတာ့ ငယ္ငယ္က အရွိန္နဲ႔ ေၾကာက္တုန္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေဒၚလွေမအနားမွ လာထုိင္ေနတယ္။
တူမေလးႏွစ္ ေယာက္ ထြက္သြားေတာ့မွ 'မမရယ္၊ ကိုႀကီးခင္ဆံုးၿပီး မမတုိ႔ လက္ထဲမွာ တစ္ျပားမွ မက်န္ေတာ့ဘူးလား'လို႔ ကိုဖုိးေအးက ေမးတယ္။ ေဒၚလွေမက ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကိုဖြာရင္း 'သူမမာလိုက္တာက ေငြအေတာ္ ကုန္တယ္'လို႔ ေျပာၿပီး ရပ္ေနပါတယ္။ ဦးဖိုးခင္အတြက္ ရက္လည္ဆြမ္းေကြၽးၿပီးတဲ့အခါ ေငြခုနစ္်ကပ္ခြဲသာ က်န္တဲ့အတြက္ မခင္ေမရဲ႕ ဆြဲႀကိဳးကေလးကိုေပါင္ၿပီး နားမေနႏိုင္ဘဲ အေဖႀကီးကြယ္လြန္ လုိ႔ ရွစ္ရက္အၾကာမွာ ဒီလက္သုပ္ဆုိင္ကေလး ထြက္ရတယ္ဆုိတဲ့အထိ မေျပာေသးဘူး။ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းေျပာေတာ့မယ္ဆုိၿပီး အခုေျပာခဲ့တာေတြ ကို ေဒၚလွေမဟာ ခဏျမႇဳပ္ထားပါေသးတယ္။
ကိုဖုိးေအးလဲ တေအာင့္ေလာက္ သူ႔အစ္မႀကီးနဲ႔ စကားေျပာၿပီး သူ႔လက္ထဲမွာ အနည္းအက်ဥ္း ရွိေနေသးတဲ့ ေငြကေလးနဲ႔ ေရနံဆီပံုးလြတ္ႏွစ္ လံုးနဲ႔ဝါး၊ ေဒၚလွေမေသာက္ဖုိ႔ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ေတြ ကို ထြက္ဝယ္ပါတယ္။ ဝယ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သံပံုးေဖာက္၊ ထမ္းပိုးလုပ္နဲ႔ ညေနေရထမ္းမီေအာင္ အတင္း ဒုန္းစိုင္းၿပီးလုပ္ေနပါတယ္။ ညေန ေရထမ္းတဲ့အခါ တူမေတြ ရဲ႕ ခ်ိဳးေရအုိးထဲပါ ထမ္းထည့္တာပဲ။ မခင္ေမကလဲ သူတို႔ရဲ႕ ခ်ိဳးအုိးထဲကို မထည့္ပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလးဖုိးေအးေရာက္ခါစ နည္းနည္း စိမ္းေနေသးတဲ့အတြက္ ခ်က္ခ်င္း မေျပာေသးဘဲ ေနာင္ေတာ့မွ တရားနဲ႔ျပၿပီး ေျပာေတာ့မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားလုိက္ပါတယ္။
ေနာက္ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ပင္လယ္ကို ငါးပိဝယ္သြားမယ့္ ေလွတစ္စင္းမွာ ဦးေလးဖုိးေအး အလုပ္ရလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္မႀကီးကေရာ တူမေတြ ကေရာ အိမ္က တျခားသြားရတဲ့အလုပ္ဆုိရင္ ဘယ္အလုပ္ကိုမွ မလုပ္ပါနဲ႔လုိ႔ ဝိုင္းၿပီးတားတဲ့အတြက္ အဲဒီ လိုအလုပ္ကို လက္လႊတ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီ လုိ သားအမိ တူအရီးေလးေယာက္ ေနလုိက္တာ ေျခာက္လေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ အဲဒီ အတြင္ း တူမႀကီးမခင္ေမရဲ႕ ေနပံုထုိင္ပံု လုပ္ပံုကိုင္ပံု၊ ေျပာပံုဆုိပုံေတြ ကိုၾကည့္ၿပီး ဦးေလးဖုိးေအးဟာ အေတာ္ ၾကည္ညိဳလာတယ္။ အဲဒီ ၾကည္ညိဳတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဦးဖိုးေအးလဲ ေရာက္ခါစလုိ ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မခင္ေမေျပာရင္ တစ္စတစ္စ နားေထာင္လာတယ္။ အဲဒီ အခါ အခ်ိန္ေကာင္းပဲဆုိၿပီး တူမေတြ ရဲ႕ ခ်ိဳးေရအုိးထဲကို ေရထမ္းမထည့္ဖို႔ မခင္ေမက ဦးေလးဖုိးေအးကို ေမတၱာရပ္ပါတယ္။ ဦးေလးဖိုးေအးဟာ အရင္တုန္းကလုိ မ်က္ေမွာ င္ႀကီးကုပ္ၿပီး ေအာ္ေငါက္မပစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလုိျပန္ေျပာတယ္။ 'မခင္ေမ၊ နင္ဟာ ငါ့အစ္မ သမီးမုိ႔ ငါ့တူမဆုိေပမယ့္ ငါ့ကို ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔ ျဖစ္ေနေအာင္ နင္ ဆံုးမ ေပးတာပဲ၊ အခု ဂုဏ္ေတာ္ ကိုးပါးကိုလဲ ပုတီးတစ္ပတ္ မစိပ္ရရင္ အိပ္လုိ႔ကိုမရဘူး၊ အဲဒါ နင္ဆံုးမလုိ႔ပဲ၊ ဒီမယ္ခင္ေမ၊ ဒီေတာ့ နင္ဟာ ငါ့တူမဆုိေပမယ့္ ငါ့ဆရာ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဆရာခ်ိဳးဖို႔ ငါ ေရထမ္းေပးတာပဲ၊ ကိစၥမရွိဘူး'လို႔ ဦးေလးဖုိးေအးက ေျပာတယ္။ ။
 ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု ႏွင့္ စကားၾကီး သံုးခြန္း |  တပည့္မ်ား |  မိတၱဗလဋီကာ |