ခ်စ္ဦးညိဳ - သု၀႑ဘုမိၼေ၀ဒနာ

အခန္း (၁)

ေကလာသ ႐ုပ္ပံုလႊာ

သုဝဏၰဘုုမိၼဘုရင္ မႏူဟာ ၾကားသိေစလုိက္သည္မွာ . . .

သင္ကား ငါ၏ ဘုန္းတန္ခိုးးကို မခံ့ညားသူ ျဖစ္သည္။ သင္ကား မိစၧာဒိ႒ိ ျဖစ္ေသာ တမၸဒီပဘုရင္အေနာ္ရထာကို အထင္ႀကီးယံုစားေနသူ ျဖစ္သည္။ သင္၏ ရာမညတိုင္း အလံုးကို မႈ န္႔မႈ န္႔ညက္ေစ၍ သင္၏ ေထရဝါဒဂို္ဏ္းကို အစိတ္စိတ္ခြဲေျခ၍ သုဝဏၰဘုမိၼဥေသွ်ာင္မကိုဋ္ႏွင့္တကြ သင္၏ ဦးေခါင္းကို ေျမသို႔ က်ေစအံ့။

ေနအဆင္းကဲ့သုိ႔ ဝင္းထိန္ေသာ

သံကိုယ္က်ပ္ဆင္ျမန္းသူ

လိေဂါရဘုရင္မင္းျမတ္

သူရီယဝမၼ

သံေတာ္ ဆင့္၏ ဖတ္သံအဆံုးတြင္ နန္းေဆာင္တစ္ခုလံုး ပကတိၿငိမ္သက္သြားသည္။ လႈပ္ရွားမႈ ႏွင့္တကြေသာ အသံမ်ား အားလံုး ဆိတ္သုဥ္းေနသည္။

သံေတာ္ ဆင့္သည္ ထို`ထိုရာဇသံသဝဏ္’ကို ကၽြႏု္ပ္လက္တြင္ းသို႔ လွမ္းေပးလိုက္ ၿပီး ေနာက္ဆုတ္၍ လက္အုပ္ခ်ီေနသည္။

`ရာဇသံသဝဏ္’ကို ကၽြႏ္ုပ္ဘယ္လက္ကြင္း၌ စုေျခ၍ ဆုပ္ကိုင္ထားလုိက္သည္။

ညာဘက္ကိုမူကား ေရႊေရး ခ် စိန္စီသန္လ်က္အ႐ိုးေပၚတြင္ တင္လုိက္သည္။

နန္းရင္ျပင္ကို ကၽြႏ္ုပ္ျဖန္႔ၾကည့္လုိက္သည္။

ထံုးစံအတိုင္း အမွဴးအမတ္၊ ဝန္တို႔၏ ျပားျပားဝပ္ေသာ ေက်ာျပင္မ်ား ကို ေတြ ႔လုိက္ရသည္။ နန္းရင္ျပင္ အလယ္ဗဟို အကၽြႏ္ုပ္၏ ပလႅင္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ကား. . .

နီရဲေသာ သံကိုယ္က်ပ္မ်ား ဝတ္ဆင္ထားသည့္ `လိေဂါရသံအဖြဲ႔’၊ လိေဂါရအဖြဲ႔၏ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္တူသူသည္ နန္းရင္ျပင္တြင္ ဒူးမေထာက္ထဲ ကၽြႏ္ုပ္ကို မတ္တပ္ရပ္၍ ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနေလသည္။ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္အၾကည့္။

ဒင္းထံမွ အၾကည့္ကို ဖယ္ခြာလ်က္ လက္တြင္ းမွ ရာဇသံသဝဏ္ကိုကၽြႏု္ပ္ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေၾကေနေသာ သဝဏ္လိပ္အတြင္ းမွ စာလံုးမ်ား သည္ ကၽြႏု္ပ္ကို မေလးမစား စီခင္းျပသေနသည္။

`သင္ကား မဇိၥၽမေဒသမွ လြဲမွာ းေသာ ေထရဝါဒအယူကို ကိုးကြယ္သူ ျဖစ္သည္’

အေပၚဆံုးမွ စာေၾကာင္းသည္ပင္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာ၏ သိမ့္ေမြ႕ႏူးညံ့မႈ ကို ဖ်က္ဆီးလိုက္ေပၿပီ။

“လြဲမွာ းေသာ ေထရဝါဒအယူတဲ့…ဟား…ဟား…ဟား…”

ကၽြႏု္ပ္၏ ရယ္သံ၊ ထို႔ျပင္ ရာဇသံဝဏ္လိပ္ကို ဆုပ္လံုး၍ ပစ္ေပါက္လိုက္သည့္ ကၽြႏု္ပ္၏ လႈပ္ရွားမႈ ေၾကာင့္ နန္းရင္ျပင္မွ ခစားေနၾကသူ အားလံုးလႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားသည္။

“ယုတ္ညံ့သိမ္ဖ်င္းတဲ့ဒီရာဇသံကိုယူေဆာင္လာတဲ့အဖြဲ႔အႀကီးအကဲကဘယ္သူလဲ”

လိေဂါရသံအဖြြဲ႔၏ ေရွ႕ဆံုးကလူသည္ ေရွ႕သို႔ တိုးလာသည္။

“ဒီအသံဖြဲ႔ အႀကီးအကဲဟာ ကၽြႏ္ုပ္ပဲ”

“အဲဒီ ကၽြႏု္ပ္ဆိုသူဟာ ဘယ္ေလာက္အေရး ပါတဲ့သူလဲ”

“ကၽြႏု္ပ္ဟာ ဘုန္းႀကီးတဲ့ လိေဂါရဘုရင္ သူရိယဝမၼရဲ႕ ညီေတာ္ ဥဒယဒိႆယဝမၼပဲ၊ လိေဂါရ လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ ႀကီးရဲ႕ ဥပရာဇာလဲ ျဖစ္တယ္”

ဥဒယဒိႆယဝမၼသည္ စကားေျပာရင္း ကၽြႏု္ပ္၏ ပလႅင္အနီးသို႔ တိုးေရႊ႕လာသည္။

“သင္ဟာ လိေဂါရဘုရင္ရဲ႕ ညီ၊ လိေဂါရႏိုင္ငံရဲ႕ ဥပရာဇာဆိုရင္ မင္းဧကရာဇ္တို႔ ေရွ႕ေမွာ က္မွာ ဘယ္လိုေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာ သိမွာ ေပါ့။ ဒီမွာ ဥဒယဒိႆယဝမၼ သင္ေရွ႕ကို တိုးမလာနဲ႔၊ ပလႅင္နားကို တိုးမလာနဲ႔။ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး သံအမတ္ေတြ အတြက္ ထားတဲ့ေနရာမွာ ဒူးေထာက္ခစားလိုက္စမ္း”

လိေဂါရဥပရာဇာသည္ အံတစ္ခ်က္ႀကိတ္လုိက္ၿပီး ေနာက္သို႔ ေနာက္ဆုတ္သြားေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္အား စိန္းစိန္းၾကည့္ရင္း ဒူးေထာက္ေနရာယူလိုက္သည္။

“ေကာင္းၿပီ သင္ဟာ လိေဂါရအဖြဲ႔အႀကီးအကဲ တစ္ေယာက္ အ ျဖစ္နန္းေတာ္ ထဲမွာ မွန္ကန္တဲ့ သတ္မွတ္ေနရာမွာ ခစားမိေနၿပီ။ က်ဳပ္စကားဆက္ေျပာလို႔ ျဖစ္ၿပီ”

ညာလက္ကို ကၽြႏု္ပ္ေျမႇာက္လိုက္သည္။ ေစာေစာကတည္းက သန္လ်က္႐ိုးကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္လက္တြင္ သန္လ်က္ပါလာခဲ့ေပသည္။

`လိေဂါရသံအႀကီးအကဲ ဥဒယဒိႆယဝမၼ၊ သင္ရဲ႕ ဘုရင္သူရိယဝမၼကို အေၾကာင္းျပန္လုိုက္၊ သင္ယူေဆာင္လာတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ရာဇသံသဝဏ္ဟာယုတ္ည့့ံတဲ့ စြပ္စြဲပုတ္ခတ္ခ်က္ေတြ သာ ျဖစ္တယ္။ ဒီသဝဏ္ထဲပါတဲ့ အခ်က္ေတြ အားလံုးကို ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာဘုရင္က ျငင္းပယ္ဖ်က္ဆီးလိုက္တယ္။ ပထမကၽြႏု္ပ္ကိုးကြယ္တဲ့ ေထရဝါဒဟာ အလြန္မြန္ျမတ္တဲ့ အယူ ျဖစ္တယ္။ ဒုတိယသင္တို႔ရဲ႕ ဂိုဏ္းကို လိေဂါရဘုရင္ရဲ႕ ဘုန္းတန္ခိုးကို ကၽြႏု္ပ္ဘာမွ ခံ့ညားစရာမလိုဘူး။ တတိယ ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာဘုရင္က ေျမာက္ဘက္ေဒသ တမၸဒီပကအ႐ုိင္းအစိုင္း ဘုရင္ေနာ္ရထာကုိ ဘယ္တုန္းကမွ အထင္ႀကီးသူမဟုတ္ဘူး..စတုတၳအခ်က္က”

ကၽြႏု္ပ္သည္ လက္တြင္ းမွ သန္လ်က္သြားျဖင့္ လိေဂါရသံအဖဲြ႔ရွိရာသို႔ ဦးတည္ညႊန္းျပရင္း “ေျပာလုိက္ လိေဂါရဘုရင္ သူရိယဝမၼကို ေျပာလုိက္ မြန္ျမတ္တဲ့ ေထရဝါဒကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သူ သုဝဏၰဘုမိၼဘုရင္ရွိရာသို႔ မိစၧာဒိ႒ိလိေဂါရေတြ လာဝံ့ရင္လာခဲ့ၾက။ ရာမညေျမေပၚကို ႏွမ္းတစ္ေစ့ေလာက္ ေျခတင္ရဲရင္ လာခဲ့ၾက။ ေထရဝါဒသာသနာ့တံခြန္ကို လႊင့္ရင္းသင္တုိ႔ရဲ႕ စစ္ဦးဘီလူးကို ေစာင့္ေနမယ္။ ဒါဟာ ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာရဲ႕ တံု႔ျပန္ခ်က္ပဲ။ ဒါဟာ သုဝဏၰဘုမိၼရဲ႕ တံုံံ႔ျပန္ခ်က္ပဲ”

ေစာေစာက ၿငိမ္သက္ေနေသာ နန္းရင္ျပင္တစ္ခုလံုး အသံမ်ား တေဝါေဝါ ဆူညံသြားသည္။

လိေဂါရဥပဇာရာဆုိသူကား မီးထြက္မတတ္ မ်က္လံုးမ်ား ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ နန္းရင္ျပင္လက္ယာဘက္ရွိ ေရႊပိန္းခ်ထိုင္ခံုေရွ႕မွအသံတစ္သံ ထြက္လာသည္။

“အခြင့္ျပဳေတာ္ မူပါ ဘုရင္မင္းျမတ္”

“ဘာေျပာခ်င္သလဲ”

“ေနာက္သံုးရက္ၾကာမွ အေၾကာင္းျပန္လို႔လဲ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ လိေဂါဂအဖြဲ႔ဟာ သုဝဏၰဘုမိၼမွာ သံုးရက္ေနၾကဦးမွာ ပါ၊ အခု ခ်က္ခ်င္း ”

အားလံုးသည္ နန္းရင္းဝန္ႀကီးကို ဝိုင္းၾကည့္ၾကမည္ ထင္သည္။ နန္းရင္းဝန္ႀကီး၏ လက္အုပ္ခ်ီထားေသာ လက္ဖမိုးတို႔မွ ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေသာ အေၾကာမ်ား ကို ကၽြႏု္ပ္ပလႅင္ေပၚမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။

သူ၏ အိုမင္းႀကီးရင့္ျခင္းကို ခါတိုင္းက ေလးစားႏွစသက္္ ေသာ ္လည္းယခုမူကား အ႐ုပ္ဆိုးေနသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ထင္မိေပသည္။ ဇရာေၾကာင့္ တုန္ယင္ေနေသာ သူ၏ အသံကိုလည္း လိေဂါရသံအဖြဲ႔က တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ထင္သြားမည္ ကို ကၽြႏ္ုပ္စိုးရိမ္မိသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ နန္းရင္းဝန္ႀကီးကို လက္ကာျပရင္း ျပန္ထုိင္ေစလိုက္သည္။

“သက္ေသာ င့္သက္သာေနပါ နန္းရင္းဝန္ႀကီး”

“နန္းရင္းဝန္ႀကီးေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႔တကြ နန္းတြင္ းမွဴးႀကီး၊ ဝန္ႀကီးအစံုအညီ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ဖို႔ အခ်ိန္ရပါေသးတယ္”

လက္ဝဲဘက္ဆီမွ အသံတစ္သံ ထြက္လာျပန္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနမ်ိဳးသူရသီဟေခါင္။

“မွန္ပါတယ္၊ ယေန႔ည ေတာင္စမုခ္က မိလာသနခန္းမွာ အထူးညီလာခံ ေခၚယူဆင့္ပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

လက္ဝဲဘက္ ေနာက္နားဆီမွ အသံတစ္သံ ထြက္လာျပန္သည္။ မိလာသနခန္းမကား သဖန္းသားပလႅင္ထားရွိရာ တုိင္ပင္ရာခန္းမ ျဖစ္သည္။ ဤအသံရွင္ကား လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္မဟာသီရ။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းနဲ႔ လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္တို႔ကို ေထာက္ခံပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

လက္ယာဘက္ ေရွ႕နားမွသူကား နားခံေတာ္ မွဴးႀကီး သတုိးဓမၼ။

“အားလံု တိတ္ၾကစမ္း”

သူတို႔အားလံုး ကၽြႏု္ပ္ကို အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာ ျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနရင္း ေနရာတြင္ ျပန္ထုိင္လုိက္ၾကသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ သန္လ်က္ကို အေပၚသို႔ ေျမႇာက္လိုက္ေလသည္။

“အဆံုးေသာ စကားကို ကၽြႏ္ုပ္မႏူူဟာမင္း ျပန္ၾကားလုိက္တယ္၊ လိေဂါရဥပရာဇာ. .သင္ရဲ႕ ဘုရင္ကို တိတိက်က် ျပန္ေျပာလုိက္ သုဝဏၰဘုမိၼဘုရင္ကသင္တုိ႔ရဲ႕ စစ္ကို စစ္နဲ႔ႀကိဳဆုိလုိက္တယ္. .ဒါပဲ. .သင္တုိ႔သံအဖြဲ႔ သြားႏိုင္ၿပီ”

ဥဒယဒိႆယဝမၼသည္ ကၽြႏု္ပ္ကို ဦးညြတ္ျခင္းပင္ မျပဳဘဲ သံအဖြဲ႔ႏွင့္အတူ နန္းေဆာင္ထဲမွ ထြက္သြားေလသည္။ အနီရင့္ေရာင္ ျဖစ္ေသာ သူတို႔၏ တံခြန္မ်ား သည္ လႈပ္ခတ္လြင့္ဝဲမေနဘဲ တံခြန္အ႐ိုးတြင္ တြဲ ခိုလ်က္ အိက်ေနၾကသည္။ သို႔ ေသာ ္ သူတို႔၏ ေျခသံကား ျပင္းထန္ေနေပသည္။

နန္းေဆာင္မုခ္မွ သူတို႔ထြက္ခြာေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးေနာက္တြင္ နန္းရင္ျပင္ရွိ အမွဴးမတ္၊ ဝန္အားလံုး၏ အၾကည့္မ်ား သည္ ကၽြႏု္ပ္ရွိရာသို႔ တစုတေဝးတည္း က်ေရာက္လာၾကသည္။ အံ့ၾသမႈ မ်ား သည္ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာတြင္ အတိုင္း ေပၚလြင္ေနၾကသည္။

သူတုိ႔၏ မႏူဟာဘုရင္ထံ၌ ထာဝရသိမ့္ေမြ႔ႏူးညံ့မႈ ကို သူတို႔ေတြ ႔ခဲ့ၾကရသည္။ မြန္ျမတ္ေသာ ေထရဝါဒ သာသနာျပဳမင္းတစ္ပါးအ ျဖစ္ သူတို႔ ကၽြႏု္ပ္ကို နားလည္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ႏႈတ္မွ သူတို႔ အၿမဲၾကားရေသာ စကားတုိ႔မွာ တရားဓမၼစကားလံုးမ်ား သာ ျဖစ္သည္။ ယခုမူကား. . .

“နန္းရင္ဝန္ႀကီးႏွင့္တကြ မွဴးမတ္၊ ဝန္တုိ႔ ႐ိုင္းစိုင္းယုတ္ညံ့တဲ့သူေတြ ရဲ႕ ေစာ္ကားေမာ္ကားႏိုင္မႈ ကို ဒီလုိပဲ တံု႔ျပန္ရလိမ့္မယ္။ သင္တုိ႔ရဲ႕ သာသနာ့ဒါယကာ မႏူဟာဘုရင္ကို ဒီလုိအေနမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ ႔လုိက္ရလုိ႔ အံ့အားသင့္ေနၾကသလား။ ဘာမွ အံ့အားသင့္စရာမလုိဘူး၊ ကၽြႏု္ပ္ဟာေထရဝါဒအယူေတာ္ မွာ ေမြ႕ေလ်ာ္တဲ့ သာသနာဒါယကာတစ္ပါးေပမယ့္ သုဝဏၰဘုမိၼႏိုင္ငံေတာ္ ရဲ႕ ဘုရင္လည္း ျဖစ္တယ္။ပိုးဖဲကတီၱပါဟာလုိအပ္လာရင္ က်ားလွ်ာလုိပဲ ၾကမ္းတမ္းၾကစတမ္းဆုိရင္ နဂိုက ၾကမ္းတမ္းၿပီးသား အရာေတြ ရဲ႕ ခက္ထန္မႈ ထက္ပိုၿပီး ခက္ထန္တတ္တယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒါဟာလဲ…”

ပို၍ ေလးနက္ေသာ စကားစုတို႔ကုိ ေျပာရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္အသက္ျပင္းျပင္း ႐ႈိက္လို္က္၏ ။

“ဒါကလဲ ေထရဝါဒ သာသနာေတာ္ အတြက္ ျဖစ္တယ္”

ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ အတြက္ ကၽြႏု္ပ္၏ အသည္းႏွလံုးကို အသံုးခ်ခဲ့သည္။

ဤစကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ရာမညေဒသတစ္ဝန္းရွိ ျမစ္ေခ်ာင္း၊ အင္းအုိင္တုိ႔သည္ သုဝဏၰဘုမိၼေနျပည္ေတာ္ ရွိရာ ေကလာသေတာင္ေတာ္ ေအာက္ေျခရွိ ပင္လယ္တြင္ တစုတေဝးတည္း ေပါင္းဆံုသကဲ့သုိ႔. . .

အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ကုန္စည္ေလွႀကီးငယ္မ်ား သည္ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ `အေဝရာ’ ဆိပ္ကမ္းတြင္ တစုတေဝးတည္း ေပါင္းဆံုသကဲ့သုိ႔. . .

ဗုဒၶျမတ္စြာ ၏ သုတၱန္၊ ဝိနည္း၊ အဘိဓမၼာတို႔သည္ ေကလာသေတာင္ေတာ္ ထက္က `ေသာ ဏုတၳနန္းေတာ္ ေတာင္ရွိ’ ပိဋကတ္တုိက္တြင္ တစုတေဝးတည္း ေပါင္းဆံုေနၾကသည္။

ထို႔အတူ. . .

ရာမညႏြယ္ဖြားတည္းဟူေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ မြန္လူမ်ိဳးႏြယ္အ ျဖစ္သည္လည္းေကာင္း…

မႏူဟာတည္းဟူေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ ဘုရင္အ ျဖစ္သည္လည္းေကာင္း…

ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာ သာသနာ့ရကိၡတဝန္ထမ္းအ ျဖစ္၌ စုစည္းေပါင္းဆံုေပသည္။ကၽြႏု္ပ္၏ အသည္းႏွလံုးသည္ဗုဒၶျမတ္စြာ ၏ ေျခဖဝါးေတာ္ ေအာက္ ၌ ရွိသည္။ ကၽြႏု္ပ္အသည္းႏွလံုးသည္ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ၏ ေက်းကၽြန္ ျဖစ္သည္။

သုဝဏၰဘုမိၼတြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ အရွင္သခင္ ျဖစ္သည္။ အားလံုးသည္ကၽြႏု္ပ္၏ ေက်းကၽြန္ ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ ္ ေက်းကၽြန္အေပါင္းတုိ႔၏ အရွင္သခင္ ျဖစ္ေသာ ကၽြႏု္ပ္တြင္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အရွင္သခင္ရွိေပသည္။

ထိုျမင့္ျမတ္ေသာ အရွင္သခင္ကား ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ပင္တည္း။

“ယုတ္ညံ့ေသာ ေထရဝါဒအယူတဲ့”

လိေဂါရဘုရင္ သူရိယဝမၼ၏ ရာဇသံသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ အသည္းႏွလံုးကိုသာမက ဤအသည္းႏွလံုး၏ အရွင္သခင္ကိုပင္ ပုတ္ခတ္ထိပါးဝံ့သည္ပါတကား။

ဒင္းတို႔၏ “ရာဇသံဝဏ္”မွ စာလံုးမ်ား ကို ကၽြႏု္ပ္ျမင္ေယာင္ေနသည္။

သင္ကား ငါ၏ ဘုန္းတန္ခိုးကို မခံ့ညားသူ…

ကၽြႏု္ပ္ၿပံဳးမိသည္။ ဤအၿပံဳးသည္ ရႊင္လန္းၾကည္ႏူးမႈ မွ ေပါက္ဖြားေသာ အၿပံဳးမ်ိဳးမဟုတ္ဟုလည္း မိမိကုိယ္မိမိ သတိထားမိေနသည္။

ငါ၏ ဘုန္းတန္ခိုးတဲ့…

ပုရပိုက္မ်ား ထဲမွ မဟာယာနနတ္ေဒဝတာ ႐ုပ္ထုမ်ား ကို ကၽြႏု္ပ္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ထုိ႐ုပ္ထုမ်ား ကို အေၾကာင္းျပၿပီး က်င္းပေလ့ရွိၾကသည့္ ယစ္ပူေဇာ္ပြဲမ်ား ၊ သတ္ျဖတ္မႈ မ်ား ၊ စေတးမႈ မ်ား ၊ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္မႈ မ်ား ။

တကယ္ေတာ့ လိေဂါရဘုရင္ သူရိယဝမၼသည္ စစ္ကိုလိုသည့္ စစ္ဘုရင္သမား တစ္ေယာက္ ထက္ ဘာမွပို၍ အဓိပၸာယ္မရွိဟု ကၽြႏု္ပ္နားလည္လုိက္သည္။ သူ၏ လက္နက္ႏိုင္ငံကို တုိးခ်ဲ႕ၿပီး၊ ထိုနယ္နိမိတ္အားလံုးတြင္ `ဧကရာဇ္’ဟူေသာ မင္းစည္းစိမ္ကို ပ်ံ႕ႏွံ႔တည္ရွိေနေစရန္ကိုသာ အလုိရွိသူ ျဖစ္သည္။ `ယစ္ပူေဇာ္မႈ ’ဟူေသာ အနည္နာမကို အ႐ုပ္ဆိုးေအာင္ ျပဳလုပ္ေနသူသာ ျဖစ္သည္။ မဟာယာနနတ္ေဒဝတာ ႐ုပ္ထုတုိ႔၏ အစစ္အမွန္တရားေပၚတြင္ အေၾကာင္းမဲ့ေသြးျဖင့္ သုတ္လိမ္းေနသူသာ ျဖစ္သည္။ သီဝနတ္မင္းႀကီး႐ုပ္ထုကို အက်ည္းတန္ေအာင္ လုပ္ေနသူသာ ျဖစ္သည္။ ေသြးစြန္းေသာ လက္တို႔ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ ေထရဝါဒႏွလံုးသားကို ဆုပ္ကိုင္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။

သူရိယဝမၼ၏ တတိယပုတ္ခတ္ေစာ္ကားမႈ ။

ဤေစာ္ကားမႈ တြင္ မူ မွန္ေသာ အခ်က္တစ္ရပ္ ရွိေနေပသည္။ သုိ႔ေသာ ္ထိုမွန္ေသာ အခ်က္ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္၏ ေဒါသတုိ႔ ဆူေဝခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

“မိစၧာဒိ႒ိ ျဖစ္ေသာ တမၸဒီပဘုရင္ အေနာ္ရထာ”

ေျမာက္ဘက္ေဒသ တမၸဒီပတုိင္းတြင္ ျမန္မာတို႔ေနထိုင္ၾကသည္။ တမၸဒီပဘုရင္ကား အေနာ္ရထာ။ ထိုဘုရင္သည္လည္း မိစၧာဒိ႒ိိပင္ ျဖစ္ေပသည္။ တမၸဒီပသားတို႔ကား မိစၧာဒိ႒ိမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဂါထာမႏၲန္ရြတ္႐ံုမွ်ႏွင့္ မေကာင္းမႈ အျပစ္မွန္သမွ်တုိ႔ ေပ်ာက္ကင္းသြားႏိုင္သည္ဟု သူတို႔ယံုၾကည္ၾကသည္။ နိမ့္က်ေစြ၊ သူ၏ အယူကား တႏၲရဝါဒ ျဖစ္သည္။

တမၸဒီပဘုရင္ကိုယ္တုိင္လည္း ထီးေမြနန္းေမြကို အစဥ္အလာအရ တရားမွ်တစြာ ဆက္ခံခဲ့သူမဟုတ္။ ထိုဘုရင္သည္ သူ႔အစ္ကိုကို စီးခ်င္းတိုက္ပြဲ၌ သတ္ျဖတ္ၿပီးမွ ဘုရင္ ျဖစ္လာသူ. . .။

အစ္ကိုဘုရင္၏ အသက္ကိုသတ္၍ ဘုရင္ ျဖစ္ခဲ့သူ အေနာ္ရထာ။

“အင္း. . .သူ႔အစ္ကိုကို သတ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ကိုလည္း ဒီမိစၧာဒိ႒ိ အေနာ္ရထာက ဂါထာမႏၲန္ရြတ္ၿပီး အျပစ္ကင္းသြားၿပီးလို႔ ယံုၾကည္ေနဦးမွာ ပါပဲ”

တႏၲရဝါဒ၊ ဂါထာမႏၲန္ကိုးကြယ္သည့္ဝါဒ၊ ႐ုပ္ထုေတြ ကို ကိုးကြယ္သည့္ဝါဒ ထြန္းကားရာ တမၸဒီပမွ မိစၧာဒိ႒ိဘုရင္ အေနာ္ရထာကို ကၽြႏု္ပ္က အထင္ႀကီးယံုစားေနရန္ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိေပ။ သို႔ ေသာ ္ လိေဂါရဘုရင္က ကၽြႏု္ပ္ကို ထိုကဲ့သုိ႔ပင္ စြပ္စြဲပုတ္ခတ္ခဲ့ျပန္သည္။

“ေမာင္ေတာ္ …ဘုရင္မင္းျမတ္”

“ဟင္…သီရိမာ…ပါလား”

ကၽြႏု္ပ္၏ မိဖုရား ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနသည္မသိေပ။ သီရိမာသည္ထံုးစံအတုိင္း ေယာဂီကမၺလာကို လက္ ကေတာ့ထိုး သိုင္းၿခံဳထားေပသည္။ သီရိမာကား အၿမဲထာဝရ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္သူေပတည္း။ သီရိမာသည္ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ေမာင္းကို ညင္သာစြာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။

“ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ ေဟာဟုိမွာ …”

သီရိမာ ညႊန္ျပရာသုိ႔ ကၽြႏု္ပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေရအုိင္လယ္တြင္ ကူးခတ္ေနသည့္ ဟသၤာငွက္ငယ္မ်ား . . .။

“ဟသၤာေတြ ပဲ သီရိမာ”

“ဟုတ္ပါတယ္၊ သီရိမာ အဲဒါပဲေျပာတာပါ၊ ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္သူတို႔ သိပ္ေအးခ်မ္းၾကတာပဲ။ သူတို႔ကူးခတ္လုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့ ေရဂယက္ေလးေတြ ေတာင္မွ ေအးခ်မ္းညင္သာလိုက္ၾကတာ”

“အင္း…”

“ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္းပါဦး ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

ဥေဒါင္းဖုိတစ္ေကာင္သည္ လွပစြာ ကရင္း ဇီဇဝါပန္း႐ံုကို လွည့္ပတ္ေနသည္။

“ဥေဒါင္းရဲ႕ ေျခႂကြဟာ သိပ္ညင္သာတာပဲ၊ အဲဒါလဲ ေအးခ်မ္းမႈ တစ္ခုပဲေမာင္ေတာ္ ”

“ဟုတ္တယ္ေလ…သီရိမာ”

“ေဟာဟိုမွာ …ေမာင္ေတာ္ ၊ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ မုခ္ေရွ႕ ခိုင္ေရႊဝါ႐ံုထက္ကပန္းပြင့္ေလးေတြ ဟာ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေႂကြက်ေနတယ္။ အစိမ္းေပၚမွာ အဝါမႈ န္ေလးေတြ ႀကဲလို႔ ဘယ္ေလာက္ၿငိမ္သက္တဲ့ လွပမႈ လဲ”

“သီရိမာ ဘာေျပာခ်င္သလဲ”

“ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္စံပယ္ေနတဲ့ ေဟာဒီဥယ်ာဥ္ေတာ္ ထဲမွာ ဘယ္ဟာကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းလွပေနၾကတယ္။ ေရအိုင္ေတာ္ ၊ ဟသၤာ၊ ဥေဒါင္း၊ ခိုင္ေရႊဝါပန္း႐ံု အားလံုးပါပဲေလ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေအးခ်မ္းမႈ ေတြ ရဲ႕ အလယ္က ေမာင္ေတာ္ မွာ ေတာ့…”

သီရိမာသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ မ်က္လံုးထဲသုိ႔ စိုက္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ခါယမ္းလ်က္ ေနေလသည္။

“ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ အဲဒီ ေအးခ်မ္းတဲ့ အလွအပေတြ ကိုေမ့ေပ်ာက္ၿပီး တစ္ခုခုကို ဝင္စားေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေတာ္ ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ေဒါသနဲ႔ေသာ က အရိပ္အေရာင္ ေတြ ယွက္သန္းေနတာကို သီရိမာ ေတြ ႔ေနရတယ္”

မိဖုရားသီရိမာသည္ ဥပုသ္ေဆာင္ဝင္ေနေသာ ေၾကာင့္ လိေဂါဂရာဇသံအေရး ကို မိဖုရားအား ကၽြႏု္ပ္မေျပာရေသးေပ။ သီရိိမာအား ကၽြႏ္ုပ္၏ ေဘးေက်ာက္ခံုတြင္ ေနရာေပးလုိက္သည္။

သီရိမာသည္ ေက်ာက္ခံုတစ္ဖက္စြန္းသို႔ ဝင္ထုိင္ေလသည္။ ေဘးတိုက္ေတြ ႕ေနရေသာ မိဖုရားသည္ အနည္းငယ္ကိုယ္ေရစစ္သြားသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္သည္။ သီရိမာကား သီလေဆာက္တည္မႈ ၌ ကၽြႏ္ုပ္ထက္ပို၍ လြန္ကဲသူ ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ဥပုသ္ေဆာင္ဝင္ေနသည္မွာ ရက္အတန္ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သစ္သီမ်ား ကိုသာ သံုးေဆာင္ၿပီး တရားအားထုတ္ေနသည္မွလည္း လေပါင္း အေတာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

မိိဖုရားႀကီးကား ပင္ကုိအားျဖင့္ပင္ ေသးသြယ္ပါးလ်ားေသာ ကိုယ္ရွိသည္။ သမားေတာ္ မ်ား ၏ ကုသမႈ ကို ခံယူေနရသူလည္း ျဖစ္သည္။ ပထဝီဓာတ္ခ်ိဳ႕တဲ့သည္ဟု သမားေတာ္ မ်ား က ေျပာဆိုတားျမစ္ၾကေသာ ္လည္းသီရိမာသည္ ဥပုသ္ေဆာင္ေတာ္ ကို ရက္ရွည္ဝင္ခဲ့ေပသည္။ သူ၏ လည္တုိင္သည္ ပိုးမွ်င္ေလးလို ေဖ်ာ့ေတာ့လွသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ထင္ေနမိသည္။ ထုိလည္တိုင္တြင္ သုဝဏၰဘုမိၼမိဖုရာႀကီးအ ျဖစ္ကို ျပသည့္ မည္ သည့္လည္ဆြဲရတနာမွမရွိ။ မည္ းနက္ေသာ ပုတီးတစ္ကံုးသာ ခ်ိတ္ဆြဲထားေလသည္။

“ဥတုသပၸာယမွ်ရဲ႕ လား သီရိမာ၊ သီရိမာ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္ သိပ္မရွိလွဘူး၊ ေဟာဒီ…ေက်ာက္ခံုလိုပဲ ျဖဴေဖြးေနတယ္လို႔ ေမာင္ေတာ္ ထင္တယ္”

“ဥပုသ္ေဆာင္ဝင္တာ ဒီတစ္ခါ ရက္နည္းနည္း ၾကာသြားလို႔ပါ ေမာင္ေတာ္ ၊ ၿပီိးေတာ့ ေကလာသေတာင္ထိပ္က ေသာ ဏုတၱရခန္းေဆာင္မွာ က ေလသိပ္တိုက္တယ္မဟုတ္လား၊ အင္း…သီရိမာမ်က္ႏွာ ေသြးေရာင္ သိပ္မရွိတာထားပါေတာ့၊ ေစာေစာက ေမာင္ေတာ္ ့မ်က္ႏွာမွာ ေတာ့ ေသြးေရာင္ ေတြ လႊမ္းလို႔ပါလားဟင္၊ သုဝဏၰမိိၼဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ အရင္က ဒီေလာက္ထိ ေသြးေရာင္ မလႊမ္းခဲ့ပါဘူး”

“သာသနာေတာ္ အတြက္ပါ သီရိမာရယ္”

ကၽြႏု္ပ္၏ ေလသံမွာ သက္ျပင္းခ်သံပါသြားသည္ဟု ထင္မိသည္။

“သာသနာေတာ္ အတြက္ ဟုတ္လား၊ ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ သာသနာေတာ္ အတြက္ဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္ ေမာင္ေတာ့္မ်က္ႏွာဟာ နီရဲေနရမွာ လဲ၊ သာသနာ့ရကိၡတဘုရင္တစ္ပါးဟာ ဒီလို ေသာ ကနဲ႔ ေဒါသလႊမ္းတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးမရွိရဘူး ေမာင္ေတာ္ ”

သီရိမာကို ကၽြႏု္ပ္ေျပာျပရေပေတာ့မည္ ။

“မနက္၊ ညီလာခံတုန္းက လိေဂါဂသံအဖြဲ႕ ေရာက္လာတယ္ သီရိမာ”

“လိိိိေဂါရ သံအဖြဲ႕၊ ဟုတ္လား ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

“ဟုတ္တယ္ သီရိမာ၊ လိေဂါရဘုရင္ သူရိယဝမၼဆီက”

ျဖစ္ခဲ့သမွ်အားလံုးကို ကၽြႏ္ုပ္ေျပာျပလိုက္သည္။ နန္းရင္းဝန္ႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္း၊ နားခံေတာ္ ႀကီးတုိ႔၏ တားဆီးသတိေပးမႈ မ်ား ၊ ေနာက္ဆံုး ကၽြႏ္ုပ္၏ စစ္ေၾကညာလိုက္သည္အထိ။

သီရိမာသည္ မမွိတ္မသုန္ နားစိုက္ေထာင္ရင္း ကၽြႏု္ပ္စကားဆံုးသြားေသာ အခါ ေလးနက္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။

“သီရိမာ ပင္တိုင္စံဘဝ ပုရပိုက္ေတြ ေလ့လာခဲ့စဥ္က လိေဂါရေတြ အေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္ ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ သီရိမာတို႔ သုဝဏၰဘုမိၼကို အရွင္ေသာ ဏနဲ႔ အရွင္ဥတၱရမေထရ္တို႔ ေရာက္လာခ်ိန္ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ျဖန္႔ျဖဴးခ်ိန္တုန္းက လိေဂါဂရႏိုင္ငံမွာ လည္း ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားခဲ့တာပါပဲ၊ အခု သူတို႔ဆီမွာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ေမွးမွိန္ခဲ့ၿပီနဲ႔တူတယ္ ေမာင္ေတာ္ ၊ အင္း…သီဝဂိုဏ္ဒဆိုတာဟာ အရင္းအျမစ္အားျဖင့္ ရက္စက္တဲ့ယစ္ပူေဇာ္မႈ ကို အဓိကထားတဲ့ဂိုဏ္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊ အခုဟာ ကေတာ့ သီဝဂိုဏ္းသားလို႔ အမည္ ခံသူ အခ်ိဳ႕ဂိုဏ္းဝင္ေတြ ရဲ႕ စစ္ေသြးဆာတဲ့ ကိစၥ ျဖစ္မွာ ပါပဲ”

ညီလာခံခန္းမတြင္ လိေဂါရရာဇသံကို ၾကားရစဥ္က ကၽြႏု္ပ္မွာ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ေလာက္ေအာင္ ေဒါသထြက္ခဲ့ေသာ ္လည္း ယခု ထိုအေၾကာင္းကိုသိရေသာ သီရိမာသည္ တုန္လႈပ္ျခင္း ကင္းလွေပသည္။ ပကတိၿငိမ္သက္လွေပသည္။

“ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္…ဘာလုပ္မလဲ”

“လိေဂါရစစ္ဘုရင္ရဲ႕ အႏၲရာယ္ကေန ေမာင္ေတာ္ တုိ႔ရဲ႕ ရာမညလြတ္ကင္းလံုၿခံဳေအာင္ လုပ္ရမွာ ေပါ့ သီရိမာ၊ စစ္လာရင္ စစ္နဲ႔ပဲ ရင္ဆုိင္ရမွာ ေပါ့”

“ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္..တစ္ခုေတာ့ သတိရွိိိေစခ်င္ပါတယ္”

သီရိမာသည္ ျဖဴလြေသာ ေက်ာက္ခံုလက္တန္းရွိ ျခေသၤ့႐ုပ္ကို လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္ရင္း ေလးနက္ေသာ စကားကို ဆိုျပန္သည္။ မိဖုရားကလည္း ကၽြႏု္ပ္ကို တားဆီးသတိေပးလိမ့္ဦးမည္ လား…။

“သုဝဏၰဘုမိိၼသားေတြ ရဲ႕ လက္ဟာ ေၾကးစည္၊ စိပ္ပုတီးနဲ႔ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြ ကိုခ်ည္း ကိုင္စြဲလာခဲ့တာ ႏွစ္ အေတာ္ ၾကာၿပီေမာင္ေတာ္ ၊ တကယ္လုိ႔သူတို႔လက္ေတြ ဟာ လက္နက္ကိရိယာ ကိုင္စြဲတယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ ႐ုပ္ထုလုပ္ဖို႔ စူးေဆာက္ေတြ ေလာက္သာ ကုိင္စြဲခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ ဓား, လွံ, ေလးျမားမကိုင္ၾကတာ အေတာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား”

သီရိမာသည္ ေက်ာက္ခံုမွ ထ,လိုက္ေလသည္။

“ဒီေတာ့ ႏွစ္ အေတာ္ ၾကာ ျပတ္ေနတဲ့ လက္နက္ေတြ ကို ျပန္ၿပီးရင္းနွီးကၽြမ္းက်င္လာေအာင္ အခ်ိန္ေပးေလ့က်င့္ရမယ္ ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ဒါမွသာ သူတို႔ဟာ သာသနာေတာ္ ကို ေတာင့္တင္းခိုင္မာစြာ ကာကြယ္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္”

“အုိး…သီရိမာ မိဖုရားရယ္”

သီရိမာ၏ သေဘာတရားကို သိလုိက္ရေသာ အခါ တစ္ေန႔လံုး ကၽြႏု္ပ္မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနခဲ့ရေသာ ခံစားမႈ မ်ား သည္ ေျပေလ်ာ့သြားေပသည္။

“ဒါဆိုရင္ လိေဂါရေတြ ကို တံု႔ျပန္လုိက္တဲ့ ေမာင္ေတာ္ ့ရာဇသံဟာမွန္တယ္ဆိုတာကို သီရိမာ နားလည္တယ္ေပ့ါ ဟုတ္လား”

သီရိမာက ရင့္က်က္စြာ ၿပံဳးလိုက္သည္။

“ဒါဟာ မႏူဟာဘုရင္ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ပဲ ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

“သီရိမာရယ္”

မိဖုရား၏ သြယ္လ်ျဖဴေဖြးေသာ လက္ကို ကၽြႏု္ပ္ဖ်စ္ညႇစ္မိသည္။

“သီရိမာ…အျဗဟၼစရိယာ သိကၡာပုဒ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းထားတယ္ေမာင္ေတာ္ ”

“အုိ…ဟုတ္ေပသားပဲကြယ္”

ေကလာသနန္းေဆာင္၏ ဤမွန္္ျပင္တင္းမွေန၍ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ သုဝဏၰဘုမိၼမိုးေကာင္းကင္ကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္ရေပသည္။ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ပင္လယ္ထိစပ္ရာ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္း၏ အေရး အေၾကာင္းကိုမူပီသစြာ မေတြ ႔ရ။

ပိတုန္း႐ုပ္ခံ၍ ကေရေဝးသားျဖင့္ ထုလုပ္ထားေသာ အမရာသနပလႅင္ေပၚမွ ကၽြႏု္ပ္ဆင္းသက္ခဲ့သည္။ ေကလာသနန္းေတာ္ တြင္ ဤဘမရာသနပလႅင္ရွိရာ မွန္နန္းသည္ သုဝဏၰဘုမိၼဘုရင္တို႔ စက္ေတာ္ ရာအေဆာင္အ ျဖစ္အစဥ္အဆက္ အသံုးျပဳလာခဲ့ေသာ နန္းေဆာင္လည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ ္စက္ေတာ္ ရာ အေဆာင္အတြင္ းဘက္ ဘမရာသနပလႅင္ေပၚ၌ ကၽြႏု္ပ္ဘယ္ေတာ့မွ အခ်ိန္ကုန္ေနေလ့မရွိေပ။

အထူးသျဖင့္ လေရာင္ ရႊန္းျမေသာ ယခုလုိညမ်ိဳးဆုိလွ်င္ မွန္ျပတင္းဝ၌ ထိုင္ၿပီး၊ ေအာက္ေျခတြင္ ေတြ ႕ရေသာ `အေဝရာ’ ဆိပ္ကမ္းကို ကၽြႏု္ပ္ေငးေမာေနမိသည္။ မွန္ျပတင္းရွိ ဂဝံေက်ာက္ ကႏုတ္လက္ရာမ်ား ေပၚတြင္ လေရာင္ မ်ား ဖိတ္စဥ္ေနသည္။ ႏို႔ႏွစ္ ကဲ့သုိ႔ ျဖဴေဖြးေသာ ေက်ာက္ပန္းကႏုတ္မ်ား ၏ အျမင္အာ႐ံုမွာ လည္း ေအးျမလွေပသည္။

`အေဝရာ’ ဆိပ္ကမ္းကို အေပၚစီးမွ ျမင္ရသည္ကား ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ျမင္ကြင္း ျဖစ္သည္။ ဆိပ္ကမ္းတြင္ ဆုိက္ကပ္ထားသည့္ ကုန္စည္ေလွႀကီးမ်ား ၏ ရြက္တုိင္မ်ား သည္ မႈ ိင္းညိဳ႕ေသာ အေသြးကို ေဆာင္ေနၾကသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ ညင္သာစြာ ႐ို္က္ပုတ္လာေသာ လႈိင္းမ်ား ေၾကာင့္ ေလွတုိ႔သည္ခါယမ္းလ်က္ရွိၾကသည္။ ယိမ္းထိုးေနေသာ ရြက္တုိင္ထိပ္ဖ်ားရွိ သုဝဏၰဘုမိၼတံခြန္အလံမ်ား သည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လႈပ္ခါေနၾကသည္။

ျပည့္လုဆဲလႏွင့္ ၾကယ္နကၡတ္မ်ား ကို ပိုင္ဆုိင္ေသာ သုဝဏၰဘုမိၼေကာင္းကင္။ ေဩာ္. . .ေငြလႈိင္းၾကက္ခြပ္မ်ား ႏွင့္ လႈပ္ခါေနေသာ ေလွမ်ား ၊ ရြက္တုိင္အလံမ်ား ကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ သုဝဏၰဘုမိၼပင္လယ္. . .။

ဤေကာင္းကင္၊ ဤပင္လယ္တို႔၏ လွပတင့္တယ္မႈ သည္ လိုက္ဖက္ညီလြန္းေပသည္။ ရင့္က်က္ခ်မ္းေျမ့ေပေသာ သုဝဏၰဘုမိၼ။

“ရန္မရွိကုန္သည္ ျဖစ္ၾကပါေစသတည္း။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျခင္းကင္းသည္ ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။ မိမိတို႔ကိုယ္အား ေကာင္းစြာ ေဆာက္တည္ႏိုင္ၾကသည္ ျဖစ္ၾကပါေစသတည္း. . .”

ဗုဒၶျမတ္စြာ ၏ ေမတၱာဘာဝနာသည္ ကၽြႏု္ပ္ရင္တြင္ း၌ အလိုလို ျဖစ္တည္လာသည္။ ရင့္က်င့္ခ်မ္းေျမ့ေသာ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ `အေဝရာ’ဆိပ္ကမ္းျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ ႏွလံုးသားသည္ ပီတိေသာ မနႆ အလ်ဥ္၌ နစ္ျမဳပ္သြားသည္။

“ဒီေလွေတြ ဟာ ေရႊဆင္စြယ္ အေမႊးနံ႔သာ ေက်ာက္သလင္းနဲ႔ ပရေဆးကုန္ေတြ ကို ေရာင္ းဝယ္ေဖာက္ကားၾကတဲ့ ေလွေတြ ပဲ၊ အေဝရာ ဆိပ္ကမ္းမွာ သူတို႔ဟာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ား စြာ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ား စြာ ဝင္ၾကထြက္ၾကနဲ႔ ကူးသန္းေရာင္ းဝယ္ၾကတယ္။ သုဝဏၰဘုမိၼရဲ႕ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈ ကို သူတို႔ ဖန္တီးၾကေပတယ္။ ထမင္းလုတ္အတြက္ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကစရာ မလိုေတာ့တဲ့ ရာမညတိုင္းသူျပည္သားေတြ ဟာ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ကို စိတ္ရွိသေလာက္ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ သဒၵါ၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ပြားမ်ား ႏိုင္ခဲ့ၾကေပတယ္။ အင္း…ဒါဟာလဲ ဒီေလွေတြ ရဲ႕ ေကာင္းမႈ ပါလား”

ယိမ္းထုိးလႈပ္ခါေနေသာ ရြက္တုိင္မ်ား ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြႏု္ပ္အေတြ းစမ်ား က်ယ္ျပန္႔သြားေလသည္။

“အင္း…ပဲ့နင္းမွဴးတို႔ ေလွထိုးသားတို႔လည္း က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ ေဘးရန္ကင္းရွင္းၾကပါေစ၊ ငါတုိ႔ရဲ႕ ေမတၱာေစတနာကို ခံယူႏိုင္ၾကပါေစ၊ မႏူဟာရဲ႕ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ေတြ ကိုလည္း အမွ်ေပးေဝလုိက္ပါရဲ႕ ကြယ္”

လေရာင္ ေအာက္မွ အေဝရာဆိပ္ကမ္း၏ တင့္တယ္မႈ ကို ခံစား ရင္းကၽြႏု္ပ္ရင္တြင္ းဝယ္ ကၽြႏု္ပ္၏ သုဝဏၰဘုမိၼကို ျမတ္ႏိုးတြယ္တာမႈ မ်ား ပြားစည္းလာသည္။ ဤေနျပည္ေတာ္ ၏ အာဏာစက္အဝန္းတြင္ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရသည့္ မင္းအ ျဖစ္ကို ရရွိခဲ့ျခင္းအတြက္လည္းကၽြႏု္ပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ အားရမိေပသည္။

သုဝဏၰဘုမိၼသည္ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ႏွင့္ ခြဲခြာ၍ မရစေကာင္း။

အေဝရာဆိပ္ကမ္းသည္ ကုန္စည္ေလွမ်ား ႏွင့္ ကင္းကြာမရစေကာင္း။

ေလွအမႈ အလုပ္သမားမ်ား သည္ ယခုလိုညအခါတြင္ ႏွစ္ ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနၾကရွာေပမည္ ။ ေန႔ခင္းပုိင္းဆိုလွ်င္ ဤအေဝရာဆိပ္ကမ္းသည္သူတို႔တစ္ေတြ ၏ ေအာ္သံ၊ ေခၚသံမ်ား ျဖင့္ ဆူညံလႈပ္ရွားေနခဲ့ေပမည္ ။ ေန႔ခင္းက အေမာတို႔ကို ယခုအခါ သူတို႔ေျဖေဖ်ာက္ပန္းေျဖ နားေနၾကေပၿပီ။ သူတို႔၏ ဘုရင္ ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာသည္ ေကလာသေတာင္ေပၚရွိ မွန္နန္းေဆာင္ျပတင္းမွာ ထိုင္ၿပီး သူတို႔အေၾကာင္းေတြ းရင္း သူတို႔၏ ေလွရြက္တိုင္မ်ား ကိုေငးေမာေနသည္ကို သူတို႔မသိရွာၾက။

အင္း…သူတို႔ ေသရည္ျဖင့္ နားေနပန္းေျဖျခင္းေတာ့ မျပဳၾကတန္ရာ။ ပင္လယ္သြား ေလွအမႈ ထမ္းမ်ား ဟာ ပင္ပန္းၾကတယ္။ သူတို႔ အနည္းနဲ႔အမ်ား ေသရည္နဲ႔ ကင္းႏုိင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ အင္း. . . ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ရာမညတိုင္းသားအားလံုး သုဝဏၰဘုမိၼတိုင္းသားအားလံုး ငါးပါးသီလကိုေတာ့ လံုေအာင္ထိန္းၾကေစခ်င္သည္။ သူတို႔၏ သဒၶါပီတိကို ႏႈိးေဆာ္မည့္ ဗုဒၶျမတ္စြာ ႐ုပ္ထုေတာ္ အမ်ား အျပားကိုလည္း ကၽြႏု္ပ္ ေနျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ တည္ထားကိုးကြယ္ေစခဲ့သည္။

“အင္း. . .အေဝရာဆိပ္ကမ္းမွာ ဆိုက္ကပ္နားေနတဲ့ ညေတြ မွာ ေတာ့သူတို႔ ေသရည္ကို ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ေအာင္ တစ္ခုခုလုပ္မွပဲ၊ ပဥၥသီလကုိ ႏႈိးေဆာ္ေပးတဲ့ အရာတစ္ခုခုကို အေဝရာဆိပ္ကမ္းမွာ ရွိေနရင္ေကာင္းမယ္”

“အေဝရာ”သည္ ေလွႀကီးေလွငယ္တို႔ျဖင့္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် စည္ကားေနသည္။

သုဝဏၰဘုမိၼ၏ ခံတြင္ းဝလည္း ျဖစ္သည္။

အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ကုန္သည္လယ္လုပ္တို႔ စံုညီစုေဝးရာ အရပ္လည္း ျဖစ္သည္။

ေကလာသေတာင္၏ မုခ္ဝသဖြယ္လည္း ျဖစ္သည္။

ဤေဒသ၊ ဤဆိပ္ကမ္းဝယ္ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို တည္ေဆာက္ျပထားမည္ ဆိုပါက. . .

“အို…ဟုတ္ၿပီ..ဟုတ္ၿပီ..ဒါကို ေရွးအစဥ္အဆက္ဘုရင္မ်ား မစဥ္းစားမိခဲ့ၾကဘူး။ ဒါဟာ ငါ့လက္ထက္ မႏူဟာလက္ထက္မွာ ျဖစ္ေစရမယ္။ ငါဟာ သာသနာ့ရကိၡတဘုရင္တစ္ပါး ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ရာမညတိုင္းအားလံုးမွာ အခုသိေနၾကတာထက္ ပိုၿပီးသိၾကေစရမယ္”

တစ္ကိုယ္တည္း ခံစားေနရင္း ရရွိလာေသာ စိတ္ကူးေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္မိေတာ့သည္။ ေက်ာက္ခံုေညာင္ေစာင္းရွိရာသို႔ ကၽြႏု္ပ္လွမ္းခဲ့သည္။

ေက်ာက္ခံုေပၚတြင္ ဆင္စြယ္ေငြေမာင္းတစ္ခု ရွိေနေပသည္။ ေငြ႐ိုးတပ္ေမာင္းထုတံကို ကၽြႏု္ပ္ဆြဲယူလုိက္သည္။ ၾကည္လင္ေသာ ေမာင္းသံသည္ဘမရာသနေဆာင္၏ ခန္းဆီးမ်ား ကို ျဖတ္သန္း၍ အျပင္ဘက္မွ အေဆာင္ေတာ္ ဝန္ရွိရာသို႔ ေရာက္သြားႏိုင္ေပမည္ ။

ေမာင္းသံသံုးခ်က္အဆံုးတြင္ အေဆာင္ေတာ္ ဝန္ ေရာက္ရွိလာေလသည္။

“ဘုရင္မင္းျမတ္ ဘာအလိုရွိပါသလဲ”

“ဘိုးပန္းရည္ကို သြားေခၚစမ္း အေဆာင္ေတာ္ ဝန္”

“ခုညပဲ ေတြ ႔လုိပါသလား…ဘုရင္မင္းျမတ္”

“ဟုတ္တယ္…အေဆာင္ဝန္..အေရး ႀကီးတုိင္ပင္စရာရွိတယ္။ အခု ခ်က္ခ်င္း ေခၚခဲ့ပါ။ ကၽြႏု္ပ္ဒီဘမရာသနအေဆာင္မွာ ပဲ ေစာင့္ေနမယ္”

အေဆာင္ေတာ္ ဝန္သည္ ဒူးေထာက္ဦးညြတ္ၿပီး ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕မွ ထြက္ခြာသြားေလသည္။ ဘိုးပန္ရည္၊ သူကား ကၽြႏ္ု၏ ဗိသုကာေတာ္ ျဖစ္သည္။ ဂဝံေက်ာက္ကို ကိုင္တြယ္ရာ၌ သုဝဏၰဘုမိၼတြင္ ႏွစ္ ေယာက္ မရွိသူ မဟာေက်ာက္ဆစ္ပညာရွိႀကီးေပးတည္း။

အသက္ကိုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္ေသာ ဘိုးပန္ရည္သည္ မင္းအဆက္ဆက္နန္းသံုးေတာ္ ဝင္ ဗိသုကာရွင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ကၽြႏ္ုပ္ “ေနမ်ိဳး” ဘြဲ႔ေပးေသာ ္လည္း ဘိုးပန္းရည္က လက္မခံေပ။ “ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ ခိုင္းေစခ်က္အတိုင္းဗုဒၶျမတ္စြာ ႐ုပ္ထုေတြ ထုလုပ္ေပးေနရျခင္းကိုက ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးႀကီးအတြက္ႀကီးစြာ ေသာ ကုသိုလ္ကံ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိဘြဲ႔ကိုမွ မလုိခ်င္ပါ” တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ျပန္ေျပာေလ့ရွိေပသည္။

ေကလာသေတာင္ထိပ္ရွိ ေသာ ဏုတၱရခန္းမအတြင္ းက `အရွင္ေသာ ဏႏွင့္ အရွင္ဥတၱရမေထရ္ျမတ္ႏွစ္ ပါး၏ ႐ုပ္ထုကိုလည္း ဘုိးပန္းရည္ပင္ ထုလုပ္ေပးခဲ့သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ႐ုပ္ထုေတာ္ မ်ား ကိုလည္း ေလ်ာင္းေတာ္ မူပံု၊ ဓမၼစၾကာတရားဦးေဟာၾကားေနပံု၊ ဒကိၡဏသာခါ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ပံု၊ ရပ္ေတာ္ မူပံု၊ ထက္ဝယ္ဖြဲ႕ေခြေနေတာ္ မူပံု စသည္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္လိုလားေတာင့္တမႈ ကို ဘိုးပန္းရည္သည္ ေျပာင္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္စြာ ထုလုပ္ေပးခဲ့ေပသည္။

“ဘုရင့္ဗိသုကာဘဲြ႕”ကို လက္ခံရန္ ျငင္းပယ္ခဲ့ေသာ ဤအဘိုးႀကီး၏ ခ်ည့္နဲ႔ေသးသြယ္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ကား အံ့မခန္းလက္ေခ်ာင္းမ်ား ပင္တည္း။ ဤလက္ေခ်ာင္းမ်ား ျဖင့္ ထုလုပ္လိုက္ေသာ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္မ်ား သည္ကၽြႏု္ပ္၏ ေထရဝါဒႏွလံုးသားနွင့္သဒၶါတရားတို႔ကို တိက်စြာ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ၾကသည္။ သုဝဏၰဘုမိၼသားတို႔၏ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ စိတ္ကို လႈံ႕ေဆာ္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။

ယခုအခါ…

ကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုမဟာဗိသုကာရွင္ အဘိုးႀကီးကုိ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ အႀကီးအက်ယ္ဆံုးေသာ ေက်ာက္ဆစ္လက္ရာတစ္ခု ထုလုပ္ရန္ တာဝန္ေပးရေပမည္ ။ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ တကယ့္အသည္းႏွလံုးကို ေဖာ္လွစ္မည္ ့ စြမ္းေဆာင္ခ်က္တစ္ခုကို ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘိုးပန္းရည္တို႔ ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္ ။

“ဘုိးပန္ရည္ ေရာက္လာပါၿပီ ဘုရင္မင္းျမတ္”

“ေဩာ္…ဒီမွန္ျပတင္းေပါက္ရွိရာကို ေခၚခဲ့ပါ အေဆာင္ေတာ္ ဝန္”

“ဘုရင္မင္းျမတ္…ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးႀကီး ေရာက္ရွိပါၿပီ”

ဘိုးပန္းရည္ကို ကၽြႏု္ပ္ေလသာျပတင္းေဆာင္ရွိရာသုိ႔ တြဲ ေခၚခဲ့သည္။ အေပၚစီးမွ ျမင္ေနရေသာ အေဝရာဆိပ္ကမ္းသည္ လေရာင္ ေၾကာင့္ေစာေစာထက္ပို၍ ရႊန္းျမစိုျပည္ေနေပသည္။

“ဘိုးပန္ရည္ ဒီအေဆာင္ေတာ္ ရဲ႕ ဒီမွန္ျပတင္းေပါက္ကေနၿပီးဟိုးအေဝးေအာက္ဘက္ အေဝရာဆိပ္ကမ္းျမင္ကြင္းကို ၾကည့္လုိက္စမ္း”

“ၾကည့္စရာမလိုပါဘူး ဘုရင္မင္းျမတ္”

“ဘာေၾကာင့္လဲ ဘုိးပန္းရည္”

“ဘုရင္မင္းျမတ္ ေမ့ေနၿပီထင္ပါတယ္၊ အႏွစ္ ခုနစ္ဆယ္ကာလပတ္လံုးေက်ာက္ဆစ္ထုလာခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်ာက္ဆစ္မႈ န္႔ေတြ ဟာ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးႀကီးရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ ျပည့္ေန႔ပါၿပီ။ ညအခါမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ လသာသာမြဲသီတဲ့မ်က္လုံုးမ်ား ဟာ အေဝးကို မျမင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ဘုရင္မင္းျမတ္”

“အို…ဟုတ္သားပဲ”

ထိုအခါမွပင္ ခိုျပာေရာင္ သန္းေနေသာ ဘုိးပန္ရည္၏ မ်က္ဆန္မ်ား ကိုကၽြႏု္ပ္သတိရမိေပေတာ့သည္။

“ကဲ. .ဒါျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ေျပာျပတာကို စိတ္နဲ႔ပဲျမင္ၾကည့္စမ္းပါ ဘုိပန္းရည္၊ အဆံုးမရွိတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ေပၚမွာ လေရာင္ ေတြ အျပည့္ ဖိတ္စဥ္ေနတယ္၊ ေကာင္းကင္က ၾကယ္နကၡတ္ေတြ ဟာ ပင္လယ္က လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေတြ နဲ႔ အေရအတြက္ခ်င္း ၿပိဳင္ေနတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ ခုအၾကားမွာ ေတာ့ ကုန္စည္ေလွရြက္တိုင္ေတြ ၊ တံခြန္ေတြ ၊ အလံေတြ ဟာ လႈပ္ခါေနၾကတယ္၊ ဒါေတြ အားလံုးရဲ႕ ဦးညြတ္ရာဟာ အေဝရာဆိပ္ကမ္း ျဖစ္တယ္။ အေဝရာဆိပ္ကမ္းဟာ သုဝဏၰဘုမိၼရဲ႕ မုခ္ဝ ျဖစ္တယ္။ အေဝရာဆိပ္ကမ္းဟာ ေကာလာသေတာင္ေတာ္ ရဲ႕ ခံတြင္ းဝလည္း ျဖစ္တယ္။ အေဝရာဟာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သုဝဏၰဘုမိၼရဲ႕ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားမႈ ကို ေဖာ္ျပေနတယ္။ အဲဒီ အေဝရာဆိပ္ကမ္းဟာ ကုန္သေဘၤာေတြ ၊ ေရာင္ းဝယ္ေဖာက္ကားသူေတြ နဲ႔ ေဖြးေဖြးလႈပ္ စည္းကားလွပေနေပမယ့္…တစ္ခုခုလိုေနတယ္၊ သိလား ဘုိးပန္းရည္၊ တစ္ခုခုလိုေနတယ္။ ပင္လယ္ထဲကေနၿပီးအေဝရာကို ဦးတုိက္လာတဲ့ သေဘၤာမွန္သမွ် အေဝရာရဲ႕ ရွည္လ်ားတဲ့ကမ္းေျခမွာ သြားလာလႈပ္ရွားတဲ့ ဆင္၊ ျမင္း၊ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ လူမွန္သမွ်ဟာ သုဝဏၰဘုမိၼရဲ႕ ႏွလံုးသားကို တင္းခနဲထိေတြ ႔ခံစားေနရမယ္…။

“ပင္လယ္ရဲ႕ ဟိုး..မိုးကုတ္စက္ဝုိင္းအရပ္မွာ ရွိတဲ့ သေဘၤာဆီကေနၿပီးကၽြႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ အေဝရာကို ၾကည့္လုိက္ရင္ ေဩာ္. . .ဒါဟာ သုဝဏၰဘုမိၼပါလားလို႔ ၾကက္သီးေမြးညင္းထသြားေအာင္ သိေစရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္…”

“အေဝရာဆိပ္ကမ္းမွာ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ ထုလုပ္ရမွာ ေပါ့ ဘုရင္မင္းျမတ္”

“ဟုတ္တယ္…ဘိုးပန္းရည္၊ အင္မတန္ႀကီးမားသပၸာယ္တဲ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ႀကီးတစ္ဆူ ထုလုပ္ရလိမ့္မယ္၊ သုဝဏၰဘုမိၼမွာ ဘိုးပန္းရည္ထုလုပ္ၿပီးခဲ့သမွ် ႐ုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္အားလံုးထက္ ႀကီးမားသပၸာယ္တဲ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ႀကီးတစ္ဆူ”

“ဂဝံေက်ာက္နဲ႔ပဲလား ဘုရင္မင္းျမတ္”

“အေကာင္းဆံုး ဂဝံေက်ာက္နဲ႔ ထုလုပ္ရမယ္ ဘိုးပန္းရည္၊ နက္ျဖန္နံနက္မိုးေသာက္ကစၿပီး အလုပ္လုပ္ေပေတာ့ နက္ျဖန္နံနက္ ညီလာခံကိုဘုိးပန္းရည္ဝင္ရမယ္၊ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္ တည္ထားရမယ့္ေနရာကို ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္မယ္၊ အျမန္ဆံုး ကၽြႏု္ပ္တို႔ အလုပ္လုပ္ၾကရလိမ့္မယ္၊ အခ်ိန္မရွိဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့. . .”

ကၽြႏု္ပ္တို႔ တစ္ခ်ိန္လံုးေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအျခင္းအရာတစ္ရပ္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ႏႈတ္ဖ်ားသို႔ အလိုအေလ်ာက္ တစ္မဟုတ္ခ်င္း ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ကဆုန္စုိင္းလာေသာ ျမင္းဇက္ကို တံု႔ဆြဲလိုက္သကဲ့သုိ႔ကၽြႏု္ပ္၏ စိတ္ကူးအလ်ဥ္မ်ား သည္ ဤေနရာတြင္ တစ္စံုတစ္ခုနွင့္ ထိခိုက္သြားသည္။

အို…ဤကိစၥသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ေသြးေၾကာမ်ား အတြင္ း ပုန္းလွ်ိဳးတြယ္ကပ္ေနၿပီထင္သည္။ ဤအေရး ႀကီးေသာ ျပႆနာကို ကၽြႏု္ပ္အဘယ္ေၾကာင့္ဤညခ်မ္းတြင္ မေတြ းမိခဲ့ရပါသနည္း။ ယခု “အေဝရာ”တြင္ ႀကီးစြာ ေသာ ဆင္းတုေတာ္ ျမတ္တစ္ဆူ ထုလုပ္ထားမည့္ အေၾကာင္းကို လႈိက္လွဲသည္းထန္စြာ ႀကံစည္လိုက္ေတာ့မွပင္ ထုိျပႆနာသည္ ဘြားခနဲပူးကပ္ထြက္ေပၚလာသည္တကား။

“ဘာေၾကာင့္ အခ်ိန္မရွိတာလဲ ဘုရင္မင္းျမတ္”

ဘုိးပန္းရည္၏ အသံကား မေျပာင္းမလဲ၊ မတုန္မလႈပ္ပင္။

“ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ယုတ္နိမ့္တဲ့ လိေဂါရစစ္ဘုရင္က ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကိုစစ္ေၾကညာလုိက္ၿပီ၊ ဒင္းတို႔ ေန႔ညမဆို ဝင္လာႏိုင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အေဝရာဆိပ္ကမ္းက ႐ုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္ကို အျမန္ဆံုး ထုလုပ္ၾကရလိမ့္မယ္”

ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ကို ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားသည့္ စကားလံုးမ်ား ကိုကၽြႏု္ပ္ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ သူရိယဝမၼဟူေသာ လိေဂါရဘုရင္။

“ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးႀကီး သြားႏိုင္ၿပီလား ဘုရင္မင္းျမတ္”

“ေဩာ္..ေဩာ္..အင္း..သြားႏိုင္ၿပီ..သြားႏိုင္ၿပီ နံနက္ညီလာခံမွာ ဘိုးပန္းရည္ဝင္ခဲ့ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔”

အဘုိးႀကီးသည္ တုန္ယင္ခ်ည့္နဲ႔ေသာ ခါးကို အနည္းငယ္မွ်ညႊတ္၍ ကၽြႏု္ပ္ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း နန္းေဆာင္တြင္ းမွ ထြက္ခြာသြားသည္။ နန္းေဆာင္မုခ္ဝအေရာက္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ဘက္သို႔ လွည့္လုိက္ျပန္သည္။ တုန္ယင္ေသာ အသံေပၚလာသည္။

"ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးႀကီးဟာ ေက်ာက္ဆစ္ဗိသုကာ ပန္းတေမာ့ကလဲြရင္ အျခားဘာကိုမွ သိနားလည္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဘုရင္မင္းျမတ္ ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္ စကားတစ္ခု ဆိုပါရေစ”

ကၽြႏု္ပ္က ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္သည္။

“အဲဒီ လိေဂါရေတြ စစ္ျပဳလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေဝရာမွာ ေလာေလာဆယ္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္အစား ခံတပ္တစ္ခု တည္ေဆာက္တာက ပိုၿပီးလိုအပ္မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးႀကီး ထင္ပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

အမရာနန္းေဆာင္တြင္ းသို႔ လေရာင္ သည္ ထိုးေဖာက္စီးဆင္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ လေရာင္ အလယ္တြင္ ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာတစ္ဦးတည္းက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကရေဝးသာျဖင့္ ထုထားေသာ ဘမရာသနပလႅင္ေတာ္ ၏ အခံ႐ုပ္ကား ပိတုန္း႐ုပ္၊ ပိတုန္း႐ုပ္ေပၚသို႔ လေရာင္ က်ေရာက္ေနသည္။ လက္ရာေျမာက္ေသာ ပိတုန္း႐ုပ္မွ အေတာင္ပံမ်ား သည္ ယခု ခ်က္ခ်င္း ထပ်ံေတာ့မည္ ကဲ့သို႔ ထင္ရသည္။

စူးနစ္ျပင္းထန္ေသာ ပိတုန္းေတာင္ပံခတ္သံမ်ား ၾကားေယာင္မိသလိုရွိျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္နားႏွစ္ ဖက္ကို ေယာင္ယမ္း၍ ပိတ္လုိက္မိေလသည္။

မိဖုရားသီရိမာ၊ သားေတာ္ သုဓမၼရာဇာ။

နန္းရင္းဝန္ႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္း၊ လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္၊ နားခံေတာ္ မွဴးႀကီးႏွင့္. . .ေကလာသနန္းေတာ္ ေစာင့္ တပ္ဗိုလ္မွဴး။

နန္းရင္ျပင္ ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ မူ ဗိသုကာေတာ္ ဘိုးပန္းရည္သည္ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ဒူးတုပ္ထိုင္ေနေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အားလံုး နံနက္ဝတ္စဥ္ျပဳအၿပီး ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေတာ္ မွထြက္ခြာခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္က ပလႅင္ထက္၌ ၊ သီရိမာက သလြန္ထက္၌ ၊ သားေတာ္ သုဓမၼရာဇာႏွင့္ အျခားအမွဴးအမတ္ဝန္တို႔ကလည္း သတ္မွတ္ေသာ ေနရာမ်ား ၌ အသီးသီးေနရာယူၿပီးၾကၿပီ ျဖစ္သည္။သုိ႔ေသာ ္ ယေန႔နံနက္ညီလာခံသည္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

ညီလာခံဆိုေသာ ္လည္း အခါတိုင္းကဲ့သုိ႔ မွဴးမတ္ဗိုလ္ေျခႏွင့္ ဗိုလ္ပါအစံုအလင္ စုေဝးေသာ ညီလာခံမဟုတ္ေပ။ ယေန႔အဖို႔ တရားစီရင္ေရး သဘင္လည္း မရွိသျဖင့္ ေရွ႕လႊတ္ေတာ္ ေဆာင္သို႔ သြားရန္လည္းမလိုေပ။ ယေန႔နံနက္ ညီလာခံကား ကၽြႏု္ပ္၊ မိဖုရား၊ သားေတာ္ ႏွင့္ အျခားနန္းတြင္ းအေခါင္ဝန္မင္းငါးဦး၊ အိုမင္းေသာ ဗိသုကာေတာ္ အဘိုးႀကီးတစ္ဦးသာ ပါဝင္သည့္ ညီလာခံ ျဖစ္သည္။

ေႏြဥတုခ်ဳပ္ၿငိမ္းစ ရာသီ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ မိုးရနံ႔ပါေသာ ေလတို႔သည္ ေကလာသေတာင္ခါးပန္းကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္ေနသည့္ လိႈင္းတံပိုးအနည္းငယ္ရွိသည့္ ပင္လယ္ျပင္ကို အေဝးဆီတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ျမင္ေနရသည္။

တစ္ခ်က္တစ္ခုတြင္ ပင္လယ္ဘက္မွ ေဝ့ဝိုက္လာသည့္ မိုးသက္ေလရွိန္ေၾကာင့္ နန္းရင္ျပင္မွ အဝါေရာင္ ဖဲစ ကန္႔လန္႔ကာမ်ား သည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ယမ္းလ်က္ရွိသည္။ မိဖုရားသီရိမာ၏ ေယာဂီေရာင္ ပဝါစသည္ ေလတြင္ လြင့္ဝဲလ်က္ရွိသည္။

ေလတိုက္သံမွတစ္ပါး ၿငိမ္သက္မႈ ။

ထိုၿငိမ္သက္မႈ ကို စတင္အဆံုးသတ္လိုက္သူမွာ ေကလာနန္းေတာ္ ေစာင့္ တပ္မွဴး ျဖစ္သည္။

“အဘယာ ဆိပ္ကမ္းေစာင့္တပ္မမွဴး ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇက ေတြ ႔ဆံုပါရေစလို႔ ခြင့္ေတာင္းေနပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

“ဘာအတြက္လဲ ဗိုလ္မွဴး”

နန္းေတာ္ ေစာင့္ တပ္ဗိုလ္မွဴးသည္ ကၽြႏု္ပ္ကို ေမာ့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား တြင္ အံ့ၾသမႈ အရိပ္အေငြ႔မ်ား ရွိေနသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ထင္မိသည္။

“စစ္သည္ရဲမက္နဲ႔ လက္နက္ရိကၡာတပ္မ ျဖည့္တင္းဖို႔အေရး ကိစၥလို႔ေျပာပါတယ္”

စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ စစ္၏ အေငြ႕အသက္မ်ား ကို ကၽြႏ္ုပ္ထိေတြ ႔ခံစားလိုက္မိသည္။ လိေဂါရတို႔၏ စစ္ေရး ကိစၥ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးရန္ နန္းရင္းဝန္ႀကီးက အႀကံေပးသျဖင့္ ယခုနံနက္ ဤေနရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ စုေဝးေနၾကျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ ္ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ ထိပ္တန္းနန္းတြင္ းပုဂၢိဳလ္မ်ား သာ ရွိအပ္သည့္ ဤစုေဝးပြဲသို႔ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ဗိသုကာေတာ္ ဘိုးပန္းရည္ကို တက္ေရာက္ေစခဲ့သည္။

နန္းရင္းဝန္၊ လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္၊ နားခံေတာ္ မွဴးတို႔၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုစီကိုကၽြႏု္ပ္ တစ္လွည့္စီၾကည့္လိုက္သည္။ သူတို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို တစ္ခုခုေျပာခ်င္သည့္ မ်က္ႏွာမ်ား ျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနၾကေလသည္။

“နန္းရင္းဝန္ႀကီး ေျပာစရာရွိတာေျပာပါ”

နန္းရင္ဝန္သည္ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေသာ သူ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ကိုသိုရင္းလက္အတြင္ းမွ ထုတ္လိုက္သည္။

“လိေဂါရဘုရင္ သူရိယဝမၼဟာ စစ္လက္နက္ႏိုင္ငံတိုးခ်ဲ႕မႈ ကို အျပင္းအထန္ အားထုတ္ေနပါတယ္။ အေနာက္ေတာင္ေဒသ ပင္လယ္ရဲ႕ ဟိုဘက္က သိန္းယိုဠ္ျပည္ကိုလည္း သူတုိက္ခိုက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔သုဝဏၰဘုမိၼနဲ႔ ေတာင္တန္းခ်င္းဆက္စပ္ေနတဲ့ အယုဒၶယနယ္နိမိတ္ကိုလည္းသိမ္းပိုက္ၿပီးၿပီလုိ႔သိရပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ အခုဆိုရင္ လိေဂါရဘုရင္ရဲ႕ စစ္တပ္မွာ ကၽြမ္းစစ္သည္ေပါင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ား စြာ ကို စု႐ံုးထားၿပီလုိ႔လည္းသိရပါတယ္”

“အင္း…ဒီအတိုင္းသာမွန္ရင္ေတာ့ လိေဂါရဘုရင္ဟာ စစ္လက္နက္ဧကရာဇ္ႏုိင္ငံတစ္ခု ထူေထာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ အမွန္ပဲေပါ့”

နန္းရင္းဝန္ႀကီး၏ စကားအဆံုးတြင္ နားခံေတာ္ မွဴးက ဝင္ေျပာေလသည္။

“ကၽြမ္းစစ္သည္ ေထာင္ေပါင္းမ်ား စြာ ကို စု႐ံုးထားၿပီး႐ံုတင္ ဘယ္ဟုတ္မလဲ နန္းရင္းဝန္ႀကီး၊ လိေဂါရဘုရင္နဲ႔ သူရဲ႕ တပ္မေတြ ဟာ သူတို႔ရဲ လိေဂါရေနျပည္ေတာ္ ထဲမွာ အေျခတက် တပ္စြဲေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ အခ်ိန္နဲ႔အမွ်တိုင္းတစ္ပါး နယ္နိမိတ္ေဒသေတြ ကို တိုက္ခုိက္သိမ္းပိုက္ေနၾကတာကလား”

ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ဝင္ေရာက္ေျပာဆိုသူမွာ လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္ ျဖစ္သည္။

မိဖုရားသီရိမာသည္ ေယာဂီပဝါကို ျပင္ပတ္ရင္း သလြန္ထက္မွထလိုက္သည္။

“ကၽြမ္းစစ္သည္ေတြ ကို စု႐ံုးၿပီး တိုင္းတစ္ပါးနယ္နိမိတ္ေဒသေတြ ကိုတိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ေနၾကတယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲလား လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္”

“ဟုတ္ပါတယ္ ေခါင္ဖုရား၊ ေကလာသေတာင္ေတာ္ ရဲ႕ နယ္ျခားတပ္မတိုင္း၊ ပင္လယ္ကမ္းေစာင့္ သုဝဏၰဘုမိၼေလွတုိင္းက ဒီသတင္းကို ေပးၾကပါတယ္”

“အင္း…ဒါဟာ ခုမွလတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္လာတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ေပဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ား စြာ ကတည္းက အျမစ္တြယ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ရွိေနတယ္”

ကၽြႏု္ပ္၏ မိဖုရားသီရိမာသည္ ရာဇဝံသေဗဒ၌ က်င္လည္လိမၼာသူ ျဖစ္ေပသည္။ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ ႀကီးမားေသာ ကိစၥရပ္မ်ား ေပၚေပါက္လာတိုင္းသီရိမာသည္ အက်ိဳးဆက္အေၾကာင္းဆက္တုိက္ ရွင္းလင္းျပသႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။

“ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္န႔ဲတကြ အားလံုးအမတ္ဝန္မ်ား လဲ သိၿပီး ျဖစ္တယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ရာေပါင္းမ်ား စြာ က သီရိမာတို႔ရဲ႕ ေဟာဒီေကလာသေဒသတစ္ဝုိက္မွာ ဒီလိုအလားတူ ျပႆနာမ်ိဳးေပၚခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ တုန္းကလည္း ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႕ သူ႔ရဲ႕ မွဴးမတ္ေတြ ဟာ သီရိမာတို႔လိုပဲ ေဟာဒီိလိုမိုးသက္ေလေတြ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မွာ စု႐ံုးတိုင္ပင္ေကာင္း တုိင္ပင္ခဲ့ၾကမယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တုန္းက ေနာက္က်သြားခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါတယ္”

သီရိမာသည္ ကၽြႏု္ပ္ကိုမၾကည့္ဘဲ ေလသာခန္းျပတင္းဝမွေန၍ ပင္လယ္ဘက္သုိ႔ ၾကည့္ေနသည္။ မိဖုရား၏ အသံမွာ ရွည္လ်ားေသာ ရာဇဝင္လကၤာႀကီးတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ဖတ္ေနသကဲ့သုိ႔ ေအးစက္နက္နဲေနေပသည္။

“အားလံုးမွတ္မိၾကမွာ ပါ၊ ဟရိပုဥၥယရဲ႕ အတိတ္ရာဇဝင္ေလ၊ ေဝးလံတဲ့ေျမာက္ဘက္ေဒသက နန္ေက်ာင္လူမ်ိဳးေတြ ဟာ အလံုးအရင္နဲ႔ ေတာင္ပိုင္းကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ ဟရိပုဥၥယတုိင္းသားေတြ ဟာ နန္ေက်ာင္လူမ်ိဳးရဲ႕ ျမင္းခြာနဲ႔ လွံသြားေအာက္မွာ အသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ ေကလာသရဲ႕ ဆိပ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေသြးျခင္းျခင္းနီခဲ့တယ္၊ အဲဒီ တုန္းကအမည္ နာမ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ရွိခဲ့မယ့္ အေဝရာဆိပ္ကမ္းေတြ မွာ အေလာင္းေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ေနခဲ့မွာ ပဲ၊ အဲဒီ ဟရိပုဥၥယရဲ႕ နာၾကည္းဖြယ္အတိတ္ကို. . .”

သီရိမာသည္ ကၽြႏ္ုပ္ဘက္သုိ႔ ျပန္လည့္လုိက္ေလသည္။

“သုဝဏၰဘုမိၼမွာ ထပ္ၿပီး ျဖစ္ေပၚမလာေအာင္ လုပ္ၾကရမွာ ေပါ့”

“ဟရိပုဥၥယ”။ အတိတ္၏ အနိ႒ာ႐ံုရာဇဝင္သည္ ကၽြႏု္ပ္ရင္ကို ႐ိုက္ခတ္ခဲ့သည္။ ဟရိပုဥၥယသည္ နန္ေက်ာက္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္မႈ ေၾကာင့္ မီး႐ႈိ႕ခံရေသာ ယာခင္းပမာ ျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုး သိရွိထားၾကေပသည္။

သို႔ ေသာ ္ ထိုစဥ္က ဟရိပုဥၥယကား ဘာသာအယူဝါဒအရလည္းေကာင္းဓနဥစၥာအရလည္းေကာင္း၊ စစ္အင္အားအရလည္းေကာင္း ခိုင္မာေတာင့္တင္းျခင္း မရွိခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္က ဟရိပုၥကား ရာမညတုိင္းကို ဦးစီးႏိုင္ခဲ့သည့္ ေနျပည္ေတာ္ မဟုတ္၊ ယခု ကၽြႏု္ပ္၏ သုဝဏၰဘုမိၼမူကား. . .။

“သီရိမာေျပာတာ မွန္ေပတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ ဟရိပုဥၥယနဲ႔သုဝဏၰဘုမိၼတို႔ဟာ မတူၾကဘူးဆိုတာ အားလံုးနားလည္ၾကရမယ္ေလ”

ကၽြႏု္ပ္၏ စကားမ်ား ကို အထူးစိတ္ပါဝင္စားၾကဟန္ျဖင့္ အားလံုး ေရွ႕သုိ႔တုိးလာၾကသည္။ ဘိုးပန္းရည္ကမူကားသူ၏ မူလေနရာမွာ ပင္ ထိုင္ေနခဲ့သည္။

“သုဝဏၰဘုမိၼၾကည့္လုိက္စမ္း၊ ဓနဥစၥာႂကြယ္ဝတယ္၊ ရာမညတိုင္းရဲ႕ ဦးစီးဦးေဆာင္လဲ ျဖစ္တယ္။ အေဝရာဆိပ္ကမ္း၊ အဘယာဆိပ္ကမ္းနဲ႔တကြေသာ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းေတြ ဟာ အေျပာက်ယ္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ကို ကုန္းျမင့္ေပၚကေန အုပ္စိုးထားႏိုင္တယ္၊ အဲဒါေတြ အားလံုးရဲ႕ ပိုၿပီးျမင့္ျမတ္တဲ့အခ်က္ ကေတာ့ သုဝဏၰဘုမိၼမွာ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ရွိေနတယ္။ ဒီဇမၺဴဒီပါမွာ ဘယ္တိုင္းေဒသမွာ မွ သုဝဏၰဘုမိၼေလာက္ ေထရဝါဒ သာသနာေတာ္ မထြန္းကားဘူး၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ နန္းရင္းဝန္ႀကီး”

“ဟုတ္ပါတယ္…ဘုရင္မင္းျမတ္”

နန္းရင္းဝန္ႀကီးသည္ ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ညိတ္လိုက္ရေပသည္။

“တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္…ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

သီရိမာက ကၽြႏု္္ပ္၏ လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း စိတ္အားထက္သန္ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။

“ဇမၺဴဒီပါအလံုးမွာ သုဝဏၰဘုမိၼဟာ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ရဲ႕ ေအာင္တံခြန္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သံသယရွိစရာ မလိုပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အခ်က္ကပဲလိေဂါရဘုရင္ သူရိယဝမၼရဲ႕ စစ္ကို ဖိတ္ေခၚသလို ျဖစ္ေနတယ္”

“ဘယ္လို…ေထရဝါဒ သာသနာေတာ္ ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္စည္ကားမႈ ဟာစစ္ကိုဖိတ္ေခၚေနတယ္ ဟုတ္လား သီရိမာ၊ သာသနာေတာ္ က စစ္ကိုဖိတ္ေခၚသတဲ့လား”

တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ေသာ နားခံေတာ္ မွဴးသည္ ဒူးေထာက္ေနရာမွျပင္ထိုင္လိုက္သည္။

“ဒီသေဘာကို သက္ေရာက္ေနပါ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ လိေဂါရဘုရင္ဟာ သီဝဂိုဏ္းသားဆိုတဲ့ အမည္ ကို ခံယူထားပါတယ္၊ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ သီဝဂိုဏ္ဒသားတခ်ိဳ႕နဲ႔ ဗိႆႏိုးဂိုဏ္းသားအခ်ိဳ႕ဟာ ရန္ဘက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ သုဝဏၰဘုမိၼကိုလဲ ဗိႆႏိုးဂိုဏ္းအဆက္အႏြယ္တစ္ခုလို႔ လိေဂါရဘုရင္က စြပ္စြဲထားပါတယ္၊ ဗိႆႏိုးဂိုဏ္း အဆက္အႏြယ္မွန္သမွ်ကို ရန္သူလို သေဘာထားၿပီး တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ လိေဂါရဘုရင္အဖို႔ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ရဲ႕ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ကိုပဲ အေကာင္းဆံုးယိုးမယ္ဖြဲ႔ ရမယ္ရွာစရာအ ျဖစ္ ေတြ ႔သြားဟန္တူပါတယ္”

“ဒါဟာ… တမင္သက္သက္ အေၾကာင္းရွာတာပဲ”

ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေသာ အသံ ျဖစ္သည္။ မိဖုရားသီရိမာေဘးမွ ကၽြႏု္ပ္၏ သားေတာ္ အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္ အရြယ္ သုဓမၼရာဇာ မင္းသားငယ္၏ အသံ။

“ရာဇာငယ္ေတာ့ ခမည္ းေတာ္ တို႔ေလာက္ နားမလည္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ဂိုဏ္းတို႔ ဘာသာအယူတို႔ အမည္ တပ္ၿပီး စစ္တိုက္တယ္ဆိုတာ ကေတာ့ သက္သက္အေၾကာင္းရွာ ယိုးမယ္ဖြဲ႔တာပဲ၊ လိေဂါရဘုရင္ဟာ သူ႔ႏိုင္ငံသူ အားမရေသးလို႔ တျခားႏိုင္ငံေတြ လိုက္တိုက္ေနတာ ေနမွာ ေပ့ါ၊ ရာဇာငယ္တို႔လုိေပါ့၊ ဆင္႐ုပ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ အားမရဘူး၊ သူမ်ား အ႐ုပ္လိုခ်င္တယ္၊ ရာဇာငယ္တို႔ကလူႀကီးမဟုတ္လို႔ ထားပါေတာ့…အဲဒီ လိေဂါရဘုရင္က လူႀကီးလုပ္ၿပီးဘာေၾကာင့္ သူ႔ရွိၿပီးသားနဲ႔ မဝရတာ လဲ…ဒါသက္သက္ လူပါးဝတာ”

“ဟား…ဟား…ဟား..”

အားရပါးရ ရယ္ေမာသံတစ္ခု နန္းေတာ္ တိုင္ေနာက္ဆီမွ ေပၚလာသည္။ ဗိသုကာေတာ္ ဘိုးပန္းရည္ ျဖစ္သည္ လက္ထဲမွကြမ္းညႇပ္ျဖင့္ ကြမ္းသီးစိတ္ကိုညႇပ္ရင္း အူလိုက္အသည္းလႈိက္ ရယ္ေနေလသည္။

“ဘိုးပန္းရည္… ဘာရယ္တာလဲ”

“ရာဇာငယ္ေျပာတာ သေဘာက်လို႔ပါ နားခံေတာ္ မွဴးႀကီးရယ္၊ တကယ္စကားလံုးေျပာင္တာပဲ၊ က်ဳပ္လဲ ရာဇာငယ္ေျပာတဲ့အတုိင္းပဲ နားလည္တာပဲဟား…ဟား”

“ဘိုးပန္းရည္က ဘာေၾကာင့္ ဒီေနရာေရာက္ေနတာလဲ”

လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္က ဝင္ေမးသည္။

“ကၽြႏု္ပ္ေခၚထားတယ္…လႊတ္ဝန္၊ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ ေခၚထားေသာ ဗိသုကာအလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တိုင္ပင္စရာရွိလို႔ပဲ”

လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္သည္ ေနာက္ဆုတ္၍ ဒူးေထာက္ဦးညႊတ္လိုက္ေလသည္။

“ကဲ…ေစာစာကစကား ျပန္ဆက္ၾကရေအာင္၊ ဘာသာအယူဝါဒစစ္ပဲ ျဖစ္ ျဖစ္၊ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ စစ္ပဲ ျဖစ္ ျဖစ္၊ စစ္ ျဖစ္ၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ လက္နက္ရိကၡာလိုလာမွာ ပဲ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ ဒီကိစၥအတြက္ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ လိုအပ္ၿပီထင္ပါတယ္…ဘုရင္မင္းျမတ္”

နန္းရင္းဝန္ႀကီး၏ အသံမွာ ခါတိုင္းထက္ပို၍ တုန္ယင္ေနျပန္သည္။

(စစ္ေျမျပင္၏ အနိ႒ာ႐ံုမ်ား ကို ကၽြႏု္ပ္႐ုတ္ခ်ည္းျမင္ေယာင္လုိိက္မိသည္။ သားႏွင့္အမိ၊ သမီးႏွင့္အဖ၊ ဇနီးႏွင့္ခင္ပြန္း၊ အေမာင္နွင့္ႏွမ၊ အစ္ကိုႏွင့္ညီငယ္တို႔ ကစဥ္ကလ်ား ကြဲျပားဆံုး႐ႈံးၾကရေသာ စစ္၊ လူ႔အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္တို႔ ဆံုး႐ႈံးရေသာ စစ္…)

(ဟရိပုဥၥယ၏ အ႐ုပ္ဆိုးေသာ အတိတ္ကိုလည္း သတိရမိလိုက္သည္။ တိုင္းရင္းသားတို႔ ေသကြဲရွင္ကြဲ ကြဲျပားဆံုး႐ႈံးခဲ့ရၿပီးသည္၏ အျခားမဲ့၌ ကာလဝမ္းတည္းဟူေသာ ေရာဂႏၲရကပ္ႀကီးသည္ ဟရိပုဥၥယကို ဝါးမ်ိဳခဲ့ျပန္သည္။ ဟရိပုဥၥယ၏ အနိ႒ာ႐ံုကို သုဝဏၰဘုမိၼ၌ တစ္ဖန္ျပန္လည္ ျဖစ္ထြန္းေစအ့့ံေလာ) ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာ၏ လက္ထက္၌ ရာမညေဒသသည္ စစ္ေျမျပင္ ျဖစ္ရအံ့ေလာ၊ အို…ေကလာသေတာင္ေတာ္ ၏ ျဖဴလြေသာ ေက်ာက္တံုးမ်ား ကိုလူတို႔၏ ေသြးျဖင့္ သုတ္လိမ္းရမည္ တဲ့လား…။

အေဝရာဆိပ္ကမ္း…အဘယာဆိပ္ကမ္း…။

“နားခံေတာ္ မွဴးႀကီး”

“အမိန္႔ရွိပါ ဘုရင္မင္းျမတ္”

“သုဝဏၰဘုမိၼရဲ႕ ပံုလႊာခ်ပ္ကို သြားယူစမ္းပါ”

နားခံေတာ္ မွဴးႀကီးသည္ ေရႊပိ္န္းခ်ဗီ႐ိုထဲမွ ပံုလႊာခ်ပ္တစ္ခုကို ဆြဲယူလိုက္ေလသည္။

“ေဟာဟိုေနရာမွာ ခ်ိတ္ပါ”

အားလံုးျမင္သာသည့္ နံရံထက္တြင္ သုဝဏၰဘုမၼိႏိုင္ငံေတာ္ ၏ ပံုလႊာခ်ပ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္သည္။ မိုးသက္ေလသည္ ေစာေစကထက္ပို၍ ျပင္းထန္လာေပၿပီ။ ပံုလႊာခ်ပ္သည္ ေတာင္ခါးပန္းဆီသို႔ ေဝ့လာေသာ မိုးသက္ေလေၾကာင့္တရႊမ္းရႊမ္း ယိမ္းထိုးေနေပသည္။ အို…ဤအျခင္းအရာသည္ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ ေရွ႕ေျပးနိမိတ္ မ ျဖစ္ပါေစႏွင့္…။

ပံုလႊာခ်ပ္ေပၚတြင္ ေကလာသေတာင္ေတာ္ ႏွင့္ အထူးထူးေသာ ေတာင္စြယ္မ်ား ၊ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းမ်ား ၊ သံလြင္ႏွင့္ စစ္ေတာင္းျမစ္ႏွစ္ စင္းအၾကားကလြင္ျပင္ေဒသမ်ား အျပည့္အစံုကို ေရး ဆြဲထားေပသည္။ ေကလာသေတာင္ထိပ္ရွိ `ေသာ ဏုတၱရ’ ခန္းမေဆာင္ေတာ္ ေနရာကိုမူ ေရႊစကပ္ထားေပသည္။ ဤေနရာကား သုဝဏၰ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ ႏွလံုး သို႔ မဟုတ္ `ပိဋကတ္သံုးပံု’ကို တည္ထားသိုမွီးသည့္ ေနရာေတာ္ ျမတ္…။

ေတာင္တန္း၊ ပင္လယ္တို႔ျဖင့္ ဝန္းရံအပ္ေပေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ သုဝဏၰဘုမိၼ။

ေနာက္က်ိေနေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ အာ႐ံုအစဥ္သည္ ပံုလႊာခ်ပ္ကိုၾကည့္ရင္းအားတက္ရႊင္လန္းသြားသည္။ မိုးသက္ေလေၾကာင့္ ေမွာ က္လန္သြားလုဆဲ ပံုလႊာခ်ပ္ကို ကၽြႏု္ပ္လက္ျဖင့္ ဖိထားလုိက္သည္။

“ဒီမွာ …မိဖုရားသီရိမာ၊ နန္းရင္ဝန္၊ နားခံေတာ္ မွဴးအားလံုး အားလံုးၾကည့္လိုက္ၾကစမ္း၊ ပံုလႊာခ်ပ္ကို ၾကည့္လိုက္ၾကစမ္း၊ သုဝဏၰဘုမိၼကို ဝန္းရံေနတဲ့အရာေတြ တစ္ခုစီကို ၾကည့္လိုက္ၾကစမ္း”

အားလံုးသည္ ပံုလႊာခ်ပ္အနီးသို႔ စု႐ံုးလာၾကျပန္သည္။ ဘိုးပန္းရည္မူကား သူ႔ေနရာတြင္ ပင္ အစြဲအၿမဲထိုင္လ်က္ က်န္ခဲ့သည္။

“ေဟာဒီမွာ …ပင္လယ္ေရျပင္၊ ေဟာဒီမွာ ေတာင္တန္းေတြ ၊ ေဟာဒီ…အေနာက္ဘက္မွာ လဲ မဇိၥ်မေတာင္တန္းေတြ ၊ ေျမာက္ဘက္မွာ ေတာ့ တမၸဒီပ၊ ကေမၺာဇတိုင္းေတြ ေတြ ႕ၾကရဲ႕ လား၊ သုဝဏၰဘုမိၼကို ဝန္းရံေနတဲ့အရာေတြ ကို ေတြ ႕ရဲ႕ လား”

“ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ဆိုလိုခ်င္တာက သုဝဏၰဘုမိၼမွာ သဘာဝ အရ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာ အရံအတားေတြ ရွိေနတယ္၊ ဒါလားဟင္”

“ဟုတ္တာေပါ့…သီရိမာ၊ သီရိမာဟာ အၿမဲတမ္း ေမာင္ေတာ္ လုိခ်င္တဲ့အဓိပၸာယ္ကို ခ်က္ခ်င္း နားလည္ႏိုင္သူေပပဲ၊ဟုတ္တာေပါ့..သုဝဏၰဘုမိၼရဲ႕ တည္ေနရာကိုၾကည့္ေလ၊ ရန္သူဟာ ဘယ္ကလာမလဲ၊ မဇိၥ်မေတာင္တန္းေတြ ကို သူတို႔မေက်ာ္ႏိုင္ဘူး၊ ေဟာဒီ..အေရွ႕ေျမာက္ဘက္က ေတာင္တန္းေတြ ကိုလဲ မေက်ာ္ႏိုင္ဘူး၊ ေျမာက္စူးစူးမွာ ဆိုရင္လဲ တမၸဒီပ အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြ ရွိေနေသးတယ္၊ တမၸဒီပသားေတြ ရဲ႕ စစ္အရည္အေသြးကိုလဲ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ၊ အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြ ပီပီ အင္မတန္ စစ္တိုက္ေကာင္းသူေတြ ၊ သူတို႔ကိုေက်ာ္ၿပီး လိေဂါရေတြ ဟာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ရဲ႕ သုဝဏၰဘုမိၼကို မလာႏိုင္ဘူးဒီေတာ့ တစ္ဖက္ပဲရွိေတာ့တယ္၊ အဲဒီ တစ္ဖက္ကလဲ ေဟာဒီမွာ ေတြ ႕လား”

က်ယ္ျပန္႕ေသာ အဆံုးမဲ့ ပင္လယ္ျပင္ကို ကၽြႏု္ပ္ေထာက္ျပလိုက္သည္။

“ဒီပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ကူးျဖတ္ၿပီး လိေဂါရဘုရင္ မလာႏုိင္ဘူး၊ အကယ္၍ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့ စစ္ဘုရင္မို႔ ကူးလာ ျဖစ္သည္ပဲ ဆိုဦးေတာ့ေလျပင္းမုန္တိုင္းေတြ နဲ႔ လႈိင္းေတြ ၾကားထဲမွာ ဒင္းရဲ႕ စစ္ေလွေတြ နစ္ျမဳပ္သြားၾကမွာ ပဲ၊ ေကလာသရဲ႕ အေဝရာဆိပ္ကမ္းကို ပ်ပ်ေရး ေရး မွ မျမင္ႏိုင္ခင္မွာ ဒင္းတို႔ ပင္လယ္ေအာက္ စုပ္စုပ္နစ္ျမဳပ္သြားၾကမွာ ပဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ သိရဲ႕ လား”

လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ေလသည္။

“သေဘာေပါက္ပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ အခု မိုးသက္ေလတုိက္ခတ္စျပဳေနၿပီ၊ ပင္လယ္ျပင္မွာ လႈိင္းတံပိုးေတြ ထန္စျပဳလာၿပီ၊ ေရွ႕ငါးလလံုးလံုးပင္လယ္မွာ မိုးသက္မုန္တိုင္းေတြ က်ေရာက္ေနမွာ ပဲ၊ မိုးသက္ေလျပင္းက်တဲ့ရာသီကို ေရာက္လာၿပီ၊ အခုေတာင္မွ အဘယာဆိပ္ကမ္းနဲ႔ ပင္လယ္ေတြ ႔ေတြ ထဲမွာ ေလွေတာ္ ေတာ္ မ်ားမ်ား ေက်ာက္ခ်ခိုေအာင္းေနၾကပါၿပီ”

“သိပ္မွန္တာေပါ့…ဝန္မင္း၊ လိေဂါရစစ္အႏၲရာယ္ဟာ ေရွ႕ငါးလံုးလံုး ကၽြႏု္ပ္တို႔ဆီကို မလာႏိုင္ေသးဘူး၊ သူတို႔လာႏုိင္တဲ့ တစ္ဖက္တည္းေသာ စစ္မ်က္ႏွာ ျဖစ္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ကလဲ သူတို႔ကို သဘာဝ အေလ်ာက္အခြင့္မေပးဘူးေလ၊ ဒီေတာ့ သုဝဏၰဘုမိၼဟာ လိေဂါရစစ္အႏၲရာယ္ကို ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေတြ းေတာပူပန္စရာ မလိုဘူး၊ လက္နက္ရိကၡာေတြ ကိုလဲ အေလာတႀကီး ျပင္ဆင္စရာမလိုေသဘူး၊ စစ္ဟာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း မဟုတ္ဘူး၊ ဒါဟာ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ရဲ႕ ဓမၼဘုန္းတန္ခိုးပဲသိရဲ႕ လား ဝန္မင္းတို႔”

ေစာေစာကမူ အဘယာဆိပ္ကမ္းေစာင့္္မွဴး ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇကလက္နက္ရိကၡာ ျဖည့္တင္းေရး အတြက္ စီမံထိုက္သည္ဟု ဆိုခဲ့သည္။ နန္းရင္းဝန္ႀကီးတကြေသာ ဤေနရာရွိ ဝန္ထမ္းမ်ား ကလည္း လိေဂါရစစ္ဘုရင္၏ အႏၲရာယ္ကို စိုးရိမ္ပူပန္စြာ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။

အုိ…ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တုိင္ပင္လွ်င္ စစ္၏ အေငြ႔အသက္ကို နီးကပ္စြာ မွန္းဆေတြ းမိခဲ့သည္။ ယခုမူကား သုဝဏၰဘုမိၼ၏ သဘာဝ အေလ်ာက္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေျခအေနေၾကာင့္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾက ပူပန္ေသာ ကမ်ား သည္ ေလ်ာ့ပါးလြင့္စင္သြားၾကေပသည္။

“အဲဒီ ငါးလေက်ာ္ရင္ေတာ့ေကာ ခမည္ းေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

သားေတာ္ သုဓမၼရာဇာငယ္က စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈ ပါသည့္ ေလသံႏွင့္ေမးေလသည္။ ရာဇာငယ္သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ဤသို႔ ပင္ လူႀကီး တစ္ေယာက္ လုိ အေဝးကာလသို႔ ေမွ်ာ္ေခၚေတြ းတတ္ေပသည္။ သူ၏ ေမးခြန္းမ်ား ကိုသီရိမာသည္ ခက္ခက္ခဲခဲ ေျဖၾကားရေလသည္။

ရာဇာငယ္သည္ တစ္ခါတစ္ရံ နိဗၺာန္၏ သေဘာကိုလည္းေကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေျမာက္ဘက္ေဒသကတမၸဒီပဘုရင္အေနာ္ရထာအေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္းစူးစူးစမ္းစမ္း ေမးတတ္သည္။ ယခုလည္း ငါးလလြန္ေျမာက္မည္ ့ကာလကို ႀကိဳတင္ေမးေနျပန္ေခ်သည္။

“အဲဒီ က်ေတာ့ ခမည္ းေတာ္ တို႔က မိစၧာဘုရင္သူရိယဝမၼကို ေမာင္းထုတ္မွာ ေပ့ါ ရာဇာငယ္၊ ဟား…ဟား…ကဲ…ကဲ…သီရိမာေရ ရာဇာငယ္ကို ေခၚသြားေတာ့၊ သီရိမာလဲ ဘုရားေဆာင္ဝင္ရဦးမွာ မဟုတ္လား”

သီရိမာသည္ ေယာဂီပဝါကို ျပင္ဆင္ရင္း သားေတာ္ သုဓမၼရာဇာကိုေခၚသြားသည္။ နန္းေတာ္ ေထာင့္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဘိုးပန္းရည္ေရွ႕သုိ႔ေရာက္ေသာ အခါ ရာဇာငယ္သည္ ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ေလသည္။

“ဟင္…ဒါဟာ ဗိသုကာေတာ္ ဘိုးဘိုးမဟုတ္လား မယ္မယ္”

“ဟုတ္ပါတယ္…မင္းသား၊ ဘုိးပန္းရည္ပါ”

ဘိုးပန္းရည္သည္ ရာဇာငယ္ကို ၿပံဳးၾကည့္ရင္း ေျဖေလသည္။

“ဗိသုကာေတာ္ ဘိုးဘိုး၊ အကၽြန္႔ကို ဂဝံေက်ာက္နဲ႔ စစ္ေလွ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ထုေပးပါ၊ ေဟာဒီေလာက္အရြယ္”

ရာဇာငယ္က လက္ႏွစ္ ဖက္ကို ေဘးသို႔ ဆန္႔တန္းျပသည္။

“အို..ထုေပးပါ့မယ္ မင္းသားငယ္ရယ္၊ ဒါနဲ႔ မင္းသားငယ္ ဘာလုပ္မလို႔လဲဟင္”

“စစ္တိုက္တမ္း ကစားဖို႔ေပါ့ ဘိုးဘိုး”

သီရိမာႏွင့္ ရာဇာငယ္တို႔ ခန္းမထဲမွ ထြက္ခြာသြားၾကေလသည္။

မိုးသက္ေလသည္ သိသိသာသာ ျပင္းထန္လာေပၿပီ၊ ဆိပ္ကမ္းမွေလမ်ား ယမ္းခါေနသည္ကိုပင္ ကၽြႏု္ပ္လွမ္းေတြ ႔ေနရသည္။ နန္းေတာ္ အတြင္ း အနည္းငယ္ ေအးလာသည္။

ကၽြႏု္ပ္ရင္ထဲမွာ လည္း လိေဂါရဘုရင္၏ စစ္ေဘးအတြက္ ေစာေစာကလို၊ မေန႔တစ္ေန႔ကလို ပူပန္ျခင္း မရွိေတာ့၊ ေအးျမေသာ မိုးသက္ေလႏွင့္အတူပင္ ခံစားရမိသည္။

“ဘိုးပန္းရည္…အဲဒီ ေနရာက ေလသိပ္တိုက္တယ္၊ ဒီနားကိုလာပါ”

အဘိုးႀကီးသည္ တုန္တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္ျဖင့္ ေရွ႕သို႔ တိုးလာေလသည္။ နန္းရင္းဝန္ႀကီးက ေနရာေပးလိုက္ သျဖင့္ အစိမ္းေရာင္ ကမၺလာဖံုတစ္ခုထက္သို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

“ဘုရင္မင္းျမတ္ ဗိသုကာေတာ္ ဘိုးပန္းရည္ကို ေခၚထားတာ အထူးကိစၥတိုင္ပင္စရာရွိေနလို႔လား”

နန္းရင္းဝန္က ဘိုးပန္းရည္ကိုၾကည့္ရင္း ေမးေနေလသည္။

“ဟုတ္တယ္ နန္းရင္းဝန္ႀကီး၊ အင္မတန္ႀကီးျမတ္တဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုအတြက္ ကၽြႏု္ပ္ေခၚထားတာပဲ၊ လိေဂါရစစ္ဘုရင္အႏၲရာယ္ကို ကၽြႏု္ပ္တို႔အစိုးရိမ္လြန္ၿပီး ေဆြးေႏြးေနခဲ့ၾကလို႔ အခုထိ အဲဒီ ကိစၥ မေျပာရေသးဘူး”

ဘိုးပန္းရည္က ကၽြႏု္ပ္ကို ရီေဝေသာ မ်က္လံုးမ်ား ျဖင့္ ေမာ့္ၾကည့္လိုက္သည္။

“အခ်ိန္မရွိပါ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ေလသိပ္တိုက္ၿပီး မိုးရြာလာရင္ ကမ္းေျခက ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္တံုးေတြ ဟာေခ်ာေနတတ္ပါတယ္”

“ဟုတ္တယ္ ဘုိးပန္းရည္၊ ကဲ…နန္းရင္းဝန္နဲ႔ ဗိုလ္မင္းတို႔လဲ လိုက္ခဲ့ၾက၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔ အေဝရာဆိပ္ကမ္းဆီ သြားၾကရေအာင္၊ အခုပဲ အခုသြားမယ္၊ သင္တို႔ကို ရွင္းလင္းေျပာျပေနဖို႔ အခ်ိန္မရဘူး၊ သြားရင္းေျပာၾကတာေပါ့၊ မိုးသက္ေလ သိပ္က်လာရင္ ဆိပ္ကမ္းမွာ ဘာမွျမင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ နားခံေတာ္ မွဴး အေဝရာဆိပ္ကမ္းကိုသြားမယ္ ထံုးစံအတိုင္း စီစဥ္ပါ။ ဘိုးပန္းရည္အတြက္ သားေမြးအေႏြးသိုရင္းတစ္ထည္ ေပးလိုက္ ပါ၊ ကဲ…လာၾက..လာၾက”

နန္းေဆာင္အျပင္ဘက္သို႔ ကၽြႏု္ပ္ေျခခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ ပင္ ရင္ျပင္ေက်ာက္ျပားေပၚသို႔ မိုးေပါက္မ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္ က်ဆင္းစျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အေဆာင္ေတာ္ ဝန္သည္ ေဝါယာဥ္ေတာ္ ၏ ေပါင္းမိုးမ်ား ကို တပ္ဆင္ေနေလသည္။

လႈိင္းလံုးမ်ား သည္ အေဝရာဆိပ္ကမ္းမွ ေက်ာက္ေဆာင္တို႔ကို တဝုန္းဝုန္း႐ိုက္ခတ္ေနသည္။ ရြက္သေဘၤာႏွင့္ ေလွႀကီးမ်ား ယိမ္းထိုးလႈပ္ခါေနသည္။ ေကာင္းကင္သည္ မႈ န္ရီ၍ ပင္လယ္သည္ ဝိုးဝါးေနသည္။ မုိးရြာေနေပၿပီ။

“ဘယ္ႏွယ့္လဲ နန္းရင္ဝန္၊ ဒီေနရာဟာ အျမင့္ေနရာလဲ ျဖစ္တယ္၊ ေတာင္ဘက္မွာ လဲ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးတစ္ခု ရွိေနတယ္။ ဟိုဘက္ကအဘယာဆိပ္ကမ္းနဲ႔ ေတာင္စြန္းအငူကိုလဲ လွမ္းျမင္ႏိုင္တယ္၊ ဒီေနရာဟာမသင့္ေလ်ာ္ဘူးလား”

သုဝဏၰဘုမိၼေနျပည္ေတာ္ တစ္ဝန္းတြင္ ယခုရွိေနၿပီးေသာ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္တို႔ထက္ ဉာဏ္ေတာ္ ပိုမိုျမင့္မားႀကီးက်ယ္သည့္ ဆင္းထုေတာ္ ႀကီးတစ္ဆူ တည္ထားရန္ေနရာကို ကၽြႏု္ပ္ညႊန္ျပလိုက္သည္။

“ၾကာဖက္ေဆာင္း၊ တင္ပ်ဥ္ေခြ၊ ဒကိၡဏသာခါပံုေတာ္ ျမတ္ ထုလုပ္ရမယ္၊ ေကလာသဆိပ္ကမ္းတိုင္း၊ ေတာင္စြန္းအငူတိုင္းနဲ႔ ေဟာဟို ပင္လယ္ျပင္ဘက္ကေနၾကည့္ရင္ အထင္အရွား ဖူးေတြ ႔ႏိုင္ရမယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဘိုးပန္းရည္၊ ဒီေနရာဟာ ကၽြႏု္ပ္လိုခ်င္တဲ့ ဆင္းထုေတာ္ ႀကီးတည္ဖို႔အတြက္ေကာင္းရဲ႕ လား”

ဘိုးပန္းရည္သည္ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ကို စမ္းသပ္၍ မ်က္ႏွာကပ္ရင္းၾကည့္ေနသည္။ ေျမျပင္ကိုလည္း ဖိနင္းၾကည့္သည္။

“သင့္ျမတ္ပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ဒါေပမဲ့့ တျခားေက်ာက္သားနဲ႔ေတာ့မ ျဖစ္ဘူး၊ ဂဝံေက်ာက္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ႏိုင္မယ္၊ ေရွ႕ဘက္ေအာက္ေျခမွာ လဲ အေတာင္တစ္ရာေလာက္ေတာ့ ဖိနပ္ေတာ္ အုတ္ျမစ္သေဘာမ်ိဳး တည္ရလိမ့္မယ္၊ ဆားငန္ေရကို ႏွစ္ ရွည္ခုခံကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္”

“ေကာင္းၿပီေလ၊ အဲဒါအတြက္ေတာ့ ဘိုးပန္ရည္လိုသမွ် လူ၊ ပစၥည္းအင္အားကို ေရႊတိုက္ေတာ္ က ေတာင္းယူေပေတာ့၊ ကၽြႏု္ပ္လိုခ်င္တာ ကေတာ့အေဝရာဆိပ္ကမ္းမွာ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ရဲ႕ ျပယုဂ္ကို ႀကီးက်ယ္ခန္းနားစြာ ျပသလိုျခင္းပဲ၊ အမွန္ေတာ့…”

ေအာက္ဘက္ သေဘၤာဆိပ္ဆီမွ ႐ုတ္တရက္ ဆူညံေသာ အသံမ်ား ေပၚလာသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ စကားကို အဆံုးမသတ္လိုက္ရေပ။

အတန္ငယ္ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္စြန္းတစ္ခု ကြယ္ေနသျဖင့္ ထိုအသံမ်ား ထြက္ေပၚလာရာ ကမ္းစပ္သေဘၤာဆိပ္ဆီသို႔ မျမင္ရေပ။ မိုးစက္မ်ား ေၾကာင့္ ပင္လယ္ျပင္မွ အေငြ႕မ်ား ေထာင္းေထာင္းထေနသျဖင့္လည္း ျမဴမ်ား ပိတ္ဆီးထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇ၏ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္သားမ်ား သည္ ဆူဆူညံညံအသံမ်ား ကို ၾကားရသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကၽြႏု္ပ္ေဘးတြင္ ဝန္းရံကာကြယ္ထားလုိက္ၾကသည္။ ေရႊထီးအေဆာင္ကိုင္သည္ပင္ ဓား႐ိုးေပၚသို႔ လက္တင္လုိက္သည္ကို ကၽြႏု္ပ္သတိျပဳလိုက္မိသည္။

“ဘာသံေတြ လဲ အသံ ကေတာ့ အေဝရာဆိပ္ကမ္းဆီကပဲ”

လႈိင္းလံုးမ်ား ေက်ာက္ေဆာင္ကို ႐ုိက္ပုတ္သံေၾကာင့္ နန္းရင္းဝန္ႀကီး၏ စိုးရိမ္သံသည္လည္း တိုးျမဳပ္ေမွးမွိန္ေနသည္။ မုိးသက္ေလက ပို၍ က်ယ္ေလာင္လာသည္။

“ဘုရင္မင္းျမတ္…မိုးလဲသည္းလာၿပီ၊ ဒီေနရာဟာ သဘာဝ အေလ်ာက္ အခုခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အႏၲရာယ္မကင္းပါဘူး၊ ဆိပ္ကမ္းဘက္က အသံေတြ ကလဲ ဆူညံေနတယ္၊ ေဟာဟိုေက်ာက္ေဆာင္ဟာ အေပၚကို ငိုက္ၿပီးေနတယ္၊ အဲဒီ မွာ မိုးခိုရင္း တိမ္းေရွာင္ေနသင့္ပါတယ္”

လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္က စိုးရိမ္မကင္းေသာ အသံျဖင့္ သတိေပးသည္။

တစ္စထက္တစ္စ အသံေတြ ပို၍ က်ယ္လာသည္။ လူမ်ား ၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ျဖစ္သည္။ ဘာေတြ ေအာ္ေနသည္ကိုေတာ့ မသိရေပ။ မိုးသံႏွင့္ လူသံတို႔သည္ ေရာေထြးေနေလသည္။

“ကိစၥမရွိပါဘူး၊ သာသနာ့ရကိၡတဘုရင္မွာ ေဘးအႏၲရာယ္ မရွိႏိုင္ပါဘူး၊ ရတနာသံုးပါးဂုဏ္ေက်းဇူးက ကၽြႏု္ပ္ကို ကာကြယ္ေပးထားပါတယ္။ ကဲ…တပ္သားမ်ား င့ါကို စိုးရိမ္တႀကီး ဝန္းရံထားဖို႔ မလိုပါဘူးကြယ္၊ ဒီလုိ ဝိုင္းထားမယ့္အစား လူသံေတြ ၾကားေနရတဲ့ အဲဒီ ကမ္းေျခစပ္ကိုသြားၿပီး ေထာက္လွမ္းၾကစမ္း”

ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇသည္ အနည္းငယ္ဦးညႊတ္၍ ေအာက္ဘက္ေက်ာက္ေဆာင္ဆီသို႔ ခုန္ဆင္းသြားေလသည္။ ဘုိးပန္းရည္ကား သားေမြးသိုရင္းေပၚမွမိုးစက္မ်ား ကို သပ္ခ်ရင္း ေအာက္သို႔ နားစြင့္ေနသည္။

“အကူအညီေတာင္းခံတဲ့ အသံေတြ ပဲ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ရန္သူေတာ့မ ျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး”

အသံမ်ား ပို၍ က်ယ္ေလာင္လာသည္။

“ေလွမ်ား နစ္ေနသလား မသိဘူး၊ လႈိင္းကလဲ အေတာ္ ထန္ေနတယ္”

ဘိုးပန္းရည္၏ ေတြ းထင္ခ်က္မွန္ကန္ေပသည္။ ေအာ္သံမ်ား သည္ လႈိင္းပုတ္သံမ်ား ကို ေက်ာ္လြန္လ်က္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ထံသုိ႔ သဲကြဲစြာ ေရာက္ရွိလာသည္။

“ႀကိဳး…ႀကိဳးေပးလိုက္ ၾက”

“ဟိုဘက္ကို မေရာက္ေစနဲ႔၊ အဲဘက္မွာ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ေပါတယ္”

“အို…လုပ္ၾကပါဦး၊ သူတို႔ေလွေမွာ က္ေတာ့မယ္”

“ဟယ္…ကေလးေတြ လဲ ပါတယ္ေဟ့၊ ဒုကၡပါပဲ၊ ျမန္ျမန္လုပ္ၾကပါ”

“ေဟာ..ေဟာ..၊ ဝဲျမဳပ္ေတာ့မယ္ ဝဲျမဳပ္ေတာ့မယ္”

လႈိင္းထန္ေသာ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ေလွတစ္စင္းစင္း လူးေနဟန္ရွိသည္။ ကေလးသူငယ္မ်ား လည္း ပါဟန္တူသည္။ အုိ…ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

“နန္းရင္ဝန္ႀကီး ကမ္းေျခအေစာင့္ တပ္သားေတြ ကိုဆင့္၊ အသက္ကယ္အမႈ ထမ္းအစုကို အေၾကာင္းၾကား၊ ျမန္ျမန္။ ကိုင္း တပ္သားတို႔ ငါ့ကို ဝန္းရံမထားနဲ႔ ကမ္းစပ္ကိုသာသြားၾက၊ အားလံုးလိုက္ခဲ့ၾက၊ ငါတုိ႔သြားစို႔”

ဝန္းရံထားေသာ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္သားတို႔ၾကားမွ တိုးေဝွ႔ထြင္းေဖာက္လ်က္ ကၽြႏု္ပ္ကမ္းစပ္သို႔ ဆင္းခဲ့သည္။ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ေတာင္မ်ား ေခ်ာေမြ႕ေနသျဖင့္ သတိႀကီးစြာ ဆင္းရသည္။ ဘိုးပန္းရည္သည္လည္း သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ သားေမြးသုိရင္းကို ခၽြတ္ခ်လ်က္ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ ခုန္ကူးသြားသည္ကို ေတြ ႕လိုက္ရသည္။ အသက္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ဖ်က္လတ္လြန္းလွေပသည္။

ေအာက္ဆံုးမွ ေက်ာက္ေဆာင္ဘက္သို႔ ေရာက္ရွိေပၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေတြ းထင္သည့္အတိုင္း မွန္ေပသည္။ အေဝးပင္လယ္ျပင္ဆီတြင္ ေလွတစ္စင္းရွိေနသည္။ အေတာင္ငါးဆယ္ေလာက္ရွိမည့္ လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ား အလယ္တြင္ ေလွငယ္သည္ လူးေနသည္။ ေလွေပၚမွ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံမ်ား ၾကားေနရသည္။ ကမ္းစပ္တြင္ လူအုပ္ႀကီးသည္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ေရာက္ရွိလာေၾကာင္းကို မည္ သူမွ်မသိၾက။ သူတို႔အားလံုး ပင္လယ္ထဲမွေလွငယ္ကိုသာ စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ေနၾကသည္။ မိုးကပို၍ သည္းလာေပၿပီ။

“သမိန္၊ ဟဲ့ သမိန္…အရမ္းမသြားနဲ႔၊ ဝဲေတြ ရွိတယ္”

ဘိုးပန္းရည္၏ ေအာ္ဟစ္သံကို ၾကားလုိက္ရသည္။ ထိုေအာ္သံႏွင့္မေရွးမေႏွာင္းမွာ ပင္ လူ တစ္ေယာက္ သည္ လႈိင္းခတ္ထန္ေသာ ပင္လယ္ျပင္ထဲသုိ႔ ဝုန္းခနဲ ခုန္ဆင္းသြားသည္ကို ေတြ ႕လိုက္ရသည္။

ပင္လယ္၏ ေဒါသႏွင့္ လူသား၏ အစြမ္းတို႔ ၿပိဳင္ဆိုင္ၾကေသာ ထိုျမင္ကြင္းကို ကၽြႏု္ပ္ေမ့ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။

ပင္လယ္ထဲသို႔ ခုန္ဆင္းသြားသူမွာ လူရြယ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဘိုးပန္းရည္၏ ေအာ္ဟစ္သံအရဆိုလွ်င္ ထိုလူရြယ္၏ အမည္ မွာ `သမိန္’ ျဖစ္ေပသည္။ ထီးနန္းဆန္ေသာ အမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းစြာ မွတ္မိလိုက္သည္။

လူရြယ္၏ ခါးတြင္ သံုးလြန္းတင္အုန္းဆံႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ည္ေႏွာင္သြားသည္။ ႀကိဳး၏ အေလးခ်ိန္သည္ပင္ အေတာ္ ေလးလံမည္ ျဖစ္သည္။ ႀကိဳး၏ တစ္ဖက္စကို ကမ္းေပၚရွိလူမ်ား ကိ ထိန္းကိုင္ထားၾကသည္။ လူရြယ္သည္ သစ္ရြက္တစ္ရြတ္ပမာ ကၽြမ္းထိုးေမွာ က္ခံု ျဖစ္နသည့္ ေလွငယ္ဆီသို႔ ကူးခတ္သြားသည္။ လႈိင္းလံုးမ်ား သည္ လူငယ္ကို ဝါးမ်ိဳးသြားၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျမင္ကြင္းမွ အတန္ၾကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေနာက္လိႈင္းတစ္ခုေပၚလာေသာ အခါမွ လႈိင္းလံုးထိပ္တြင္ လူရြယ္ကို မႈ န္ဝါးဝါး ေတြ ႔လိုက္ရသည္။ ကမ္းစပ္မွ လူအုပ္ကား ေလွေပၚမွ လူမ်ား အတြက္လည္းေကာင္း၊ ရဲဝံ့စြာ ကူးခတ္သြားေသာ လူရြယ္အတြက္လည္းေကာင္း စိုးရိမ္တႀကီး ေအာ္ဟစ္ေနၾ ကေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျပင္းထန္ေသာ လႈိင္းပုတ္ခ်က္ေၾကာင့္ေက်ာက္ေဆာင္ထူထပ္သည့္ဘက္သို႔ လူရြယ္သည္ လြင့္တက္သြားတတ္သည္။

“ဝဲ…ဝဲ…ျမဳပ္ရင္ေတာ့ သြားၿပီ…သြားၿပီ”

“သမိန္ေရ…သမိန္၊ အဲဒီ ဘက္ အေရာက္မခံနဲ႔ ေအာက္မ်ာေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ”

“ေဟာ…ေဟာ၊ သူ ေလွနားေရာက္သြားၿပီ”

“ဟုတ္ၿပီ…ဟုတ္ၿပီ၊ ေလွကို သူမိေတာ့မယ္”

လႈိင္းႏွစ္ ခုအၾကားတြင္ `သမိန္’ ဆိုေသာ လူရြယ္ႏွင့္ ေလွငယ္တို႔ နီးကပ္သြားၾကၿပီ။ လူရြယ္သည္ ေလွနံကို ဆြဲကိုင္ရန္ လက္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီ။

သို႔ ေသာ ္…

“ဟယ္..သြားၿပီ”

႐ုတ္တရက္ လူရြယ္ႏွင့္ ေလွငယ္အၾကားသို႔ လႈိင္းလံုးတစ္ခု ေဝါခနဲထိုးဆင္းသြားသည္။ ေလွငယ္ေပၚမွ ေအာ္သံမ်ား ကို ပီသစြာ ၾကားလိုက္ရေပသည္။

လူရြယ္သည္လည္း ေလွငယ္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ေရာက္သြားျပန္ေလသည္။

ဘိုးပန္းရည္၏ ေအာ္သံ ထြက္လာသည္။

“ႀကိဳးစကို ေလွ်ာ့ေပးလုိက္ ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ ၊ ဆြဲမထားနဲ႔ သမိန္မကူးႏို္င္ဘဲ ျဖစ္ေနမယ္၊ ဟိုလႈိင္းလံုးႀကီး ေရာက္မလာခင္မွာ သူေလွဆီကို ကူးႏိုင္ေအာင္ေလွ်ာ့ေပး ေလွ်ာ့ေပး ျမန္ျမန္”

လူရြယ္သည္ ေလွငယ္ဆီသို႔ ကူးခတ္ျပန္သည္။

အေဝးမွ လႈိင္းလံုးႀကီး လိမ့္ဆင္းလာသည့္ အရွိန္မွာ ျမန္လွသည္။

လူရြယ္၏ ကူးခတ္မႈ ကား လိႈင္းေၾကာင့္ ေႏွးေကြးေနရသည္။ ေလွငယ္ရွိရာသို႔ လႈိင္းလံုးႏွင့္ လူငယ္တို႔သည္ ဦးစြာ ေရာက္ရွိႏိုင္ၾကရန္ အေျပးၿပိဳင္ေနၾကသကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။

ဝါးမ်ိဳဖ်က္ဆီးမည့္ လိႈင္းႏွင့္ ကယ္တင္ကူညီမည့္ လူ တစ္ေယာက္ တို႔ကိုေလွငယ္သည္ သနားစဖြယ္ ငံ့လင့္ေနသည္။

“ေရာက္ေတာ့မယ္…ေရာက္ေတာ့မယ္”

“သမိန္ေရ ႀကိဳးစားၿပီး ကူးလိုက္ပါေဟ့၊ ေရာက္ေတာ့မယ္”

လႈိင္းလံုးႀကီး၏ တေဝါေဝါျမည္ သံကို အတုိင္းသားၾကားရေပၿပီ။

“သမိန္ေရ…သမိန္ေရ”

လက္မတင္ကေလးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေလွငယ္ေလွနံကုိ သမိန္ကိုင္ဆြဲလိုက္ႏိုင္ၿပီး ေလွဦးမွ ပန္းေတာင္တြင္ သူ႔ခါးမွ အုန္းဆံႀကိဳးကြင္းကို စြပ္ခ်ည္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာ ပင္ လႈိင္းလံုးႀကီးက ျဖတ္သန္းနင္းဝင္လာသည္။

သို႔ ေသာ ္ လူရြယ္က အဦးရသြားေပၿပီ။ ခက္ထန္ေသာ လိႈင္းသည္ က်ခဲ့ေပၿပီ။

“ဆြဲ…ဆြဲေတာ့ အားကုန္ဆြဲၾက အားလံုးဝင္ဆြဲၾက”

ဘိုးပန္းရည္၏ ေအာ္သံႏွင့္အတူ လူအုပ္ႀကီးသည္ အုန္းဆံႀကိဳးကိုတညီတညာတည္း ဆဲြငင္ၾကေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ထိုေနရာသို႔ ခုန္ဆင္းသြားလုိက္သည္။

“ဆြဲ…ဆြဲ…ေရာက္ေတာ့မယ္”

ေလွငယ္သည္ ကမ္းေျခဘက္သို႔ တစ္စထက္တစ္စ နီးကပ္လာသည္။ ေလွဦးတြင္ ေျမာ့ေနေသာ `သမိန္’ ကိုလည္း ေတြ ႕ရသည္။

လူရြယ္၏ လက္ကို ေလွေပၚမွလူမ်ား က ဆြဲကိုင္ေဖးမထားၾကသည္။ လိႈင္းမ်ား သည္ အစာလြတ္သြားေသာ ျခေသၤ့၏ ေဒါသမ်ိဳးျဖင့္ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ာကို ျပင္းစြာ ႐ိုက္ပုတ္ေနၾကသည္။

ေလွငယ္သည္ကမ္းေျခသို႔ ေရာက္ေပၿပီ။ေသာ င္ျပင္စပ္အထိဆဲြတင္လိုက္ၾကသည္။

အလံုးစံုေသာ အမႈ တို႔ ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ေပၿပီ။

“ဟာ…ဘုရင္မင္းျမတ္ပါလား”

အုန္းဆံႀကိဳးကို ဝိုင္းဆြဲေနၾကသည့္ လူအုပ္ႀကီးသည္ ကၽြႏု္ပ္ကို ေတြ ႕ရေသာ အခါ အံ့ၾသတုန္လႈပ္စြာ ေဘးသို႔ ရွဲသြားၾကသည္။

ထိုအခါမွပင္ ကၽြႏု္ပ္ကို္ယ္ကၽြႏု္ပ္ သတိထားမိေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္လူအုပ္ထဲတြင္ ေရာေႏွာပါဝင္လ်က္ အုန္းဆံႀကိဳးကို ဝင္ေရာက္ဆြဲငင္ေနမိသည္တကား။

“ဟာ…ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ဒီကိုေရာက္ေန”

ဘိုးပန္းရည္သည္ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းလုိက္ေလသည္။

“ဟုတ္တယ္၊ ကၽြႏု္ပ္လဲ ဘိုးပန္းရည္အမိန္႔ေပးေကာင္းတာမို႔ ႀကိဳးကိုဝင္ဆြဲမိေတာ့တာပဲ၊ ကဲ…ဒါေတြ ထားလိုက္ၾက၊ အားလံုး လုပ္စရာရိွတာလုပ္ၾကပါ။ ေလွေပၚက ဒုကၡသည္ေတြ ကို ေအာက္ခ်ေပးၾကဦး၊ ဟိုသူငယ္ေလးကိုလည္း ၾကည့္ၾကပါဦး”

ကၽြႏု္ပ္သတိေပးလိုက္ ေတာ့မွပင္ လူအုပ္သည္ ေလွငယ္ႏွင့္ လူရြယ္ဆီသုိ႔ ဝုိင္းအံုသြားၾကေလသည္။ လူရြယ္ကား အဆမတန္ ေမာပန္းျခင္းျဖင့္သတိေမ့လ်က္ရွိသည္။

ေလွငယ္ေပၚမွ လူမ်ား ကား ယခုတိုင္ေၾကာက္ရြံ႕ထိန္႔လန္႔မႈ ေျပေပ်ာက္ပံုမရေသးေပ။ မိန္းမသားမ်ား ႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား သည္ စူးစူးဝါးဝါး ငိုေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ႀကီးေသာ လူအိုမ်ား ႏွင့္ လူလတ္ပိုင္းမ်ား ၊ ေယာက်္ားမ်ား လည္း ပါဝင္သည္။

သူတို႔သည္ ရာမညတိုင္းသားမ်ား ကပင္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကဲ့သို႔ ပင္ နက္ေမွာ င္ေသာ မ်က္ခံုးႏွင့္ ညိဳဝါေသာ အသားအေရမ်ား ရွိၾကေပသည္။

“ကဲ…သူတို႔အားလံုးကို ေဟာဟုိက အေဝရာဆိပ္ကမ္းခန္းမထဲ ေခၚခဲ့ၾက၊ သမိန္ကို ေမွာ က္ခံုထားၿပီး ေပြ႕ေခၚခဲ့ၾက၊ ျမန္ျမန္လုပ္ေဟ့…လိႈင္းေတြ ဟာ ဒီေနရာထိ ေရာက္လာေတာ့မယ္”

ဘိုးပန္းရည္၏ အမိန္႔ေပးသံ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။

ကၽြႏု္ပ္လည္း နန္းရင္းဝန္ႀကီးႏွင့္ ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇကိုေခၚလ်က္ အေဝရာဆိပ္ကမ္းခန္းမဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

နန္းရင္းဝန္ႀကီး၏ မွတ္ခ်က္ခ်သံတိုးတိုးကိုေနာက္ဘက္တြင္ ၾကားလိုက္ရေလသည္။

“ဗိုလ္မင္း…ၾကည့္စမ္း၊ မိုးသက္မုန္းတိုင္းထန္ေနတဲ့ အေဝရာဆိပ္ကမ္းေသာ င္ျပင္မွာ မိုးေရေတြ ရႊဲနစ္ေနတဲ့ က်ဳပ္တို႔ဘုရင္ မႏူဟာကို”

အားလံုးကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္ရန္ စီမံေပးၾကသည္။ လူရြယ္ကား သတိမရေသးေပ။ အေဝရာဆိပ္ကမ္း ခန္းမသည္ ပူေႏြးေျခာက္ေသြ႔ေသာ ေနရာ ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇကိုယ္တိုင္ ေလွငယ္ေပၚမွ လူမ်ား ကို ျပဳစုေပးေနသည္။

နန္းရင္းဝန္ႀကီးႏွင့္ ဘိုးပန္းရည္တို႔သည္ လူရြယ္ကို သတိရေစရန္ ကုသေနၾကေလသည္။ လူအုပ္ႀကီးကား ကၽြႏ္ုုပ္ရွိေနေသာ ေၾကာင့္ ထင္သည္။ ေလသံမွ်ေလာက္သာ တီးတိုးေဝဖန္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ လူရြယ္၏ စြန္႔စားမႈ ကို ခ်ီးက်ဴးေနၾကဟန္တူသည္။

အဘိုးအို တစ္ေယာက္ ကို ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇက ဆဲြေခၚလာသည္။ အဘိုးအိုသည္ ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕ေမွာ က္တြင္ ဒူးေထာက္ဦးညႊတ္လုိက္ေလသည္။

“သုဝဏၰဘုမိၼဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႔တကြ သုဝဏၰဘုမိၼသား ေက်းဇူးရွင္သူေတာ္ ေကာင္းႀကီးမ်ား ကို ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးတို႔ ဘယ္လုိေက်းဇူးဆပ္ရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး”

အဘိုးအို၏ ဆံပင္မ်ား သည္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနေလသည္။

“အို..အို သက္သာေအာင္ေနပါ အဘိုးအို၊ ဒီေနရာမွာ ထိုင္ပါ၊ ဒီမွာ မီးဖိုနဲ႔နီးတယ္၊ အဘိုးအို အေႏြးဓာတ္ကိုရေနဖုိ႔ လုိပါတယ္၊ လာပါ”

အဘိုးအုိ၏ လက္ေမာင္းကို ကၽြႏ္ု္ပ္တြဲ ၍ ေခၚယူလုိက္သည္။

အဘိုးအိုသည္ မီးလင္းဖိုအနီးတြင္ ထုိင္လုိက္မိၿပီးေနာက္ အက္ကြဲေသာ အသံျဖင့္ စကားေျပာေလသည္။

“သုဝဏၰဘုမိၼ သူေတာ္ ေကာင္း သူေတာ္ ျမတ္ေတြ ေရာက္လာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးတို႔ အသက္ခ်မ္းသာၾကတာပါ၊ ေဩာ္..ဒါေၾကာင့္လဲ မႏူဟာဘုရင္နဲ႔သူ႔တိုင္းျပည္သားေတြ ဟာ အင္မတန္ၾကင္နာတတ္ၾကတယ္လို႔ နာမည္ ႀကီးေပတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္လဲ သုဝဏၰဘုမိၼဟာ ေျမာက္ဘက္ေဒသအထိ သတင္းေမႊးေပတာပဲ”

အေရး အေၾကာင္းမ်ား ယွက္ျဖာေနသည့္ ပါးျပင္ေပၚသုိ႔ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား လိမ့္ဆင္းလာၾကေလသည္။ အဘိုးအိုသည္ ၾကည္ႏူးေၾကကြဲစြာ ျဖင့္ငိုေႂကြးေနၿပီထင္သည္။ သို႔ ေသာ ္ သူ၏ စကားသည္ အနည္းငယ္ဆန္းေနေပသည္။

“ဘယ္လုိ…အဘိုးအို၊ ေျမာက္ဘက္ေဒသအထိ ဟုတ္လား၊ အဘိုးအိုတို႔ကဒီေဒသက မဟုတ္ဘူးလား၊ ေကလာသနယ္သားေတြ မဟုတ္ဘူးလား”

“မဟုတ္ပါဘူး ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးတို႔က ေျမာက္ဘက္ကပါ”

“ေျမာက္ဘက္…ဟုတ္လား၊ တမၸဒီပလား”

“တမၸဒီပက မဟုတ္ပါ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ဥႆကပါ”

“ဥႆ…ဟုတ္လား”

“ဥႆပဲခူးပါ ဘုရင္မင္းျမတ္”

ဥႆပဲခူးသည္ကား မေဝးကြာလွေသာ ေျမာက္ဘက္ေဒသ ျဖစ္သည္။ တမၸဒီပေဒသေလာက္ မေဝးကြာေသာ ေဒသ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ `ဥႆ’သည္ ရာမညေဒသတစ္ခု ျဖစ္သည္။

“ခုလိုရာသီမ်ိဳးမွာ သင္တို႔ သုဝဏၰဘုမိၼကို ကုန္းေၾကာင္းကမလာဘဲပင္လယ္ကေန လာၾကသလား၊ ဥႆက ကုန္သည္အခ်ိဳ႕လဲ ဒီကိုလာဖူးၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ိုးမအေၾကာအတိုင္းဆင္းၿပီး ေကလာသေတာင္တန္းလမ္းအတိုင္း လာၾကတာခ်ည္းပါပဲ”

နန္းရင္းဝန္ႀကီးက ဝင္ေမးသည္။

“႐ိုးမေၾကာ ကုန္းလမ္းခရီးအတိုင္း လာလို႔မရပါဘူး ဘုရင့္အမတ္ႀကီး၊ ႐ုိးမေၾကာ ဝင္ထြက္ေပါက္ေတြ အားလံုးကို သူတို႔ ပိတ္ဆို႔လုိက္ပါၿပီ”

“ဘယ္သူေတြ က ပိတ္ဆို႔တာလဲ၊ တမၸဒီပက အေနာ္ရထာနဲ႔ စစ္သည္ေတြ ကလား”

“မဟုတ္ပါ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ သူတို႔ဆိုတာက….”

ျဖဴေဖြးေသာ ဆံပင္မ်ား ကို ဆုပ္ညႇစ္ရင္း အဘိုးအိုက ေအးစက္စြာ ေျပာလိုက္သည္။

“ကၽြမ္း…စစ္သည္ေတြ ပါ”

“ဘာ”

ဗိုလ္ျဗတ္ဇ၏ ေအာ္သံ အနည္းငယ္က်ယ္သြားသျဖင့္ ခန္းမတြင္ းမွလူအားလံုး၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔ရွိရာသို႔ ဝိုင္းၾကည့္လုိက္ၾကျခင္းကို ေတြ ႕လုို္က္ရသည္။

“ကၽြမ္း…စစ္သည္ေတြ ပါ ဗိုလ္မင္းႀကီး၊ အင္မတန္ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စစ္သည္ေတြ ပါ။ သူတို႔ရဲ႕ စစ္သည္အလံုးအရင္းန႔ဲ ဥႆာကို စီးနင္းတိုက္ဖ်က္လိုက္ၾကပါၿပီ။ ဘတို႔ဟာ ဥႆာစစ္ေဘးက ထြက္ေျပးခဲ့ရတာ ပါ။ ကုန္းလမ္းခရီးမွန္သမွ်ကို သူတို႔ပိတ္ဆို႔လိုက္လို႔ လႈိင္းေလွထန္မယ္သိလ်က္နဲ႔ပင္လယ္ကမ္းကေနၿပီး ဒီကို ထြက္ေျပးခဲ့ရတာ ပါ။ အစတုန္း ကေတာ့ ေလွငယ္အစင္းသံုးဆယ္ေလာက္ ရွိပါတယ္၊ ဘတို႔ ဇနပုဒ္သားအားလံုး ေလွငယ္ေတြ နဲ႔ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့…ဒါေပမဲ့ကြယ္ ဘတို႔ေလွတစ္စင္းပဲဒီကိုေရာက္လာႏိုင္ေတာ့တယ္၊ က်န္တဲ့ေလွေတြ အားလံုးဟာ ဥႆာကအတြက္ ျမစ္ဝမွာ ပဲ ကၽြမ္းေတြ တိုက္ခိုက္လုိ႔ နစ္ျမဳပ္ပ်က္စီးခဲ့ရပါၿပီကြယ္ ဘတို႔ ဇနပုဒ္သားေတြ လဲ ေသကုန္ခဲ့ပါၿပီ၊ ဘတို႔သာ…ဘတို႔သာ”

အဘိုးအိုသည္ သည္းထန္စြာ ငိုေႂကြးေလၿပီ ျဖစ္သည္။

ေက်ာက္ခံုစင္ျမင့္ေပၚတြင္ ရွိၾကေသာ ေလွငယ္မွလူမ်ား လည္း ငိုေႂကြးၾ ကေတာ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ကေလးမ်ား ၏ ငိုေႂကြးသံသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ႏွလံုးကိုျပင္းစြာ ဆုပ္ညႇစ္နင္းေျခသည္တကား။

“ကၽြမ္းစစ္သည္”။ ဤအမည္ ကို ကၽြႏု္ပ္ ခ်က္ခ်င္း သတိရလိုက္သည္။

မိဖုရားသီရိမာက သံုးႏႈန္းဖူးသည္ထင္သည္။ `ကၽြမ္းစစ္သည္…ကၽြမ္းစစ္သည္၊ အယုဒၶယမွ ကၽြမ္းစစ္သည္မ်ား ’ သို႔ ဆုိလွ်င္…။

ပင္လယ္ျပင္ လႈိင္းလံုးႀကီးတစ္ခု ႐ုတ္တရက္ ပုတ္လုိက္သလို ခံစားရသည္။

“ကၽြမ္းစစ္သည္ ဟုတ္လား၊ ဒါ…ဆိုရင္…ေျပာစမ္း အဘိုးအို၊ သူတို႔ကို ေခါင္းေဆာင္လာတာက ဟုိ..အေနာက္ဘက္က လိေဂါဂဘုရင္”

“ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္…ဟုတ္ပါတယ္၊ သူရိယဝမၼဆိုတဲ့လိေဂါရဘုရင္ပါ၊ စစ္အင္အားႀကီးမားစြာ နဲ႔ တုိင္းျပည္ႏိုင္ငံေတြ ကို လိုက္လံတိုက္ခိုက္ေနတဲ့ လိေဂါရဘုရင္ပါ”

အေဝရာခန္းမတစ္ခုလံုး ႐ုတ္ခ်ည္းတိတ္ဆိတ္သြားသည္။

ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕ရွိ မီးလင္းဖုိမွ မီးေတာက္မ်ား ထိုးထြက္ေနၾကသည္။ ထုိမီးေတာက္ထဲတြင္ ေနအဆင္းကဲ့သို႔ ဝင္းထိန္ေသာ သံကိုယ္က်ပ္ကို ဝတ္ဆင္သူလိေဂါရဘုရင္ သူရိယဝမၼ၏ ပံုသဏၭာန္မ်ား ကို ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္။

သူရိယဝမၼသည္ ကၽြမ္းစစ္သည္မ်ား ျဖင့္ ဥႆာပဲခူးကို စီးနင္းတိုက္ခိုက္ေခ်ၿပီတကား။

သုဝဏၰဘုမိၼႏွင့္ မေဝးလွေသာ ေျမာက္ဘက္ေဒသ ရာမညႏြယ္ဖြားတုိ႔ေနထိုင္သည့္ ဥႆာသို႔ ဒင္းတို႔ ဝင္ေရာက္ေခ်ၿပီတကား။

ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဖသည္ အဘိုးအို၏ ပခံုးကို ဆြဲကိုင္လႈပ္ယမ္းလိုက္ေလသည္။

“အဘိုးအို…သူတို႔ အင္အား ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ေျပာစမ္းပါ”

“အဘဟာ ဥႆာေနျပည္ေတာ္ ေျမာက္အရပ္ ဇနပုဒ္အႀကီးအမွဴးမို႔ဒင္းတုိ႔စစ္သည္ အေရအတြက္ကို ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ပါတယ္။ ဒင္းတို႔…ေလးေသာ င္း..ရွိတယ္”

“ေလးေသာ င္း”

နန္းရင္းဝန္ႀကီး၏ အသံသည္ ေယာင္ယမ္း၍ ထြက္လာေသာ အသံ ျဖစ္သည္။

သုဝဏၰဘုမိၼကမ္း၏ ေကလာသကမ္းေျခေစာင့္တပ္တြင္ တိုက္ေလွေလးရာရွိသည္။ အေဝရာဆိပ္ကမ္းတပ္မငါးခု၊ စုစုေပါင္းလွ်င္ အင္အားငါးေထာင္၊ ေကလာသေတာင္ေတာ္ ရွိ ၿမိဳ႕ေစာင့္တပ္ကား အင္အားႏွစ္ ေထာင္၊ ကၽြႏု္ပ္၏ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္မ ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇလက္ေအာက္တြင္ အင္အားသံုးရာ၊ တိုက္ဆင္ေပါင္းကား ႏွစ္ ရာ။

နန္းရင္းဝန္ႏွင့္ ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇတို႔သည္ ကၽြႏု္ပ္ကဲ့သို႔ ပင္ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ စစ္အင္အားကို တြက္ခ်က္ေနပံုရသည္။ လိေဂါရဘုရင္၏ ေလးေသာ င္းႏွင့္ကၽြႏု္ပ္၏ စစ္သည္ စုစုေပါင္းအင္အား…။

“သမိန္…သမိန္..သတိရလာၿပီ”

ဘိုးပန္းရည္၏ အသံကိုၾကားလုိက္ရသည္။

ေက်ာက္ခံုေဘးတြင္ လဲက်ေနသည့္ လူရြယ္လူးလြန္႔လာသည္။

အသက္ႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္မွ်သာ ရွိေပဦးမည္ ။ က်စ္လ်စ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ရွိသည္။ မ်က္ခံုးမ်ား သည္ သုဝဏၰဘုမိၼသား ပီသစြာ မည္ းေမွာ င္ၾကသည္။ လူရြယ္ကို ဘိုးပန္းရည္က တြဲ ထူေပးေနသည္။

“အို…ေက်းဇူးရွင္ကေလး၊ သတိရလာၿပီလား”

ဥႆာမွ အဘိုးအိုသည္ ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕မွခြာလ်က္ လူရြယ္ဆီသို႔ ေျပးသြားေလသည္။

ေလွငယ္ေပၚမွ မိန္းမမ်ာသည္ လူရြယ္အား ဒူးတုပ္ရွိခိုးေနၾကသည္။ ေယာက်္ားမ်ား ကမူ လူရြယ္၏ လက္ကို ဆြဲယူနမ္း႐ႈပ္ေနၾကသည္။ ဤမွာ ဘက္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ နန္းရင္းဝန္ႀကီး၊ ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇတို႔သာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

အဘိုးအိုသည္ လူငယ္ကို ေပြ႕ဖက္လ်က္ တတြက္တြက္ႏွင့္ေျပာဆိုေနသည္။ သူတို႔စကားသံမ်ား ေရာေထြးေနသျဖင့္ သဲသဲကြဲကဲြ မၾကားရေခ်။ ဘိုးပန္းရည္က လူရြယ္ကို ကၽြႏု္ပ္ရွိရာသို႔ တြဲ ေခၚလာေလသည္။

“ကဲ…သား၊ မင္းရဲ႕ ဘုရင္မင္းျမတ္အေနနဲ႔ေရာ မင္းခါးမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ အုန္းဆံႀကိဳးကို ဝင္ဆြဲေပးတဲ့ ေက်းဇူးရွင္တစ္ပါးအေနနဲ႔ေရာ ဘုရင္မင္းျမတ္ကို အ႐ုိအေသေပးလုိက္”

ဘိုးပန္းရည္စကားအဆံုးတြင္ လူရြယ္သည္ ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕သို႔ ဒူးေထာက္ဦးညႊတ္လုိက္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီလိုက္ေလသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ာသည္ ထူးထူးျခားျခား ရွည္လ်ားသြယ္ေပ်ာင္းလွသည္။ သူသည္ ေလွသေဘၤာျဖင့္ အသက္ေမြးသူမ ျဖစ္ႏုိင္ဟု ကၽြႏု္ပ္နားလည္လုိက္သည္။

“အို…ထပါ…ထပါ..။ ေမာင္မင္း သိပ္ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ သက္သက္သာသာေနပါ”

လူရြယ္သည္ ဒူးေထာက္ေနရာမွထ၍ ေျခစံုရပ္လုိက္ေသာ ္လည္း လက္အုပ္ခ်ီထားၿမဲ၊ ဦးေခါင္းညႊတ္ထားၿမဲ ရွိေနေလသည္။ ရွည္လ်ားသြယ္ေပ်ာင္းေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ကို ကၽြႏု္ပ္မၾကည့့္ဘဲ မေနႏိုင္ေပ။

“ဘိုးပန္းရည္…ဒါ ဘိုးပန္ရည္ရဲ႕ သားေပ့ါ ဟုတ္လား”

“သားလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးႀကီး ေခၚပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ဒါေပမဲ့သမိန္မွာ မိဘအရင္း မရိွေတာ့ပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးႀကီးရဲ႕ ေမြးစားသား ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ သုဝဏၰဘုမိၼမွာ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးႀကီးမရွိေတာ့ရင္ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္ လက္ရာအေျမာက္ဆံုး ပန္းတေမာ့အ႐ုပ္ေတြ ထုလုပ္ေပးႏိုင္မည့္ ပညာရွင္ပါ”

“ေဩာ္…သမိန္ဟာ ပန္းတေမာ့ပညာရွင္ကိုး”

“ပါရမီထူးကဲတဲ့ ပညာရွင္ပါ ဘုရင္မင္းျမတ္”

ရွည္လ်ားသြယ္ေပ်ာင္း၍ ထူးျခားေသာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ား ကို သတိျပဳမိျခင္းအတြက္ ကၽြႏု္ပ္ေက်နပ္မိေပသည္။

မိုးသက္ေလတို႔ ၿငိမ္စျပဳလာၿပီ ျဖစ္သည္။ လႈိင္းပုတ္သံမ်ား လည္းအသံက်ဲသြားသည္။ အထက္မွ မိုးေကာင္းကင္၏ ခဲပုပ္ေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့လာသည္။

သို႔ ေသာ ္ သုဝဏၰဘုမိၼသည္ ဆုိးရြားခါးသီးေသာ မုန္တိုင္းတစ္ခို ယခုမွစတင္ရင္ဆိုင္ရၿပီဟု ကၽြႏု္ပ္ခံစားေနရသည္။ ဥႆာကို ဝင္တုိက္သည့္ ကၽြမ္းစစ္သည္တို႔ႏွင့္ လိေဂါရဘုရင္သူရိယဝမၼ။

“ကဲ…ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ ႕ၾကစို႔။ ဒါထက္ သမိန္ငယ္ေမာင္မင္း ကၽြႏု္ုပ္ရဲ႕ နန္းေတာ္ ေစာင့္တပ္မွာ အမႈ ထမ္းႏိုင္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ပင္လယ္ရဲ႕ လႈိင္းလံုးကို မေၾကာက္တဲ့ ေမာင္မင္းအတြက္ဆိုရင္ အေဝရာဆိပ္ကမ္းေစာင့္တပ္နဲ႔ ပိုလုိက္ဖက္လိမ့္မယ္နဲ႔ တူတယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဘုိးပန္းရည္”

လူရြယ္သည္ တစ္စံုတစ္ရာ မေျပာဘဲ ဘိုးပန္းရည္၏ မ်က္ႏွာကိုသာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ဘိုးပန္းရည္သည္ အဓိပၸာယ္တစ္ခုခုကိုေဆာင္သည့္ အၿပံဳးျဖင့္ ၿပံဳးလိုက္သည္။

“ဘုရင္မင္းျမတ္ ခြင့္ျပဳေတာ္ မူမယ္ဆုိရင္ သမိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးႀကီးလက္ေအာက္မွာ ပဲ ပန္းတေမာ့ပညာရွင္အ ျဖစ္ ထားေစခ်င္ပါတယ္။ သူ႔ကိုစစ္သည္အ ျဖစ္ ေျပာင္းလဲလုိက္မယ္ဆိုရင္ အင္မတန္ႏုနယ္တဲ့ စစ္သည္ ျဖစ္ သြားပါလိမ့္မယ္။ သူဟာ စစ္ေသနဂၤဗ်ဴဟာအတြက္ သူစိမ္းတစ္ရံဆံ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပန္းတေမာ့အတြက္ေတာ့ သူဟာ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ရင့္က်က္ၿပီးသူ ျဖစ္တာမို႔…”

ဗိသုကာေတာ္ အဘိုးႀကီး၏ လိမၼာေသာ စကားအသံုးကို ကၽြႏု္ပ္သေဘာက်မိသည္။

“ကဲ…ကဲ..ရွိပါေစတာ့ေလ။ ပန္းတေမာ့ပညာရွင္အေနနဲ႔ပဲ အမႈ ေတာ္ ကို ထမ္းပါေစေတာ့၊ သို႔ ေသာ ္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ ေဟာဒီ အေဝရာဆိပ္ကမ္းမွာ ခံတပ္ေဆာက္တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ သမိန္ငယ္ တာဝန္ထမ္းရလိမ့္မယ္၊ ပန္းတေမာ့ ေက်ာက္ဆစ္ပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ေတာ့ ခိုက္ခံ့တဲ့ခံတပ္ေတာ့ ေဆာက္ရေပမယ္”

ကၽြႏု္ပ္သည္ မီးဖိုေဘး ေက်ာက္ခံုေပၚမွ ေအာက္သို႔ ဆင္းလိုက္သည္။ ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇက ကၽြႏု္ပ္သြားရန္ လမ္းရွင္းေပးသည္။

“ဟင္…အေဝရာဆိပ္ကမ္းမွာ ဟိုေနရာက ၾကာဖက္ေဆာင္းတင္ပ်ဥ္ေခြ ဒကိၡဏသာခါဆင္းထုေတာ္ ႀကီး ထုလုပ္ရာမွာ မဟုတ္လား ဘုရင္မင္းျမတ္”

ဘိုးပန္းရည္၏ အေမးကို နန္းရင္းဝန္ႀကီးက ဝင္ေျဖေလသည္။

“မေဝးလွတဲ့ ေျမာက္ဘက္ေဒသက ဥႆာမွာ လိေဂါရဘုရင္ရဲ႕ စစ္ေရာက္ေနၿပီ ဘိုးပန္းရည္၊ ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ ခံတပ္ကို အရင္ေဆာက္လိမ့္မယ္”

အံ့အားသင့္လ်က္ရွိေသာ ဘိုးပန္းရည္၊ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ရပ္ၿမဲရပ္ေနေသာ လုလင္ငယ္ သမိန္၊ ဒူးေထာက္ၿပီး ဦးညႊတ္ေနၾကေသာ ဥႆာမွ ဒုကၡသည္မ်ား ႏွင့္ မ်က္ေမွာ က္ၾကဳတ္ေနသည့္ သုဝဏၰဘုမိၼသားမ်ား ကို ျဖတ္သန္းလ်က္ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ အေဝရာဆိပ္ကမ္းခန္းမထဲမွ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။

မိုးသက္ေလ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေပၿပီ။ ပင္လယ္သည္လည္း ျပန္႔ျပဴးၿငိမ္သက္ေနၿပီ။ ေနေရာင္ ျခည္သည္ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ ဆင္းေနေပၿပီ။ မိုးသက္မုန္တိုင္း၏ နိဂံုးမွ ေမြးဖြားခါစ ပင္လယ္၏ လွပတင့္တယ္မႈ သည္ `အေဝရာ’ ကို လႊမ္းၿခံဳလုိက္ေပၿပီ။

သို႔ ေသာ ္အျပင္းထန္ဆံုးမုန္တိုင္းႏွင့္ အႀကီးမားဆံုး လႈိင္းတံပိုးတို႔သည္စတင္ေမြးဖြားေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ ပင္လယ္ျပင္၌ ကားမဟုတ္။

သုဝဏၰဘုမိၼဥေသွ်ာင္မကုိဋ္ ကၽြႏ္ု္ပ္ မႏူဟာ၏ ရင္တြင္ း၌ …

နန္းဦးဘံုေဆာင္ျမင့္ထဲတြင္ ကၽြႏုပ္ေရာက္ရွိေနသည္မွာ ၾကာေပၿပီ။

နန္းဦးဘံုေဆာင္ထဲသုိ႔ ကၽြႏု္ပ္ဝင္ခဲ့ခ်ိန္က လသည္ ေကလာသေတာင္စြန္းမွာ ပင္ရွိေသးသည္။ ယခုအခါ ျပည့္လုဆဲလသည္ ေကလာသေတာင္ထိပ္ေပၚသို႔ ေရာက္ရွိေနေလၿပီ။ နန္းဦးေဆာင္သည္ ထံုးစံအတိုင္း အေမႊးနံ႔သာမ်ား ၊ ပန္းေပါင္းဆီရနံ႔မ်ား ျဖင့္ ထံုမႊမ္း၍ ေနသည္။ ျဖဴေဖြးေသာ စံပယ္ပြင့္တို႔သည္ေရႊပလႅင္ေအာက္တြင္ ႀကဲျပန္႔ေနသည္။

ဘံုေဆာင္ျမင့္ထိပ္ထက္ရွိ ေရႊပလႅင္ေပၚမွ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္ကားဆီမီးေရာင္ တို႔အလယ္တြင္ တင့္တယ္သပၸာယ္စြာ ကိန္းဝပ္စံေနေတာ္ မူသည္။ အျပင္ပေလ မဝင္ႏုိင္ေအာင္စီမံထားသည့္ ဤဘုရားေက်ာင္းခန္းဝယ္ ဆီမီးမွ မီးေတာက္ငယ္တုိ႔သည္ ယိမ္းယိုင္လြန္႔လူးျခင္းမရွိၾက။ အေမႊးနံ႔သာတိုင္မွတလူလူပ်ံေနေသာ မီးခိုးတန္းတို႔သည္ ပင္လွ်င္ေဝ့ဝိုက္လႈပ္ခတ္ျခင္းမရွိၾက။

႐ုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္ မ်က္ႏွာေတာ္ မွာ လည္း ပကတိၾကည္လင္ သန္႔စင္လွဘိျခင္း။

ပီတိသဒၶါတို႔၏ ေႏြးေထြးမူသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ဆီသို႔ စီးဆင္းျဖန္႔ၾကက္သြားသည္။ အလိုအေလ်ာက္ပင္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္ ေရွ႕ေမွာ က္၌ ကၽြႏု္ပ္ဒူးေထာက္မိသြားသည္။ လက္အစံုသည္လည္း ပူးကပ္၍ နဖူးထိပ္ထက္၌ တည္သြားၾကေလသည္။

“ေက်းဇူးေတာ္ အစံု ဂုဏ္ေတာ္ အနႏၲတို႔ျဖင့္ ျပည့္စံုေတာ္ မူေသာ ေလာကသခင္ အရွင္ျမတ္ဘုရား…”

နန္းဦးဘံုေဆာင္ျမင့္၏ ေက်ာင္းေဆာင္ေတာ္ အတြင္ းသို႔ ေရာက္ေလတုိင္း ဤစကားစုတို႔ကို ကၽြႏ္ုပ္၏ ႏႈတ္မွလႈိက္လွဲစြာ ရြတ္ဆိုမိသည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာေတာ္ ကို တစိမ့္စိမ့္ဖူးေျမာ္ရင္း ပြားစီးေသာ သဒၶါတရားမ်ား ျဖင့္ အတန္ၾကာေအာင္ထိ ကၽြႏု္ပ္ေနလ့ရွိသည္။ အထပ္ထပ္အခါခါဖန္အပ္လဲဝါကဲ့သို႔ ညံ့သက္သိမ္ေမြ႕လာေသာ အာ႐ံုစုတုိ႔ျဖင့္သာ တရားေတာ္ ကို ကၽြႏု္ပ္ရြတ္ဖတ္ေလ့ရွိသည္။

ယေန႔ည ဆီမီးေရာင္ တုိ႔ပို၍ ထြန္းလင္းသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ထင္မိသည္။ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ မွ နက္႐ႈိင္းေသာ သပၸာယ္မႈ သည္ပို၍ ထင္ရွားေနသည္ဟု ထင္သည္။

နဖူးသင္းက်စ္ေတာ္ အလယ္၌ ပတၱျမားသည္လည္း အရည္ဖိတ္လည္က်ေတာ့မည္ ထင္ရသည္။ ၿငိမ္သက္ေသာ ဆီမီးေအာက္မွာ ပင္ နန္းစဥ္ပတၱျမား၏ အေရာင္ သည္ ၿပိဳးျပက္ေနသည္။ ပတၱျမား၏ နီေမာင္းေသာ အေရာင္ သည္ ပလႅင္ေတာ္ ၏ ဝဲယာဘက္ရွိ ေက်ာက္သလင္းခံုေပၚသို႔ ဖိတ္စဥ္ေနသည္။

ပတၱျမားေရာင္ ဖိတ္စဥ္က်ေနေသာ ေက်ာက္သလင္းေပၚတြင္ ေရႊက်င္ခတ္ပဝါျဖင့္ စည္းေႏွာင္းထားသည့္ ရတနာတကာတုိ႔၏ ရတနာျမတ္ရွိေနေပသည္။

ယင္းကား ပိဋကတ္ေတာ္ မ်ား တည္း။

ေထရဝါဒ သာသနာေတာ္ ၏ အဆီအႏွစ္ မ်ား စုေဝးရာ ပိဋကတ္ေတာ္ ။

သုဝဏၰဘုမိၼ၏ ႏွလံုးသည္းပြတ္၊ ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာ၏ ႏွလံုးသည္းပြတ္ ျဖစ္ေတာ္ မူေသာ သံုးပံုပိဋကတ္ေတာ္ ။

ပီတိေသာ မနႆယစ္မူးၾကည္ႏူးမႈ သည္ အဆံုးစြန္းသို႔ ေရာက္သြားၿပီထင္သည္။ ထိုအခါအျခားတစ္ဖက္ရွိ တစ္စံုတစ္ရာကို ႐ုတ္ခ်ည္းခံစားလိုက္ရေတာ့သည္။

`ကၽြမ္းစစ္သည္…ဥႆာ…လိေဂါရဘုရင္…စစ္’

လြန္ခဲ့ေသာ သံုးရက္ အေဝရာဆိပ္ကမ္းတြင္ မိုးသက္မုန္တိုင္း ျပင္းထန္သည့္ေန႔က အ ျဖစ္သနစ္မ်ား ကို ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ ႀကီးစြာ ေသာ လႈိင္းတံပိုးေအာက္မွ ေလွငယ္ကို ျမင္ေနရသည္။ ထိုေလွငယ္ထဲတြင္ ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာေရာက္ရွိေနသလား။

`အေဝရာ’ တြင္ ဘုိးပန္းရည္အမွဴးျပဳ၍ ခံတပ္ေဆာက္လုပ္ေနေပၿပီ။ ဗိုလ္မင္းျမတ္ဇသည္လည္း ေကလာသ၏ အျခားေတာင္စြန္းတစ္ဖက္သို႔ ခရီးထြက္၍ ဆိပ္ကမ္းေစာင့္တုိက္ေလွမ်ား ကို ျပင္ဆင္ေနေပၿပီ။

ေကလာသေတာင္မွ ပန္းပဲဖိုမ်ာတါင္လည္း ဓား၊ လွံ၊ လက္နက္ထုလုပ္သံတို႔သည္ ေတာင္ေတာ္ ျမတ္ထက္မွ ကၽြႏု္ပ္၏ နန္းေတာ္ ဆီသို႔ လြင့္လာတတ္သည္။

ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းလာသည့္ ေလထဲတြင္ ယခင္ကလို ေၾကးစည္သံမ်ား ၊ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံမ်ား မပါလာေတာ့ၿပီ။ ဆီမီးေရာင္ တို႔ျဖင့္ လွပတင့္ေမာဖြယ္ ျဖစ္ေပေသာ ေကလာသာေတာင္ေစာင္း၏ ညအခ်ိန္မ်ား တြင္ ယခုအခါ ပန္းပဲဖိုလြင့္စဥ္သည့္ မီးပြားစမ်ား ကိုသာ ေတြ ႕ျမင္ေနရၿပီ။

ေမာဟအဝိဇၨာ အကုသိုလ္မီးတို႔သည္လည္း ကၽြႏု္ပ္ကို ေလာင္ၿမိဳက္ခဲ့ေပၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္သည္ နန္းဦးဘံုေဆာင္ျမင့္သို႔ ဝင္တိုင္း အၿမဲတမ္းၾကည္လင္သန္႔စင္ေသာ စိတ္ႏွလံုးတို႔ျဖင့္ ဝင္ခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။

အကယ္၍ အဝိဇၨာတို႔ ကပ္ၿငိခဲ့လွ်င္လည္း ဘံုေဆာင္ျမင့္၏ အခန္းဝ၌ ထုိအရာတို႔ကို ပယ္ခြာစြန္႔ပစ္ထားခဲ့သည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။

ယခုမူကား…။

ကိေလသာတို႔၏ ကုန္ရာ၊ ကင္းရာ၊ ခ်ဳပ္ရာ၊ ၿငိမ္းရာ ျဖစ္ေတာ္ မူေသာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ျမတ္၏ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ေရွ႕ေမွာ က္တြင္ ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာသည္ ပူပန္ေသာ စိတ္တုိ႔ကို ပယ္ခြာ၍ မရႏိုင္တကား။

“လဲြမွာ းေသာ ေထရဝါဒအယူ”

“ေနအဆင္းကဲ့သို႔ ဝင္းထိန္ေသာ သံကိုယ္က်ပ္ကို ဆင္ျမန္းသူ သူရိယဝမၼ”

“ကၽြမ္းစစ္သည္ ဥႆာ”

“အင္အား ေလးေသာ င္း”

ကၽြႏု္ပ္သတိျပဳလုိက္မိေသာ အခ်ိန္၌ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္အစံုတို႔သည္ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ ရွိမေနၾ ကေတာ့။ လက္သီးဆုပ္လ်က္သား ျဖစ္ေနသည္။

လိေဂါရဘုရင္၏ ညီဟုဆိုေသာ ရာဇသံအဖြဲ႕အႀကီးအကဲ ဥဒယဒိႆယဝမၼဆိုသူ၏ ႐ိုင္းပ်ေသာ အမူအရာကို ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။

“သာသနာေတာ္ ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ အလို႔ငွာရာမညသားတုိ႔လက္နက္စြဲကိုင္ၾက” ဟူေသာ အမိန္႔ကို ကၽြႏ္ုပ္ထုတ္ျပန္ရမည္ ။

`အေဝရာ’ တြင္ ႀကီးစြာ ေသာ ခံတပ္ေဆာက္ရမည္ ။ ေကလာသဆိပ္ကမ္းတေလွ်ာက္၌ တိုက္ေလွယာဥ္တို႔ကို အသင့္ ျဖစ္ေစရမည္ ။ စစ္ေတာင္းနွင့္သံလြင္ျမစ္ဝွမ္းအၾကား လြင္ျပင္အႏွံ႔၌ ရာမညေျခလ်င္တပ္ကို အင္အားတိုးျမင့္ျဖည့္တင္းရမည္ ။

ေသြးအလိမ္းလိမ္းကပ္ေသာ ဓား၊ လွံ၊ ေလးျမားလက္နက္မ်ာ၊ တံပိုးခရာသံမ်ား ၊ `မိစၧာေကာင္ေတြ ကိုသတ္ၾက’၊ `က်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားသူေတြ ရဲ႕ ေသြးကိုေသာက္ၾက’ စစ္ဦးတံခြန္၏ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ၊ ထို႔ေနာက္ အေလာင္းေကာင္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ စစ္ေျမျပင္။

ဤစစ္ေျမျပင္ဝယ္ က်ဴးေက်ာ္သူ အရုိင္းအစိုင္း မိစၧာဒိ႒ိမ်ား ႏွင့္အတူေထရဝါဒ၏ သားေတာ္ မ်ား ျဖစ္ေပေသာ သုဝဏၰဘုမိၼသားတို႔၏ အေလာင္းမ်ား လည္း ျပည့္ႏွက္ေနၾကမည္ ။

သုဝဏၰဘုမိၼသားတုိ႔၏ မိခင္၊ အေမအို၊ သမီးႏွင့္ ဇနီးမိန္းမပ်ိဳတို႔သည္လည္း စစ္မီးေတာက္အတြင္ း၌ ေလာင္ၿမိဳက္ဝါးမ်ိဳျခင္း ခံၾကရေပဦးမည္ ။

သတၱႏၲရကပ္၊ ထို႔ေနာက္ ေရာဂႏၲရကပ္၊ ထို႔ေနာက္၊ ဒုဗိၺကႏၲရကပ္။

ႏွစ္ ေပါင္းမ်ား စြာ က ဟရိပုဥၥယ၏ အတိတ္ရာဇဝင္ကို ျမင္လာမိသည္။ နန္ေက်ာင္လူမ်ိဳးႏြယ္တို႔၏ က်ဴးေက်ာ္မႈ ကို ခံခဲ့ရသည့္ ဟရိပုဥၥယတုိင္းသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ စစ္တလင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အသက္အိုးအိမ္ေပါင္းမ်ား စြာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္။

တိုင္းသူျပည္သားတို႔ ေသကြဲရွင္ကြဲ၊ ကြဲခဲ့ရၿပီးသည္၏ အျခားမဲ့၌ ေရာဂႏၲရကပ္ႀကီး ဆုိက္ခဲ့သည္။ ဟိရိပုဥၥယ၏ အနိ႒ာ႐ံုအတိတ္သည္ သုဝဏၰဘုမိၼတြင္ တစ္ဖန္ျပန္လည္ ျဖစ္ေပၚလာဦးမည္ ေလာ။

ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ထက္ေတာ္ တြင္ သုဝဏၰဘုမိၼသည္ စစ္ေျမျပင္ ျဖစ္ရအံ့ေလာ။ အို…မႏူဟာသည္ ေကလာသေတာင္ေတာ္ ျမတ္၏ တစ္ဝိုက္ကိုေသြးျခင္းျခင္း နီရဲေစရအံံ့ေလာ။

ေတာင္စြန္း ေက်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုလွ်င္ တစ္ဆူစီေလာက္ရွိေနေသာ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ မ်ား အၾကားသို႔ တုိက္ဆင္တို႔ သိမ့္သိမ့္သဲသဲတိုးေဝွ႔ဝင္ေရာက္ၾ ကေတာ့မည္ ။ ေစတီပုထိုးမ်ား ၏ ရင္ျပင္ေတာ္ အထက္တြင္ စစ္ျမင္းခြာသံမ်ား က ေျဗာင္းေျဗာင္းျဗင္းျဗင္း နင္းခုန္ၾ ကေတာ့မည္ ။ `အေဝရာ’ ႏွင့္ `အဘရာ’ တုိ႔တြင္ ေရႊႏွင့္ ေက်ာက္သလင္း၊ အေမႊးန႔ံသာ ကုန္စည္ေလွမ်ား ဆိတ္သုဥ္း၍ စစ္ေမာင္းသံေဝစည္သည့္ တုိက္ေလွမ်ား ဝင္ေရာက္ေတာ့မည္ ။ ျပာလဲ့ေသာ ပင္လယ္သည္ လူေသြးတို႔ျဖင့္ နီေမာင္းညိဳမည္ းေတာ့မည္ ။

စစ္၊ သတ္ျဖတ္ တုိက္ခိုက္သည့္ စစ္။ အသက္ အိုးအိမ္ စည္းစိမ္တို႔ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံုးရသည့္စစ္။ လူ႔အသက္တို႔ ေသပြဲဝင္ရမည္ ့စစ္။

“ဘုရား…ဘုရား”

“အို…ပူူေလာင္ျပင္းျပမူသည္ လြန္လြန္ကဲကဲ ဖိစီးႏွိပ္စက္သည္တကား။

“ျမတ္ေသာ အမတနိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ညႊန္ျပေခၚေဆာင္ေတာ္ မူေသာ သံုးေလာကသခင္ အရွင္ျမတ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ သည္ သာသနာကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ အလို႔ငွာ မိစၧာမ်ား အား ရင္ဆိုင္ရပါေတာ့မည္ ဘုရား။ ထိုသို႔ ရင္ဆိုင္ရာတြင္ တိုင္းျပည္၏ ဘုရင္မင္းျမတ္ ျဖစ္ေသာ ဘုရားတပည့္ေတာ္ သည္ လက္နက္ေလးျမားကို လည္းေကာင္း၊ ေသနဂၤဗ်ဴဟာကိုလည္းေကာင္း၊ စစ္မိန္႔ကို လည္းေကာင္း၊ အသံုးျပဳကိုင္စြဲရပါေတာ့မည္ ဘုရား။ သူ႔အသက္သတ္ျခင္း တည္းဟူေသာ ကံကိုလဲ မလြဲမေသြက်ဴးလြန္ရပါေတာ့မည္ ဘုရား။ စစ္ကို ဓမၼတာအရ နည္းဗ်ဴဟာျဖင့္ လွည့္ျဖားျခင္း၊ ဥပါယ္တံမ်ဥ္အသံုးျပဳျခင္းစေသာ ဓမၼႏွင့္ မယွဥ္သည့္ အမႈ မ်ား ကိုလဲ ကံသံုးပါးစလံုးျဖင့္အထေျမာက္ေအာင္ က်ဴးလြန္ရပါေတာ့မည္ ဘုရား”

ႏွလံုးေၾကကြဲဝမ္းနည္းမႈ တို႔က အတိုင္းမသိ အုပ္မိုးလာသည္။

“မႏူဟာ ဘုရင္မင္းျမတ္” ဟူေသာ အ ျဖစ္သည္ ကၽြႏု္ပ္အား “ေထရဝါဒသာသနာ့ဒါယကာႀကီး” ဘဝကို ခံယူႏိုင္ေစေအာင္ အက်ိဳးျပဳခဲ့သည္။ ဘုရင္မင္းျမတ္တစ္ပါး၏ အာဏာစက္ကို အသံုးျပဳ၍ ရာမညတိုင္းတြင္ ေထရဝါဒသာသနာျပန္႔ပြားစည္ပင္ေအာင္ ကၽြႏု္ပ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ သာသနာ့ဒါယကာအ ျဖစ္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ေသာ ဤ`မႏူဟာ ဘုရင္မင္းျမတ္’ အ ျဖစ္သည္ပင္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္အား တရားဓမၼႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ား ကို ျပဳလုပ္ရန္တာဝန္ေပးခဲ့ျပန္ၿပီ။

ဤကမာၻေလာက၌ ဘုရားတပည့္ေတာ္ သည္ ဝိပါကဝဋ္ေႂကြး အႀကီးမားဆံုး ျဖစ္ပါေတာ့သည္ ဘုရား။ ဘုရားတပည့္ေတာ္ မႏူဟာ၏ ဝိပါကဝဋ္တုိ႔သည္ဤဘဝႏွင့္သာ အၿပီးတိုင္တည္ပါေစေတာ့ဘုရား။

ကၽြႏု္ပ္၏ ပါးျပင္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ပူေႏြးသြားသည္။

“အို…”

ရာမညတိုင္း၏ အႀကီးက်ယ္ဆံုးေသာ သုဝဏၰဘုမိၼေနျပည္ေတာ္ ရွိအခန္းနားဆံုး၊ အျမင့္ျမတ္ဆံုး နန္းဦးဘံုေဆာင္ျမင့္မွ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေတာ္ အတြင္ း ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ ေရွ႕ေမွာ က္တြင္ သုဝဏၰဘုမိၼမင္းျမတ္သည္ဆို႔နစ္ေသာ ႏွလံုးမ်ား ျဖင့္ ငိုေႂကြးေနမည္ ဟု မည္ သည့္သုဝဏၰဘုမိၼသားမွထင္ၾကမည္ မဟုတ္။

သို႔ ေသာ ္ `သုဝဏၰဘုမိၼဘုရင္မင္းျမတ္’ ႏွင့္ `ေထရဝါဒသာသနာ့ဒါယကာမင္းၾတား’ တည္းဟူေသာ ဘဝႏွစ္ ခုကုိ ႀကိတ္ေျခဆုပ္နယ္မႈ ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ သည္းပြတ္တို႔ ကြဲေၾကရသည္ကား အမွန္တည္း။

အျဖဴေရာင္ ေကာ္ေဇာေပၚသုိ႔ မ်က္ရည္မ်ား တေပါက္ေပါက္က်ေနသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ျပန္လည္ဆန္႔က်င္ေနရၿပီ။ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ေရွ႕မွအေမႊးန႔ံသာတို႔သည္ ရင္တြင္ း၌ ခ်ိဳအီမြန္းက်ပ္လာသည္။ ဆီမီးတုိ႔သည္ရင္တြင္ းသို႔ ဝင္ေရာက္ေလာင္ၿမိဳက္ၾကၿပီထင္သည္။

“အို…ဘုရား…ဘုရား”

ကၽြႏု္ပ္သည္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ အား ဆီမီးတို႔ျဖင့္ ္ မဟုတ္မူဘဲ ကိေလသာမီးတို႔ျဖင့္ ပူေဇာ္မိေပၿပီ။

“ယေန႔အဖို႔ စိတ္ႏွလံုးတည္ၿငိမ္မႈ ႏွင့္ သမၼာသမာဓိကင္းေပ်က္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ဘုရားတပည့္ေတာ္ သည္ အရွင္ျမတ္ဘုရား၏ ေက်ာင္းေဆာင္ေတာ္ အတြင္ း ဝင္ေရာက္ရန္ မသင့္ေလ်ာ္ မထိုက္တန္ပါဘုရား…”

“ကိေလသာ၏ သားေကာင္ မႏူဟာကို ခြင့္လႊတ္ေတာ္ မူပါ ဘုရား…”

လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ခဲ့မိေပေသာ လက္အစံုတို႔ျဖင့္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္ကို လက္အုပ္မခ်ီလိုေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးႏွိမ္ကန္ေတာ့ျခင္းမွ်ပင္မျပဳေတာ့ဘဲ ဆင္းတုေတာ္ ၏ မ်က္ႏွာေတာ္ ကိုပင္ ေမာ့္မဖူးေတာ့ဘဲ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္အတြင္ းမွ ထြက္ခဲ့ရေပသည္။

“ဟင္…သီရိမာပါလား”

မိဖုရားသည္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ အျပင္မုခ္ဝတြင္ ရွိေနေလသည္။

“သီရိမာ ဒီညဘုရားဝတ္မျပဳရေသးဘူးလား”

“သီရိမာ ဝတ္ျပဳၿပီးပါၿပီ ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ အခုေမာင္ေတာ္ ကိုလာေစာင့္ေနတာပါ”

“အေၾကာင္းအထူးအေထြ ရွိသလား သီရိမာ”

“ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ ေရာက္ေနတယ္ ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ေသာ ဏုတၱရ ခန္းေဆာင္ေတာ္ ထဲမွာ သီတင္းသံုးေစာင့္ေနပါတယ္”

“အို…အရွင္အရဟံ ဆရာေတာ္ ဒီကိုႂကြလာတယ္လား”

နန္းဦးဘံုေဆာင္ရွိရာ ေတာင္ခါးပန္းႏွင့္ ေသာ ဏုတၱရခန္းေဆာင္ေတာ္ ရွိရာ ေတာင္ခါးပန္းတို႔သည္ မေဝးလွ၊ ေကလာသေတာင္ေတာ္ ျမတ္၏ ေတာင္ေစာင္း၊ ေတာင္ခါးပန္းမ်ား တြင္ ကၽြႏု္ပ္၏ သုဝဏၰဘုမိၼၿမိဳ႕ေတာ္ ကိုအေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္း ခြဲျခားတည္ထားေပသည္။

ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ ရွင္အရဟံသည္ ဟိုမွာ ဘက္ ေတာင္ခါးပန္းရွိေသာ ဏုတၱရခန္းမေဆာင္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ကို ေစာင့္ေနသည္ဟုဆိုသည္။

ထူးဆန္းေသာ အခ်က္ ျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္ ကို ေနာက္ဆံုးဖူးေတြ ႕ခဲ့ရေသာ ကာလမွာ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔က ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္က ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ဆရာေတာ္ အား ေသာ ဏုတၱရခန္းမေဆာင္ေတာ္ သို႔ ႂကြပါရန္ မနည္းတိုက္တြန္းပင့္ဖိတ္ခဲ့ရသည္။ ဆရာေတာ္ ကားသုဝဏၰဘုမိၼ၏ ပရိယတ္ ပဋိပတ္အေခါင္အခ်ဳပ္ မေထရ္ျမတ္ ျဖစ္သည္။

သို႔ ေသာ ္ ဆရာေတာ္ သည္ ေကလာသေတာင္ေတာ္ ျမတ္၌ သီတင္းသံုးစံေနသူမဟုတ္၊ ေလာကီေရး ၊ နန္းတြင္ းေရး တို႔ႏွင့္ မပါဝင္မပတ္သက္လိုဟုဆိုကာ ေကလာသေတာင္၏ ေျမာက္ဘက္ရွိ ေတာင္ကုန္းငယ္တစ္ခုတြင္ သီးသန္႔သီတင္းသံုးေနသူ ျဖစ္သည္။ ဓမၼအခါေတာ္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မ်ား မွပင္ေကလာသသို႔ မႂကြလာေပ။

ရာမညတိုင္းအလံုး၏ သာသနာေရး ကိစၥႀကီးမ်ား ေပၚေပါက္လာသည့္အခါမွာ ပင္။ ထို႔ျပင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ မရမက ပင့္ဖိတ္သည့္အခါမွသာလွ်င္ ေကလာသေတာင္သို႔ ႂကြခဲ့ဖူးေပသည္။

ယခုလို မိုးရာသီတြင္ သာသနာေရး ဆိုင္ရာ သဘင္မ်ိဳး က်င္းပေလ့မရွိ။

ထို႔ျပင္ အခ်ိန္မွာ လည္း ညအခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

အခါမဲ့ ကာလမ်ိဳးတြင္ ဆရာေတာ္ သည္ မပင့္ဖိတ္ပါဘဲလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေသာ ဏုတၱရခန္းမေဆာင္ေတာ္ တြင္ ေရာက္ရွိေနရသနည္း။

ေက်ာက္သလင္း ေလွကားထစ္မ်ား မွတစ္ဆင့္ ေတာင္ခါးပန္းသို႔ တက္ရင္း ဆရာေတာ္ အေၾကာင္းစဥ္းစားေနမိသည္။

ေနက္မွလိုက္လာသည့္ သီရိမာကိုပင္ စကားမေျပာမိေပ။ ဓမၼရံမုခ္ကိုဝင္ေရာက္ေက်ာ္လြန္မိၿပီဆိုလွ်င္ပင္ ေသာ ဏုတၱရခန္းမေဆာင္သို႔ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ သည္ ကမၺလာဖံုခင္းထားသည့္ ေက်ာက္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည္။ မ်က္လႊာကုိ ခ်ထားသည္။ သက္ေတာ္ ေလးဆယ္မွ် ရွိေသာ ္လည္း ဆရာေတာ္ အရြယ္မွာ ႏုပ်ိဳရွင္းသန္႔လွသည္။

ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ သီရိမာတို႔ ဆရာေတာ္ ေရွ႕သို႔ ဝပ္တြားၿပီး ဦးခ်လိုက္ၾကသည္။

“ခ်မ္းသာစြာ ေဆာက္တည္ႏိုင္ၾကပါေစ”

ဆရာေတာ္ သည္ မ်က္လႊာကို မဖြင့္ဘဲ ေအးေဆးညင္သာေသာ အသံျဖင့္ ဆုေပးလိုက္ သည္။

ခန္းမေဆာင္ေတာ္ အတြင္ း၌ ဆီမီးအနည္းငယ္သာ ထြန္းညိႇထားသည္။ မီးေတာက္မ်ား သည္ ေလေၾကာင့္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ယမ္းေနၾကသည္။ ေသာ ဏုတၱရ ခန္းေဆာင္ေတာ္ ရွိရာ ေတာင္ခါးပန္းကား ေလေၾကာင္းသင့္ေသာ ေနရာလည္း ျဖစ္သည္။

“သီရိမာေရ…ဆီမီးေတြ ထြန္းလိုက္ပါကြယ္”

“ေကာင္းပါၿပီ၊ ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

ဆီမီးအားလံုးကို သီရိမာထြန္းညိႇၿပီးသည္အထိ ဆရာေတာ္ သည္စကားတစ္စံုတစ္ရာမေျပာေသးေပ။ ခန္းမေဆာင္ေတာ္ တြင္ လံုေလာက္ေသာ အလင္းေရာင္ ကုိ ရရွိေပၿပီ။

“အေၾကာင္းကိစၥ အထူးရွိပါသလား ဘုရား”

ယခုမွပင္ ဆရာေတာ္ သည္ မ်က္လႊာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။

“လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္က လိေဂါရဘုရင္ရာဇသံေရာက္လာတယ္လို႔ သိရတယ္တကာေတာ္ ၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔ဆီကလဲ လိေဂါရဘုရင္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ကၽြမ္းစစ္သည္ေတြ ရဲ႕ ရန္ေၾကာင့္ ေျမာက္ဘက္ဥႆာက လူတခ်ိဳ႕အေဝရာကို ေရာက္လာတယ္လို႔ ၾကားရတယ္၊ ဒါေတြ ဟာ အမွန္ပဲလားတကာေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

ေအးစက္ေသာ လက္အစံုျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို ဆြဲကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အဘယ္နည္း။

ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ သည္ ဤအေၾကာင္းကို ေမးရန္အတြက္ မိမိသတင္းသံုးေသာ ေတာင္ကုန္းငယ္ ေမးရန္အတြက္ မိမိသတင္းသံုးေသာ ေတာင္ကုန္းငယ္မွေန၍ ညအခ်ိန္မေတာ္ တြင္ ဤေကလာသ၏ ေသာ ဏုတၱရခန္းမေဆာင္ေတာ္ သို႔ လာျခင္း ျဖစ္ေလသေလာ။

“အဲဒီ အတိုင္း အမွန္ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား”

“တကာေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္…စစ္ျပဳမလို႔လား”

ဤေမးခြန္းေနာက္ကြယ္၌ အဓိပၸာယ္မ်ား စြာ ကို ေဆာင္ၾကဥ္းလာေၾကာင္းကၽြႏု္ပ္သိလုိက္ေပသည္။ ဆရာေတာ္ ၏ အေမးကို ျပည့္စံုေအာင္ ေျဖရန္စကားလံုးမာ်းကို ရွာေဖြေနခ်ိန္၌ ေနာက္ထပ္ အေမးစကားမ်ား ကို ၾကားရျပန္ေလသည္။

“အခုအေဝရာမွာ ေဆာက္ေနတဲ့ ခံတပ္ဟာ လိေဂါရေတြ နဲ႔ တိုက္ခိုက္ဖို႔အတြက္ပဲ မဟုတ္လားတကာေတာ္ ၊ စစ္သည္ေတြ လဲ ဆင့္ေခၚစုစည္းေတာ့မယ္မဟုတ္လား၊ သုဝဏၰဘုမိၼကေနၿပီး စစ္ကို ႀကိဳဆိုဖိတ္ေခၚေနၿပီလားတကာေတာ္ ”

မိဖုရားသီရိမာက ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္စား ဝင္ေျဖေလသည္။

“မွန္ပါဘုရား…တပည့္ေတာ္ မတို႔က စစ္ကို ႀကိဳဆိုျခင္းမဟုတ္၊ စစ္ကတပည့္ေတာ္ မတို႔ဆီကို အေရာက္လာျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား”

ဆရာေတာ္ သည္ သီရိမာဘက္သို႔ တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လုိက္ၿပီးေနာက္ေက်ာက္ခံုမွ ထလိုက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ေသာ ဏုတၱရခန္းေဆာင္၏ အတြင္ းဘက္ အျမင့္ေနရာသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားသည္။ ပိုးသကၤန္းဆီးကားထားေသာ ေနရာအေရာက္တြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္ျပန္သည္။

“ဒီပိုးသကၤန္းစကို ဖယ္လိုက္စမ္းပါ တကာေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

ရွင္အရဟံဆရာေတာ္ ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိသလိုလိုရွိေသာ ္လည္းႏိုင္ငံေတာ္ ၏ ဓမၼဒႆီအေခါင္အခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ ျဖစ္၍ အမိန္႔ကို မလြန္ဆန္ဝံ့ေပ။

ကၽြႏု္္ပ္ပိုးသကၤန္းစကို ဆြဲဖယ္လိုက္သည္။ ဆီမီးေရာင္ တိုးဝင္လာသည္။

မဟူရာေက်ာက္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ပလႅင္ေပၚမွ ႐ုပ္တုႏွစ္ ခုသည္ဆီမီးေရာင္ ေအာက္တြင္ ထိန္ထိန္ဝါေနသည္။ လူ႔တစ္ရပ္အရြယ္ရွိ ႐ုပ္တုႏွစ္ ခု။

`အရွင္ေသာ ဏႏွင့္ အရွင္ဥတၱရမေထရ္ျမတ္ႏွစ္ ပါး’

အရွင္အရဟံသည္ ႐ုပ္တုႏွစ္ ႐ုပ္ကို လက္အုပ္ခ်ီလိုက္သည္။

ရာမည ေက်ာက္ဆစ္လက္ရာ၏ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ အႏုပညာေၾကာင့္မေထရ္ျမတ္ႏွစ္ ပါး၏ ႐ုပ္တုတို႔သည္ ပကိလႈပ္ခါေနသည္ဟု ထင္ရေတာ့သည္။

`အရွင္ေသာ ဏႏွင့္ အရွင္ဥတၱရမေထရ္ျမတ္’ ႏွစ္ ပါး၏ ႐ုပ္တုထားရွိပူေဇာ္ရာ အေဆာင္ ျဖစ္သျဖင့္ `ေသာ ဏုတၱရအေဆာင္ေတာ္ ’ ဟူ၍ ကၽြႏု္ပ္တို႔တညီတညြတ္တည္း ေခၚၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအရွင္ျမတ္ႏွစ္ ပါးကား ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ရာမညေဒသသို႔ ၊ သုဝဏၰဘုမိၼသို႔ ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေထရဝါဒ သာသနာေတာ္ ကို သယ္ယူေဆာင္ၾကဥ္းခဲ့သည့္ ျပန္႔ပြားစည္ပင္ေစခဲ့သည့္ လက္မြန္မေဆြသာသနာ့ဖခင္ႀကီးမ်ား ပင္တည္း။

ရွင္အရဟံဆရာေတာ္ သည္ ႐ုပ္တုႏွစ္ ခုေရွ႕၌ ရပ္ေနေလရာ ဆီမီးေရာင္ ေအာက္ဝယ္ မေထရ္ျမတ္သံုးပါး ျဖစ္ေနေလသည္။

တစ္ပါးေသာ မေထရ္ျမတ္၏ အသံထြက္ေပၚလာသည္။

“ေဟာဒီ ႐ုပ္တုရွင္ မေထရ္ျမတ္ႏွစ္ ပါးသာ ခုအခ်ိန္မွာ သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိေနေသးရင္ တကာေတာ္ ရဲ႕ လိေဂါရစစ္ေရး ကိစၥကို ဘယ္လုိေျဖရွင္းမလဲဆိုတာကို မွန္းဆၾကည့္စမ္းတကာေတာ္ ”

ဆရာေတာ္ အား ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားရန္ စကားကို ကၽြႏု္ပ္ရွာမေတြ ႕ ျဖစ္ေနသည္။

“က်ဳပ္ ကေတာ့ မေထရ္ျမတ္ႏွစ္ ပါးသာ သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိေနေသးရင္ဘယ္လိုေျဖရွင္းမယ္ဆိုတာ သိထားတယ္ တကာေတာ္ ၊ က်ဳပ္လိုပဲ တကာေတာ္ ကို လာေရာက္ေမတၱာရပ္ခံမွာ ပဲ”

“ေမတၱာရပ္ခံမွာ ပဲ” ဤစကားသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ စိတ္ကို ႐ႈပ္ေထြးသြားေစသည္။

ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ သည္ အဘယ္အရာကို အဘယ္သို႔ ေမတၱာရပ္ခံမည္ နညး္။

“တကာေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ က်ဳပ္ ပရိယတိၱ၊ ပဋိပတိၱ သာသနာ့ဝန္ထမ္းတစ္ဦး အေနနဲ႔ေတာင္မွ ပဋိပတိၱဆိုတဲ့က်င့္သံုးေဆာင္တည္ျခင္း ဓမၼဘက္ကို အခုအခါပိုၿပီးအေလးေပးခဲ့တယ္။ ပိဋကတ္သင္ၾကားပို႔ခ်မႈ တည္းဟူေသာ ပရိယတိၱတာဝန္ကို က်ဳပ္အႏွစ္ ႏွစ္ ဆယ္လံုးလံုးထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခုအခါ သုဝဏၰဘုမိၼမွာ တရားဓမၼသံေတြ စည္ေနၿပီ၊ တကာေတာ္ ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ ေၾကာင့္လဲ သာသနာ့ဝန္ထမ္းရဟန္းတို႔ဟာ ႏွလံုးခ်မ္းေျမ့စြာ ပိဋကတ္အက်ိဳးကို ရြက္ေဆာင္ေနၾကၿပီ…က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ ေဟာဟုိဘက္က ေတာင္ကုန္းငယ္မွာ ပဲ တစ္ပါးတည္းသီတင္းသံုးေနခဲ့တာကို အားလံုးသိၿပီး ျဖစ္တယ္။ လူပရိသတ္မဆိုထားနဲ႔ ရဟန္းပရိသတ္နဲ႔ သံဃာကိုေတာင္မွက်ဳပ္ေဝးေဝးေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ က်ဳပ္ဟာ ဓမၼရကိၡတသံဃာတစ္ပါးအ ျဖစ္ေတာင္မွ ေနလို႔မ ျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ သေဘာရလာတယ္။ လေပါင္းမ်ား စြာ မေရာက္တာၾကာတဲ့ ေဟာဒီေသာ ဏုတၱရခန္းေဆာင္ကို မပင့္မဖိတ္ဘဲက်ဳပ္လာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ စစ္ကို တားဆီးဖို႔”

ကၽြႏု္ပ္ေဘးမွ သီရိမာလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားေပသည္။

“တကာမႀကီး ေစာေစာက ေျပာတာကို က်ဳပ္နားလည္ပါတယ္။ စစ္ဟာမေခၚမပင့္ဘဲ သူ႔အလိုလို ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ”

ဆရာေတာ္ သည္ ေက်ာက္ခံုထက္သို႔ ျပန္၍ ထိုင္လိုက္ျပန္ေလသည္။ အရွင္ေသာ ဏႏွင့္အရွင္ဥတၱရမေထရ္ျမတ္ႏွစ္ ပါးမူကား တည္ၿငိမ္ခိုင္ခံ့စြာ ရပ္ၿမဲရပ္လ်က္ရွိသည္။

“သို႔ ေသာ ္ ဘယ္လိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ျဖစ္ ျဖစ္စစ္ဟာ သတၱဝါေတြ အတြက္ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္းပဲ တကာေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ေၾကာက္မကဖြယ္ေဘးအႏၲရာယ္ႀကီးေတြ ဟာ စစ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သတၱဝါေတြ အေပၚေရာက္ရွိမွာ ပဲ”

“တပည့္ေတာ္ …တပည့္ေတာ္ ဒါေတြ ကို နားလည္ပါတယ္ ဘုရား”

ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ ၏ ႏႈတ္မွစကားသည္ ယခင္ကမူ ကၽြႏု္ပ္ရင္ကိုၿငိမ္းေအးခ်မ္းေျမ့ေစခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ယခုမူ ဆရာေတာ္ ၏ စကားတို႔သည္ ကၽြႏု္ပ္အား ပူေလာင္ျပင္းျပေစခဲ့သည္ တကား။

“ဒါျဖင့္ရင္ တကာေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ အခုဆိုရင္လိေဂါရဘုရင္ကိုလဲ ျပင္းထန္တဲ့ ရာဇသံနဲ႔တံု႔ျပန္လိုက္ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား။ ခံတပ္ေတြ လဲ ေဆာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား”

ဆရာေတာ္ သိေအာင္ ကၽြႏု္ပ္ေလွ်ာက္ထားရေတာ့မည္ ။

“မွန္ပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္လဲ စစ္ကိုဘာေၾကာင့္မွ မလိုလားပါဘုရား၊ စစ္ရဲ႕ အနိ႒ာ႐ံုေတြ ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ တပည့္ေတာ္ စစ္ျပဳရပါလိမ့္မယ္ဘုရား”

ယခင္က တစ္ခါမွ မေတြ ႕ဖူးေသာ ေသာ ကအေငြ႔အသက္ကို ဆရာေတာ္ ၏ သန္႔စင္ေသာ မ်က္ႏွာေတာ္ ၌ ကၽြႏု္ပ္ေတြ ႕လိုက္ရေပသည္။

“သာသနာေတာ္ ႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ဟုတ္လား တကာေတာ္ ၊ အင္း…သာသနာေတာ္ တည္တံ့ေရး အတြက္ လူေတြ ရဲ႕ အ႐ိုးနဲ႔ အုတ္ျမစ္ခ်စရာမလိုဘူး၊ သာသနာေတာ္ သန္႔စင္ေရး ကို လူေတြ ရဲ႕ အသက္ဇီဝနဲ႔ေပးဆက္စရာမလိုဘူး။ စစ္ဆိုတာ သာသနာေတာ္ နဲ႔ လံုးဝဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္တယ္။ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ ျမတ္ ကိုယ္ေတာ္ တိုင္ေသာ ္မွ ေကာလိယနဲ႔ကပိၸလမင္းသားေတြ ရဲ႕ စစ္ကိုေကာင္းယင္ယံအလယ္ကေနထက္ဝယ္ဖဲြ႔ေခြၿပီး စစ္ကိုတားဆီးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား”

“မွန္လွပါဘုရား…လိေဂါရဘုရင္ရဲ႕ ရာဇသံဟာ စစ္ကလြဲၿပီး တျခားဘာကိုမွ ေတာင္းဆိုျခင္းမျပဳပါဘုရား…တပည့္ေတာ္ မွာ လဲ သူတို႔ရဲ႕ စစ္ကိုစစ္နဲ႔ တံု႔ျပန္ဖို႔ကလြဲၿပီး တျခားဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘုရား”

ရွင္အရဟံသည္ ကၽြႏု္ပ္ကို မႈ န္ရီေသာ အၾကည့္ျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္ရင္းေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ခါယမ္းလိုက္ေလသည္။

“မဟုတ္ေသးပါဘူး တကာေတာ္ မႏူဟာ…မဟုတ္ေသးဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေပါင္းမ်ား စြာ က မဇိၥ်မေဒသက အေသာ ကဆုိတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးလဲ ဒီလိုပဲ၊ ဘာသာအယူဝါဒနဲ႔ စစ္ပြဲတို႔ၾကားမွာ စိတ္ႏွစ္ ခြ ျဖစ္ၿပီး စစ္ျပဳလိုက္အယူဝါဒတိုးခ်ဲ႕လိုက္ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီ တုန္းက မဇိၥ်မေဒသရဲ႕ ကာသိ၊ ေကာသလ၊ မဂစ စတဲ့ တုိင္းေတြ မွာ ျပင္းထန္တဲ့ စစ္ပြဲေတြ ေပၚခဲ့ဖူးတယ္။ ျပည္သူလူထုေထာင္ေပါင္းမ်ား စြာ ေသေက်ပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ သာသနာ့အလံေတာ္ ရဲ႕ ေအာက္မွာ အေလာင္းေကာင္ေတြ ပံုေနခဲ့တယ္။ အင္း…အေသာ ကဆုိတ့ဲအမည္ ကေတာ့ ဥဒါန္းတြင္ က်န္ရစ္တာေပါ့ေလ”

ဘုရား…ဘုရား…။

`မႏူဟာ’ ဆုိတဲ့အမည္ ဥဒါန္းတြင္ ရစ္ေအာင္ တပည့္ေတာ္ ျပဳမူေနေသာ မဟုတ္ပါဘုရား ဟု အားရပါးရဖြင့္၍ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ ေသာ ္ကၽြႏု္ပ္နားလည္လိုက္မိၿပီ။ ခပ္ေစာေစာက နန္းဦးဘံုေဆာင္ျမင့္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ေဆာက္တည္ရာမဲ့ခဲ့သည့္အ ျဖစ္ႏွင့္ ဆက္စပ္၍ ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ အားကၽြႏု္ပ္ကိုယ္ခ်င္းစာမိေပသည္။ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ မေထရ္ေခါင္ခ်ဳပ္ ျဖစ္ေတာ္ မူေသာ ဆရာေတာ္ သည္ စစ္ကို ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာထက္ပို၍ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ေပလိမ့္မည္ ။

“စစ္ကို စစ္နဲ႔ တံု႔ျပန္ျခင္း ကေတာ့ နိယာမပါဘုရား”

မိဖုရားသီရိမာ၏ ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ ေသးသြယ္ႏြဲ႕လ်ေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ သီရိမာသည္ ထူးထူးျခားျခား ခိုင္မာေနေလသည္။

“မွန္ပါဘုရား…တပည့္ေတာ္ ဟာ သာသနာ့ရကိၡတ လူတစ္ဦး ျဖစ္သလိုသုဝဏၰဘုမိၼရဲ႕ ဘုရင္လဲ ျဖစ္ေနပါတယ္ဘုရား၊ ဒီတစ္ခါမွာ သာသနာေတာ္ အတြက္ မိစၧာဒိ႒ိေတြ ကို တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ဖို႔က လြဲၿပီး တျခားဘယ္လိုနည္းလမ္းမွ မရွိေတာ့ပါဘူးဘုရား”

“နည္းလမ္းရွိေနပါတယ္ တကာေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

ပဋိပတ္ ရဟန္းတစ္ပါးတြင္ တုိင္းေရး ၊ ျပည္ေရး ၊ စစ္ေရး အရာအတြက္မည္ သို႔ ေသာ နည္းလမ္းရွိေနေလသနည္း၊ ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ အား ကၽြႏု္ပ္အံ့ၾသသြားမိသည္။

“တကယ္တမ္း စစ္ကို ေရွာင္ဖယ္ႏိုင္တယ္ဆုိရင္ တကာေတာ္ နည္းလမ္းတစ္ခုခုကို လက္ခံရလိမ့္မယ္”

“စစ္ကို ေရွာင္ဖယ္ႏုိင္ရင္ၿပီးေတာ့၊ သာသနာေတာ္ မထိခိုက္ရင္ေတာ့တပည့္ေတာ္ ဘယ္လိုနည္းလမ္းကိုမဆို လက္ခံဖုိ႔ အသင့္ရွိပါတယ္ ဘုရား”

ရွင္အရဟံသည္ ဧကသီသကၤန္းစအတြင္ းမွ လက္ကိုထုတ္လ်က္ အေရွ႕ေျမာက္အရပ္ဆီသို႔ ညႊန္ျပလိုက္ေလသည္။

“ဟို အေရွ႕ေျမာက္က်တဲ့ ေဝးကြာေနရာမွာ လြင္ျပင္ေဒသႀကီး တစ္ခုရွိတယ္၊ အဲဒီ ေဒသမွာ မင္းေနျပည္ေတာ္ တစ္ခုရွိေနတယ္၊ တမၸဒီပလို႔ေခၚတယ္၊ အင္အားေတာင့္တင္းၿပီး စည္းလံုးတဲ့ အဲဒီ တမၸဒီပကို အုပ္စိုးသူ ကေတာ့ အႏု႐ုဒၶါမင္းတဲ့၊ သူ႔ကိုအေနာ္ရထာလို႔လဲ ေခၚၾကတယ္”

အေနာ္ရထာ…တမၸဒီပ…။

ထိုအမည္ နာမမ်ား ကို ကၽြႏု္ပ္ေရာ မိဖုရားသီရိမာပါ သိၾကေလသည္။ တႏၲရဝါဒႏွင့္ မႏၲန္ရြတ္ဖတ္မႈ အယူဘာသာထြန္းကားေနသည့္ မိစၧာဒိ႒ိတို႔၏ တိုင္းျပည္၊ အစ္ကိုဘုရင္ကို စီးခ်င္းတိုက္ပဲြတြင္ လုပ္ႀကံ၍ မင္းအ ျဖစ္ကိုရရွိလာသူ အေနာ္ရထာ…

“တကာေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ပါ၊ ယေန႔နံနက္ကပဲ ဥႆာက ဘုရားဖူးတခ်ိဳ႕ က်ဳပ္သီတင္းသံုးတဲ့ ေတာင္ကုန္းငယ္ကိုေရာက္လာၾကတယ္၊ ေထရဝါဒဘာသာကို သက္ဝင္လာတဲ့သူေတြ ပဲ၊ အင္းသူတို႔ဆီိကတစ္ဆင့္ သိရတာ ကေတာ့ ဥႆာမွာ လိေဂါရဘုရင္နဲ႔ ကၽြမ္းစစ္သည္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ တမၸဒီပဘုရင္ထံကို ဥႆာမင္းက အကူအညီေတာင္းတဲ့အတြက္ အႏု႐ုဒၶါမင္းက စစ္ကူခဲ့တယ္၊ ကၽြမ္းစစ္သည္ေတြ ဟာဥႆာကေနျပန္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားၾကရၿပီလို႔ဆိုတယ္၊ ဒီေတာ့ အင္အားႀကီးတဲ့ကၽြမ္းစစ္သည္ေတြ ကို အႏိုင္ရထားတဲ့ တမၸဒီဘုရင္နဲ႔ မဟာမိတ္ျပဳလိုက္ရင္လိေဂါရဘုရင္ဟာ က်ဳပ္တို႔ သုဝဏၰဘုမိၼကို ထိပါးရဲမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ တမၸဒီပနဲ႔ သုဝဏၰဘုမိၼ အင္အားႏွစ္ ရပ္ကို ေၾကာက္ရြံ႕စြာ နဲ႔ လိေဂါရေတြ ဟာသူ႔ရာဇသံကို သူျပန္ၿပီး ႐ုပ္သိမ္းသြားလိမ့္မယ္၊ စစ္ဆိုတာလဲ မေပၚေပါက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး”

တိုင္းျပည္ေရး ၊ ေသနဂၤဗ်ဴဟာကို ေသနာပတိခ်ဳပ္ႀကီးသဖြယ္ ရွင္းလင္းျပသေနသည့္ ဆရာေတာ္ ကို ကၽြႏု္ပ္တို႔ပို၍ အံ့ၾသမိေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္ ၏ စိတ္ကူးမ်ား သည္ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ အစီအစဥ္မ်ား ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ ေသာ ္…

“မွန္ပါဘုရား၊ တမၸဒီပဘုရင္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္ ဟာ တႏၲရဝါဒကို ကိုးကြယ္တယ္လုိ႔ တပည့္ေတာ္ ၾကားဖူးပါတယ္၊ မွန္ပါသလားဘုရား” “မွန္ပါဘုရား၊ တမၸဒီပမွာ နတ္႐ုပ္၊ နဂါး႐ုပ္မ်ား ကို ယစ္ပူေဇာ္ၿပီး မႏၲန္ရြတ္ဖတ္ရင္ အျပစ္ဟူသမွ်ကင္းေပ်ာက္တယ္လို႔လဲ ယံုၾကည္ၾကတယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ မ သိရပါတယ္”

ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္သီရိမာတို႔၏ စကားသည္ ေရွ႕ေနာက္ထြက္ေပၚသြားေလသည္။

ဆရာေတာ္ သည္ မသိမသာ မ်က္ေမွာ င္ၾကဳတ္လိုက္သည္။

“အင္း…ဆိုးရြားတဲ့စစ္ကို လႊဲဖယ္ႏိုင္ဖုိ႔ အေရး မွာ အဲဒါေတြ ဟာသိ္ပ္ေျပာပေလာက္တဲ့ အခ်က္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ တကာေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

တႏၲရဝါဒီမ်ား ၏ အကူအညီကိုယူ၍ သီဝဂိုဏ္းသားမ်ား ေရွာင္ဖယ္သြားေစရန္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကဲ့သို႔ ေသာ ေထရဝါဒသားေတာ္ မ်ား က ျပဳလုပ္ရမည္ ေလာ၊ လိေဂါရဘုရင္သူရိယဝမၼႏွင့္ တမၸဒီပဘုရင္ အႏု႐ုဒၶါတို႔သည္ ဘာမ်ား ျခားနားသနည္း။ လိေဂါရတို႔ရန္မွ ကင္းေဝးသြားသည္ဆိုဦး အေနာ္ရထာေခၚအႏု႐ုဒၶါရန္က ဆက္လက္ေပၚေပါက္မလာႏိုင္ဟု ယံုစား၍ ရႏိုင္မည္ လား။

“မွန္ပါဘုရား၊ နဂါး႐ုပ္ကိုးကြယ္တဲ့ တမၸဒီပသားေတြ နဲ႔ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ဖို႔ဆိုတာ ကေတာ့ မ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥပါဘုရား”

ရွင္အရဟံသည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားသည္ဟု သိလုိက္ရေပသည္။

“ဟင္…ဒါျဖင့္ တကာေတာ္ ဟာ စစ္ျပဳေတာ့မယ္ေပ့ါ၊ ဟုတ္လား”

ကၽြႏု္ပ္ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ သီရိမာကလည္း ဘာမွဝင္မေျပာေတာ့ေပ။

“အင္း…ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရင္ဟာ ဘုရင္ပါပဲလား၊ သာသနာ့ဒါယကာ အမည္ ကို ခံယူထားေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူရဲ႕ ႏွလံုးသားအတြင္ းမွာ ဗုဒၶရဲ႕ တရားဓမၼက အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ပဲရွိတာပါပဲလား၊သူ႔ႏွစ္ လံုးအိမ္မွာ ျပည့္ေနတဲ့အရာ ကေတာ့ဘုရင္ဧကရာဇ္တို႔ရဲ႕ ေဒါသ၊ မာန၊ ဣသာမစၧာရိယ တရားေတြ ပါပဲလား…ဘုရား…ဘုရာ…”

ရွင္အရဟံ၏ ေရရြတ္သံမ်ား သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ရင္ကို သံပူခၽြန္ျဖင့္ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ ထိုးႏွက္လိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေစသည္။ ဘဝႏွစ္ ခုတို႔၏ ဖိကပ္ႀကိတ္ေျခမႈ အၾကားတြင္ ကြဲေၾကေနေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ အသည္းႏွလံုးကို ဆရာေတာ္ မသိေလျခင္းဟူေသာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈ မ်ား လည္း ဖိစီးလာသည္။ ကၽြႏု္ပ္အားစဥ္သျဖင့္ သြန္သင္ဆံုးမေပးခဲ့ေသာ ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ သည္ ကၽြႏ္ု္ပ္ႏွင့္အလြန္ေဝးကြာေသာ ေနရာသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီဟုလည္း ခံစားရသည္။ ဘုရားဘုရား…အရွင္ေသာ ဏႏွင့္ အရွင္ဥတၱမေထရ္ျမတ္မ်ား လည္း ဤအ ျဖစ္ကိုမသိႏိုင္ေတာ့ပါတကား၊ အို…မႏူဟာသည္ ဘာေၾကာင့္ သုဝဏၰဘုမိၼဘုရင္ ျဖစ္ခဲ့ေလသနည္း။

“ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ဒီေနရာမွာ သိပ္ေလတိုက္ေနတယ္၊ သြားၾကဖို႔ေတာ္ ၿပိီ”

သီရိမာက ကၽြႏု္ပ္၏ ပခံုးထက္သို႔ လက္တင္လိုက္ေတာ့မွပင္ သတိျပန္၍ ဝင္လာေတာ့သည္။ ထိုအခါမွပင္ တင္းက်ပ္စြာ မွိတ္ထားခဲ့ေသာ မ်က္စိတို႔ကို ဖြင့္လိုက္မိသည္။

ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ ကို မေတြ ႕ရေတာ့ေပ။

“ဆရာေတာ္ ျပန္ႂကြသြားၿပီ ေမာင္ေတာ္ ”

အရွင္ေသာ ဏႏွင့္ အရွင္ဥတၱရမေထရ္ျမတ္ႏွစ္ ပါး၏ ႐ုပ္တုမ်ား သည္ကၽြႏ္ုပ္ကို တည္ၿငိမ္နက္႐ိႈင္းစြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ `သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ’ဟူေသာ ပါဠိေတာ္ ကို အရွင္ျမတ္ႏွစ္ ပါးတို႔က ရြတ္ေနၿပီထင္သည္။

“သြားၾကစို႔ ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ေမာင္ေတာ္ ့အနားမွာ ဘယ္သူရွိရွိမရွိရွိ သီရိမာ ရွိေနပါတယ္၊ ေမာင္ေတာ္ နဲ႔ သီရိမာဟာ ေလာကီေလာကုတၱရာအရာခပ္သိမ္းမွာ ဆတူညီမွ် ခံစားခံစားေနၾကတဲ့ အၾကင္မယား ျဖစ္ပါတယ္။ သီရိမာလက္ကို ကိုင္လုိုက္စမ္းပါ ေမာင္ေတာ္ ၊ အဲဒီ လက္ဟာ ေမာင္ေတာ္ ့လက္ထဲက ဘယ္ေတာ့မွ ျပဳထြက္မသြားမယ့္လက္ပါ၊ ရာဇပလႅင္ေပၚမွာ ၊ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေပၚမွာ ၊ စစ္ေျမျပင္မွာ ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ပဲ ျဖစ္ ျဖစ္ ေမာင္ေတာ္ ့လက္ထဲမွာ ေဟာဒီ သီရိမာလက္ရွိေနမွာ ပါ”

“သီရိမာရယ္ မင္းလက္ကေလးေတြ က ပူေႏြးေနပါလား၊ ေမာင္ေတာ့္လက္ေတြ ကေတာ့ ေအးစက္ေနၾကမွာ ပဲ၊ အဲဒီ အေႏြးဓာတ္ေလးေတြ ကို ေမာင္ေတာ္ လက္ေတြ ဆီ ကူးစက္သြားေအာင္ မင္းတတ္ႏိုင္ပါ့မလား မိဖုရားႀကီးရယ္”

မိုးရာသီပင္ ကုန္ဆံုးေတာ့မည္ ။

မိုးထဲေလထဲ၌ ေဆာက္ခဲ့ေသာ အေဝရာဆိပ္ကမ္းခံတပ္ႀကီးလည္းၿပီးေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သုဝဏၰဘုမိၼမွ ပန္းပဲဖိုမ်ား တြင္ လည္း တူသံႏွင့္ဖားဖိုသံတုိ႔ စဲသြားေပၿပီ။ သို႔ ေသာ ္ ေကာင္းေသာ ရပ္စဲျခင္းကာ မဟုတ္၊ လက္နက္သြန္းခတ္ျပဳလုပ္ၿပီးသြားျခင္သာ ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္း ေနမ်ိဳးသူရသီဟေခါင္သည္ ေကလာသနန္းေတာ္ ေစာင့္တပ္ကို အေကာင္းဆံုးစစ္သည္တို႔ျဖင့္ ျဖည့္တင္းထားၿပီ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇသည္လည္း တိုက္ဆင္ႏွစ္ ရာကို ဦးစီးေလ့က်င့္ေပးေနသည္။ သံုးလလံုးလံုးပင္ ေတာင္ေျခ`မဓုရ’ ကြင္းျပင္၌ တိုက္ဆင္တုိ႔၏ ေအာ္သံမ်ား ျဖင့္ ဆူညံေနခဲ့သည္။ နားခံေတာ္ မွဴး သတိုးဓမၼသည္လည္း ေတာင္ခါးပန္းႏွင့္ ေတာင္စြယ္တပ္မ်ား သို႔ မျပတ္မလပ္ေသာ စစ္ေရး အခ်က္ျပမႈ မ်ား ကို ေလ့က်င့္ေပးၿပီးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ နန္းရင္းဝန္ႀကီးကား အေဝရာဆိပ္ကမ္းခံတပ္ေဆာက္လုပ္ေရး တြင္ ႀကီးမွွဴးကြပ္ကဲေပးခဲ့ရသည့္ အလုပ္ျဖင့္ ပင္ပန္းခဲ့ေပသည္။ အိုမင္းေသာ သူ၏ အရြယ္သည္ ပင္ပန္းမႈ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ သမားေတာ္ မ်ား ႏွင့္ ကုသမႈ ကို ခံယူေနရသည္။

ကၽြႏ္ုပ္ကား မိဖုရားသီရိမာႏွင့္အတူ မဓုရကြင္းျပင္၊ အေဝရာဆိပ္ကမ္းခံတပ္၊ ဥပုသ္ေဆာင္၊ နန္းဦးဘံုေဆာင္ျမင့္၊ ေသာ ဏုတၱရခန္းမေဆာင္မ်ား ဆီသို႔ မရပ္မနားလွည့္လည္ေနခဲ့ရသည္။ ေန႔အခါတြင္ စစ္ေရး ျပင္ဆင္မႈ မ်ား အတြက္ ညႊန္ျပခဲ့ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ား သည္ ညအခါ၌ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ ေရွ႕၌ လက္အုပ္ခ်ီေနၾကသည္။

ေနျပည္ေတာ္ တစ္ဝန္းမွ သံဃာေတာ္ အေပါင္းတို႔သည္ သုဓမၼအေဆာက္အဦးမ်ား တြင္ တရားေဒသနာ သဘင္မ်ား ကို ယခင္ကထက္ပို၍ က်င္းပၾကသည္။ သုဝဏၰဘုမိၼသားတို႔ကား ဥပုသ္ဇရပ္ႏွင့္ အေဝရာခံတပ္၊ မဓုရကြင္းျပင္ႏွင့္သုဓမၼသဘင္တို႔သို႔ တစ္လွည့္စီ တက္ေရာက္လႈပ္ရွားေနၾကေလသည္။

ေန႔ညမျပတ္ မ်ား ျပားလြန္းေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ အာ႐ံုမ်ား ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေနျပည္ေတာ္ ၏ ကာကြယ္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား ကို စီမံေနရျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကၽြႏု္ပ္တြင္ မိမိကုိယ္မိမ္ိ အဘယ္ကဲ့သို႔ ခံစားေနရသည္ကိုပင္ျပန္လည္သတိထားဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့ေပ။ တစ္ကိုယ္တည္း၊ တစ္ေရာတည္းတြင္ ၾကာရွည္စြာ မေနမိရန္ကုိလည္း ကၽြႏု္ပ္ဆင္ျခင္သည္။ စစ္ႏွင့္ ဘာသာေရး ၊ ထိုဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ ရပ္ၾကားတြင္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ေသာ ခံစားမႈ ေဝဒနာမေပၚေပါက္ေအာင္ ကၽြႏ္ုပ္သတိျပဳေနသည္။ သို႔ ျဖင့္ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ား ထဲသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ု္ပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ ျမဳပ္ထားလုိက္သည္။ မိဖုရားသီရိမာကား ကၽြႏ္ုပ္အပါးတြင္ အၿမဲရွိေနေပသည္။

ျဖဴသြယ္ပါးလ်ား၍ ပိုးမွ်င္စေလးလို ႏြဲေႏွာင္းေသာ သီရိမာကို ကၽြႏ္ု္ပ္ကအနားယူရန္ေျပာေသာ ္လည္း မိဖုရားက ကၽြႏ္ုပ္အပါးတြင္ သာ ရွိေနသည္။ သီရိမာ၏ မ်က္လံုးမ်ား က ေတာက္ပရႊန္းလဲ့ၾကေသာ ္လည္း သူ႔အသားအေရမွာ ျဖဴလြန္းသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ထင္မိသည္။ သို႔ တေစ ေသးငယ္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္သူ႔လက္ကေလးမ်ား မွာ မူ အၿမဲတမ္း ေႏြးေထြးေနတတ္ေပသည္။

မိုးေလႏွင့္ ပင္လယ္လႈိင္းတုိ႔ ႐ိုက္ခတ္သည့္ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား အလယ္တြင္ အေဝရာခံတပ္ကို ေဆာက္လုပ္ရျခင္းမွာ ခက္ခဲလြန္းေသာ ကိစၥ ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ ္…ေက်ာက္တံုးႏွင့္ စူးေဆာက္တုိ႔ကို ပုခက္အတြင္ းမွာ ကတည္းက ထိေတြ ႕လာခဲ့ေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ သုဝဏၰဘုမိၼသားတို႔ကား ကၽြမ္းက်င္လွသည္။ မိုးတျဖည္းျဖည္းပါးလာသည္ႏွင့္အမွ် ခံတပ္သည္ အေပၚသို႔ တျဖည္းျဖည္းတက္လာသည္။

ဤလုပ္ငန္းတြင္ အံၾသဖြယ္ အေကာင္းဆံုးမွာ ဗိသုကာေတာ္ ဘိုးပန္းရည္ေပတည္း။

သပၸာယ္ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေသာ ဆင္းတုေတာ္ မ်ား ၊ တင့္တယ္ခံ့ညားေသာ ေစတီမ်ား ႏွင့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခမ္းနားေသာ ပုထိုးလိုဏ္ဂူမ်ား သို႔ ကၽြမ္းက်င္စြာ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ဤအဘိုးအိုသည္ အေဝရာခံတပ္ကိုလည္း စစ္႐ုပ္လံုးပီသစြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေပသည္။

အေဝရာခံတပ္မ်က္ႏွာစာကို ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွစ္ ခုၾကားတြင္ ျမဳပ္ႏွံထားသည္။ ထိုေနရာသည္ ဝဲယာပင္လယ္ေအာ္ႏွင့္ အငူေလးငါးခုကို လွမ္းျမင္ႏိုင္သည့္ေနရာ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ ပင္လယ္ျပင္မွလာမည္ ့ ေလွသေဘၤာအားလံုးကို အေဝးမွပင္ ျမင္ႏုိင္သည့္ ေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ေလေၾကာင္းသည္ ထုိေနရာတြင္ တ႐ႈးထိုးျဖတ္သန္းတိုးဝင္ တိုက္ခိုက္ေနေလ့ရွိသည္။

အကယ္၍ ခံတပ္ေအာက္ပင္လယ္ျပင္ရွိ ရန္သူ၏ ေလွမွ ေလးျမားတို႔ျဖင့္ ပစ္ခတ္ေစဦးေတာ့၊ ထိုေလေၾကာင္းကို ျဖတ္သန္းၿပီး ခံတပ္ထိပ္သို႔ မေရာက္ရွိႏိုင္ေပ။ ခံတပ္ထိပ္မွမူကား တစ္ဖက္ေက်ာက္ေဆာင္၏ အကြယ္အကာကို အကူအညီယူ၍ ေအာက္သို႔ တည့္မက္စြာ ပစ္ခတ္ႏိုင္သည္။

ဘိုးပန္းရည္သည္ နားေန အပန္းေျဖျခင္းပင္ အရွိေတာ့သေလာက္အလုပ္လုပ္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္အ သူ႔အား နားခ်ိန္ယူရန္ ေျပာေသာ ္လည္းအနားမယူေခ်။ အေဝရာခံတပ္တြင္ ဘုိးပန္းရည္ကဲ့သို႔ ပင္ ေနရာတိုင္၌ သြားလာ လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္ေနသူမွာ တစ္ခါက ဥႆာမွ ဒုကၡသည္မ်ား ၏ ေလွငယ္ကို ဆယ္ယူခဲ့ေသာ လုလင္ငယ္ ျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္ ရွင္ အရံဟံလည္း ေကလာသသို႔ ေနာက္ထပ္မ္ႂကြလာေတာ့ေပ။ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဆရာေတာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ ႕ခဲ့ရျခင္းသည္ စိတ္ႏွလံုးထိခိုက္ဖြယ္အ ျဖစ္ႏွင့္ ခြဲခြာခဲ့ရသည့္အတြက္ ယေန႔တုိင္လည္း ကၽြႏ္ုုပ္ခံစားေနရေပသည္။ ဆရာေတာ္ တားဆီးလိုသည့္ စစ္၏ ျပင္ဆင္မႈ အေငြ႕အသက္မ်ား က သုဝဏၰဘုမိၼိကို လႊမ္းမိုးေနေပၿပီ။

“ယေန႔ အေဝရာခံတပ္ အၿပီးသတ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္ မဟာသီရသည္ ကၽြႏ္ုပ္ေရွ႕ေမွာ က္သို႔ ေရာက္လာသည္။

“ေဩာ္…ေဩာ္…ဟုတ္ေပသားပဲ၊ ကဲ…မဟာသီရ မဓုရကြင္းျပင္ဘက္ကေန လွည့္ၿပီးသြားၾကစို႔၊ တုိက္ဆင္ေတြ ဘယ္ေလာက္တိုးတက္ေနၿပီးလဲဆုိတာ ကၽြႏု္ပ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ သီရိမာေကာ”

“သီရိမာ..ဒီမွာ ရွိပါတယ္ ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

“အင္း…ဒီေန႔ေတာ့ မလုိက္ပါနဲ႔ကြယ္၊ သီရိမာမ်က္ႏွာက ေဖြးေနတယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ကလဲ အရင္ကလို ပန္းႏုေရာင္ မရွိၾကဘူးလို႔ ေမာင္ေတာ္ ထင္တယ္”

နက္ေမွာ င္ေသာ မ်က္လံုးမ်ား က ၿပံဳးသြားသည္။

“ေမာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ ေနာက္က်သြားၿပီ၊ အခုပဲ သီရိမာ ဥတၱရအေဆာင္ဘက္က ျပန္လာတယ္၊ ဟိုမွာ တူေတာ္ ေတြ လွံေရး ေလ့က်င့္ေနၾကတယ္”

“အို..ဟုတ္လား…ကဲေလဒါဆိုရင္လဲ…လိုက္ခဲ့ေတာ့ သီရိိမာ”

မဓုရကြင္းျပင္ကို ကၽြႏု္ပ္တို႔ဝင္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇသည္တုိက္ဆင္မ်ား ကို ဦးစီးေလ့က်င့္ေပးေနေလသည္။ ကြင္းျပင္တြင္ ေက်ာက္တံုးမ်ား မညီမညာ ျဖစ္ေအာင္ ဆင့္ထားၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လမ္းမ်ား ခင္းထားသည္။ တိုက္ဆင္မ်ား သည္ ဆင္ဦးစီး၏ ေအာ္ ဟစ္သံအတိုင္း က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လမ္းအတိုင္း ေက်ာက္တံုးမ်ား ကို ေရွာင္လ်က္ ေရွ႕တတ္ေနာက္ဆင္းေလ့က်င့္ေနၾကသည္။ ဆင္ေက်ာကုန္းေပၚမွ ရဲမက္ကား အမ်ိဳးစံုေသာ လက္နက္မ်ား ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထုတ္ယူရင္း သတ္မွတ္သည့္ေနရာသို႔ ထိုးစိုက္ပစ္လႊတ္ေနသည္။

အလြန္ေဘးအႏၲရာယ္ႀကီးေသာ ေလ့က်င့္မႈ တစ္ခုကို ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇကျပသေလသည္။

တကယ့္တိုက္ပဲြအတိုင္း ဆင္႐ိုင္းႏွစ္ ေကာင္၊ ဆင္ဦးစီးႏွစ္ ေယာက္ ၊ ဆင္စီးရဲမက္ႏွစ္ ေယာက္ တို႔ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေကာင္ေသာ ဆင္၏ နားရြက္ ေနာက္ဘက္တြင္ လွံမ်ား စိုက္ဝင္ေနၿပီး က်န္တစ္ေကာင္မွာ မူအစြယ္ရင္းရွိ အစြယ္ထိုးမိေသာ ဒဏ္ရာမွ ေသြးမ်ား စီးက်ေနသည္။

“ဘုရင္မင္းျမတ္ ဆင္စီးခ်င္းပြဲၾကည့္ေနတယ္ ငါ့လူမ်ား ”

ရဲမက္တို႔၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ စီးခ်င္းထိုးၾကသည့္ ဆင္ႏွင့္လူမ်ား ပို၍ ၾကမ္းၾကဳတ္လာသည္။ လက္နက္အစံုျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ဆင္ဦးကင္းခ်င္း၊ အစြယ္ခ်င္း၊ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ဆံုမိၾကသည္။ ထိုသို႔ ဆံုမိၾကတုိင္း၊ ဆင္တစ္ေကာင္ေကာင္၏ ေအာ္ဟစ္သံသည္ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ ဟည္းလာ တတ္သည္။ မဓုရကြင္းျပင္ ပတ္လည္တြင္ စစ္သည္တို႔ဝိုင္းရံကာ ညာသံေပးေနၾကသည္။ ထုိအသံေၾကာင့္ ဆင္ဦးစီးလည္း ခၽြန္းကို အလံုး စံုဖြင့္လႊတ္ေလရာဆင္မ်ား လည္းပို၍ တက္ႂကြလာဟန္ျဖင့္ အၾကမ္းတမ္းဆံုး တိုက္ခိုက္ၾ ကေတာ့သည္။ သူတို႔သည္ ေလ့က်င့္တိုက္ပြဲဟူသည္ကိုပင္ သတိရၾ ကေတာ့မည္ မထင္ေပ။ စစ္ေသြးတို႔သည္ ဆူေဝေလာင္ၿမိဳက္ၾကကုန္ၿပီ ထင္သည္။

“ျဗတ္ဇငယ္…ရပ္…ရပ္ခိုင္းေတာ့”

“အို….ဘုရား…ဘုရား”

ကၽြႏု္ပ္၏ အမိန္႔ေပးသံသည္ တဒဂၤမွ် ေနာက္က်သြားခဲ့ေလသည္။

သီရိမာ၏ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေသာ အသံကို ၾကားရသည့္အတြက္ကြင္းျပင္အလယ္သို႔ ၾကည့္လိုက္မိေသာ အခါ…။

တစ္ေကာင္ေသာ ဆင္သည္ ခၽြန္းမွကင္းလြတ္ကာ ကြင္းျပင္ထဲတြင္ ဦးတည္ရာသို႔ ေျပးေနသည္။ ဦးကင္းထက္တြင္ ဦးစီးကို မျမင္ရေတာ့။ ဆင္ဦးစီးကား ရင္ဝတြင္ လွံစိုက္ဝင္လ်က္ ေျမသို႔ က်သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆင္စီးရဲမက္သည္လည္း ေက်ာကုန္းထက္မွာ ပင္ လဲက်ေနသည္။ သူ႔မွာ လည္းဒဏ္ရာရထားဟန္တူသည္။ ဆင္က ဦးတည္ရာေျပးလႊားေနေပရာ ပုခက္အတြင္ းမွ ဒဏ္ရာရထားသူ ထုိရဲမက္မွာ လည္း ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေနေတာ့သည္။ က်န္တစ္ေကာင္ေသာ ဆင္ထက္မွာ မူ ဆင္စီးရဲမက္မရွိေတာ့၊ ကြင္းျပင္အစပ္တြင္ ေသြးအိုင္ထဲ၌ လဲေနသည္ကို ေတြ ႔ရသည္။ ဆင္ဦးစီးမွာ မူကားသူ႔ဆင္ခၽြန္းကို ႏိုင္ဟန္မတူေတာ့ေပ။

ဆင္ႏွစ္ ေကာင္၏ ေအာ္သံႏွင့္ ရဲမက္တို႔၏ ေအာ္သံမ်ား ေရာေထြးေနသည္။

ကြင္းျပင္ထဲသုိ႔ မည္ သူမွ်လည္း မဝင္ရဲၾက။ အေျခအေနကား အဆိုးဆံုးသို႔ ေရာက္ေနေပၿပီ။

ဆင္စီးရဲမက္မရွိေတာ့သည့္ ဆင္၏ ဦးစီးလက္ထဲမွာ လည္း ခၽြန္းမရွိေတာ့ေပ။

ဆင္ဦးစီးမရွိသည့္ ဆင္ထက္မွ ဒဏ္ရာရထားသူရဲမက္၏ အႏၲရာယ္မွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္သည္။

“ဟယ္”

“ဘုရား…ဘုရား”

မဓုရကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး တုန္လႈပ္ဖြယ္ အာေမဋိတ္အသံႀကီး ထြက္လာသည္။ သီရိမာသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ပခံုးထက္သုိ႔ မ်က္ႏွာအပ္လုိုက္သည္။

အိုးတစ္လံုးကို နင္းေျခလိုက္သည့္အသံ၊ သို႔ မဟုတ္ ထင္းေျခာက္မ်ား ကိုနင္းေျခလိုက္သည့္ အသံမ်ိဳး ၾကားလိုက္ရသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ထင္သည္။ ႏွလံုးေသြးပ်က္ဖြယ္ ျမင္ကြင္းပါတကား။

ကြင္းျပင္၏ ေျမတြင္ ေသြးကြက္မ်ား အိုင္ထြန္းသြားသည္။ ဆင္ႀကီး၏ ေအာက္တြင္ ကား ရဲမက္ဝတ္ဆင္ထားေသာ အစိမ္းေရာင္ ကိုယ္က်ပ္ အပိုင္းအစကိုသာေတြ ႕ေနရေတာ့သည္။ ကံဆိုးရွာေသာ ရဲမက္၏ မ်က္ႏွာ၊ ကို္ယ္လက္အဂၤါမ်ား ကို သဲသဲကြဲကြဲ မေတြ ႕ရေတာ့။

ကၽြႏ္ုပ္အနီးမွ ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇသည္ ကြင္းထဲသုိ႔ ဝင္သြားသည္။ သူ႔ေနာက္မွ ရဲမက္အမ်ား အျပား လိုက္သြားၾကၿပီး ခၽြန္းလြတ္ေနေသာ ဆင္ႀကီးကို လွံရွည္မ်ား ျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကရေတာ့သည္။

“သီရိမာ…သြားစို႔…သြားၾကစို႔”

သီရိမာ၏ ပခံုးကို လႈပ္ေသာ ္လည္း မိဖုရားသည္ မ်က္ႏွာကို ကၽြႏု္ပ္ရင္မွ မခြာေပ။

“သီရိမာ…ဟင္”

မိဖုရားသည္ ဆိုးရြားျပင္းထန္လြန္းေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သတိေမ့ေျမာေနေပၿပီ။ ပန္းႏုေရာင္ ေဖ်ာ့ေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ား မွ ျဖဴဆြတ္၍ ေနသည္။

“ကဲ…မဟာသီေရ…မိဖုရားကို နန္းေဆာင္ျပန္ပို႔ဖို႔ စီစဥ္ေပေတာ့”

ကိုယ္လုပ္ေတာ္ မ်ား ေရာက္လာၾကၿပီး သီရိမာကို ေပြ႕ၾကသည္။ ေၾကာ့ရွင္းနက္ေမွာ င္ေသာ သူ႔ေကသာမ်ား ကို ကၽြႏု္ပ္ကို္ယ္တိုင္ပင္ ေျဖခ်ေပးၿပီးနံ႔သာယပ္ျဖင့္ ခတ္ေပးသည္။ ဆင္မ်ား ကို ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇတို႔ ခ်ည္ေႏွာင္ဖမ္းမိခ်ိန္မွာ ပင္ မိဖုရားကိုလည္း ေဝါယာဥ္ေပၚသို႔ တင္လိုက္ၾကေလသည္။

“မၾကာခင္ သတိရလာမွာ ပါ၊ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ဘုရင္မင္းျမတ္”

သမားေတာ္ သည္ ဦးညႊတ္၍ ေျပာရင္း ေဝါယာဥ္ေနာက္မွ လိုက္သြားေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္အိမ္ေရွ႕စံ ဥပရာဇာဘဝက ဆင္စီးတုိက္ပြဲကို ကုိယ္တိုင္ဝင္၍ ေလ့က်င့္ခဲ့ဖူးသည္။ ဦးစီးေနရာမွလည္း ခၽြန္းကို ကိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ “ခၽြန္းသီးလက္နက္” ျဖင့္ပင္လွ်င္ ဦးကင္းမွေန၍ စက္တိုင္ဗဟိုသို႔ ပစ္လႊတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္စီးခ်င္းထိုးပြဲ၏ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ ကို ကၽြႏု္ပ္နားလည္ထားၿပီး ျဖစ္ေပသည္။

သုိ႔ေသာ ္ ယခု မဓုရကြင္းျပင္မွ အ ျဖစ္သနစ္မ်ိဳးကား…

“ဒါဟာ…ေလ့က်င့္တဲ့ကြင္းျပင္ထဲမွာ မေတာ္ တဆ ျဖစ္တာပဲ ရွိေသးတယ္၊ တကယ့္စစ္မွာ ဆုိရင္ေတာ့ စစ္ဆင္ေတြ ၊ ရဲမက္ေတြ ၊ ဦးစီးေတြ ရဲ႕ အသက္ဟာ ဘုရား…ဘုရား…ခ်မ္းသာၾကပါေစ” စစ္၏ အနိ႒ာ႐ံုတို႔သည္ ေလလာသ၏ ညံ့သက္ေသာ ကမာၻေလာကထဲ၌ တစ္စထက္တစ္စပိုမိုၿပီး ထင္ရွားလာေနၾကၿပီ။

မဓုရကြင္းျပင္မွ ဖယ္ခြာၿပီး အေဝရာခံတပ္ဆီသို႔ ေရာက္သည္အထိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ မခ်မ္းေျမ့ေသာ ႏွလံုးစိတ္ဝမ္းတို႔ျဖင့္ အတိၿပီးခဲ့သည္။ ရွစ္ေယာက္ မွ်ေသာ ေဝါေတာ္ ထမ္းတို႔ ထမ္းပင့္လာၾကေသာ ေရႊေဝါယာဥ္ေပၚမွ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ေလးလံေသာ စိတ္ႏွလံုးကို ထမ္းပိုးလာခဲ့ရေပသည္။

အေဝရာခံတပ္၏ ေလွကားထစ္ေပၚသို႔ ေျခတင္လိုက္မိခ်ိန္တြင္ က်ယ္ေလာင္စူးရွေသာ တံပိုးခရာသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။

စူးနစ္ေသာ တံပိုးခရာသံ။

လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္ မဟာသီရသည္ ေဝခြဲမရေသာ မ်က္လံုးမ်ား ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။

ဤတံပိုးခရာသံသည္ အေဝရာခံတပ္၏ အျပင္ဘက္ မ်က္ႏွာဝမွ ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ငါးလခန္႔၊ လိေဂါရဘုရင္ထံမွ ရာဇသံသဝဏ္ ေရာက္လာစဥ္ကလည္း ဤသို႔ ေသာ တံပိုးခရာသံကို ၾကားခဲ့ရေပသည္။

စူးရွ၍ အသံျပတ္မ်ား ကို ဆင့္ကာဆင့္ကာ မႈ တ္လိုက္သည့္အသံ။

“တျခားႏိုင္ငံက သံတမန္တစ္ဖြဲ႔ဖြဲ႔ ေရာက္လာေၾကာင္း ေၾကညာတဲ့အသံပဲ”

မဟာသီရသည္ ေနေရာင္ ကို လက္ကာရင္း ခံတပ္ထိပ္သို႔ ေမာ့္ၾကည့္ေနသည္။

လိေဂါရတို႔ ေရာက္လာၾကၿပီေလာ။ သို႔ တည္းမဟုတ္…

“မဟာမိတ္ အသံအဖြဲ႔တစ္ခုပါ ဘုရင္မင္းျမတ္”

မဟာရသီရညႊန္ျပရာသို႔ ကၽြႏု္ပ္လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ တံပိုးမႈ တ္သူရဲမက္ကို ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းစြာ ျမင္ရသည္။ ေနေရာင္ ေအာက္တြင္ တံပိုး၏ ေရႊလက္ကိုင္သည္ အေရာင္ ေတာက္ေနသည္။ တံပိုးတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ အလံမွာ အျပာေရာင္ ျဖစ္သည္။ အျပာေရာင္ တံပိုးခရာ။ မဟာသီရ၏ စကားမွန္ေပသည္။ အနီေရာင္ ခ်ိတ္ထားေသာ တံပိုးကို အသံျပတ္မႈ တ္လွ်င္ စစ္သံလွန္႔ျခင္း ျဖစ္သည္။

သံရွည္မႈ တ္လွ်င္ စစ္ရပ္နားျခင္း စသည္ျဖင့္ အဓိပၸာယ္ရသည္။ ယခုကား အျပာေရာင္ အလံ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ တံပိုးခရာအသံမွာ ဆင့္ကာဆင့္ကာ မႈ တ္လိုက္ေသာ အသံျပတ္။

“ႏိုင္ငံတစ္ခုခု မဟာမိတ္သံအဖြဲ႔သည္ ကၽြႏု္ပ္ကို အေဆာတလ်င္ေတြ ႕ဆံုရန္ ေရာက္ရွိလာပါသည္” ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ပင္တည္း။

“ေကလာသနန္းေဆာင္မွာ ေစာင့္မေနၾကဘဲ ကၽြႏု္ပ္သြားရာ ဒီအေဝရာခံတပ္ထိ လိုက္လာၾကပံုေထာက္ေတာ့ အေတာ္ အေရး ႀကီးတယ္နဲ႔ တူတယ္မဟာသီရ”

“ဥႆာဘုရင္ဆီကမ်ား လား မသိဘူး ဘုရင္မင္းျမတ္”

နားခံေတာ္ မွဴးေခါင္းေဆာင္၍ ေခၚလာသည့္ ျမင္းစီးစစ္သည္အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕သည္ ခံတပ္တံခါးမွျဖတ္သန္း၍ ကၽြႏု္ပ္ရွိရာသို႔ လာေနၾကသည္။ သူတို႔ကိုင္ေဆာင္ေသာ တံခြန္မွာ သကၤန္းေရာင္ ျဖစ္သည္။

နားခံေတာ္ မွဴးသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္းကိုရပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ျမင္းေပၚတက္ကာကၽြႏ္ုပ္ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာေလသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အံ့ၾသျခင္း အရိပ္အေငြ႕မ်ား မွာ ထင္ရွားသိသာလွသည္။

“သံအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႕ ေစာေစာက ေရာက္လာပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ေကလာသနန္းေဆာင္ အေဆာင္ေတာ္ ဝန္က မဓုရကြင္းျပင္ဆီ ဘုရင္မင္းျမတ္ သြားတယ္ဆိုလို႔ ကြင္းျပင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊ သံအဖြဲ႕လည္း တစ္ပါတည္း ပါခဲ့ပါတယ္။ ကြင္းျပင္ေရာက္ေတာ့လည္း ဗိုလ္မင္းျဗတ္ဇက ဘုရင္မင္းျမတ္ အေဝရာဘက္ ထြက္သြားၿပီလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔…”

နားခံေတာ္ မွဴးမွာ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းေနေပသည္။

“ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ သုဝဏၰဘုမိၼကို မဟာမိတ္ဖြဲ႕ခ်င္သူေတြ တယ္မ်ား ေနပါကလား၊ ကဲ ေျပာစမ္း ဘယ္တိုင္းျပည္ကလဲ၊ ဥႆာကလား၊ ကေမၺာဇကလား”

သံအဖြဲ႔မွ အႀကီအမွဴး ျဖစ္ဟန္တူသူသည္ ျမင္းေပၚမွဆင္း၍ ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာမွာ ဒူးေထာက္ဦးညႊတ္ၿပီး ကၽြႏု္ပ္တို႔ကို ၿပံဳးရႊင္စြာ ၾကည့္ေနသည္။

“သူတို႔က…”

“အို…အို..ေနပါေစ ဝန္မင္း၊ ဘုရင္မင္းျမတ္ကို ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ရွင္းျပပါ ေတာ့မယ္”

ထိုသူသည္ ကၽြႏု္ပ္ရွိရာသို႔ ႐ိုက်ိဳးေသာ ကို္ယ္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လာရင္း နားခံေတာ္ မွဴး၏ စကားကို ပိတ္ပင္လုိက္ေလသည္။

သံအဖြဲ႕အမွဴး၏ ႐ုပ္သြင္မွာ ထြားက်ိဳင္းညိဳေမာင္းေသာ သဏၭာန္ရွိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစရွိၿပီး ေလးေထာင့္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အၿပံဳတစ္ခုကို သိသိသာသာႀကီး ဆင္ထားသည္။

“သင္တုိ႔က ဘယ္ကလဲ”

“ကၽြႏု္ပ္တို႔က တမၸဒီပဘုရင္ အေနာ္ရထာရဲ႕ သံအဖြဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္”

“ဟင္”

“အကၽြန္႔အမည္ က ထိလို္င္ရွင္လို႔ ေခၚပါတယ္၊ ဘုရင္အေနာ္ရထာရဲ႕ အမတ္စစ္သည္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အကၽြန္႕ရဲ႕ ဘုရင္က သဝဏ္ကိုအကၽြန္ကိုယ္တုိင္ပဲ ဘုရင္မင္းျမတ္ကို ဖတ္ၾကားေလွ်ာက္ထားျပပါလို႔ မွာ လိုက္ပါတယ္”

ကၽြႏု္ပ္တစ္စံုတစ္ရာကို ျပန္မေျပာႏိုင္ေသးမီမွာ ပင္ ထုိသူသည္ ေရႊေရာင္ စာပေလြထဲမွ သဝဏ္ကို ထုတ္ယူ၍ ျဖန္႔လိုက္ေလသည္။

ေလးစားခ်စ္ၾကည္ဖြယ္ေသာ ေနာင္ေတာ္ သုဝဏၰဘုမိၼဘုရင္ မႏူဟာမင္းျမတ္ထံသို႔ ညီေတာ္ တမၸဒီပဘုရင္ အေနာ္ရထာထံမွာ သဝဏ္လႊာ ေရာက္လာပါသည္။ ဝေျပာသာယာေသာ ေနာင္ေတာ္ ၏ သုဝဏၰဘုမိၼကို ယခုအခါမိစၧာဒိ႒ိလိေဂါရတို႔က ထိပါးေႏွာင့္ယွက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္ဟု ၾကားသိိရပါသည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ကိုလည္း ၿခိမ္းေျခာက္ေမာင္းမဲသည္ဟု ၾကားသိရပါသည္။ ထိုစစ္ဘီလူး၏ အႏၲရာယ္ကို ကာကြယ္ရန္လို႔ငွာ ေနာင္ေတာ္ ၏ သုဝဏၰဘုမိၼကို ညီေတာ္ ၏ တမၸဒီပႏွင့္ ပူးေပါင္းစည္းလံုးရန္ လိုအပ္မည္ ဟု တမၸဒီပသားတို႔က ယံုၾကည္ၾကပါသည္။ သာသနာေတာ္ ၏ ဒါယကာမ်ား အ ျဖစ္ ေနာင္ေတာ္ မႏူဟာ ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ ညီေတာ္ တို႔သည္လည္း အတူတကြ ေသြးစည္းၾကလ်က္ သာသနာေတာ္ ၏ ရန္သူကိုတြန္းလွန္အပ္ေပသည္။

အကယ္၍ စစ္မက္ေရး ရာ ျပဳရန္ရွိပါကလည္း ေနာင္ေတာ္ ႏွင့္တကြေသာ သုဝဏၰဘုမိၼသားမ်ား ကို ေအးခ်မ္းစြာ စံေနၾကေစလ်က္ ညီေတာ္ ႏွင့္တမၸဒီပသားတို႔ကသာ လက္နက္စြဲကိုင္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ေထရဝါဒ သာသနာေတာ္ ျမတ္၏ သာသနာ့ရကိၡတဘုရင္ ျဖစ္ေပေသာ ေနာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ထံ အသနားခံလိုသည္ကား သံုးပံုပိဋကတ္ေတာ္ ကိုညီေတာ္ ၏ တမၸဒီပသို႔ ခြဲေဝပို႔လႊတ္ေစျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အေနာ္ရထာႏွင့္သူ၏ တမၸဒီပသားမ်ား သည္ ပိဋကတ္ေတာ္ ကို ဖူးေတြ ႕လိုက္နာ ကိုးကြယ္ၾကရန္ မ်ား စြာ စိတ္အားထက္သန္လ်က္ ရွိၾကပါသည္။

အလံုးစံုေသာ ကိစၥအဝဝအတြက္ ညီေတာ္ ၏ အမတ္စစ္သူႀကီး ျဖစ္ေပေသာ ထိလိုင္ရွင္အား ရာဇအာဏာကို ႏွင္းအပ္သက္ေရာက္ေစပါသည္။

ေဘးအႏၲရာယ္မ်ား မွ ကင္းရွင္းလ်က္ သာသနာအက်ိဳးကို ေကာင္းစြာ တည္ေဆာက္သယ္ပိုးႏိုင္ပါေစသတည္း။

တမၸဒီပဘုရင္…အေနာ္ရထာ

တမၸဒီပအမတ္စစ္သည္သည္ သဝဏ္ကို ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ဖတ္႐ႈၿပီးေနာက္ ေရႊပေလြထဲသုိ႔ ျပန္ထည့္၍ ကၽြႏု္ပ္ဆီသို႔ ကမ္းလုိက္ေလသည္။

စာခၽြန္ပေလြကို လွမ္းမယူဘဲ ကၽြႏု္ပ္ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္သည္။

ထိုအမတ္စစ္သည္၏ အတင့္ရဲေသာ အျပဳအမူကို ကၽြႏု္ပ္မႏွစ္ ၿမိဳ႕။ ထို႔ျပင္ သဝဏ္လႊာသည္ ကၽြႏု္ပ္အား ေလွာင္ေျပာင္ေနသည္ဟု ထင္သည္။ တမၸဒီပဘုရင္၏ သဝဏ္သည္ လိေဂါရဘုရင္၏ သဝဏ္လႊာကဲ့သုိ႔ ရင့္သီးခက္ထန္ေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ား မပါဝင္။ သို႔ ေသာ ္ ေျပျပစ္ေခ်ငံေသာ စကားလံုးမ်ား ေနာက္ကြယ္မွ ျပက္ရယ္ေလွာင္ေျပာင္မႈ ကို ကၽြႏ္ုပ္နီးကပ္စြာ ေတြ ႕ေနရသည္။

တကယ္လုိ႔ စစ္မက္အေရး ျပဳရန္ ရွိလွ်င္လည္း သုဝဏၰဘုမိၼသားမ်ား ကေအးေအးေဆးေဆး ေနပါတဲ့၊ တမၸဒီပသားေတြ က တာဝန္ယူပါမည္ တဲ့။ ဤစကားသည္ ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာႏွင့္တကြေသာ သုဝဏၰဘုမိၼသားတို႔၏ အစြမ္းသတိၱကို ေသးငယ္ေပ့ါပ်က္ေစသည့္ စကား ျဖစ္သည္။ ရွိေစဦးေတာ့။

သံုးပံုပိဋကတ္ေတာ္ ကို သူတို႔ထံသုိ႔ ခြဲေဝပို႔လႊတ္လိုက္ပါတဲ့၊ ပိဋတတ္ေတာ္ ကို သူတို႔က ဖူးေတြ ႕လုိက္နာကိုးကြယ္ရန္ စိတ္ထက္သန္ေနၾကပါသည္တဲ့။

ရယ္ဖြယ္ေကာင္းေလစြ တကား။

“နားခံေတာ္ မွဴး သတိုးဓမၼ၊ လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္ မဟာသီရ ဒီနားလာၾကစမ္းပါ”

နားခံေတာ္ မွဴးႏွင့္ လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္တို႔ ေရွ႕တိုးလာၾကသည္။

“ၾကားၾကရဲ႕ လား နဂါး႐ုပ္ကိုရွိခိုးၿပီး မႏၲန္္ရြတ္ဖတ္ေနသူေတြ က ပိဋကတ္ေတာ္ ကို ဖူးေတြ ႕ခ်င္သတဲ့၊ အင္း…ရွိပါေစေတာ့ေလ၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့သာသနာေတာ္ ကို ၾကည္ညိဳရေကာင္းမွန္း သိလာၾကမွကိုး၊ ဒါေပမဲ့ သင္တို႔ အေရး ႀကီးတဲ့အခ်က္ကို စဥ္းစားၾကမိရဲ႕ လားဟင္”

လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္သည္ တစ္စံုတစ္ရာကို နက္နဲစြာ စဥ္းစားေနဟန္ရွိသည္။

“ဒီမွာ ေဟ့…ကၽြႏု္ပ္ဟာ သုဝဏၰဘုမိၼရဲ႕ ဘုရင္တစ္ပါးအေနနဲ႔ ရာဇပရိယာယ္ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ထားတယ္ သိရဲ႕ လား၊ ဘုရင္တုိ႔ရဲ႕ အတြင္ းစိတ္မွာ မိမိရဲ႕ ရာဇအာဏာစက္ကို က်ယ္ျပန္႔သည္ထက္ က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ တိုးခ်ဲ႕လိုသည့္သေဘာ အၿမဲတမ္းရွိေနတယ္၊ အဲဒါကို မွတ္ထားၾက၊ ေခ်ေခ်ငံငံ သီကံုးထားတဲ့ အဲဒီ တမၸဒီပဘုရင္ရဲ႕ စကားလံုးေတြ ေနာက္ကအဓိပၸာယ္ကို ကၽြႏု္ပ္ေတြ ႕ေနရတယ္၊ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ ႕ေနတယ္။ အဲဒါ ကေတာ့ စစ္အႏၲရာယ္ကို အေၾကာင္းျပ သာသနာေတာ္ ကို အေၾကာင္းျပၿပီးသူ႔ရဲ႕ အာဏာစက္ကို ေဟာဒီေကလာသအထိ တိုးခ်ဲ႕ခ်င္တာပဲ၊ ဟား…ဟား…ဟား”

“မဟုတ္ဘူး…ဘုရင္မင္းျမတ္၊ မဟုတ္ပါဘူး”

တမၸဒီပအမတ္စစ္သည္သည္ လက္ကိုေဝွ႔ယမ္းရင္းအသံျမႇင့္၍ ေျပာေနသည္။

“ထိလုိင္ရွင္တဲ့လား၊ ဟုတ္လား…တမၸဒီပသား၊ သင္ဟာ သင့္ဘုရင္အေနာ္ရထာရဲ႕ အတြင္ းမေနာကို နားမလည္ႏိုင္ပါဘူးေလ၊ ကဲ…ထားေတာ့၊ ဒီိအခ်က္ကို သင္တို႔ မဆုိထားနဲ႔ သင့္ရဲ႕ ဘုရင္ကုိယ္တိုင္ကလဲ ခါးခါးသီး ျငင္းမွာ ပဲ၊ ေနာက္တစ္ခ်က္ကိုလဲ ကၽြႏု္ပ္ေျပာျပမယ္”

အမတ္စစ္သည္၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တင္းတင္းေစ့ေနၾကေလသည္။ ေလးေထာင့္က်ေသာ သူ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ထြားက်ိဳင္းေသာ သူ႔ခႏၶာကိုၾကည့္ရင္းကၽြႏု္ပ္သည္ မိမိ္၏ အယူအဆ၌ ပို၍ ခိုင္မာလာသည္။

“ဒီမွာ …ထိလိုင္ရွင္၊ သုဝဏၰဘုမိၼသားေတြ ရဲ႕ ႏွလံုးဟာ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ အတြက္ အင္မတန္ႏူးညံ့ၾကသလို ပန္းတေမာ့ေက်ာက္ဆစ္အတက္အတြက္ အင္မတန္မွ နက္႐ႈိင္းၾကသလိုပဲ၊ စစ္အတြက္ဆုိရင္လည္းသန္မာနီေစြးတဲ့ ႏွလံုးကိုပိုင္ဆုိင္ထားၾကတယ္၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔က လိေဂါရေတြ ရဲ႕ စစ္အႏၲရာယ္ကို ကၽြႏ္ု္ပ္တို႔ရဲ႕ လက္႐ံုးနဲ႔ ခုခံကာကြယ္ႏိုင္ၾကတယ္၊ သင္တုိ႔ရဲ႕ အကူအညီကို ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး၊ အကူအညီယူစရာလည္းမလိုဘူး၊ လိေဂါရေတြ ကို အေၾကာင္းျပၿပီး သင္တုိ႔ သုဝဏၰဘုမိၼကို လာစရာမလိုဘူး”

“ခြင့္လႊတ္ပါ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ အကၽြႏ္ုပ္ရွင္းျပပါရေစ၊ ဘုရင္အေနာ္ရထာက မွာ လိုက္ပါတယ္၊ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ မွာ သက္ဝင္ကိုးကြယ္တဲ့ဒါယကာမ်ား အ ျဖစ္ သာသနာေတာ္ ရဲ႕ ရန္စြယ္ကို အတူတကြ ပူးေပါင္းကာကြယ္ၾကတဲ့သေဘာ”

“ဘာမွ ပူးေပါင္းကာကြယ္စရာ မလိုဘူး”

ကၽြႏု္ပ္၏ အသံ အနည္းငယ္မွ် က်ယ္ေလာင္သြားဟန္ရွိသည္။ အမတ္စစ္သည္၏ မ်က္ႏွာမွာ မည္ းခဲနဲ ျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္သည္။

အေဝရာခံတပ္မွ ဗိုလ္မင္းမ်ား ၊ စစ္သည္ရဲမက္မ်ား ႏွင့္ ဗိသုကာရွင္မ်ား လည္း အနားတြင္ ဝိုင္းအံုေနၾကေလသည္။ တစ္ေနရာတြင္ ဘိုးပန္းရည္ႏွင့္ သူ၏ တပည့္ `သမိန္’ တို႔ကိုလည္း ေတြ ႕ရသည္။

တိုင္းသူျပည္သားမ်ား ေရွ႕ေမွာ က္တြင္ ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာသည္ မေခၚမပင့္ပါဘဲ ေရာက္လာေခ်ေသာ တႏၲရဝါဒီမ်ား ၏ အကူအညီကို ရယူမည္ ေလာ၊ အျခားဘုရင္တစ္ပါးကို ကၽြႏု္ပ္က အားကိုးအားထား ျပဳရမည္ ေလာ။

အခက္အခဲေပါင္းမ်ား စြာ ထဲမွေန၍ သုဝဏၰဘုမိၼတြင္ ေထရဝါဒ သာသနာေတာ္ ထြန္းကားစည္ပင္ေရး ၊ သုဝဏၰဘုမိၼ ဆိပ္ကမ္းမ်ား ဖြံ႕ၿဖိဳးႂကြယ္ဝေရး တို႔ကို ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာသည္ အျခားတစ္ပါးေသာ မည္ သည့္ဘုရင္ကိုမွ အားမကိုးဘဲ မိမိကိုယ္တိုင္၏ စြမ္းရည္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ပုထုဇဥ္ တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ နန္းဦးဘံုေဆာင္ျမင့္မွ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ ေရွ႕ေမွာ က္တြင္ ငိုေႂကြးေကာင္း ငိုေႂကြးခဲ့မည္ ။ သို႔ ေသာ ္ တုိင္းသူျပည္သားတို႔၏ ေရွ႕ေမွာ က္တြင္ ကား… ကၽြႏ္ုပ္မႏူဟာသည္ သုဝဏၰဘုမိၼေလာကီေရး ၊ ေလာကုတၱရာေရး တို႔၏ ဦးစီးဦးေဆာင္ ဥေသွ်ာင္မကိဋ္ေပတည္း။

“ခြင့္ျပဳပါ ဘုရင္မင္းျမတ္”

“ဘာေျပာခ်င္သလဲ…မဟာသီရ”

“စစ္တုိ႔ရဲ႕ သေဘာမွာ မဟာမိတ္ျပဳျခင္းဟာလဲ အေရး ပါတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္”

“တိတ္စမ္း”

မဟာသီရ၏ စကား အဘယ္သို႔ ေရွး႐ႈေနေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္သိလိုက္သည္။ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတြ ႕ခဲ့ရပံုကို သတိရမိသည္။ ဆရာေတာ္ ရွင္အရဟံ၏ တုိက္တြန္းအႀကံေပးမႈ ကိုပင္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္လက္မခံခဲ့သည္မဟုတ္။ သုဝဏၰဘုမိၼတြင္ ယေန႔ေတြ ႕ႀကံဳေနရေသာ အေရး အရာအားလံုး၏ အခ်ိတ္အဆက္အနက္အဓိပၸာယ္အားလံုးကို ကၽြႏု္ပ္သာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္သည္။

“အားလံုး အမွဴးအမတ္၊ ဝန္ေတြ ၊ ဗိုလ္မင္းေတြ နားေထာင္ၾကစမ္း၊ တမၸဒီပနဲ႔ မဟာမိတ္ျပဳေရး ကို အရွင္အရဟံဆရာေတာ္ ကိုယ္တိုင္ တစ္ခါက ကၽြႏု္ပ္ကို အႀကံေပးတိုက္တြန္းခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီ တုန္းကလဲ ကၽြႏ္ုပ္လက္မခံခဲ့ဘူးသိရဲ႕ လား”

တမၸဒီပမွ အမတ္စစ္သည္လည္း ကၽြႏ္ုပ္၏ စကားအဆံုးတြင္ ေရွ႕သို႔ တိုးလာျပန္ၿပီး စာခၽြန္ဘူးတစ္ခုကို ထုတ္ယူလိုက္ျပန္သည္။

“ဘုရင္မင္းျမတ္…အဲဒီ ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ ရဲ႕ စာခၽြန္လဲ အခုပါလာပါတယ္”

“ဘယ္လုိ”

“ဆရာေတာ္ ရွင္အရဟံကလဲ ဘုရင္မင္းျမတ္ထံကို စာခၽြန္ပါးလုိက္တယ္”

ဆရာေတာ္ ၏ စာခၽြန္ေတာ္ ။ ဒါကို တမၸဒီပသားတုိ႔က ယူေဆာင္လာသတဲ့။ အဘယ္ေၾကာင့္ တစ္ျပည္သားလက္ထဲမွာ ဆရာေတာ္ ၏ စာခၽြန္ကေရာက္ေနသလဲ၊ ႐ႈပ္ေထြးေနသည္။

“အဲဒီ စာခၽြန္ ေပးစမ္းပါ…ထိလိုင္ရွင္”

ဆရာေတာ္ ၏ စာခၽြန္ကိုမူ ကၽြႏု္ပ္တ႐ိုတေသ လွမ္းယူလိုက္ရေပသည္။

“တကာေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္......”

ကာလသံုးပါးစလံုးတြင္ ဆက္စပ္ ျဖစ္ပ်က္တတ္သည့္ သေဘာတို႔ကိုဆရာေတာ္ ဆင္ျခင္ၿပီးၿပီ၊ ထိလိုင္ရွင္ ယူေဆာင္လာေသာ တမၸဒီပဘုရင္၏ သဝဏ္ပါအခ်က္မ်ား ကို တကာေတာ္ လက္ခံသင့္တယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ တြင္ တစ္ခုတည္းေသာ အေျဖကိုသာ ရရွိခဲ့၏ ။ သာသနာေတာ္ ခုိင္ၿမဲထြန္းကားေရး သာလွ်င္ အႏိၲမအႏွစ္ သာရ ျဖစ္၏ ။

မိမိကိုယ္အား ေကာင္းစြာ ေဆာက္တည္ႏိုင္ပါေစ။

ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္

တမၸဒီပေနျပည္

“ဟင္..ဘုရား..ဘုရား”

ေကာင္းကင္ျပင္သည္ ေျမႏွင့္ထိကပ္သြားၿပီ ထင္ရသည္။

“ဆရာေတာ္ …ဆရာေတာ္ ဟာ အခု သင္တို႔ရဲ႕ တမၸဒီပမွာ …”

“ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဆရာေတာ္ ရွင္အရဟံဟာလြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလ၊ မိုးမ်ား ရြာသြန္းေနတဲ့ လေတြ တုန္းကလဲ အကၽြႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ တမၸဒီပကို ေရာက္လာပါတယ္၊ အခု ဘုရင္အေနာ္ရထာနဲ႔တကြ တမၸဒီပသားအားလံုးဟာ ဆရာေတာ္ ကို နန္းဦးဆရာေတာ္ အ ျဖစ္ အျမတ္တႏိုး ကိုးကြယ္ထားၾကပါတယ္၊ ျပႆနာေတြ အားလံုး ရွင္းလင္းၿပီးတာနဲ႔ ဘုရင္မင္းျမတ္ထံကိုျပန္ႂကြလာမယ္လို႔လဲ မွာ လိုက္ပါတယ္”

လြန္ခဲ့သည့္ သံုးလ၊ မိုးမ်ား ရြာသြန္းေနစဥ္က ဆရာေတ္ာသည္ ေသာ ဏုုတၱရခန္းေဆာင္ေတာ္ တြင္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ေတြ ႕ဆံုၿပီးသည့္ေနာက္ တမၸဒီပသို႔ ႂကြျမန္းသြားခဲ့ေပသည္တကား။

ထိလိုင္ရွင္၏ အေျဖကို ၾကားလိုက္ၾကေသာ သူတခ်ိဳ႕သည္ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္သြားၾကေလသည္။ ဝိုင္းအံုေနေသာ လူအုပ္ႀကီးသည္ တိတ္ဆိတ္ေနရာမွ အသံမ်ား ဆူညံလာေတာ့သည္။

“ဆရာေတာ္ တမၸဒီပမွာ တဲ့”

“ဆရာေတာ္ တို႔ကို ပစ္သြားၿပီလား”

“ဘုရား..ဘုရား တုိ႔ဆရာေတာ္ ဒီမွာ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုပါလား”

“ဓမၼဒႆီဆရာေတာ္ တမၸဒီပကို ေရာက္သြားၿပီ”

လက္ထဲမွ စာခၽြန္လိပ္ကိုသာ ကၽြႏု္ပ္တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားမိေတာ့သည္။ ဤအရာမွလြဲလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္တြင္ ဘာကိုမွ ဆုပ္ကိုင္ဖက္တြယ္စရာ မရွိေတာ့၊ ဆံုး႐ႈံးမႈ ႀကီးတစ္ခုသည္ ကၽြႏု္ပ္တစ္ကိုယ္လံုးကို ရစ္ပတ္လႊမ္းၿခံဳလိုက္သည္။ အို…ဘုရား..ဘုရား အားထားရာဆရာေတာ္ လည္း မရွိေတာ့ပါလား။

သံဃာ၏ အထြတ္အေခါင္ ဆရာေတာ္ သည္ သုဝဏၰဘုမိၼ၌ မရွိေတာ့ၿပီ။

ကၽြႏု္ပ္၏ ဆရာေတာ္ သည္ ကၽြႏု္ပ္ထံ၌ မရွိေတာ့ၿပီ။ ထို႔ထက္ တမၸဒီပဘုရင္၏ သဝဏ္ႏွင့္ အလားတူစြာ ေသာ သဝဏ္ကို ပို႔လႊတ္လိုက္ေခ်ၿပီ။

လႊတ္ဝန္ခ်ဳပ္ႏွင့္ နားခံေတာ္ မွဴးတို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ား တင္းမာေနၾကသည္ကို ကၽြႏု္ပ္ေတြ ႕ေနရသည္။ မိန္းမသူအခ်ိဳ႕၏ ငို႐ႈိက္သံမ်ား ကိုလည္း ၾကားလိုက္ရသည္။

အခ်ိဳ႕ အရြယ္ႀကီးရင့္သူမ်ား ေျမာက္ဘက္အရပ္သို႔ လက္အုပ္ခ်ီရွိခိုးေနၾကသည္။

ဆရာေတာ္ အား လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရသည့္ ကၽြႏု္ပ္၏ သုဝဏၰဘုမိၼသားမ်ား ။

ဆရာေတာ္ ၏ သဝဏ္သည္ အကယ္ပင္ ဆရာေတာ္ ၏ စိတ္သေဘာျဖင့္ ေရး သားလုိက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္သိသည္။ မဆြကပင္ ဆရာေတာ္ သည္ သာသနာေတာ္ ခိုင္ၿမဲထြန္းကားေရး ၊ စစ္၏ အနိ႒ာ႐ံုကို ေရွာင္ဖယ္ႏို္င္ေရး အတြက္ တမၸဒီပႏွင့္ ပူးေပါင္းသင့္ေၾကာင္း ယံုၾကည္ခဲ့သည္။

ဓမၼရကိၡတဆရာေတာ္ သည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အတြက္ သာသနာအတြက္သုဝဏၰဘုမိၼအတြက္ စိုးရိိမ္ပူပန္စြာ ျဖင့္ တမၸဒီပသို႔ ထြက္ခြာကာ မိမိ၏ အႀကံအစည္ကို ေဆာင္ရြက္ေခ်ၿပီ။

ဆရာေတာ္ ျမတ္၏ အလုိအတိုင္း ကၽြႏု္ပ္လုိက္နာရေတာ့မည္ လား။

သုဝဏၰဘုမိၼသားမ်ား ၏ ငို႐ႈိက္သံမ်ား ႏွင့္ တမ္းတပူေဆြးသံမ်ား ကကၽြႏု္ပ္ေဘးပတ္လည္တြင္ ဝန္းရံပြားစီးလာၾကေပၿပီ။

“ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ အမိန္႔ေတာ္ ကို ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္”

တမၸဒီပစစ္သားသည္ ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္လုိက္သည္။

ကၽြႏု္ပ္ကို ေမာ့္ၾကည့္သည္။ သူ႔ကိုယ္မွာ စစ္ဝတ္တန္ဆာ အျပည့္ဆင္ထားသည္။ သူ႔လူမ်ား ကို ကၽြႏု္ပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူတုိ႔လည္း စစ္ဝတ္တန္ဆာအျပည့္ျဖင့္…။

တမၸဒီပစစ္သည္တုိ႔၏ စစ္ဝတ္တန္ဆာအျပည့္ ပံုသဏၭာန္မ်ား ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြႏု္ပ္ခိုင္မာစြာ ယံုၾကည္ထားေသာ အေတြ းသည္ ျပန္၍ ေပၚလာသည္။

“အားလံုး နားေထာင္ၾကစမ္း”

“ဓမၸဒႆီဆရာေတာ္ ရဲ႕ အမိန္႔ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔အားလံုး ျပားျပားဝပ္ဝပ္လိုက္နာခဲ့ၾကတာခ်ည္း ျဖစ္သည္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္ ထံမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုးရဲ႕ ေထရဝါဒအသည္းႏွလံုးေတြ စုစည္းေပါင္းဆံုေနၾကလို႔ပဲ”

အားလံုး၏ အၾကည့္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ က်ေရာက္ေနၾကေပမည္ ။ ကၽြႏု္ပ္မူကား ျပာလဲ့ေသာ အဆံုးမဲ့ ေကာင္းကင္ကိုသာ ေမာ့္ၾကည့္လုိက္မိသည္။

“အခု ဆရာေတာ္ ဟာ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုးရဲ႕ သာသနာေတာ္ အတြက္တမၸဒီပကို ေရာက္ရွိေနၿပီး ဒီသဝဏ္ကို ေစလုိက္ျခင္း ျဖစ္တယ္၊ အားလံုးသိေအာင္ ကၽြႏု္ပ္ေျပာျပမယ္၊ ဆရာေတာ္ ရဲ႕ သဝဏ္မွာ တမၸဒီပဘုရင္ အေနာ္ရထာကို လက္ခံဖို႔ တိုက္တြန္းထားတယ္၊ ဆရာေတာ္ နဲ႔ တမၸဒီပဘုရင္ဟာတစ္သေဘာတည္း ရွိေနၾကၿပီ၊ အေျခအေနအားလံုးေပၚမွာ သံုးသပ္ၿပီး ကၽြႏု္ပ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္တယ္၊ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ သုဝဏၰဘုမိၼဘုရင္ရဲ႕ အမိ္န္႔လဲ ျဖစ္တယ္၊ ကၽြႏု္ပ္ဟာ…”

နားခံေတာ္ မွဴးက အမိန္႔ေတာ္ ကို ထုတ္ျပန္ရန္အတြက္ ထံုးစံအတိုင္းျပင္ဆင္လုိက္သည္။ မိမ္ိ၏ အသံတုန္ယင္ျခင္း မရွိေအာင္ ကၽြႏု္ပ္ေဆာက္တည္လုိက္ရသည္။

“….တမၸဒီပဘုရင္ရဲ႕ သဝဏ္ကို အႂကြင္းမဲ့ ျငင္းပယ္တယ္”

အတန္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဦးစြာ လႈပ္ရွားသူကား တမၸဒီပအမတ္စစ္သည္ ထိလိုင္ရွင္ ျဖစ္သည္။

ထိလိုင္ရွင္သည္ ဒူးေထာက္ေနရာမွ ထရပ္လုိကသည္။ သူ႔ကိုယ္တြင္ ဆင္ယင္ထားေသာ လက္နက္တို႔ ထိခတ္သံမ်ား ေပၚလာသည္။

“သုဝဏၰဘုမိၼသားတို႔…ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ အမိန္႔ကို ေလးေလးနက္နက္ဆင္ျခင္ၾက၊ ဆရာေတာ္ ရဲ႕ အလိုဆႏၵနဲ႔ တမၸဒီပဘုရင္နဲ႔ သဝဏ္တို႔ဟာ တစ္သေဘာတည္း ျဖစ္ေသာ ္လည္း တစ္ထပ္တည္း မတူၾကဘူး၊ အင္မတန္ ေသးငယ္နက္႐ႈိင္းတဲ့ တစ္ခ်က္မွာ ကြဲလြဲေနတယ္၊ ဆရာေတာ္ အလိုရွိတာက တမၸဒီပနဲ႔ သုဝဏၰဘုမိၼတို႔ မဟာမိတ္ျပဳထားေရး နဲ႔ အဲဒါကို လိေဂါရဘုရင္ သိေစေရး ျဖစ္တယ္၊ မၾကာေသးမီကမွ ဥႆာကေန လိေဂါရေတြ ကၽြမ္းစစ္သည္ေတြ ကို တမၸဒီပဘုရင္က ေမာင္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ သုဝဏၰဘုမိၼနဲ႔ တမၸဒီပပူး ေပါင္းညီညြတ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အင္အားထုကို လိေဂါရဘုရင္ သိသြားရင္လိေဂါရဘုရင္ဟာ စစ္မျပဳေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆရာေတာ္ က ယူဆတယ္၊ ဒီေတာ့စစ္ဟာ မေပၚေပါက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ စစ္ေၾကာင့္ ဒုကၡဆင္းရဲ မေရာက္ၾ ကေတာ့ဘူး၊ ဒါဟာ ျဖစ္ပြားမယ့္စစ္ကို လံုးဝမ ျဖစ္ပြားရေအာင္ ပယ္ဖ်က္လိုုက္တဲ့ဆရာေတာ္ ရဲ႕ အႀကံအစည္ ျဖစ္တယ္”

ကၽြႏု္ပ္သည္ ၿပံဳးရယ္လ်က္ ထိလိုင္ရွင္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လုိက္သည္။ နက္နဲေသာ အၿပံဳးပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ထိုတမၸဒီပသား သိေစလိုသည္။

“အေနာ္ရထာရဲ႕ သဝဏ္ ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ရဲ႕ စစ္သည္အလံုးအရင္းနဲ႔ သုဝဏၰဘုမိၼကိုလာၿပီး ဒီကေန လိေဂါရေတြ ကို တုိက္ခိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္တယ္။ အမွန္ေတာ့ သူဟာ ေထရဝါဒသာသနာေတာ္ ကို ဖ်က္ဆီးလုိသူ ျဖစ္ဖို႔သာ မ်ား တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ သဝဏ္ထဲမွာ ပိဋကတ္ေတာ္ ကိုလည္း ခြဲေဝပို႔လႊတ္ပါလုိ႔ ေတာင္းခံထားျခင္း ျဖစ္တယ္။ အမွန္ေတာ့ ပိဋကတ္ေတာ္ ကို သိမ္းယူဖ်က္ဆီးလိုျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ စစ္အလံုးအရင္းနဲ႔ သုဝဏၰဘုမိၼကိုလည္းလာမယ္၊ ပိဋကတ္ေတာ္ ကိုလည္းေတာင္းခံေနတယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဒီႏွစ္ ခ်က္ကို ဆက္သြယ္လိုက္ရင္ သူဟာ ပိဋကတ္ေတာ္ ကို ေထရဝါဒသာသနာကို စစ္နဲ႔သိမ္းပိုက္ဖ်က္ဆီးလိုျခင္းပဲလုိ႔ အဓိပၸာယ္ထြက္တယ္၊ သူဟာ လိေဂါရေတြ ကိုလည္း တိုက္ခိုက္မယ္။ သုဝဏၰဘုမိၼကို တုိက္ခိုက္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ တႏၲရဝါဒကို လႊမ္းမိုးေအာင္ျပဳလုပ္မယ့္သူ ျဖစ္တယ္၊ လိေဂါရအေရး ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဆရာေတာ္ ကိုအကာအကြယ္ယူျခင္းသာ ျဖစ္တယ္၊ အခုဆုိရင္ သူတုိ႔ဟာ ဥႆာကေနၿပီးလိေဂါရေတြ ကို ေမာင္းထုတ္ၿပီးေနာက္ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ဥႆာကို လႊမ္းမိုးဖို႔ႀကိဳးစားလုိက္ၿပီ မဟုတ္လား၊ ကၽြႏု္ပ္ဟာ ဥႆာဘုရင္မဟုတ္၊ သုဝဏၰဘုမိၼဘုရင္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သင့္ရဲ႕ တမၸဒီပဘုရင္သိေအာင္ ေျပာျပလုိက္ပါ”

“မဟုတ္ဘူး…၊ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး”

ထိလိုင္ရွင္သည္ လက္ႏွစ္ ဖက္ကို ပူးကပ္ဆုပ္နယ္ရင္း ေအာ္ဟစ္လုိက္ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ သူ႔ကို ပို၍ ႏွစ္ ၿခိဳက္စြာ ၿပံဳးၿပလုိက္သည္။

“ထိလုိင္ရွင္…၊ သင့္အသက္ဟာ ႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္႐ံုမွ်ပဲ ရွိဦးမယ္ထင္တယ္၊ သင္ဟာ ငယ္ရြယ္တဲ့ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ သင့္ဘုရင္ရဲ႕ ႀကီးေလးတဲ့တာဝန္ေတြ ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ခ်ီးက်ဴးစရာေပပဲ။ သို႔ ေသာ ္ ရာဇပရိယာယ္ကို သင္နားလည္ဖို႔ ကေတာ့ အမ်ား ႀကီးလိုေသးတယ္။ ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ စကားေတြ ကို သင္က ျငင္းပယ္ေနတယ္၊ သင့္ရဲ႕ ဘုရင္အေနာ္ရထာကိုေသေသခ်ာခ်ာ ေမးၾကည့္ရင္ေတာ့ အံ့ၾသစြာ နဲ႔ ဟုတ္တယ္လို႔ ဝန္ခံလိမ့္မယ္။ ကိုင္း…မဟာသီရ၊ သတိုးဓမၼ၊ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ၿပီးရင္ တမၸဒီပဧည့္သည္ေတြ ကို ေကာင္းစြာ ပို႔လုိက္ပါ။ ကဲ…သုဝဏၰဘုမိၼသားမ်ား ကၽြႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ အေဝရာခံတပ္ကို လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈၾကစို႔၊ ဘုိးပန္းရည္နဲ႔ သမိန္ကိုပါေခၚၿပီး ကၽြႏု္ပ္ကိုလိုက္ျပစမ္းပါ..လာၾက…လာၾက”

မည္ သူ႔ကုိမွ် ကၽြႏု္ပ္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ေပ၊ အေဝရာခံတပ္ ေလွကားထစ္မ်ား ကို တစ္ထစ္ခ်င္း နင္းတက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဘက္တြင္ ရွိေနၾကမည္ ့လႈပ္ရွားဟန္မ်ား ၊ အသံမ်ား ကိုလည္း မၾကည့္လို၊ သတိမျပဳလိုေတာ့။ နင္းတက္ေနသည့္ ေလွကားထစ္မ်ား ကဲ့သို႔ ပင္ ကၽြႏု္ပ္မႏူဟာသည္ ေရွ႕ကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ေတာ့မည္ ။ ေက်ာက္ေလွကားထစ္မ်ား သည္ အေပၚသို႔ တစ္ထစ္ၿပီးတစ္ထစ္ ျမင့္တက္သြားၾကသည္။

ေလွကားကို တက္သူသည္ ေနာက္သို႔ လည္းေကာင္း၊ ေအာက္သို႔ လည္းေကာင္း ျပန္လွည့္ၾကည့္႐ုိး ထံုးစံမရွိေပ။

ေလွကားထစ္မ်ား အဆံုးတြင္ `အေဝရာ’ ၏ ပထမဆံုး “သူရဲခို” ရွိေနေပမည္ ။

အေဝရာမွေန၍ သုဝဏၰဘုမိၼ၏ ရန္စြယ္မွန္သမွ်ကို ခုခံတိုက္ထုတ္ပစ္ရမည္ ။ `အေဝရာ’ ဟူေသာ အမည္ နာမႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ အေျခအေနကိုကၽြႏု္ပ္၏ သုဝဏၰဘုမိၼတြင္ ဖန္တီးရမည္ သာ ျဖစ္ေပသတည္း။