အခန္း (၁)
လူေတြ အမ်ား ႀကီးရွိတယ္
ဒါေပမဲ့
အေဖာ္မရွိဘူး
အထီးက်န္ေနတယ္….
ခ်မ္းေျမ့သရဖီလိႈင္
ပိတ္ျဖဴစင္ၾကယ္၀တ္
မ်က္လုံးကေလးမွိတ္
ပုတီးေလးစိတ္႐ုံနဲ႔
သူေတာ္ စင္ ျဖစ္မွာ လား…..
ခ်မ္းေျမ့သရဖီလိႈင္
စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏွစ္ ၿပီး
အလုပ္လုပ္ရင္
သူမ်ား ကို ေ၀ဖန္ဖို႔
အခ်ိန္မရွိဘူး….
ခ်မ္းေျမ့သရဖီလိႈင္
တစ္ေန႔သ၌ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနံေဘးရွိ အိုးလုပ္ငန္းႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳေသာ လူငယ္တစ္ဦးသည္ အိုးထိန္းစက္ကို လက္ျဖင့္ လွည့္ကာ ရႊံ႕တုံးႀကီးကို အိုးပုံသဏၭာန္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳး စားပမ္းစား ပုံေဖာ္ေနေလ၏ ။
လူငယ္သည္ လက္ယာလက္ျဖင့္ အတန္ၾကာေအာင္ ရြံ႕တုံးကို ဖိသပ္ၿပီး ပုံေဖာ္ေနရာမွ ခဏ အၾကာတြင္ ရႊံ႕တုံးသည္ အေခါင္း ျဖစ္သြားကာ အိုးႏႈတ္ခမ္းပုံေပၚလာ၏ ။
လူငယ္သည္ထိုအခါမွပင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး
‘အခုမွပဲ အိုးပုံသဏၭာန္ေပၚေတာ့တယ္၊ ငါ နားလို႔ရၿပီ…’
ဟု ေရရြတ္ကာ ေဆးေပါ့လိပ္၊ မီးညွိရန္ မီးျခစ္ကို အနီးအနားတြင္ လွည့္ပတ္ရွာေဖြေလ၏ ။
လူငယ္သည္ မီးျခစ္ရွာမရသျဖင့္ ေဆးလိပ္မီးညွိမရဘဲ ျဖစ္ေနစဥ္ သူ၏ ေရွ႕သို႔ ေၾကးမီးျခစ္ တစ္လုံးေဒါက္ခနဲက်လာၿပီး
‘မီးျခစ္က ဒီမွာ ကြ’
ဟူေသာ အသံကိုၾကားရသျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ အရပ္ပု၍ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္မ်က္ႏွာေပးရွိ ေသာ ရြယ္တူလူငယ္တစ္ဦးကို ေတြ ႕ရေလ၏ ။ အိုးလုပ္ေသာ လူငယ္သည္ မီးျခစ္ကိုေကာက္ယူလိုက္ ၿပီး
‘ေအာင္ဘု၊ မင္းမနက္ကတည္းက ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ေလွ်ာက္သြားေနတယ္၊ အိုးအလုပ္ေတြ လဲ ဘာတစ္ခုမွ ကူမလုပ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ျပန္လာရင္လဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဘယ္ေတာ့မွမရွိဘူး။ ျပႆနာ ေပါင္းေသာ င္းေျခာက္ေထာင္ ပါလာတယ္..’
ဟု ေျပာေလရာ ေအာင္ဘုဆိုေသာ လူငယ္က ရယ္ေမာ၍
‘ဟားဟားဟား.. ျပႆနာေပါင္းေသာ င္းေျခာက္ေထာင္မျပည့္ေသးပါဘူးကြာ၊ ခ်ဲ႕ကားမေျပာပါ နဲ႔’
ဟု ေျပာေလရာ အိုးလုပ္ေသာ လူငယ္က မ်က္ေမွာ င္ၾကဳတ္၍
‘ဒါဆိုရင္ ေသာ င္းေျခာက္ေထာင္ျပည့္ေအာင္ ဆက္လုပ္ ဦးေလကြာ၊ မင္းျပႆနာေတြ ကိုေတာ့ ငါ လိုက္မရွင္းေပးေတာ့ဘူး’
ဟု ေျပာေလရာ ေအာင္ဘုဆိုေသာ လူငယ္က တဟဲဟဲရယ္ေမာ၍
‘ဟဲဟဲ…ဒီလိုေတာ့ မက်ီစားပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ မင္းနဲ႔ငါ ေျပးၾကည့္မွ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ ေယာက္ တည္းရွိတယ္။ ငါ ေရာက္ေလရာေနရာမွာ ျပႆနာက မေခၚဘဲနဲ႔ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ျပႆနာ ကိုက ငါနဲ႔နပမ္းလုံးခ်င္းလို႔ကြ..’
ဟု ေျပာေလ၏ ။ ထိုအခါ အိုးလုပ္ေသာ လူငယ္က ေခါင္းကိုခါယမ္း၍
‘ဒီရက္ပိုင္းအတြင္ း မင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ေတြ ကို ျပန္ၾကည့္စမ္း၊ အားလုံးဟာ ရာဇ၀တ္အိုးကို တုတ္နဲ႔ထိုးတဲ့ကိစၥေတြ ခ်ည္းပဲ၊ သမီးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ အင္မတန္ႏွေျမာတြန္႔တိုတတ္တဲ့ ဦးေတာ ေက်ာ္ရဲ႕ သမီးကို ရြာဦးေက်ာ္က အျပန္မွာ စကားလိုက္ေျပာတယ္။ စကားေျပာရင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သားေတြ နဲ႔ ရန္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေန႔က ဦးေတာေက်ာ္ကို ဆရာေတာ္ ႀကီး စြန္႔ႀကဲလိုက္တဲ့ ပိႏၷဲသီးႀကီး ေျမ ေပၚျပဳတ္က်ၿပီး ႏွစ္ ျခမ္းကြဲသြားတယ္။ ဒီပိႏၷဲသီးႀကီးဟာ အင္မတန္အေရး ပါတဲ့ ပစၥည္းႀကီးကြ၊ ဆရာ ေတာ္ ဘကီးက ဦးေတာေက်ာ္အတြက္ ေဆးေဖာ္ဖို႔ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ရွိတဲ့ အႀကီးဆုံးသမီးႀကီးကို ခူး ေပးလိုက္ တာ၊ ဦးေတာေက်ာ္ဟာ ပိႏၷဲသီးႀကီးကို ေဆးေဖာ္မွ သူ႔ရဲ႕ ၀က္႐ူးျပန္ ေရာဂါ ေပ်ာက္မွာ ကြ၊ အခု ေတာ့ ပိႏၷဲသီးႀကီးႏွစ္ ျခမ္းကြဲသြားတဲ့အတြက္ ဦးေတာေက်ာ္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေရစုန္ေမ်ာသြားၿပီး ဒီလိုအသီးမ်ဳိး ေနာက္ထပ္ရဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး’
ဟု ေျပာဆိုေလရာ ေအာင္ဘုဆိုေသာ လူငယ္က မ်က္ႏွာကို ႐ႈံ႕မဲ့၍
‘ဒီအျပစ္အတြက္ ဆရာေတာ္ ႀကီးရဲ႕ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ ေဆာ္တဲ့ဒဏ္ကို ငါခံၿပီးပါၿပီကြာ၊ တကယ္ေတာ့ ဦးေတာေက်ာ္ရဲ႕ သမီး ျမခက္ကို ငါတကယ္ေမတၱာရွိလို႔ပါ၊ သူ႔မ်က္နွာျမင္ရင္ ငါရင္ေတြ ခုန္တယ္..’
ဟု ေျပာေလရာ အိုးလုပ္ေသာ လူငယ္က ေခါင္းခါယမ္း၍ ..
‘ေအာင္ဘု မင္းအပိုေတြ မေျပာနဲ႔ကြာ၊ ရြာထဲက အပ်ဳိမွန္ရင္ မင္းေမတၱာမွ မရွိတာ ရွိဖူးလို႔လား၊ မင္းမို႔ အနရွက္မရွိတယ္ကြာ၊ အပ်ဳိမွန္ရင္ မ်က္ႏွာ႐ူးလုပ္ၿပီး ပန္းခူးေပးရ၊ ေရခပ္ေပးရနဲ႔ ညဘက္ဆိုရင္ လည္း အပ်ဳိေတြ ရဲ႕ အိမ္ေတြ မွာ ခိုင္းသမွ်၊ သြားလုပ္ေပးေနတယ္၊ သူတို႔က မင္းကိုခိုင္းေကာင္းလို႔ ညာ ခိုင္းေနတာကြာ’
ဟု ေျပာေလရာ ေအာင္ဘုက လက္ကာ၍
‘ဒါေတာ့ ငါလက္မခံဘူး၊ ရြာထဲက ကာလသားေတြ မနာလိုလို႔ေျပာၾကတာကြာ၊ အပ်ဳိေတြ အားလုံးက ငါ့ကိုအလုအယက္ခင္မင္ေနတာကြ၊ ညဘက္ ဗိုင္းငင္တဲ့ေနရာကို ငါေရာက္မလာရင္ သူတို႔ ခမ်ာ စိတ္မေကာင္းရွာဘူး၊ ေနာက္တစ္ေန႔ရြာထဲမွာ ေတြ ႕ရင္ ကိုေအာင္ဘုႀကီး ဘာ ျဖစ္လို႔ ေရာက္မလာ တာလဲလို႔ ေမးျမန္းၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ ေရွးဘ၀က ကုသိုလ္ကံ ပါရမီေပါ့ကြာ၊ မနာ လိုမရွိပါနဲ႔’
ဟု ၀ံ့ၾကြားစြာ ေျပာဆိုေလေတာ့၏ ။ အိုးလုပ္ေသာ လူငယ္ကေခါင္းခါယမ္း၍
‘မင္းရဲ႕ ေရာဂါ ကေတာ့ ကုလို႔မရေအာင္ ဆိုးသြမ္းေနၿပီ၊ မင္းေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔ ႏွာေခါင္းက်ည္ ေပြ႕ေတာ့မယ္ဆိုတာ ငါႀကိဳျမင္ေနတယ္။ အဲဒီ အခါက်မွ ေရခ်မ္းေရ ငါေနာင္တရၿပီကြာလို႔ မေျပာနဲ႔ ေနာ္’
ဟု ေျပာေလရာ ေအာင္ဘုက ရယ္ေမာ၍
‘ဟားဟားဟား.. မေျပာပါဘူး သူငယ္ခ်င္း၊ ေအာင္ဘုတို႔က လုပ္ရဲရင္ ခံရဲတယ္’
ဟု ေျပာေလ၏ ။ ထို႔ေနာက္ ေအာင္ဘုသည္ ႏြားသာေရေပၚတြင္ ထင္ထားေသာ ရြံ႕မ်ား ကို ေျခ ေထာက္ႏွင့္ နင္းေလ၏ ။
အိုးလုပ္ငန္းျပဳလုပ္ရာတြင္ ရြံ႕မ်ား ကို ႏြားသားေရေပၚတင္၍ ေျချဖင့္ နင္းျခင္းကို ရြံ႕နင္းသည္ဟု ေခၚေလ၏ ။ ရႊံ႕နင္းျခင္းသည္ အိုးလုပ္ငန္းတြင္ အလြန္အေရး ပါေသာ အလုပ္ ျဖစ္၏ ။
ရြံ႕ကိုေျချဖင့္ ေသခ်ာစြာ နင္းၿပီး ေစးပိုင္လာေသာ အခါ အိုးသည္ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ၍ ခိုင္ခံ့မႈ မရွိ ၏ ။ ရႊံ႕ကို ေသခ်ာစြာ နင္းမထားလွ်င္ အိုးပြၿပီး ခိုင္ခံ့မႈ မရွိေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ ပင္ သုံးလြန္းတင္မွ ႀကိဳးေဒါင္ေဒါင္ျမည္ မွ အိုးဆိုေသာ စကား ေပၚေပါက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ တန္ရာ၏ ။
အိုးလုပ္ေသာ လူသည္ အိုးထိန္းစက္ကိုလွည့္၍ အိုးကို ႐ုပ္လုံးေပၚေအာင္ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ ရင္း တစ္စုံတစ္ရာကိုသတိရဟန္ျဖင့္ ရႊံ႕နင္းေနေသာ ေအာင္ဘုဘက္သို႔ လွည့္၍
‘ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ညတုန္းက တဲမွာ ျပန္မအိပ္ဘူး၊ ဘယ္မွာ သြားအိပ္ျပန္ၿပီလဲ’
ဟု ေမးေလရာ ရႊံ႕နင္းေနေသာ ေအာင္ဘုက ရယ္ေမာ၍
‘ညက ကုလားပုတို႔ၿခံမွာ ကာလသားဟင္း ခ်က္စားၾကတာကြ၊ ငါက အခ်က္အျပဳတ္ေကာင္း ဆိုေတာ့ ဒီလိုပြဲမ်ဳိးမွာ မပါမ ျဖစ္ ပါရတာ ေပါ့ကြာ’
ဟု ေျပာေလ၏ ။ အိုးထိန္းစက္ကို လွည့္ေနေသာ လူရြယ္က မ်က္ေမွာ င္ၾကဳတ္၍
‘ေနပါဦး၊ ကာလသားဟင္းခ်က္တဲ့ၾကက္ကို မင္းတို႔ဘယ္ကရလသဲ’
ဟု ေမးျမန္းေလ၏ ။ ေအာင္ဘုသည္ ရြံ႕နင္းေနရာမွ အေ၀းဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္၍ မ်က္လုံးျပဴး သြားၿပီး
‘ၾကက္ဘယ္ကရသလဲ ဟုတ္လား၊ ၾကက္ဘယ္ကရသလဲ သိခ်င္ရင္ ဟိုမွာ လာေနတဲ့ လူႀကီး ကို ေမးၾကည့္ေပေတာ့။ ငါေတာ့ ေျပးေတာ့မယ္ တာ့တာ’
ဟုဆိုကာ ရႊံ႕နင္းေနရာမွ ကမန္းကတန္းထြက္၍ ၿခံစည္း႐ိုးကို ေက်ာ္ခြၿပီး ေျပးေလေတာ့၏ ။
အိုးလုပ္ေသာ လူငယ္သည္ နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေအာင္ဘုေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္႐ႈေနစဥ္ ၿခံ၀င္းထဲသို႔ ေဒါသ ျဖစ္ေနဟန္တူေသာ လူႀကီးတစ္ဦး၀င္လာၿပီး လက္ထဲရွိ တုတ္ႀကီးကိုေျမွာ က္ကာ
‘ေဟ့ ေရခ်မ္း၊ ေအာင္ဘုဘယ္မွာ လဲ’
ဟု ေမးျမန္းေလရာ ေရခ်မ္းဆိုေသာ လူငယ္သည္ မ်က္လုံးျပဴးသြားၿပီးလွ်င္
‘ဘာ… ဘာ ျဖစ္လို႔လဲ ဦးၾကက္ေတာ’
ဟု ေမးျမန္းေလ၏ ။ ဦးၾကက္ေတာဆိုေသာ သူက တက္ေခါက္၍
‘ေအာင္ဘုဟာ ငါ့ၿခံထဲက ၾကက္ေတြ ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ခိုးခ်က္စားေနတယ္၊ ညကလဲ ငါ အင္ မတန္ခ်စ္တဲ့ ၾကက္နီမေလးေရႊနီကို ဒင္းတို႔ခိုးခ်က္စားသြားတယ္၊ ဒင္းကို ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သည္းမခံ ႏုိင္ဘူး၊ ဒီေကာင့္ေခါင္းကို ခြဲရမွေက်နပ္မယ္’
ဟုဆိုကာ တုတ္ႀကီးကိုေျမွာ က္၍ ႀကံဳး၀ါးလိုက္ေလ၏ ။ ေရခ်မ္းသည္ ညက ေအာင္ဘုတို႔ ကာလသားဟင္းခ်က္စားျခင္းအေၾကာင္းကို ရိပ္စားမိသြားၿပီး ေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားကာ
‘ေသခ်ာရဲ႕ လား ဦးၾကက္ေတာရယ္၊ ညက ေအာင္ဘု အေစာႀကီးအိပ္ရာ၀င္ေနပါတယ္’
ဟု ေျပာလိုက္ရာ ဦးၾကက္ေတာ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေဒါသေၾကာင့္ နီရဲသြားၿပီး
‘ေဟ့ေကာင္ ေရခ်မ္း၊ မင္းကပါ ေရာလိမ္းေပးေနတာလား၊ မေသခ်ာဘဲ မစြပ္စြဲဘူးကြ၊ ညက ဒီေကာင္ေတြ နဲ႔အတူ ကာလသားဟင္းခ်က္စားတဲ့ေကာင္ေတြ ထဲမွာ ငါ့သား ခ်က္ႀကီးလည္းပါတယ္ ကြ၊ ဒီေကာင္က မူးမူးနဲ႔ေဖာ္ေကာင္လုပ္ၿပီးၿပီ’
ဟု ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေလ၏ ။ ေရခ်မ္းသည္ ဦးၾကက္ေတာ၏ စကားေၾကာင့္ ဘုရားတ လိုက္ၿပီး
‘ဗုေဒၶါ.. ေအာင္ဘုေတာ့ ရာဇ၀တ္အိုးကို တုတ္နဲ႔ထိုးလိုက္ျပန္ၿပီး ဒီျပႆနာကို ငါ ဘယ္လို ရွင္းရပါ့မလဲ’
ဟု ေတြ းေတာရင္း ငိုင္ေတြ ေတြ ျဖစ္ေနေလရာ ဦးၾကက္ေတာက တုတ္ႀကီးကိုေျမွာ က္၍
‘ေဟ့ေကာင္ ေရခ်မ္း၊ ေအာင္ဘုဘယ္မွာ လဲ၊ ငါ့ကိုေျပာေလကြာ၊ တဲထဲမွာ လား’
ဟု ေမးျမန္းေလ၏ ။ ေရခ်မ္းသည္ ၿခံစည္း႐ိုးဘက္သို႔ မသိမသာၾကည့္၍ ေခါင္းခါယမ္းလိုက္ရင္း
‘ဟင့္အင္း.. ဒီေကာင္ထဲထဲမွာ မရွိပါဘူးဗ်’
ဟု ျငင္းဆန္လိုက္ေလ၏ ။ ဦးၾကက္ေတာက ေရခ်မ္းကို မယုံသကၤာဟန္ျဖင့္ ၾကည့္၍
‘ေရခ်မ္း၊ ငါ့ကိုမညာနဲ႔ေနာ္၊ ထဲထဲကို ပါ၀င္ၾကည့္မွာ ’
ဟု ေျပာေလရာ ေရခ်မ္းက မ်က္ႏွာတည္တည္ျဖင့္
‘က်ပ္စကားကို မယုံရင္၀င္ၾကည့္ဗ်၊ ဦးၾကက္ေတာကို က်ဳပ္က ဘာဆိုင္လုိ႔ညာရမွာ လဲ၊ ေအာင္ဘု ဒီလိုလုပ္တာ က်ဳပ္လဲမႀကိဳက္ဘူး၊ ေျပာမရလို႔ ၾကည့္ေနတာဗ်’
ဟု ေျပာေလရာ ဦးၾကက္ေတာသည္ တုတ္ႀကီးကိုကိုင္၍ တဲအတြင္ းသို႔ ၀င္ေရာက္၍ ၾကည့္႐ႈ ေလ၏ ။
အားရေအာင္ၾကည့္႐ႈၿပီးကာမွ တုတ္ႀကီးကိုေျမွာ က္၍ တက္ေခါက္ကာ
‘ေတာက. ဒီေကာင္ အပုန္းေကာင္းေနတယ္၊ ေတြ ႕မ်ား ေတြ ႕ရင္ေတာ့ အေသပဲ၊ ေဟ့ေကာင္ ေရခ်မ္း ေအာင္ဘုလာရင္ ေျပာလိုက္၊ ဒီေကာင့္ကို ေတြ ႕ရာသခ်ီဳင္း ဓားမဆိုင္းဘူးလို႔’
ဟု ေဒါသတႀကီး ေျပာဆိုေလရာ ေရခ်မ္းက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္၍
‘ေျပာလိုက္ပါမယ္ဗ်ာ၊ စိတ္ခ်ပါ’
ဟု ေျပာေလ၏ ။ ဦးၾကက္ေတာ ထြက္ခြာသြားေသာ အခါမွပင္ ေရခ်မ္းက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို ခ်၍
‘ေအာင္ဘု ေအာင္ဘု၊ မင္းဘယ္ေတာ့ အသတ္ခံရမလဲမသိဘူး။ မင္းကို ကာကြယ္ေပးရင္းနဲ႔ ငါလဲ အေခ်ာင္ခံရေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္ ေခြးေကာင္’
ဟု ေရရြတ္လိုက္ေလေတာ့၏ ။ ေရခ်မ္းသည္ အိုးပုံေလာင္းရန္ အိုးထိန္းစက္ရွိရာသို႔ သြား၍ အိုးထိန္းစက္ကို လွည့္ေလ၏ ။
အတန္ၾကာေအာင္ ပုံေလာင္းၿပီးေနာက္ အိုးတစ္လုံးပုံသဏၭာန္ အျပည့္အစုံ ျဖစ္ေပၚလာ၏ ။
ထိုအခါမွပင္ ခ်ည္မွ်င္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ယူလိုက္ၿပီး အိုးထိန္းစက္ပ်ဥ္ျပားကို ရွပ္တိုက္၍ ဆြဲ လိုက္ေသာ အခါ ေျမအိုးသည္ စက္ပ်ဥ္ျပားမွ ရွပ္တိုက္၍ ဆြဲမရေသာ အခါ ေျမအိုးသည္ စက္ပ်ဥ္ျပားမွ ကြာထြက္သြားေလ၏ ။
ေရခ်မ္းသည္ အိုးၾကမ္းကို အိုးထိန္းစက္မွ မယူလိုက္ၿပီး ပ်ဥ္ျပားေပၚတြင္ အိုး ရွစ္လုံးခန္႔ ၿပီးစီး ေနသျဖင့္ ေနလွမ္းရန္အတြက္ ၿခံအျပင္ဘက္သို႔ ယူေဆာင္လာခဲ့၏ ။
ထိုအခိုက္မွာ ပင္ သူ၏ အေနာက္မွ အလြန္က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံႀကီးျဖင့္
‘ဟဲ့ ေရခ်မ္း၊ ေအာင္ဘု ဘယ္မွာ လဲ..’
ဟူေသာ အသံကို ၾကားရသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ရြာထဲရွိ မိန္းမၾကမ္းႀကီး ေဒၚတုတ္ ျဖစ္ေန ေလ၏ ။ ေရခ်မ္းသာ ထဘီစြန္ေတာင္ဆြဲလာေသာ ေဒၚတုတ္ကို တအံ့တၾသၾကည့္၍
‘ေအာင္ဘု ဘာ ျဖစ္လို႔လဲဗ်’
ဟု မ၀ံ့မရဲ ေမးျမန္းလိုက္ေလ၏ ။
ေဒၚတုတ္က ပတ္၀န္းက်င္ကို ဟိုဒီမ်က္စိကစား၍
‘စကားမရွည္နဲ႔ေရခ်မ္း၊ ေအာင္ဘု ဘယ္မွာ လဲ’
ဟု ေဒါသတႀကီး ေမးျမန္းေလ၏ ။ ေရခ်မ္းက ေခါင္းခါယမ္း၍
‘ဒီေကာင္မရွိဘူးဗ်၊ လာရင္းကိစၥကို ေျပာဦးေလဗ်ာ’
ဟု ေမးျမန္းေလ၏ ။ ေဒၚတုတ္က ထဘီကိုတိုတိုျပင္၀တ္၍
‘ဒီအေကာင္ကိုေတြ ႕ရင္ အေရခြံဆုတ္မလို႔ေဟ့၊ ညက ဒင္းတို႔တေတြ ကာလသားဟင္းခ်က္ စားရင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္မယ့္ ဘူးသီးႀကီးကို ခိုးခ်က္စားလိုက္တယ္။ ဒီဘူးသီးႀကီးဟာ ငါ့ၿခံထဲမွာ သာ မကဘူး၊ အနီးအနားရြာက စိုက္ခင္းေတြ ထဲမွာ အႀကီးဆုံးဟဲ့၊ ၿမိဳ႕ေပၚက သစ္သီး၀လံၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ၿပိဳင္ဖို႔ တယုတယ ပိုးေမြးသလိုေမြးထားတာ၊ ဒင္းခ်က္စားလိုက္ေတာ့ ငါ ဘယ္လိုလုပ္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတာ့မွာ လဲဟဲ့၊ သစ္သီး၀လံၿပိဳင္ပြဲမွာ ဆုရရင္ ၿမိဳ႕ပိုင္းမင္းကိုယ္တိုင္ ဆုခ်ီးျမွင့္မွာ ၊ အခုေတာ့ ၿမိဳ႕ပိုင္မင္းရဲ႕ ဆုနဲ႔ ေ၀းရၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒင္းကိုအေရခြံဆုတ္ပစ္မလို႔’
ဟု ႀကံဳး၀ါးေလ၏ ။
ေရခ်မ္းသည္ ေအာင္ဘု၏ ျပႆနာ မေသးေၾကာင္းသိရသျဖင့္ ၎ကိုက်ိတ္၍ က်ိတ္ဆဲလိုက္ ၿပီး ေဒၚတုတ္၏ မ်က္ႏွာကို စိတ္မေကာင္းဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ
‘ေဒၚတုတ္ရဲ႕ ဘူးသီးႀကီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါထက္ ဘူးသီးႀကီးကို ေအာင္ဘုခိုး စားတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕ လား၊ ရြာထဲမွာ လဲ ဘူးသီးခိုးတတ္တဲ့ ကာလသားေတြ မပါပါဘိသနဲ႔..’
ဟု ေသြးတိုးစမ္းသလိုေျပာလိုက္ရာ ေဒၚတုတ္က ထဘီကိုမ၍
‘ဟဲ့ ဒီထက္ေသခ်ာတာ ဘာရွိဦးမွာ လဲ၊ ေအာင္ဘုဟာ ညက ခိုးစားတဲ့ဘူးသီးႀကီးက ႀကီးလြန္း လို႔ မကုန္တာနဲ႔ ရြာထဲက အပ်ဳိေတြ အိမ္ကို မ်က္ႏွာလုပ္ၿပီး အလကားလိုက္ေ၀ေနတယ္။ ညက ဘူးသီး ႀကီးေပ်ာက္တာနဲ႔ ရြာထဲမွာ လိုက္စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ အပ်ဳိေခ်ာေတြ ရဲ႕ အိမ္မွာ ငါ့ရဲ႕ ဘူးသီးစိတ္ေတြ ေတြ ႕ရတယ္။ အပ်ဳိေတြ အားလုံးက တညီတညာတည္း ေျပာတာ ကေတာ့ ဒီဘူးသီးစိတ္ေတြ ကို ေအာင္ဘုကိုယ္တိုင္ လိုက္ေ၀ေနတယ္တဲ့၊ ေအာင္ဘုက ငါ့ဘူးသီးနဲ႔ရြာထဲမွာ မ်က္ႏွာလိုက္လုပ္ေန တယ္’
ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေလရာ ေရခ်မ္းသည္ မ်က္ႏွာကြက္ခနဲပ်က္သြားၿပီး
‘ေသလိုက္ပါေတာ့ ေအာင္ဘုရယ္’
ဟု စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ ေရရြတ္လိုက္ေလ၏ ။ ေအာင္ဘုသည္ ဤကဲ့သို႔ မဆင္မျခင္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လြန္းသျဖင့္ ျပႆနာတက္ေပါင္းမ်ား လွေခ်ၿပီ။
ေအာင္ဘုသည္ ရြာရွိ ကာလသားအားလုံးထဲတြင္ သူႀကီးထိတ္တုံးႏွင့္ ဖူးစာအဆုံဆုံး ျဖစ္၏ ။
ေဒၚတုတ္သည္ ေဒါသထြက္သထက္ ထြက္လာၿပီး
‘ဟဲ့ ေရခ်မ္း မွန္မွန္ေျပာစမ္း၊ ေအာင္ဘု ဘယ္မွာ လဲ၊ နင္ပါ ေရာမလိမ္နဲ႔ေနာ္’
ဟု ေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းေလ၏ ။ ေရခ်မ္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္
‘ဒီေကာင္မရွိပါဘူးဆိုတာ ဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲဗ်’
ဟု ေရရြတ္လိုက္ေလ၏ ။ ေဒၚတုတ္က တဲဆီသို႔ မ်က္လုံးေ၀့ၾကည့္၍
‘နင္တို႔ႏွစ္ ေယာက္ ဟာ တစ္က်ိတ္တည္း တစ္ဥာဏ္တည္းသမားေတြ ၊ ယုံရတာ မဟုတ္ဘူး၊ တဲထဲကိုငါ၀င္ၾကည့္မယ္၊ ေတြ ႕ရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူးမွတ္ေပေတာ့’
ဟု ႀကံဳး၀ါးကာ တဲအတြင္ းသို႔ ၀င္ေရာက္ရွာေဖြေလ၏ ။ ေဒၚတုတ္သည္ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ရွာေဖြၿပီးေသာ အခါမွ ျပန္ထြက္လာၿပီး
‘မသဒၶါေရစာေတြ စားၿပီး ဘယ္မွာ သြား အပင္းဆို႔ေနသလဲမသိဘူး၊ ဒင္းကို ေတြ ႕ရင္ေတာ့ ေတြ ႕ရာသခ်ဳိ ၤင္း ဓားမဆိုင္းဘဲေဟ့၊ ဘူးသီးတစ္လုံးအတြက္ စက္တိုင္တက္ရတဲ့ ေဒၚတုတ္ဆိုၿပီး ဒီရြာရဲ႕ ရာဇ၀င္မွာ တင္ေစရမယ္၊ ငါ့ကို ဘာေအာက္ေမ့လဲ..’
ဟု ႀကံဳး၀ါးကာ ထဘီကို စြန္ေတာင္ဆြဲ၍ ၿခံထဲမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေလ၏ ။
ေဒၚတုတ္ထြက္ခြာသြားေသာ အခါမွပင္ ေရခ်မ္းသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ အုိးမ်ား ကို အၿပီး သတ္ေအာင္ ေနပူလွမ္းရေလ၏ ။ ေရခ်မ္းသည္ အိုးမ်ား ကိုေနလွမ္းရင္း
‘ေအာင္ဘုရယ္၊ မင္းနဲ႔ငါ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ ရတာ မလြယ္ပါလားကြာ၊ ၾကာရင္ ငါ့ကိုယ္ငါ အေဆာ္ခံရေတာ့မယ္’
ဟု ေရရြတ္ေနမိေလ၏ ။ ထို႔ေနာက္ ေရခ်မ္းသည္ ေအာင္ဘုႏွင့္ ခင္မင္ခဲ့ေသာ ငယ္စဥ္ဘ၀ကို ျပန္လည္သတိရေနမိေလ၏ ။
အခန္း (၂)
ေအာင္ဘု၏ ဖခင္ႏွင့္ ေရခ်မ္း၏ ဖခင္သည္ အဂၤလိပ္ေတာ္ လွန္ေရး တြင္ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တိုက္ပြဲ၀င္ ၿပီး အသက္ေပးခဲ့ရ၏ ။ ထိုအခါ ေအာင္ဘု၏ မိခင္ႏွင့္ ေရခ်မ္း၏ မိခင္တို႔သည္ ဘ၀တူခ်င္း ရင္းႏွီးခင္မင္ ခဲ့၏ ။
ေအာင္ဘု ဆယ္ႏွစ္ သားအရြယ္တြင္ သူ၏ မိခင္ကြယ္လြန္သြားခဲ့၏ ။ ေအာင္ဘု၏ မိခင္သည္ ကြယ္လြန္ကာနီးတြင္ သူ၏ သားကို ေစာင့္ေရွာက္ပါရန္ ေရခ်မ္း၏ မိခင္ထံတြင္ အပ္ႏွံခဲ့ေလ၏ ။
ေရခ်မ္း၏ မိခင္သည္ ေအာင္ဘုကို သူ၏ အိမ္တြင္ ေခၚထားၿပီး သားအရင္းႏွင့္ မျခား ေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့၏ ။ လြန္ခဲ့ေသာ သုံးႏွစ္ က ေရခ်မ္း၏ မိခင္လည္း ေက်ာက္ ေရာဂါ ျဖင့္ အသက္ဆုံးခဲ့ရ၏ ။
မိဘမ်ား ဆုံးပါးသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ေအာင္ဘုႏွင့္ ေရခ်မ္းသည္ ညီရင္းအစ္ကိုကဲ့သို႔ ရင္းႏွီးခဲ့ၾက ၏ ။
သို႔ ေသာ ္ ေအာင္ဘုႏွင့္ ေရခ်မ္းသည္ အက်င့္စ႐ိုက္ခ်င္းကြာျခားသျဖင့္ တစ္ရြာလုံးက ေရခ်မ္းကို ႐ိုးသားေအးေဆးသူဟု အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ေအာင္ဘုကိုမူ ရြာသူမိန္းမပ်ဳိမ်ား ကလြဲ၍ လူႀကီးသူမမ်ား ႏွင့္ ကာလသားအမ်ား စုက လြန္စြာ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးလွ၏ ။
ေအာင္ဘုသည္ မိန္းမပ်ဳိမ်ား ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အားတက္သေရာ ကူညီတတ္သျဖင့္ ရြာသူအပ်ဳိ ေခ်ာမ်ား သည္ ခိုင္းစရာရွိလွ်င္ ေအာင္ဘုကို စကားခ်ဳိခ်ဳိေျပာ၍ လွည့္ပတ္ခိုင္းေစတတ္၏ ။
ေအာင္ဘုသည္ မိန္းမပ်ဳိမ်ား ႏွင့္ တရင္းတႏွီးေနထိုင္ရျခင္းကို လြန္စြာ ဂုဏ္ယူလိုသူ ျဖစ္ၿပီး မိန္းမပ်ဳိမ်ား ခိုင္းေစသမွ်ကို မညည္းမညဴလုပ္ကိုင္ေပးတတ္၏ ။
ေရခ်မ္းသည္ အိုးမ်ား ကို ေနပူလွမ္းၿပီးေနာက္ ညေနစာအတြက္ ထမင္းတစ္အိုးတည္၍ ဆတ္ သားေျခာက္မ်ား ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးျဖင့္ ဆီျပန္ဟင္းခ်က္ေလ၏ ။
ဟင္းခ်က္ရင္း လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လခန္႔က ေအာင္ဘု၏ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို ျပန္လည္သတိရေန ျပန္၏ ။
ထိုျပႆနာမွာ ရြာရွိ ပ်ဳိပ်ဳိအုိအိုမိန္းမမ်ား ၏ အားကိုးအားထားျပဳရာ နတ္ကေတာ္ ေဒၚဂ်မ္းဘုံ ႏွင့္ ပတ္သက္ေနေလ၏ ။
ေဒၚဂ်မ္းဘုံသည္ ေအာင္ဘု ရည္စူးထားေသာ မိန္းမပ်ဳိမ်ား အနက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ မေရႊလွအား ေအာင္ဘုႏွင့္ ပတ္သက္၍ မေကာင္းေသာ အခ်က္မ်ား ျဖင့္ စုစည္း၍ ေဟာေျပာလုိက္၏ ။
နတ္ကေတာ္ ေဒၚဂ်မ္းဘုံသည္ နဂိုကပင္ ေအာင္ဘုကို ၾကည့္မရသူ ျဖစ္၍ နတ္၀င္ဟန္ျပဳ၍ ပိုပို သာသာေခ်ာက္တြန္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏ ။
ထိုသတင္းကို ေအာင္ဘုၾကားေသာ အခါ ေစြ႕ေစြ႕ခုန္၍ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ
‘ေဒၚဂ်မ္းဘုံ က်ဳပ္ကို သက္သက္ေခ်ာက္တြန္းတာေပါ့ သိၾကေသးတာေပါ့ နတ္ကေတာ္ ႀကီး၊ ကိုႀကီးေက်ာ္နဲ႔ ေအာင္ဘု ဘယ္သူစြမး္သလဲၾကည့္’
ဟု ႀကံဳး၀ါးေလ၏ ။ ေအာင္ဘုသည္ သူ၏ ႀကံဳး၀ါးခ်က္အတိုင္း နတ္ကေတာ္ ေဒၚဂ်မ္းဘုံကို ေကာင္းစြာ ဒုကၡေပးခဲ့၏ ။
တစ္ညသ၌ နတ္ကေတာ္ ေဒၚဂ်မ္းဘုံ၏ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္ႀကီး ထူးဆန္စြာ ေပ်ာက္ဆုံးသြား ေလ၏ ။ နတ္ကေတာ္ ေဒၚဂ်မ္းဘုံသည္ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္ေပ်ာက္ဆုံးသြားသျဖင့္ သူႀကီးထံသို႔ အေမာတေကာေျပာ၍ သြားေရာက္တိုင္တန္းေလ၏ ။
သူႀကီးမင္းသည္ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ရြာတြင္ ခိုးမႈ ျဖစ္ပြားသျဖင့္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား ေလ၏ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္းႀကီးကိုတဒူဒူထု၍ ရြာသားမ်ား ကို ဖိတ္ေခၚရင္း မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ိုက္အလုပ္ သည္ ဘုရားမႀကိဳက္ေသာ အျပဳအမူ ျဖစ္သျဖင့္ မျပဳလုပ္ရန္ တားျမစ္ေလ၏ ။
နတ္ကေတာ္ ေဒၚဂ်မ္းဘုံ၏ နတ္႐ုပ္ကို ခိုးယူထားသူသည္ ရြာသားထဲကပင္ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာ ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အျပစ္ကိုတိုးတိုးတိတ္တိတ္ ၀န္ခံလာလွ်င္ ခြင့္လႊတ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုသို႔ ၀န္ မခံဘဲ ျပစ္မႈ ထင္ရွားစြာ လက္ပူးလက္ၾကပ္မိလွ်င္ ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားဘဲ အေရး ယူမည္ ျဖစ္ ေၾကာင္း ေျပာဆိုေလ၏ ။
မည္ သို႔ ပင္ ျဖစ္ေစ ေဒၚဂ်မ္းဘုံ၏ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္မွာ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့၏ ။ ေဒၚဂ်မ္းဘုံသည္ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္ကို ႏွေျမာတသစိတ္ျဖင့္ မအိပ္ႏိုင္မစားႏိုင္ ျဖစ္ေနရွာ၏ ။
သူမ ကိုးကြယ္ေသာ ၃၇ မင္းနတ္မ်ား က နတ္႐ုပ္သူခိုးကို ညႊန္ျပႏိုင္ျခင္းရွိဟန္မတူေခ်။ ထို အခိုက္မွာ ပင္ ေအာင္ဘုသည္ နတ္ကေတာ္ ႀကီး ေဒၚဂ်မ္းဘုံ၏ နတ္႐ုပ္ရွိေသာ ေနရာကို အိပ္မက္ထဲ တြင္ ျမင္မက္သည္ဆိုေသာ ေကာလာဟလသတင္းတစ္ပုဒ္ကို ရြာထဲသို႔ လႊင့္ထုတ္လုိက္၏ ။
ထိုသတင္းကိုၾကားသည္ႏွင့္ နတ္ကေတာ္ ႀကီးေဒၚဂ်မ္းဘုံသည္ ေအာင္ဘုထံသို႔ ကမန္းကတန္း ေပါက္ခ်လာၿပီး
‘ေအာင္ဘုရယ္၊ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္ရွိတဲ့ေနရာကို နင့္ကိုအိပ္ မက္ေပးတယ္ဆို၊ အဲဒီ အိပ္မက္ကို ငါ့ကိုေျပာပါဟယ္၊ ကိုႀကီးေက်ာ္ေပ်ာက္သြားကတည္းက ငါ့မွာ မအိပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ၊ တစ္ရြာလုံး သိပါတယ္’
ဟု ေတာင္းပန္ေလရာ ေအာင္ဘုကဣေျႏၵႀကီးတစ္ခြဲသားျဖင့္ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္ၿပီး
‘ဒါေတာ့ သည္းခံပါ ေဒၚဂ်မ္းဘုံရယ္၊ က်ဳပ္မေျပာ၀ံ့ဘူး၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္ဆိုတာ ေသခ်ာတဲ့ကိစၥလဲ မဟုတ္ဘူးေလ၊ တကယ္မဟုတ္ရင္ စြပ္စြဲခံရတဲ့သူက က်ဳပ္ကို အေသသတ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ က်ဳပ္ မေျပာရဲဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ကိုႀကီးေက်ာ္က က်ဳပ္ကိုအိပ္မက္ေပးတာေတာ့ ေသခ်ာ တယ္’
ဟု ေျပာေလရာ ေဒၚဂ်မ္းဘုံသည္ ပိုမို၍ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပလာၿပီး ေအာင္ဘုကို တတြတ္တြတ္ ေမးျမန္းေလ၏ ။
သို႔ ေသာ ္ ေအာင္ဘုက ေဒၚဂ်မ္းဘုံကို ႏွစ္ ရက္သုံးရက္ခန္႔ အခ်ိန္ဆြဲထားၿပီးမွ
‘ဒီအိပ္မက္ကို ႏွစ္ ရက္သုံးရက္ ဆက္ၿပီး တစ္ပုံစံတည္း မက္ေနတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကို ကိုႀကီး ေက်ာ္က အိပ္မက္ေပးတာၾကာၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့လတုန္းက ေဒၚဂ်မး္ဘုံႀကီးဆီမွာ မေရႊလွ နတ္လာ ေမးေသးတယ္ဆို၊ အဲဒီ တုန္းက က်ဳပ္အေၾကာင္းကို ေဒၚဂ်မ္းဘုံ ဘယ္လိုေဟာလိုက္သလဲ’
ဟုေမးျမန္းေလရာ ေဒၚဂ်မ္းဘုံသည္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားေလ၏ ။
ေအာင္ဘုက မ်က္ႏွာတည္တည္ျဖင့္
‘ေဒၚဂ်မ္းဘုံရဲ႕ ေဟာခ်က္ေတြ ေၾကာင့္ မေရႊလွက က်ဳပ္ကို အေျဖေပးမယ္ႀကံစည္ၿပီးကာမွ မေပးဘဲ အင္တင္တင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီကိစၥကို ေဒၚဂ်မ္းဘုံ ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးမလဲ’
ဟု ေျပာေလရာ ေဒၚဂ်မ္းဘုံသည္ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္က လြန္စြာ အေရး ႀကီးေနသျဖင့္
‘မေရႊလွကို ဒီေန႔ညေနပဲ ငါ့အိမ္မွေခၚၿပီး နင့္အေၾကာင္း ေကာင္းသတင္းေတြ ျပန္ေျပာေပးပါ မယ္၊ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္ရွိတဲ့ေနရာကိုသာ ေျပာပါေတာ့’
ဟု ေတာင္းပန္ေလ၏ ။ ေအာင္ဘုက မ်က္ႏွာတည္တည္ျဖင့္
‘ဒီလိုေျပာ႐ုံနဲ႔ ဘယ္ရမလဲဗ်၊ ေအာင္ဘုကလြဲရင္ နင့္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို ဇမၺဴဒိပါကၽြန္းတစ္ ကၽြန္းလုံးမွာ ရွာမေတြ ႕ႏိုင္ဘူးလို႔ ေဟာလိုက္၊ ေအာင္ဘုကိုယူလိုက္ရင္ သိပ္ၿပီးစိတ္ခ်မ္းသာမယ္လို႔ ေဟာ’
ဟု ေျပာေလရာ ေဒၚဂ်မ္းဘုံသည္ ေအာင္ဘုေစခိုင္းသည့္အတိုင္း မေရႊလွကို ေဟာေျပာရရွာ ၏ ။
မေရႊလွသည္ ေဒၚဂ်မ္းဘုံ၏ ေဟာခ်က္မ်ား ကို တအံ့တၾသနားေထာင္၍ အိမ္သို႔ ျပန္သြားရွာ၏ ။
ထိုအခါမွပင္ ေအာင္ဘုသည္ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္ရွိသည့္ေနရာကို ေဒၚဂ်မ္းဘုံအား ေျပာျပ လိုက္၏ ။
ေဒၚဂ်မ္းဘုံသည္ ေအာင္ဘု၏ စကားေၾကာင့္ အလြန္အံ့ၾသဟန္ျဖင့္
‘ဟင္..ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္က သူႀကီးမင္းရဲ႕ ဆီမွာ ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုရင္ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္ကို သူႀကီးက ဘာ ျဖစ္လို႔ယူထားရတာ လဲ’
ဟု ေမးျမန္းေလ၏ ။ ေအာင္ဘုက နားမလည္ႏုိင္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းခါယမ္း၍
‘ဒါေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူး၊ သူႀကီးမင္းၿခံထဲက ဖို႐ုံထဲမွာ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္ရွိတယ္လို႔ က်ဳပ္ကို အိပ္မက္ေပးတာ သုံးႀကိမ္ရွိၿပီ၊ တကယ္ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူး’
ဟု ေျပာေလရာ ေဒၚဂ်မ္းဘုံဘကီးသည္ သူႀကီးမင္းထံသို႔ မ၀ံ့မရဲသြား၍ သူႀကီး၏ ဖို႐ုံထဲတြင္ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္ရွိသည္ဟု ေျပာေလ၏ ။
သူႀကီးမင္းက ေဒၚဂ်မ္းဘုံ၏ စကားေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးသြားၿပီး
‘ဟင္… ဖို႐ုံထဲသို႔ မ၀င္တာ ႏွစ္ နဲ႔ခ်ီေနၿပီ၊ ဘာ ျဖစ္လို႔ ေဒၚဂ်မ္းဘုံရဲ႕ နတ္႐ုပ္က က်ဳပ္ဖို႐ုံထဲမွာ ရွိရမွာ လဲ’
ဟု ေရရြတ္ေလ၏ ။ သို႔ ေသာ ္ ေဒၚဂ်မ္းဘုံႀကီးက အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာဆိုသျဖင့္ မယုံမရဲ ဖို႐ုံတံခါး ကို ဖြင့္၍ ၾကည့္႐ႈရာ ဖို႐ုံထဲတြင္ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္႐ုပ္ႀကီးကို ျမင္သျဖင့္ ေဒၚဂ်မ္းဘုံႀကီးက
‘ကိုယ္ေတာ္ ႀကီးကို ျပန္ေတြ ႕ၿပီ၊ ၀မ္းသာလိုက္တာ’
ဟု ေအာ္ဟစ္လိုက္ေလ၏ ။
သူႀကီးမင္းသည္ မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆန္ျပဴးျဖင့္
‘ဗုေဒၶါ..ဒီနတ္႐ုပ္ႀကီးက ဘယ္လိုလုပ္ က်ဳပ္ဖို႐ုံထဲ ေရာက္ေနတာလဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ အလကား ေနရင္း သူခိုး ျဖစ္ပါၿပီ’
ဟုအလန္႔တၾကား ေရရြတ္ကာ အေျဖရွာမရေအာင္ ျဖစ္ေန၏ ။
ထို ျဖစ္ရပ္မ်ား ကို သိရွိၿပီးေနာက္ ေအာင္ဘုသည္ ေအာင္ပြဲရ စစ္သူႀကီးကဲ့သို႔ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ျဖင့္
‘ဒါဟာ ငါ့အႀကံေတြ ေပါ့ကြာ၊ ငါဘယ္ေလာက္ေတာ္ တယ္ဆိုတာ ေတြ ႕ၿပီမဟုတ္လား’
ဟု ႀကံဳး၀ါးေလ၏ ။ ေရခ်မ္းသည္ ထမင္းဟင္းမ်ား ကို ခ်က္ျပဳတ္ရင္း ေအာင္ဘုႏွင့္ နတ္ကေတာ္ ေဒၚဂ်မ္းဘုံႀကီးအေၾကာင္းကို သတိရၿပီး တစ္ေယာက္ တည္းရယ္ေမာလိုက္မိ၏ ။
ထိုအခိုက္မွာ ပင္ သူ၏ အေနာက္သို႔ ေအာင္ဘုေရာက္ရွိလာၿပီး
‘ဟဲဟဲ…ဘာလို႔ တစ္ေယာက္ တည္းရယ္ေနသလဲကြ’
ဟု ေမးျမန္းေလရာ ေရခ်မ္းသည္ ေအာင္ဘုကို လွည့္ၾကည့္၍
‘ေဟ့ေကာင္ မင္းအေတာ္ ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္ပဲ၊ ငါ့ဆီကို ဦးၾကက္ေတာနဲ႔ ေဒၚတုတ္ေရာက္လာ ၿပီး မင္းကိုအေသသတ္မယ္လို႔ ဓားႀကိမ္းႀကိမ္းသြားတယ္။ ၾကာရင္ မင္းအတြက္ေၾကာင့္ ငါပါ ေခါင္း ကြဲလိမ့္မယ္။ မင္းဘာ ျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ျပႆနာရွာရတာ လဲ၊ ေဒၚတုတ္ရဲ႕ ဘူးသီးႀကီးဟာ သူ႔ခမ်ာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္မလို႔ တယုတယစိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ဥစၥာ၊ မင္းခိုးစားေတာ့ ခက္ၿပီေပါ့’
ဟု ေျပာဆိုေလရာ ေအာင္ဘုက ရယ္ေမာ၍
‘ငါမသိလို႔ ခူးမိတာပါကြာ၊ သူ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္မယ္မွန္းသိရင္ မခူးပါဘူး။ ဟဲဟဲ ဦးၾကက္ေတာရဲ႕ ၾကက္ေတြ ကိုေတာ့ ခိုးခ်င္လို႔ ခိုးစားတာကြ၊ ဒီလူႀကီးစိတ္တိုတာ ျမင္ခ်င္လို႔၊ ဒီလူႀကီးဟာ စိတ္ဆိုးၿပီဆို ရင္ ဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာပဲ၊ သိပ္ရယ္ရတယ္’
ဟု ေျပာဆိုေလ၏ ။ ေရခ်မ္းက ေအာင္ဘုကိုၾကည့္၍
‘ရယ္ရတယ္လုပ္မေနနဲ႔၊ မင္းကို သူႀကီးဆီမွာ သြားတိုင္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ သူႀကီးထိတ္တုံးနဲ႔ မင္း ဖူးစာဆုံဦးမွာ ပဲ’ဟု ေျပာေလ၏ ။
ေအာင္ဘုက ေရခ်မ္း၏ စကားေၾကာင့္ လက္ဖ်စ္တီး၍
‘သူႀကီးထိတ္တုံးကို ငါမေၾကာက္ဘူးကြ၊ တမင္ထိတ္တုံးခတ္ခံခ်င္လို႔ ဒီအမႈ ေတြ ကို က်ဴးလြန္ တာ၊ သူႀကီးထိတ္တုံးခတ္ရင္ သူႀကီးသမီးျမရင္နဲ႔ေတြ ႕ရမယ္ေလ၊ ျမရင္က ငါ့ကိုသံေယာဇဥ္ ရွိေနတာ ကြ’
ဟု ၀မး္သာအားရ ေျပာဆိုေလရာ ေရခ်မ္းက အံ့ၾသဟန္ျဖင့္
‘ျမရင္နဲ႔မင္းနဲ႔ ဘယ္လိုသံေယာဇဥ္ရွိသြားတာလဲ’
ဟု ေမးျမန္းလိုက္ေလ၏ ။ ေအာင္ဘုက တဟဲဟဲရယ္ေမာ၍
‘ငါနဲ႔ျမရင္ဟာ ထိတ္တုံးဖူးစာလို႔ေခၚရမယ္။ သူႀကီးရဲကထိပ္တုံးကို မၾကာခဏ ဖူးစာဆုံေနတဲ့ ငါ့ကို သူႀကီးသမီးျမရင္က သနားၿပီး သံေယာဇဥ္ရွိလာတယ္ကြ၊ ငါထိတ္တုံးခတ္ခံရတိုင္း ညဘက္ ေတြ မွာ အစာေရစာေတြ ခိုးေကၽြးေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထိတ္တုံးခဏခဏ ခတ္ခံခ်င္ေနတာကြ၊ သူႀကီးသမီးနဲ႔ ထိတ္တုံးခတ္မခံရဘဲ ေတြ ႕ဖို႔မလြယ္ဘူးေလ’
ဟု ေျပာေလရာ ေရခ်မ္းသည္ ေခါင္းကိုခါယမ္းလိုက္ၿပီး
‘မင္း ကေတာ့ ထူးဆန္းပါေပ့ကြာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒုကၡေရာက္ခံၿပီးေတာ့ သူႀကီးသမီးနဲ႔ ေတြ ႕ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ မင္းကိုေတာ့ တားလို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး’
ဟု ေျပာေလ၏ ။ ေရခ်မ္း၏ စကားေၾကာင့္ ထမင္းမ်ား ကို ပန္းကန္ထဲသို႔ ခူးခပ္ထည့္၍ ေအာင္ ဘုက
‘အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘယ္သူမဆို သူရသတၱိရွိလာတတ္တယ္ကြ၊ ဟဲဟဲ..မျမရင္နဲပေတြ ႕ မယ္ဆိုရင္ ထိတ္တုံးက အေသးအမႊားပါပဲကြာ’
ဟု ေျပာေလ၏ ။
ေရခ်မ္းႏွင့္ ေအာင္ဘုသည္ ထမင္းဟင္းမ်ား ကို ၿမိန္ရွက္စြာ စားေသာက္ၿပီးေနာက္ ပဲႀကီးေလွာ္၊ ထန္းလ်က္ စသည္တို႔ျဖင့္ အရသာခံေနစဥ္ သူႀကီး၏ လူယုံေတာ္ ဦးဘေရာက္လာၿပီး
‘ေအာင္ဘုေရ၊ မင္းကိုေတာ့ သူႀကီးက ေခၚခိုင္းလိုက္ျပန္ၿပီ၊ ထိတ္တုံးနဲ႔ဖူးစာဆုံဦးမယ္ေဟ့’
ဟု ေျပာလိုက္ရာ ေအာင္ဘုက ရယ္ေမာ၍
‘၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ အေရာက္လာခဲ့ပါမယ္ဗ်ာ’
ဟုေျပာကာ အ၀တ္အစားမ်ား ကို လဲလွယ္၀တ္ဆင္၍ သူႀကီးလူယုံေတာ္ ဦးဘေနာက္သို႔ လိုက္ပါသြားေလ၏ ။
ေရခ်မ္းသည္ အလြန္မိုက္လုံးႀကီး၍ တဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္ေသာ ေအာင္ဘု၏ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္၍ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကိုခ်ကာ တစ္ဦးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေလ၏ ။
ေရခ်မ္းသည္ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ အိပ္ရာမွ ေစာေစာထ၍ ထမင္းဟင္းမ်ား ကို ခ်က္ျပဳတ္ ေလ၏ ။ ထို႔ေနာက္ ထမင္းထုပ္ထုပ္၍ သူႀကီး၏ ေနအိမ္သို႔ ထြက္ခဲ့ေလ၏ ။ သူႀကီး၏ အိမ္တြင္ ေအာင္ဘု ထမင္းငတ္မွာ စိုးရိမ္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏ ။
သူႀကီး၏ အိမ္၀င္းထဲသို႔ ေရာက္ေသာ အခါ မန္က်ည္းပင္ရိပ္တြင္ ထိတ္တုံးခတ္ခံေနရေသာ ေအာင္ဘုကိုေတြ ႕ရေလ၏ ။
ေရခ်မ္းသည္ ေအာင္ဘု၏ ပုံသဏၭာန္ကို စိတ္မသက္မသာဟန္ျဖင့္ ၾကည့္႐ႈ၍
‘ဘယ္လိုလဲ ေအာင္ဘု၊ ထိတ္တုံးဘယ္ႏွစ္ ရက္လဲ’
ဟုေမးျမန္းေလရာ ေအာင္ဘုက မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့၍
‘ဒီတစ္ခါေတာ့ မ်ား တယ္ကြ၊ ခုနစ္ရက္ႀကီးမ်ား ေတာင္’
ဟု ေျပာေလ၏ ။ ေရခ်မ္းက ရယ္ေမာ၍
‘မ်ား ေတာ့ ဘာ ျဖစ္သလဲကြ၊ ျမရင္နဲ႔မင္းနဲ႔ အခ်ိန္ပိုေတြ ႕ရတာ ေပါ့’
ဟု ေျပာေလရာ ေအာင္ဘုက မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့၍
‘ျမရင္မရွိဘူးကြ၊ မေန႔ညကပဲ ၿမိဳ႕ကို ဘုရားဖူးထြက္သြားတယ္၊ ျမရင္မရွိမွန္းသိရင္ ထိတ္တုံး ခတ္မခံပါဘူးကြာ’
ဟု ညည္းတြားေလရာ ေရခ်မ္းက တဟားဟားရယ္ေမာ၍
‘ေကာင္းတယ္၊ လူပါးပုလင္းကြဲထိၿပီ’
ဟု ေနာက္ေျပာင္ေလ၏ ။
ထိုအခါ ေအာင္ဘုက စိတ္အားတက္ၾကြေသာ အမူအရာျဖင့္
‘ဒါေပမဲ့ ငါျပန္လြတ္ေတာ့မွာ ပါကြ၊ ဒီရက္ပိုင္းအတါင္း ကၽြဲခတ္ပြဲလုပ္မယ္လို႔ သတင္းၾကားတယ္။ ကၽြဲခတ္ပြဲလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီရြာမွာ ငါတို႔ႏွစ္ ေယာက္ မရွိဘဲ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး’
ဟု ေျပာေလရာ ေရခ်မ္းက စိတ္အားတက္ၾကြေသာ အမူအရာျဖင့္
‘တကယ္လား၊ ေသခ်ာရဲ႕ လားကြ’
ဟု ေမးျမန္းေလ၏ ။ ေအာင္ဘုက
‘ၿမိဳ႕ေပၚက ၿမိဳ႕အုပ္မင္းနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ တို႔ရြာကိုေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ၿမိဳ႕အုပ္မင္းက ကၽြဲခတ္ပြဲၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သူႀကီးက စီစဥ္မွာ ကြ’
ဟု ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏ ။
ေအာင္ဘုထြက္ခ်က္ထားသည့္အတိုင္း မွန္ကန္၏ ။ ထိုေန႔ညေနမွာ ပင္ သူႀကီးမင္းက ေအာင္ဘု ကို ထိတ္တုံးမွလႊတ္လိုက္ၿပီး
‘ေဟ့ေကာင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆိုရင္ ထိတ္တုံးနဲ႔မရေတာ့ဘူး။ ႀကိမ္လုံးစာပါေကၽြးရမယ္။ ၿမိဳ႕ ပိုင္မင္းက ကၽြဲခတ္ပြဲၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ မင္းကံေကာင္းသြားတယ္မွတ္ပါ။ ဒီေန႔ညေနပဲ ကၽြဲခတ္ပြဲ အတြက္ မင္းနဲ႔ေရခ်မ္း ေလ့က်င့္ေပေတာ့။ သဘက္ခါ ၿမိဳ႕ပိုင္မင္းနဲ႔အဖြဲ႕ ရြာကိုေရာက္လာလိမ့္မယ္’
ဟု ေျပာေလရာ ေအာင္ဘုသည္ သူႀကီးကိုအသာစီးရရန္ အခြင့္အလမ္းေပၚလာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ သက္ျပင္းခ်ကာ
‘အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူးသူႀကီး၊ က်ဳပ္တို႔ေလ့က်င့္ခ်ိန္မရဘဲ ဘယ္လိုလုပ္ ကၽြဲခတ္ရပါ့မလဲ၊ အရွက္ကြဲကုန္ပါ့မယ္ဗ်ာ’
ဟု ေျပာဆိုေလ၏ ။ သူႀကီးသည္ ေအာင္ဘု၏ စိတ္အားထက္သန္ပုံကိုၾကည့္၍ စိုးရိမ္သြားၿပီး
‘မင္းတို႔နဲ႔ယွဥ္ခတ္မယ့္ ဖိုးတာတို႔ အုပ္စုေတာင္ ေလ့က်င့္ေနၿပီ၊ ဘာ ျဖစ္လို႔မ ျဖစ္ရမွာ လဲ၊ မင္းနဲ႔ ေရခ်မ္းက ဒီရြာမွာ အေကာင္းဆုံးကၽြဲခတ္သမားေတြ မဟုတ္ဘူးလား’
ဟု ေျပာေလ၏ ။ ေအာင္ဘုက ေခါင္းခါယမ္း၍
‘ဖိုးတာတို႔နဲ႔က်ဳပ္တို႔နဲ႕ မတူဘူးဗ်၊ ဒီေကာင္ေတြ က အခံကၽြဲထြက္ေျပးမယ့္ေကာင္ေတြ ၊ ပညာျပ ဖို႔သိပ္မလိုဘူး။ ပညာျပဖို႔ တကယ္လိုတာက က်ဳပ္နဲ႔ေရခ်မ္းဗ်။ က်ဳပ္တို႔မေကာင္းရင္ ကၽြဲခတ္ပြဲက ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လို႔ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး’
ဟု အင္တင္တင္ေျပာလိုက္ရာ သူႀကီးမင္းသည္ ၿမိဳ႕ပိုင္မင္းကို မ်က္ႏွာလုပ္ရန္ အလြန္စိတ္ အားထက္သန္ေနျဖင့္ ေအာင္ဘုကို ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖင့္
‘လုပ္ပါ ေအာင္ဘုရာ၊ မင္းတို႔လုပ္ရင္ ျဖစ္ပါမယ္။ ဒီေန႔တစ္ေန႔နဲ႔ မနက္ျဖန္ မနက္ပိုင္းလုံး ေလ့က်င့္ဖို႔ အခ်ိန္ရေသးတာပဲ’
ဟုေျပာေလရာ ေအာင္ဘုသည္ သူႀကီးကို မ်က္ေမွာ င္ၾကဳတ္ၾကည့္၍
‘ဒီလိုေလ့က်င့္ေနရင္ က်ဳပ္နဲ႔ေရခ်မ္းရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး ကို ဘယ္သူတာ၀န္ယူမလဲ၊ က်ဳပ္တို႔က ထမင္းအငတ္ခံၿပီး ကၽြဲခတ္ရမွာ လား’
ဟု ေျပာေလ၏ ။ သူႀကီးမင္းသည္ ေအာင္ဘုက အသာစီးရေနေၾကာင္း ရိပ္စားမိသြားၿပီး ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖင့္
‘ဒီအတြက္ မင္းတို႔ႏွစ္ ေယာက္ ဘာမွမပူနဲ႔၊ မင္းနဲ႔ကၽြဲခတ္ေ့လက်င့္တဲ့ေနရာကို ငါ့အိမ္က ထမင္း ခ်ဳိင့္ပို႔ေပးမယ္။ ၿမိဳ႕ပိုင္မင္းေရွ႕မွာ အေကာင္းဆုံးကၽြဲခတ္ျပဖို႔ မေမ့နဲ႔’
ဟု မွာ ၾကားေလ၏ ။ ေအာင္ဘုက ရယ္ေမာ၍
‘ဟဲဟဲ.. ဒါ ကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကၽြဲခတ္ပြဲကို ဆုေတာ္ ေငြဘယ္ေလာက္ခ်ီးျမွင့္တယ္ဆိုတာလဲ မူတည္တယ္။ ဆုေတာ္ ေငြမ်ားမ်ား ရရင္ေတာ့ ကၽြမ္းမ်ားမ်ား ပစ္မယ္၊ ဆုေတာ္ ေငြနည္းရင္ေတာ့ က်ဳပ္ တို႔ကၽြဲေတြ က သိပ္အပင္ပန္းမခံခ်င္ဘူး’
ဟု ဆိုလိုက္ရာ သူႀကီးသည္ ေအာင္ဘုကို စိတ္ထဲမွက်ိတ္၍ က်ိန္ဆဲလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ကမူ
‘ေအးပါကြာ… ဆုေတာ္ ေငြထိုက္သင့္သလို ခ်ီးျမွင့္ပါမယ္။ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားသာ ခတ္စမ္းပါ’
ဟုေျပာလိုက္ေလေတာ့၏ ။ ေအာင္ဘုသည္ သူႀကီးအိမ္မွ ရင္ေကာ့၍ ထြက္ခဲ့ေလေတာ့၏ ။
သူသည္ တဲကေလးသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာ အခါ အိုးမ်ား ျပဳလုပ္ေနေသာ ေရခ်မ္းကိုၾကည့္၍
‘ေရခ်မ္း ငါျပန္လာၿပီေဟ့။ ငါမေသဘူး ေရကူးတတ္တယ္။ သူႀကီးက ငါ့ကို ေတာင္းေတာင္း ပန္ပန္နဲ႔ ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီ၊ ငါတို႔ ကၽြဲခတ္ဖို႔ေလ့က်င့္ရေတာ့မယ္’
ဟု ေျပာေလရာ ေရခ်မ္းက ေခါင္းညိတ္၍
‘ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းလူမိုက္ကံေကာင္း ျဖစ္သြားျပန္ၿပီ၊ ညေနက်ရင္ ကၽြဲခတ္နည္းနည္း ျပန္ေလ့ က်င့္တာေပါ့၊ ကၽြဲခတ္ပြဲမွာ ၿမိဳ႕ပိုင္မင္းလာမယ္ဆိုေတာ့ ဆုေတာ္ ေငြမ်ားမ်ား ရမယ္ထင္တယ္’
ဟု ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေျပာေလ၏ ။ ေအာင္ဘုက ေခါင္းညိတ္၍
‘ငါေတာ့ သူႀကီးကို ရာဇသံေပးခဲ့တယ္ကြ၊ ဆုေတာ္ ေငြနည္းရင္ ကၽြမ္းမထိုးဘူးလို႔’
ဟု ေျပာေလေတာ့၏ ။
ကၽြဲခတ္ပြဲဆိုသည္မွာ ေရွ႕ေခတ္က ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲ၊ အလွဴပြဲမ်ား တြင္ သူမပါလွ်င္ ပြဲမစည္ဟု ေျပာ စမွတ္ျပဳရေသာ ကစားပြဲတစ္ခု ျဖစ္၏ ။
ကၽြဲခတ္ပြဲျပဳလုပ္ရန္အတြက္ ၀ါးႏွီးျဖင့္ ကၽြဲပုံရက္လုပ္ထားၿပီး ၎၏ အေပၚမွ ပိတ္အနက္အုပ္ ထားေသာ ကၽြဲႏွစ္ ေကာင္ခတ္သည့္ပြဲ ျဖစ္၏ ။
ကၽြဲ၏ လည္တန္ႏွင့္ ဦးေခါင္းအား လွည့္၍ ရေအာင္အတြင္ းမွ ဒလက္တပ္ထား၏ ။
အဆိုပါကၽြဲပုံကို ေပါင္ရင္းအထိသာ ျပဳလုပ္ထားၿပီး ကၽြဲပုံရက္လုပ္ထားေသာ ျခင္းထဲသို႔ ေဘာင္းဘီအနက္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ လူႏွစ္ ဦးက ေရွ႕ေနာက္၀င္ေရာက္၍ ကၽြဲလိုအသက္၀င္ေအာင္ လႈပ္ရွားသြားလာရ၏ ။
ကၽြဲခတ္ပြဲအတြက္ ကၽြဲထဲတြင္ ၀င္ေရာက္သ႐ုပ္ေဆာင္ရေသာ လူႏွစ္ ဦးသည္ အလြန္အေရး ပါ ၏ ။ ၎တို႔သည္ ကၽြဲေျပးပုံ၊ ကၽြဲေျခလွမ္းလွမ္းပုံ၊ ဂ်ဳိျဖင့္ က်ဳံးခတ္ပုံမ်ား ကို သဘာ၀က်က် ေလ့လာထား ရ၏ ။
ေရွ႕ပိုင္းလူက က်ဳံးခတ္ေနလွ်င္ ေနာက္ပိုင္းလူက ေျမွာ က္ေပးထားရ၏ ။
ေရွ႕ပိုင္းလူက လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္သည့္သဏၭာန္ လည္တိုင္ကို ေထာင္လိုက္လွ်င္ ေနာက္ကလူက ကၽြဲေအာက္ပိုင္းကို ႏွိမ့္ေပးထားရ၏ ။
ကၽြဲ၏ သဏၭာန္သဘာ၀က်ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရေသာ အတတ္သည္ ခက္ခဲလွ၏ ။
ကၽြဲႏွင့္ တူေအာင္ ဆုတ္တက္လႈပ္ရွားရ၏ ။ ဂ်ဳိျဖင့္ က်ဳံးခတ္ရ၏ ။ တစ္ဖက္ရန္သူ ကၽြဲကို အႏိုင္ တိုက္ခိုက္ရာတြင္ ပညာသားပါရ၏ ။ ကၽြဲခတ္သူႏွစ္ ဦး အကြက္ေစ့လွ်င္ ၾကည့္႐ႈသူအေပါင္းသည္ ကၽြဲထဲ တြင္ လူ၀င္ေနျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး သက္ရွိကၽြဲႏွစ္ ေကာင္ခတ္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္ေနၾက၏ ။
ေရခ်မ္းတို႔ ကၽြဲႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္မည္ ့သူမွာ ဖိုးတာႏွင့္ ဥာဏ္၀င္းတို႔ ျဖစ္၏ ။ ၎တို႔သည္ ကၽြဲခတ္သည့္ အတတ္ပညာတြင္ ေရခ်မ္းတို႔ကို မမီသျဖင့္ အခံကၽြဲေနရာမွပင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရ၏ ။
အခံကၽြဲဆိုသည္မွာ ေရခ်မ္းတို႔ ကၽြဲႏွင့္ အတန္ၾကာေအာင္ အားၿပိဳင္၍ ခတ္ၾကရင္း ေနာက္ဆုံး တြင္ အေျခမလွဘဲ ကၽြဲခတ္ပြဲမွ ထြက္ေျပးရန္ ျဖစ္၏ ။
ကၽြဲခတ္ပြဲကို လူအမ်ား ႏွစ္သက္္ ၾကသျဖင့္ ရြာတစ္ရြာတြင္ ကၽြဲခတ္တတ္သူ တစ္ဦးစ ႏွစ္ ဦးစ ရွိတတ္၏ ။ ေရခ်မ္းႏွင့္ ေအာင္ဘုသည္ ကၽြဲခတ္သည့္ေနရာတြင္ အခ်ိတ္အဆက္မိၿပီး အလြန္ကၽြမ္းက်င္ သူမ်ား ျဖစ္၏ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔ႏွစ္ ဦးကို အလွဴအတန္းရွိလွ်င္ အနီးအနားရြာမ်ား မွ ကၽြဲခတ္ရန္ လာေရာက္ ငွားရမ္းၾက၏ ။
ညေနေစာင္းေသာ အခါ ေရခ်မ္းႏွင့္ ေအာင္ဘုသည္ သူႀကီးမင္း၏ အိမ္သို႔ သြား၍ ကၽြဲခတ္ရန္ ကၽြဲ ပုံသဏၭာန္ျပဳလုပ္ထားေသာ ျခင္းႀကီးမ်ား ကို ယူေဆာင္ၾက၏ ။
ထို႔ေနာက္ ရြာျပင္သို႔ ထြက္၍ အရိပ္ေကာင္းေသာ ေနရာတြင္ ကၽြဲႀကီးတစ္ေကာင္အတြင္ းသို႔ ၀င္လိုက္ၿပီး ကၽြဲခတ္ပြဲအတြက္ ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ၾကေလ၏ ။
၎တို႔သည္ ကၽြဲခတ္ပြဲေပါင္းမ်ား စြာ တြင္ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ အေတြ ႕အႀကံဳရင့္က်က္သူမ်ား ျဖစ္ၾက ၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ေကာင္းစြာ ေလ့က်င့္ၿပီးသား ျဖစ္သြား၏ ။
ေရခ်မ္းသည္ ေခၽြးမ်ား စို၍ ကၽြဲထဲမွထြက္လိုက္ၿပီး
‘ဒီပုံအတိုင္းဆိုရင္ မနက္ျဖန္ ေလ့က်င့္စရာေတာင္မလိုဘူး၊ ငါတို႔ေကာင္းေကာင္းခတ္ႏိုင္တယ္’
ဟု ေျပာလိုက္ရာ ေအာင္ဘုက ေခါင္းကိုခါယမ္း၍
‘ငါတို႔ မနက္ျဖန္ နားေနလို႔မရဘူး၊ ကၽြဲခတ္ပြဲေလ့က်င့္ဖို႔တြက္ သူႀကီးအိမ္က ထမင္းခ်ဳိင့္ပို႔ခိုင္း ထားတယ္။ သူပို႔ေပးတဲ့ထမင္းကို ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ႀကီးစားၿပီး ကၽြဲခတ္ရမယ္။ သူႀကီးလိုကပ္ေစးနည္း ႀကီးရဲ႕ ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုစားရတာ ငါေတာ့ အားရတယ္ေဟ့’
ဟု ႀကံဳး၀ါးေလ၏ ။ ထိုေန႔က ေရခ်မ္းတို႔သည္ ကၽြဲခတ္ပြဲအတြက္ ေန၀င္ကာနီးသည္အထိ ေလ့က်င့္ၾကၿပီး ရြာသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကေလ၏ ။
 ေနာက္ဆံုးဧကရာဇ္ |  လိုတရကံၾကီးရွင္ |  ပြဲေက်ာင္းသား မိုးေကာင္း |