ငါးပါးသီလေတာင္းျခင္း

ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခန္း ႏွင့္ ဆုေတာင္း

ၾသကာသ ၾသကာသ ၾသကာသ ၊ ကာယကံ , ဝစီကံ , မေနာကံ ,သဗၺေဒါသ ခပ္သိမ္းေသာ အျပစ္တို႕ကို ေပ်ာက္ပါေစျခင္း အက်ိဳးငွါ ပထမ ,ဒုတိယ, တတိယ တစ္ၾကိမ္ ,ႏွစ္ ၾကိမ္ ,သုံးၾကိမ္ ေျမာက္ေအာင္ ဘုရားရတနာ ,တရားရတနာ ,သံဃာရတနာ ,ရတနာ ျမတ္သုံးပါးတို႕ ကို အ႐ိုအေသ အေလးအျမတ္ လက္အုပ္မိုး ၍ ရွိခိုးပူေဇာ္ ဖူးေျမႇာ္မာန္ေလွ်ာ့ ကန္ေတာ့ပါ၏ အရွင္ဘုရား ။

ကန္ေတာ့ရေသာ အက်ိဳးအားေၾကာင့္ အပါယ္ေလးပါး ၊ ကပ္သုံးပါး ၊ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး ၊ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး ၊ဝိပတၲိ တရားေလးပါး ၊ဗ်သနတရားငါးပါး တို႕မွ အခါခပ္သိမ္း ကင္းလြတ္ျငိမ္းသည္ ျဖစ္၍ မဂ္တရား ,ဖိုလ္တရား ,နိဗၺာန္တရားေတာ္ ျမတ္ကို ရပါလို၏ အရွင္ဘုရား ။

ငါးပါးသီလခန္း

ငါးပါးသီလေတာင္းျခင္း

• အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ ပဥၥသီလံ ဓမၼံယာစာမိ အႏုဂၢဟံ ကတြာ သီလံေဒထ ေမဘေႏၲ ။

• ဒုတိယမၸိ အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ ပဥၥသီလံ ဓမၼံယာစာမိ အႏုဂၢဟံ ကတြာ သီလံေဒထ ေမဘေႏၲ ။

• တတိယမၸိ အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ ပဥၥသီလံ ဓမၼံယာစာမိ အႏုဂၢဟံ ကတြာ သီလံေဒထ ေမဘေႏၲ ။

အာမ ဘေႏၲ ပါ၏ ဘုရား ။

ဘုရား ရွိခိုးျခင္း

နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာ သမၺဳဒၶႆ

နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာ သမၺဳဒၶႆ

နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာ သမၺဳဒၶႆ

သရဏဂုံ ေဆာက္တည္ျခင္း

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဒုတိယမၸိ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဒုတိယမၸိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဒုတိယမၸိ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

တတိယမၸိ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

တတိယမၸိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

တတိယမၸိ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

အာမ ဘေႏၲ ပါ၏ ဘုရား ။

ငါးပါးသီလ ေဆာက္တည္ျခင္း

၁။ ပါဏာတိပါတာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၂။ အဒိနၷာဒါနာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၃။ ကာေမသု မိစၧာ စာရာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၄။ မုသာဝါဒါ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၅။သုရာေမရယ မဇၨပမာဒ႒ာနာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

အာမ ဘေႏၲ ပါ၏ ဘုရား ။

ရွစ္ပါးသီလေတာင္းျခင္း

ရွစ္ပါးသီလ ခန္း

ရွစ္ပါးသီလေတာင္းျခင္း

• အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ အ႒ဂၤ သမႏၷာဂတံ ဥေပါသထသီလံံ ဓမၼံယာစာမိ အႏုဂၢဟံ ကတြာ သီလံေဒထ ေမဘေႏၲ ။

• ဒုတိယမၸိ အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ အ႒ဂၤ သမႏၷာဂတံ ဥေပါသထသီလံ ဓမၼံယာစာမိ အႏုဂၢဟံ ကတြာ သီလံေဒထ ေမဘေႏၲ ။

• တတိယမၸိ အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ အ႒ဂၤ သမႏၷာဂတံ ဥေပါသထသီလံ ဓမၼံယာစာမိ အႏုဂၢဟံ ကတြာ သီလံေဒထ ေမဘေႏၲ ။

အာမ ဘေႏၲ ပါ၏ ဘုရား ။

ဘုရား ရွိခိုးျခင္း

နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာ သမၺဳဒၶႆ

နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာ သမၺဳဒၶႆ

နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာ သမၺဳဒၶႆ

သရဏဂုံ ေဆာက္တည္ျခင္း

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဒုတိယမၸိ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဒုတိယမၸိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဒုတိယမၸိ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

တတိယမၸိ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

တတိယမၸိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

တတိယမၸိ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

အာမ ဘေႏၲ ပါ၏ ဘုရား ။

ရွစ္ပါးသီလ ေဆာက္တည္ျခင္း

၁။ ပါဏာတိပါတာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၂။ အဒိနၷာဒါနာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၃။ အျဗဟၼစရိယာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၄။ မုသာဝါဒါ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၅။သုရာေမရယ မဇၨပမာဒ႒ာနာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၆။ ဝိကာလ ေဘာဇနာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၇။ နစၥ ဂီတ ဝါဒိတ ဝိသူက ဒႆန မာလာ ဂႏၶ ဝိေလပန ဓာရဏ မ႑န ဝိဘူသန ႒ာနာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၈။ ဥစၥာ သယန မဟာသယန ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

အာမ ဘေႏၲ ပါ၏ ဘုရား ။

ကိုးပါးသီလခန္း

ကိုးပါးသီလေတာင္းျခင္း

• အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ နဝဂၤ သမႏၷာဂတံ ဥေပါသထသီလံံ ဓမၼံယာစာမိ အႏုဂၢဟံ ကတြာ သီလံေဒထ ေမဘေႏၲ ။

• ဒုတိယမၸိ အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ နဝဂၤ သမႏၷာဂတံ ဥေပါသထသီလံ ဓမၼံယာစာမိ အႏုဂၢဟံ ကတြာ သီလံေဒထ ေမဘေႏၲ ။

• တတိယမၸိ အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ နဝဂၤ သမႏၷာဂတံ ဥေပါသထသီလံ ဓမၼံယာစာမိ အႏုဂၢဟံ ကတြာ သီလံေဒထ ေမဘေႏၲ ။

အာမ ဘေႏၲ ပါ၏ ဘုရား ။

ဘုရား ရွိခိုးျခင္း

နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာ သမၺဳဒၶႆ

နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာ သမၺဳဒၶႆ

နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာ သမၺဳဒၶႆ

သရဏဂုံ ေဆာက္တည္ျခင္း

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဒုတိယမၸိ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဒုတိယမၸိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

ဒုတိယမၸိ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

တတိယမၸိ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

တတိယမၸိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

တတိယမၸိ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ။

အာမ ဘေႏၲ ပါ၏ ဘုရား ။

ကိုးပါးသီလ ေဆာက္တည္ျခင္း

၁။ ပါဏာတိပါတာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၂။ အဒိနၷာဒါနာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၃။ အျဗဟၼစရိယာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၄။ မုသာဝါဒါ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၅။သုရာေမရယ မဇၨပမာဒ႒ာနာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၆။ ဝိကာလ ေဘာဇနာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၇။ နစၥ ဂီတ ဝါဒိတ ဝိသူက ဒႆန မာလာ ဂႏၶ ဝိေလပန ဓာရဏ မ႑န ဝိဘူသန ႒ာနာ ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၈။ ဥစၥာ သယန မဟာသယန ေဝရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ။

၉။ေမတၱာသဟဂေတန ေစတသာ သဗၺပါဏဘူေတသု ဖရိတြာ ဝိဟရဏံ သမာဒိယာမိ။

အာမ ဘေႏၲ ပါ၏ ဘုရား ။

သီလ၏ ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိဳးမ်ား နွင့္ လူေတာ္ လူေကာင္း

သီလ၏ ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိဳးမ်ား

သီလေစာင့္ထိန္းျခင္း၏ ေကာင္းက်ိဳးရပံုမ်ား ၊ သီလမရွိျခင္း၏ ဆုိးက်ိဳးရပံုတုိ႔ မ်ား စြာ ရွိပါသည္။ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးမ်ား သည္ ေစာင့္ထိန္းေသာ သီလ၊ လြန္က်ဳးေသာ သီလတုိ႔အေပၚ၌ မူတည္ၿပီး အက်ိဳးတရားမ်ား ရရွိခံစားၾကရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သီလတစ္ခုခ်င္း၏ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးမ်ား ကုိ ေရး သားတင္ျပလုိက္ပါသည္။

ပါဏာတိပါတကံ၏ အက်ိဳးမ်ား

သူတစ္ပါးအသက္ကုိ ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္ေသာ သူသည္ ေသေသာ အခါ၌ ငရဲဘံုအစရွိေသာ အပါယ္ေလးဘံုသုိ႔ က်ေရာက္ၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡမွန္သမွ်တုိ႔ကုိ ခံစားရပါသည္။ အကယ္၍ ေရွးေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ အပါယ္ဘံုမွလြတ္ေျမာက္ၿပီး လူ႔ဘ၀ကုိရခဲ့လွ်င္လည္း.......

၁။ အသက္တုိျခင္း။

၂။ အနာ ေရာဂါ မ်ား ၍ က်န္းမာမႈ နည္းျခင္း။

၃။ အားအင္မရွိျခင္း။

၄။ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ျခင္း။

၅။ စုိးရိမ္ပူပန္စိတ္မ်ား ျခင္း။

၆။ သူတစ္ပါး၏ ႏွိပ္စက္မႈ ကုိ ခံရျခင္း။

၇။ သူတစ္ပါးသတ္၍ လည္းေကာင္း၊ မိမိကုိယ္တုိင္ျပန္သတ္၍ လည္းေကာင္း ေသရျခင္း။

၈။ ကုိယ္လက္အဂၤါခ်ိဳ႕ယြင္းျခင္း၊

၉။ ခႏၶာကုိယ္ေျပျပစ္မႈ မရွိျခင္း။

၁၀။ မိမိခ်စ္ခင္ေသာ သူမ်ား နဲ႔ ကြဲကြာရျခင္းစေသာ ဆုိးက်ိဳးမ်ား ကုိ ခံစားရပါသည္။

ေစာင့္ထိန္းေသာ သူသည္ သုဂတိဘံုသုိ႔ေရာက္ရၿပီး ထုိဆုိးက်ိဳးတုိ႔၏ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ သုခတုိ႔ကုိ ခံစားရပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူ တစ္ေယာက္ ကုိၾကည့္လွ်င္ ပါဏာတိပါတကံအစရွိေသာ သီလရွိခဲ့မရွိခဲ့ သိႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ ျဖစ္၍ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ား သည္ အသိဉာဏ္ပညာႀကီးမားေသာ လူသားပီပီ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ဤသီလတုိ႔ကုိ ေစာင့္ထိန္းလုိက္နာၾကရန္ လုိပါသည္။

အဒိႏၷာဒါနကံ၏ အက်ိဳးမ်ား

ပစၥည္းဥစၥာပုိင္ရွင္က ကုိယ္ႏႈတ္ျဖင့္ ၾကည္ျဖဴစြာ မေပးေသာ ဥစၥာတုိ႔ကုိ မည္ သည့္နည္းနဲ႔မဆုိ ယူေသာ သူသည္ ေသေသာ အခါ၌ ..........

၁။ အပါယ္ေလးဘံုသုိ႔ ေရာက္ရျခင္း။

၂။ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္း။

၃။ ပစၥည္းဥစၥာရေအာင္ မရွာေဖြႏုိင္ျခင္း။

၄။ ရွိေသာ ပစၥည္းမ်ား လည္း ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးေၾကာင့္ ပ်က္စီးရျခင္း။

၅။ လုိအပ္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာမွန္သမွ် မရရွိျခင္း။

၆။ ဆင္းရဲစြာ ေနရၿပီး အစာငတ္မြတ္ျခင္းစေသာ ဆုိးက်ိဳးမ်ား ခံစားရပါသည္။

ေစာင့္ထိန္းေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ သုဂတိဘံုသုိ႔ေရာက္ၿပီး ထုိဆုိးက်ိဳးမ်ား ၏ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာတုိ႔ကုိ ခံစားရပါသည္။ အျပစ္ႀကီးငယ္တုိ႔မွာ ဥစၥာပုိင္ရွင္၏ ဂုဏ္သိကၡာ အက်င့္သီလ ဥစၥာတန္ဖုိးအားေလ်ာ္စြာ အျပစ္ရပါသည္။ဤေနရာ၌ အဒိႏၷာဒါနကံ က်ဳးလြန္သည္ဆုိသည္မွာ သူတစ္ပါးမသိေအာင္ အေလးခုိး၍ ေစ်းေရာင္ းျခင္း၊ ျခင္းေတာင္းတုိ႔ျဖင့္ ခုိး၀ွက္၍ ေရာင္ းျခင္းမ်ား ၊ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ား အနာအဆာပါသည္ကုိ တစ္စံုတစ္ခုျဖင့္ ဖံုးၿပီး ေရာင္ းခ်ျခင္းအစရွိသည္တုိ႔သည္လည္း အဒိႏၷာဒါနကံနဲ႔ မလြတ္ကင္းေသာ ျပစ္မႈ မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ကာေမသုမိစၦာစာရကံ၏ အက်ိဳးမ်ား

ဤကံကုိ က်ဴးလြန္ေသာ သူသည္ ေသေသာ အခါ၌ ........

၁။ အပါယ္ဘံုသုိ႔ ေရာက္ရျခင္း။

၂။ လူ ျဖစ္လွ်င္ မိန္းမ(သုိ႔) အေျခာက္ ျဖစ္ရျခင္း။

၃။ အမ်ား က မုန္းတီးရြံရွာျခင္း။

၄။ ရန္သူမ်ား ျခင္း။

၅။ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾက မ်ား ျခင္း။

၇။ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မေနရျခင္း။

၈။ ခ်စ္သူနဲ႔ခြဲရျခင္း၊ အိမ္ေထာင္မၿမဲျခင္း။

၉။ မ်က္ႏွာမၾကည္လင္ျခင္း။

၁၀။ အဂၤါလကၡဏာ ေသးသိမ္ျခင္းစေသာ ဆုိးက်ိဳးမ်ား ကုိ ခံစားရပါသည္။

ေစာင့္ထိန္းေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ သုဂတိဘံုသုိ႔ ေရာက္ရ၍ ထုိဆုိးက်ိဳးတုိ႔၏ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေသာ ေကာင္းက်ိဳးတရားမ်ား ကုိ ခံစားရပါသည္။

ဤေမထုန္အမႈ ျပစ္မွာ းက်ဳးလြန္ေသာ သူကုိ ေလာကလူသားတုိ႔ အမုန္းဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ ္လည္း ယခုေခတ္၌ မ်ား စြာ လြန္က်ဳးေနၾကသည္ကုိ ေတြ ႕ျမင္ၾကားသိေနရပါသည္။ ေမထုန္အမႈ ကုိ ပုထုဇဥ္လူသားတုိ႔အေနျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ခက္သည္ဟု ထင္ၾကပါလိမ့္မည္ ။ အကယ္၍ မိမိသည္တစ္ဘ၀လံုး မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ပါက တရား၀င္လက္ထက္ယူၿပီး ေမထုန္မွီ၀ဲလုိ႔ ရပါသည္။ ဤမွ်နဲ႔အားမရဘဲ ေတြ ႕တုိင္းေသာ ေမထုန္အမႈ ကုိ လြန္က်ဳးေနမည္ ဆုိပါက ေလာကႀကီးသည္ ပ်က္စီး႐ံုသာ ရွိပါေတာ့သည္။ ယခုေခတ္၌ HIV ပုိးဆုိေသာ AIDS ျဖစ္လာရျခင္းမွာ လည္း ထုိကဲ့သုိ႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ မရွိဘဲ ေတြ ႕တုိင္းေသာ ေမထုန္အမႈ တုိ႔ကုိ မွီ၀ဲေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ကမၻာဦးကာလ ျဗဟၼာတုိ႔သည္လည္း လူဘ၀ကုိ ေရာက္ခါစ၌ အစားအေသာက္မ်ား ေျမျပင္ကေန ခူးယူစားေသာက္၍ ရေအာင္ ေပါမ်ား ေနပါသည္။ ထုိအစားအေသာက္ အ၀တ္အစားမ်ား သည္ ျဗဟၼာျပည္က လူသားစ ျဖစ္ေသာ ျဗဟၼာလူသားမ်ား ဤေမထုန္အမႈ ကုိ လြန္က်ဴးေသာ ေၾကာင့္ အစားအစာမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသျဖင့္ ဒုကၡမ်ား စြာ နဲ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါသည္။

သီလကုိ မေစာင့္ထိန္းေသာ သူ၊ ေစာင့္ထိန္းရမွန္းမသိေသာ ႏုိင္ငံတုိ႔၌ ဤေမထုန္အမႈ ကုိ ရွက္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ၿပီ လြန္က်ဳးေနေသာ ေၾကာင့္ ေဘးဆုိးႀကီးမ်ား နဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုေခတ္လူငယ္ မိန္းမငယ္ေလးမ်ား သည္ ဤေမထုန္အမႈ ကုိ ဘုရားေစတီ၊ ပန္းၿခံအစရွိေသာ လူေပါမ်ား ေသာ ေနရာတုိ႔၌ မရွက္မေၾကာက္ဘဲ ျပဳလုပ္ေနၾကသည္မွာ ျပဳလုပ္ေနေသာ သူတုိ႔ေတာ့မသိ၊ ေတြ ႕ရေသာ သူမ်ား မွာ ရွက္စရာေကာင္းသကဲ့သို႔ ႐ုိင္းစုိင္းသည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။

ထုိသူမ်ား သည္ အသိဉာဏ္ပညာ ကင္းမဲ့ေသာ တိရစၦာန္မ်ား နဲ႔ ထူးမျခားနား ျဖစ္ေနသည္ကုိ သတိထားဖုိ႔ ေကာင္းပါသည္။ မိမိကုိယ္မိမိ အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူလား၊ အသိဉာဏ္မရွိေသာ တိရစၦာန္လားဆုိတာ ခြဲျခားသိဖုိ႔ လုိပါသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ ရွက္စရာေကာင္းသည္ဟု အသိဉာဏ္ေလးရွိဖုိ႔၊ သတိတရားထားဖုိ႔ လုိအပ္လွပါသည္။ မိမိတုိ႔မွာ တရား၀င္ယူၿပီး က်ဳးလြန္၍ ရေနေသာ အခြင့္အေရး ရွိပါလ်က္ ထုိကဲ့သုိ႔ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ တရားလက္မဲ့ႏုိင္လြန္သည္ဟု ထင္ပါသည္။

ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က ရဟန္းမ်ား ကုိ ဆံုးမခဲ့ေသာ စကားရွိပါသည္။ ထုိစကားမွာ “ရဟန္းတုိ႔ မိန္းမမ်ား ကုိျမင္လွ်င္ မိမိထက္အသက္ႀကီးပါက ကုိယ့္အမရင္းသဖြယ္ သေဘာထားၿပီး မိမိထက္ငယ္ေသာ သူကုိ ကုိယ္ႏွမရင္းသဖြယ္ သေဘာထားၿပီးဆက္ဆံဖုိ႔ရာ ဆံုးမခဲ့ေသာ စကားမွာ ရဟန္းမ်ား သာမက လူသားမ်ား ပါ လုိက္နာေစာင့္ထိန္းပါက မုဒိမ္းမႈ စသည္တုိ႔ ျဖစ္လာေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။

လူသားမ်ား သည္ ရဟန္းသံဃာမ်ား ကုိၾကည့္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းလွ်င္ ပုိ၍ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ၿပီး ပုိမုိ၍ ၾကည္ညိဳျခင္းမ်ား ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္ ။ လူသားတုိ႔၌ တရား၀င္ယူၿပီး က်ဳးလြန္ခြင့္ရွိပါသည္။ ရဟန္းသံဃားမ်ား သည္ ထုိေမထုန္အမႈ ကုိ သတၱ၀ါမွန္သမွ်တုိ႔နဲ႔ က်ဳးလြန္ခြင့္မရွိပါ။ ရဟန္းသံဃာမ်ား သည္ ထုိသုိ႔မည္ သည့္ သတၱ၀ါနဲ႔မွ် မက်ဳးလြန္ဘဲ ေနႏုိင္ေသးလွ်င္ လူသားတုိ႔သည္ ရဟန္းသံဃာတုိ႔ထက္ မိမိတရား၀င္ယူထားေသာ ေယာက်္ား မိန္းမမ်ား ကုိ က်ဳးလြန္ခြင့္ရွိေသာ ေၾကာင့္ က်န္ေသာ သူမ်ား ကုိ မက်ဳးလြန္မိေအာင္ ေစာင့္ထိန္းသင့္ပါသည္။

ဤေနရာ၌ မင္းတုန္းမင္းႀကီးေျပာေသာ စကားကုိ အမွတ္ရမိပါသည္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးကုိ မႈ မတ္မ်ား က ရဟန္းသံဃာမ်ား ပြဲလမ္းသဘင္ၾကည့္ေနသည္ကုိ တားျမစ္ပိတ္ပင္ဖုိ႔ရာ ေလွ်ာက္ထားၾကေသာ အခါ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက “ငါသည္ မိန္းမမယူဘဲ ေနႏုိင္တာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ပင္ ရဟန္းသံဃာမ်ား ကုိ ၾကည္ညိဳလွပါသည္”ဟု ေျပာဆုိၿပီး မႈ မတ္မ်ား ၏ ေလွ်ာက္တင္ခ်က္ကုိ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္ဟူေသာ စကားကုိ ၾကားဖူး၍ အမွတ္ရမိပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသားမ်ား သည္ ေမထုန္အမႈ ကုိ လံုး၀ေရွာင္ၾကဥ္ေသာ ရဟန္းေတာ္ တုိ႔ကုိ အတုယူကာ ေစာင့္ထိန္းၾကရန္ လုိပါသည္။ ဤေမထုန္အမႈ သည္ ေစာင့္ထိန္းရခက္မည္ ဟု ထင္ရေသာ ္လည္း မိမိ၏ စိတ္သာ အဓိကက်ပါသည္။ ကမၻာေပၚရွိ သတၱ၀ါမ်ား သည္ အဓိကက်ေသာ ဤေမထုန္အမႈ ကုိ မေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ေသာ ေၾကာင့္ သာ ဒုကၡမ်ား နဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ သံသရာမွ မလြတ္ေျမာက္ဘဲ က်င္လည္ေနရသည္မွာ လည္း ဤေမထုန္ အမႈ ေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

မုသာ၀ါဒကံ၏ အက်ိဳးမ်ား

သူတစ္ပါး၏ အက်ိဳးစီးပြားကုိ ပ်က္ျပားေစေသာ လိမ္ညာမႈ လွည့္ပတ္မႈ ဟူသမွ်သည္ ဆုိးက်ိဳးရေစႏုိင္ေသာ ကံေျမာက္သည့္မုသာ၀ါဒ ျဖစ္ပါသည္။ ႏႈတ္ျဖင့္ မေျပာဘဲ ကုိယ္အမႈ အရာျဖင့္ လိမ္ညာလွ်င္လည္း မုသာ၀ါဒပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သူတစ္ပါး၏ အက်ိဳးစီးပြားကုိ မထိခုိက္ေစဘဲ တစ္စံု တစ္ေယာက္ အက်ိဳးရေစလုိ၍ ပရိယာယ္သံုး၍ ေျပာဆုိျခင္း၊ အမွာ းကုိအမွန္ သိေစလုိ၍ ေျပာဆုိျခင္း၊ ဂုဏ္ျပဳလုိ၍ ျပဳမႈ ေျပာဆုိျခင္းမ်ား မွာ လည္း မုသာ၀ါဒပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ ္လည္း သူတစ္ပါး၏ အက်ိဳးစီးပြားကုိ မပ်က္စီး မထိခုိက္ ဆုိးက်ိဳးရေစႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မျပဳလွ်င္ ကံမေျမာက္၍ အျပစ္နည္းပါသည္။ ထုိသုိ႔အျပစ္နည္းေသာ ္လည္း ဤသီလကုိ လံုၿခံဳေအာင္ ေစာင့္ထိန္းသင့္ပါသည္။ လူသားတုိ႔သည္ အမ်ား အားျဖင့္ “မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ”ဟူေသာ စကားကုိ လက္သံုးစကားအ ျဖစ္ ေျပာဆုိၿပီး မုသာ၀ါဒကံကုိ အလြယ္တကူျဖင့္ က်ဳးလြန္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ ႕ရွိရပါသည္။ ထုိစကားသည္ လိမ္ေနၾကလူတုိ႔ ေျပာဆုိေနေသာ စကားသာ ျဖစ္ပါသည္။

ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ပင္ သစၥာဆုိသည့္အမွန္တရားကုိ ရရန္အတြက္ ပါရမီျဖည့္ေသာ အခါ ဤမုသာ၀ါဒကုိ လံုး၀ေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့ရပါသည္။

သူတစ္ပါးအက်ိဳးစီးပြားပ်က္စီးေအာင္ လိမ္ညာေျပာဆုိ လွည့္ပတ္မႈ မွန္သမွ်ကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ သူသည္ ေသေသာ အခါ၌ .......

၁။ အပါယ္ဘံုသုိ႔ေရာက္ရျခင္း။

၂။ မ်က္စိနားစေသာ ဣေျႏၵမ်ား မၾကည္လင္ျခင္း။

၃။ စကားမပီျခင္း၊ ပလံုးမေထြးေျပာဆုိတတ္ျခင္း။

၄။ သြားမညီျခင္း။

၅။ ပါးစပ္အနံ႔ပုပ္ျခင္း။

၆။ အသားအေရ မစုိေျပဘဲ မြဲေျခာက္ျခင္း။

၇။ ကုိယ္ခႏၶာအခ်ိဳမက်ျခင္း။

၈။ သူတစ္ပါးအေပၚ ၾသဇာအာဏာမေညာင္းျခင္း။

၉။ ႏႈတ္ၾကမ္းလွ်ာၾကမ္းျဖင့္ ေျပာဆုိတတ္ျခင္း။

၁၀။ စိတ္ၾကည္လင္မႈ မရွိျခင္းစေသာ ဆုိးက်ိဳးမ်ား ကုိ ခံစားရပါသည္။

ေစာင့္ထိန္းလုိက္နာေသာ သူသည္ သုဂတိဘံုသုိ႔ ေရာက္ရွိရၿပီး ထုိဆုိးက်ိဳးတုိ႔၏ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာတုိ႔ကုိ ခံစားရပါသည္။

သုရာေမရယကံ၏ အက်ိဳးမ်ား

မူးယစ္ေစတတ္ေသာ အရည္ေဆး၀ါးမွန္သမွ်ကုိ က်န္းမာေရး အတြက္ မဟုတ္ဘဲ ေသာက္သံုးေသာ သူသည္ သုရာေမရယကံပ်က္၏ ။ ကာေမသုမိစၦာစာရကံကဲ့သုိ႔ ဤသီလသည္ အျပစ္ႀကီးေသာ မိစၦာစာရတစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္ဟု က်မ္းဂန္တုိ႔၌ ျပဆုိထားပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤသီလကုိ က်ဳးလြန္ျခင္းမွာ အျပစ္ႀကီးသည္ဟု တစ္ထစ္ခ်မွတ္ယူ၍ ရပါသည္။

သုိ႔ေသာ ္ မည္ မွ်ေလာက္ အျပစ္ရွိသည္ကုိ ထပ္မံ၍ စစ္ေဆးၾကည့္လွ်င္ ယခုေခတ္၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေဆးရည္ေဆး၀ါးမ်ား တြင္ မထင္မရွား အရက္ပါတတ္ပါသည္။ သုရာေမရယသိကၡာပုဒ္၌ ဟင္းလ်ာေကာင္းေစလုိသျဖင့္ ဟင္း၌ ေသရည္ အနည္းငယ္မွ် ခတ္၍ ခ်က္ရာ၀ယ္ ေသရည္အနံ႔မထင္ရွားလွ်င္ ထုိဟင္းကုိ သံဃာေတာ္ မ်ား ပင္ သံုးေဆာင္ေကာင္းသည္ဟု ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က ခြင့္ျပဳေတာ္ မူခဲ့ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ (၁)မထင္မရွား အရက္ပါေသာ ဟင္းမ်ား ကုိ စားေသာက္မႈ ၊ (၂)မလြဲသာ၍ ေဆး၀ါးအ ျဖစ္ အနည္းအက်ဥ္းေသာက္သံုးမႈ ၊ (၃)တကယ့္ကုိ အရက္သီးသန္႔ ေသာက္သံုးမႈ ဟု (၃)မ်ိဳးရွိသည္ကုိ ေတြ ႕ရွိရပါသည္။

ထုိ႔တြင္ ပထမဦးဆံုးအခ်က္သည္ အျပစ္မရွိပါ။ ဒုတိယအခ်က္သည္ အရက္စစ္ ျဖစ္လွ်င္ ဤသီလပ်က္၏ ။ သုိ႔ေသာ ္ အျပစ္ႀကီးလွသည္ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္သည္ ေသာက္ၿပီး သူတစ္ပါးအက်ိဳးစီးပြား ပ်က္စီးေအာင္လုပ္မႈ ၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မႈ ၊ ပတ္၀န္းက်င္ေႏွာက္ယွက္မႈ ၊ မူးယမ္းၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနမႈ စေသာ အျပစ္တစ္စံုတရာ မလုပ္ဘဲေနပါက ဤသီလပ်က္ၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရန္ ေမ့ေလ်ာ့မႈ ၊ စီးပြားပ်က္မႈ ၊ အိမ္ေထာင္ေရး ပ်က္စီးမႈ စေသာ မ်က္ေမွာ က္ ဆုိးက်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေစႏုိင္ပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ား က အရက္ေသာက္ၿပီး သူတစ္ပါးကုိ မေႏွာက္ယွက္လွ်င္ အျပစ္မရွိမႈ ဟု မွတ္ထင္ေနၾကပါသည္။ အျပစ္ရွိပါသည္။ ထုိအျပစ္မ်ား မွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္ ျဖစ္ေသာ အျပစ္၊ ဉာဏ္ထုိင္ေသာ အျပစ္၊ စီးပြားေရး ထိခုိက္ေစေသာ အျပစ္၊ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပႏုိင္ေစေသာ အျပစ္အစရွိေသာ အျပစ္တုိ႔ ရရွိပါသည္။

ထုိ႔ျပင္ ဤသီလကုိ က်ဳးလြန္ၿပီးေနေသာ သူသည္ မ်က္ေမွာ က္ဘ၀၌ အထက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ သူတစ္ပါးမထိခုိက္ေအာင္ ေနႏုိင္ေသာ သူမွလည္း ထုိသုိ႔ေသာ အျပစ္မ်ား ရရွိသည္ကုိ ေထာက္ဆလွ်င္ သူတစ္ပါးထိခုိက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေသာ သူသည္ ပုိ၍ ပင္ အျပစ္မ်ား ရရွိမည္ ကုိ မွန္းဆၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္ေပလိမ့္မည္ ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ဳးလြန္ေသာ သူသည္ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့ၿပီး မူးမုိင္းေနေသာ ေၾကာင့္ အထက္ပါေလးပါးေသာ သီလတုိ႔ကုိ က်ဳးလြန္မိရန္ လြယ္ကူသည္ဟု ေျပာဆုိေသာ စကားမွာ မွန္ကန္ေၾကာင္း သိသာထင္ရွားလွပါသည္။

ဤေနရာ၌ စာေရး သူ ၾကားဖူးေသာ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုကုိ အမွတ္ရ၍ ေရး သားတင္ျပခ်င္ပါသည္။ အရက္သမား တစ္ေယာက္ ကုိ မိဘမ်ား က အရက္မေသာက္ေအာင္ ဘယ္လုိမွသြန္သင္ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ေျပာဆုိမရေသာ ေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးထံ အရက္ပ်က္ေအာင္ ေက်ာင္းမွာ ထားၿပီး ဆံုးမခုိင္းေသာ ္လည္း အရက္သမားသည္ အရက္မပ်က္ခဲ့ပါေပ။ တစ္ေန႔ေသာ အခါ အရက္သမားသည္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား နဲ႔ အရက္၀ုိင္းမွာ အျမည္ းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ၀ုိင္းဖြဲ႕ၾကေနခ်ိန္တြင္ အနားမွလမ္းျဖတ္သြားေသာ အ႐ူးကုိ အရက္ေသာက္ရန္ လွမ္းေခၚေသာ အခါ အ႐ူးက “အရင္က အမူးေတာင္ မေျပေသးဘူး၊ ေနာက္ထပ္ မမူးခ်င္ေတာ့ပါဘူး“ဟု ျပန္ေျပာလုိက္ပါသည္။ “အ႐ူးေျပာသည့္ အဓိပၸါယ္က အရင္ဘ၀က အရက္ေသာက္ခဲ့တဲ့ ဆုိးက်ိဳးေၾကာင့္ ယခုဘ၀မွာ အ႐ူး ျဖစ္ေနရတယ္။ ဒီဘ၀မွာ ထပ္ေသာက္ရင္ ေနာင္ဘ၀မွာ လည္း ထပ္႐ူးေနမွာ ေပါ့လုိ႔ ေျပာဆုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္“။ မိဘဆရာသမားမ်ား ဆံုးမသြန္သင္၍ အရက္မပ်က္ခဲ့ေသာ အရက္သမားသည္ အ႐ူးသမား ခၽြတ္လုိက္ေသာ အခါ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ အရက္ကုိ လံုး၀မေသာက္ဘဲ အရက္ပ်က္သြားခဲ့ပါသည္။

အထက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အျပစ္မ်ား သည္ မ်က္ေမွာ က္ဘ၀၌ ရရွိေသာ ဆုိးက်ိဳးမ်ား သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသီလကုိ က်ဳးလြန္ေသာ သူမ်ား သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀တုိ႔၌ ......

၁။ သတိကင္းလြတ္ျခင္း။

၂။ အရွက္မရွိျခင္း။

၃။ အေကာင္းအဆုိး အမွာ းအမွန္ မခြဲျခားတတ္ျခင္း။

၄။ ခုိက္ရန္ေဒါသ ျဖစ္ပြားတတ္ျခင္း။

၅။ မေကာင္းေသာ သတင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ျခင္း၊ က်က္သေရမဂၤလာမရွိျခင္း။

၆။ ေရာဂါ မ်ား ျခင္း၊ ကုိယ္လက္အဂၤါတုန္ျခင္း၊

၇။ ေမြးဖြားလာေသာ သားသမီးမ်ား စိတ္ဓာတ္က်ပ္ မျပည့္ျခင္း။

၈။ လုပ္ငန္းတုိ႔ကုိ ေမ့ေလ်ာ့၍ စီးပြားပ်က္ျခင္း။

၉။ ေနာင္ဘ၀တုိ႔၌ အ႐ူး ျဖစ္ရျခင္း။

၁၀။ ေသရည္အရက္ေသာက္မႈ မ်ား ၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္ဘဲ ေသပါကေနာင္ဘ၀တြင္ အပါယ္ဘံုသုိ႔ က်ေရာက္ျခင္းစေသာ ဆုိးက်ိဳးမ်ား ကုိ ခံစားရပါသည္။

ေစာင့္ထိန္းလုိက္နာေသာ သူသည္ သုဂတိဘံုသုိ႔ ေရာက္ရၿပီး ထုိဆုိးက်ိဳးတုိ႔၏ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ား ကုိ ခံစားရပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အရက္ေသာက္ျခင္းသည္ မ်က္ေမွာ က္ တမလြန္တုိ႔၌ မေကာင္းေသာ ဆုိးက်ိဳးတုိ႔ကုိသာ ခံစားရ၍ လံုး၀ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ လုိအပ္ပါသည္။

ဤေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ငါးပါးသီလတုိ႔သည္ သူတစ္ပါး ဆင္းရဲဒုကၡမေရာက္ေအာင္ မိမိလည္း လူသားပီသၿပီး သံသရာအတြက္ ဆင္းရဲဒုကၡမေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရမည္ ့ သီလမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ငါးပါးသီလသည္ လူသားတုိင္း ေစာင့္ထိန္းလုိက္နာရမည္ ့ လူက်င့္၀တ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ လူသားတုိင္းေစာင့္ထိန္းရန္ အထူးလုိအပ္ပါသည္။

ရွစ္ပါးသီလသည္ မိမိစိတ္ကုိ ျမင့္ျမတ္ေအာင္ အမွန္စင္စစ္ ေစာင့္ထိန္းရေသာ သီလမ်ိဳး ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ “အရိယဥပုသ္”ဟု ေခၚပါသည္။ ထုိအရိယဥပုသ္သည္ ေစာင့္ထိန္းေသာ သူသည္ သီလေဆာက္တည္ၿပီးေနာက္ ဘုရားတရားသံဃာစေသာ ဂုဏ္ေတာ္ တစ္ပါးပါးကုိ ျဖစ္ေစ၊ မိမိ၏ ဒါနကုသုိလ္၊ သီလကုသုိလ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစ အာ႐ံုျပဳ၍ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ား ေနရပါသည္။

သုိ႔မွသာလွ်င္ မိမိစိတ္၀ယ္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစေသာ အကုသုိလ္စိတ္မ်ား နည္းသည္ထက္ နည္းပါး၍ စိတ္ေနစိတ္ထား ျမင့္ျမတ္လာပါလိမ့္မည္ ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဥပုသ္ေစာင့္သည္ဆုိသည္မွာ သီလမည္ ႐ံုသာမက ဘာ၀နာနဲ႔လည္း အေပါင္းအေဖာ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဥပုသ္ေစာင့္ေသာ အခါ ကဲ့ရဲ႕ ခံရမည္ ကုိ ေၾကာက္ေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အိမ္နီးခ်င္း ႐ုိေသမႈ ရခ်င္ေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ သူမ်ား တကာ ဥပုသ္ေစာင့္သည္ကုိျမင္၍ ေယာင္၀ါး၀ါးလုိက္ေစာင့္ျခင္းစသည္တုိ႔ မ ျဖစ္ရန္လုိပါသည္။

ဤေနရာ၌ ရွစ္ပါးသီလသည္ သူေတာ္ ေကာင္းဥစၥာ(၇)ပါး၌ ပါ၀င္ေသာ သီလနဲ႔မဆုိင္ပါ။ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရမည္ ့ သီလသည္ ငါးပါးသီလပင္ ျဖစ္ေသာ ္လည္း လူအမ်ား ေစာင့္ေနၾကေသာ ရွစ္ပါးသီလတြင္ ပါ၀င္ေသာ က်န္ေသာ သီလတုိ႔၏ အက်ိဳးတရားမ်ား သိရွိနားလည္ေအာင္ အနည္းငယ္မွ် ေရး သားတင္ျပလုိက္ပါသည္။

သီလ၏ အဓိပၸါယ္

သီလဆုိသည္မွာ ကာယကံမႈ ၊ ၀စီကံမႈ ၊ မေနာကံမႈ တုိ႔ကုိ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းမႈ မရွိေစဘဲ ႏူ႕ညံ့သိမ္ေမြ႕ေအာင္ ေကာင္းစြာ ထားတတ္ေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ အဆင့္ဆင့္တုိးပြားေအာင္ ေကာင္းစြာ လုပ္ေဆာင္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း သီလဟု ေခၚဆုိပါသည္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ သီသ-ဦးေခါင္းဟူေသာ စကားမွ ဆင္းသက္ေရြ႕ေလ်ာလာ၍ သီသမွသီလဟု ေျပာင္းလဲ လာခဲ့သည္။ သတၱ၀ါမ်ား ဦးေခါင္းျပတ္သြားလွ်င္ တစ္ကုိယ္လံုးပ်က္စီးသြားသကဲ့သုိ႔ လူ တစ္ေယာက္ မွာ သီလတရားပ်က္စီးသြားလွ်င္လည္းေကာင္း၊ သီလတရားမရွိလွ်င္လည္းေကာင္း ကုသုိလ္ဟူသမွ် မရရွိႏုိင္ေတာ့၍ အလံုးစံုပ်က္စီးသြားေတာ့သည္ဟု ဆုိလုိပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလာက၌ အပူေအးၿငိမ္းျခင္းကုိ “သီတလ”ဟု ေခၚၾက၏ ။ ထုိ“သီတလ”မွ အလယ္အကၡရာ (တ၀မ္းပူ)ျဖဳတ္၍ သီလဟု ေခၚၾကပါသည္။ သတၱ၀ါ တုိ႔၏ သႏၱာန္၌ ကိေလသာအပူဟူသမွ်တုိ႔ကုိ ၿငိမ္းေအးေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးတတ္ေသာ ေၾကာင့္ သီလဟု ေခၚဆုိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ထုိ႔ျပင္ သီလဆုိသည္မွာ ေကာင္းေသာ အက်င့္ဟု ဆုိလုိပါသည္။ ေကာင္းေသာ အက်င့္ဆုိသည္မွာ လည္း.....

၁။ မိမိ၏ စိတ္ကုိ ေကာင္းစြာ ထားရွိျခင္း။

၂။ မိမိလုပ္ေသာ အလုပ္သည္ ေကာင္းေသာ အလုပ္သာ ျဖစ္ျခင္းဟု ႏွစ္ မ်ိဳးရွိပါသည္။

မိမိ၏ စိတ္ကုိ ေကာင္းစြာ ထားရွိျခင္း

မိမိ၏ စိတ္ကုိ ေကာင္းစြာ ထားရွိျခင္းဆုိသည္မွာ ကာယကံမႈ ၊ ၀စီကံမႈ ၊ မေနာကံမႈ တုိ႔ကုိ ဖ႐ုိဖရဲမရွိေစရန္ ထိန္းသိမ္းျခင္းကုိ ဆုိလုိပါသည္။ သီလမေစာင့္ထိန္းေသာ သူ၏ ကာယကံမႈ ၊ ၀စီကံမႈ ၊ မေနာကံမႈ တုိ႔သည္ အထိန္းမရွိေသာ ခ်ည္းကဲ့သုိ႔ ဖ႐ုိဖရဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ သီလေစာင့္ထိန္းထားမွသာ ကာယကံမႈ ၊ ၀စီကံမႈ ၊ မေနာကံမႈ တုိ႔ကုိ ဖ႐ုိဖရဲမ ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ပါလိမ့္မည္ ။

စိတ္ေနစိတ္ထား ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းသူ တစ္ေယာက္ သည္ သီလေစာင့္ထိန္းထားပါက အျခားေသာ သူမ်ား သည္းမခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လာေရာက္ေျပာဆုိ ရန္စပါေသာ ္လည္း သီလေစာင့္ထိန္းထားေသာ ေၾကာင့္ အတုန္႔အျပန္လက္စားေခ်လုိေသာ ကာယကံမႈ ၊ ၀စီကံမႈ ၊ မေနကံမႈ ေသာ င္းက်န္းးမႈ မ်ား မ ျဖစ္ေအာင္ ေကာင္းစြာ ထိန္းႏုိင္ပါလိမ့္မည္ ။ အကယ္၍ ထုိသုိ႔မဟုတ္ဘဲ သီလေဆာက္တည္မထားပါက ထုိသူ၏ ကာယကံမႈ ၊ ၀စီကံမႈ ၊ မေနာကံမႈ တုိ႔သည္ တားမရဆီးမရ ျဖစ္ၿပီး ဖ႐ုိဖရဲ ေသာ င္းက်န္းမႈ မ်ား ျပဳလုပ္မည္ မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ေပသည္။

မိမိအလုပ္သည္ ေကာင္းေသာ အလုပ္ ျဖစ္ျခင္း

ကုသုိလ္တရားမွန္သမွ်သည္ သီလနဲ႔မကင္းေသာ ေၾကာင့္ သီလရွိေသာ သူသည္သာလွ်င္ ေကာင္းေသာ ကုသိုလ္ အလုပ္တုိ႔ကုိ လုပ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ သီလသည္ ကုသုိလ္တရားတုိ႔၏ မူလအေၾကာင္းရင္း ျဖစ္၍ သီလကုိအေျခခံၿပီး ေကာင္းေသာ အလုပ္တုိ႔ကုိ လုပ္ၾကရပါသည္။ သီလမရွိေသာ သူသည္ ေကာင္းေသာ အလုပ္တုိ႔ကုိ လုပ္ ျဖစ္ပါေသာ ္လည္း ထုိလုပ္ေသာ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္တုိ႔သည္ သီလရွိၿပီးလုပ္ေသာ သူေလာက္ အက်ိဳးေပးထက္သန္မႈ မရွိေပ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒါန သီလ ဘာ၀နာဟူေသာ အက်င့္လမ္းစဥ္၌ ဒါနကုိေရွ႕၌ ထား၍ ေဖာ္ျပထားေသာ ္လည္း သီလကုိအေျခခံ၍ ျပဳလုပ္ေသာ ဒါနကုသုိလ္ ဘာ၀နာကုသုိလ္တုိ႔သည္ ပုိမုိ၍ အက်ိဳးေပးထက္သန္ စည္ပင္ျပန္႔ေျပာပါသည္။ သုိ႔ ျဖစ္၍ အလွဴအတန္းမ်ား ၌ ေရစက္မခ်မီ ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလတစ္ခုခု ခံယူေဆာက္တည္ၿပီးမွ အလွဴဒါနကုိ ေရစက္ခ်ေပးျခင္းသည္ ထုိအလွဴဒါနအား အက်ိဳးေပးထက္သန္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဒါနထက္ သီလျမတ္ပံု

ဒါနထက္ သီလျမတ္သည္ဟုေျပာလွ်င္ သာမန္ေတြ းေတာၾကည့္ပါက ၀န္ခံရန္ ခဲယဥ္းေပးလိမ့္မည္ ။ သုိ႔ေသာ ္ ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားၾကည့္ပါက ခုိင္မာေသာ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္တုိ႔ကုိ ေတြ ႕ရပါလိမ့္မည္ ။ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ အလုပ္မွန္သမွ်တုိ႔သည္ သူတစ္ပါးမဆင္းရဲေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေသာ အလုပ္ႏွင့္ သူတစ္ပါးခ်မ္းသာေအာင္ ကူညီေသာ အလုပ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ဒါနအလုပ္ႏွင့္ သီလအလုပ္ႏွစ္ မ်ိဳးတြင္ ဒါနသည္ သူတစ္ပါးခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးေသာ အလုပ္ ျဖစ္၍ သီလအလုပ္သည္ သူတစ္ပါးဆင္းရဲဒုကၡမေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေသာ အလုပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိဒါနအလုပ္ႏွင့္ သီလအလုပ္တုိ႔ကုိ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပမွသာလွ်င္ ဘယ္အရာက ပုိျမတ္ေၾကာင္းကုိ သိသာထင္ရွားၿပီး နားလည္လိမ့္မည္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ထုိႏွစ္ မ်ိဳး၏ အက်ယ္ကုိ အနည္းငယ္ရွင္းျပလုိပါသည္။

ဒါနအလုပ္ဆုိသည္မွာ

ဒါနအလုပ္ဆုိသည္မွာ “ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ ”ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း သတၱ၀ါတစ္ဦး တစ္ေယာက္ သည္ သူကံအားေလ်ာ္စြာ ဆင္းရဲေနသူကုိ မိမိကကူညီေထာက္ပံ့ျခင္း၊ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းျခင္းသည္ ဒါနအလုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔အတူ ပစၥည္းေလးပါးရွားပါးေသာ ရဟန္းသာမေဏတုိ႔အား လွဴဒါန္းျခင္းသည္လည္း ကူညီရာေရာက္ေသာ ဒါနအလုပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘုန္းကံႀကီးမား၍ ပစၥည္းေလးပါးေပါမ်ား ေသာ ရဟန္း သာမေဏတုိ႔အား ထုိရဟန္းသာမေဏတုိ႔ထံ၌ မရွိေသးေသာ ပစၥည္းအရာ၀တၳဳမ်ား ကုိ လွဴဒါန္းျခင္းသည္လည္း ကူညီရာေရာက္ေသာ ဒါနအလုပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒါနအလုပ္ဟူသမွ်သည္ ဆင္းရဲသူမ်ား မွအစ ရဟန္းသံဃာအားလံုးအပါအ၀င္ ကမၻာေပၚမွာ ရွိေသာ သတၱ၀ါအားလံုးတုိ႔အား ခ်မ္းသာေအာင္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေသာ အလုပ္ေကာင္းတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။

သီလအလုပ္ဆုိသည္မွာ

သီလအလုပ္ဆုိသည္မွာ သူတစ္ပါးဆင္းရဲဒုကၡမေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းေသာ အလုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ပါဏာတိပါတာေ၀ရာမဏိစေသာ သီလသိကၡာပုဒ္မ်ား ကုိ မေစာင့္ထိန္းဘဲ ေတြ ႕သမွ်သတၱ၀ါတုိ႔အား လုိက္၍ သတ္ေနလွ်င္ အသတ္ခံရေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမ်ား မည္ မွ်ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္မည္ ကုိ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္ပါသည္။ “ပါဏာတိပါတ”သိကၡာပုဒ္မေစာင့္ထိန္းဘဲ သတ္ခ်င္းတုိင္း သတ္ေနၾကသည့္အတြက္ ျမစ္, ပင္လယ္, ေခ်ာင္းမ်ား ၌ ရွိေသာ ငါးစေသာ သတၱ၀ါမ်ား ၊ ၿမိဳ႕ရြာတုိ႔၌ ရွိေသာ ႏြား၊ ကၽြဲ၊ ဆိတ္၊ ၾကက္၊ ၀က္၊ ငွက္အစရွိေသာ သတၱ၀ါမ်ား အသတ္ခံရ၍ မည္ မွ်ဆင္းရဲရွာၾကမည္ ကုိလည္းေကာင္း၊ လူအခ်င္းအခ်င္း ညွင္းပန္းႏွိက္စက္ၿပီး ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္မႈ မွစ၍ စစ္အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ၿပီး ေသြးယုိစီးက်ေအာင္ သတ္ေနၾကသည္ကုိလည္းေကာင္း၊ ကမၻာအရပ္ရပ္၀ယ္ စစ္ ျဖစ္ေတာ့မည္ ဟုၾကားရလွ်င္ လူသားမ်ား မည္ မွ်စိတ္ဆင္းရဲရသည္ကုိလည္းေကာင္း စဥ္းစားၾကည့္ပါက ၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။ “ပါဏာတိပါတ” သီလတစ္ပါးကုိ မေစာင့္ထိန္းႏုိင္ေသာ ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ ေယာက္ ကစ၍ ကမၻာေပၚမွာ ရွိေသာ သတၱ၀ါ အားလံုး ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

“ပါဏာတိပါတ”သီလကုိ ေစာင့္ထိန္း၍ ေရွာင္ၾကဥ္လုိက္နာၾကပါမႈ သတ္ပုတ္႐ုိက္ႏွက္ ညွင္းပန္းႏွိက္စက္ခံရ၍ မ်က္ရည္တလည္လည္းနဲ႔ အားငယ္ၾကရေသာ ဆင္းရဲ၊ မခ်ိမဆံ့ခံစားၾကရေသာ ဆင္းရဲမ်ား မွ ကယ္ဆယ္ရာ ေရာက္ေသာ ေၾကာင့္ ဤသီလကုိ ေစာင့္ထိန္းသင့္ပါသည္။ တစ္ေယာက္ ေစာင့္ထိန္းလွ်င္ တစ္ေယာက္ အတြက္၊ ႏွစ္ ေယာက္ ေစာင့္ထိန္းလွ်င္ ႏွစ္ ေယာက္ အတြက္စသည္ျဖင့္ ကမၻာေပၚရွိသတၱ၀ါအားလံုး ေစာင့္ထိန္းလွ်င္ သတၱ၀ါအားလံုးအတြက္ ထုိဆင္းရဲမ်ိဳးမခံစားရေတာ့ဘဲ ေတြ ႕ျမင္သမွ်ေသာ သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ၌ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာတရားမ်ား ထားလွ်င္ အလြန္က်က္သေရရွိ၍ စုိစုိေျပေျပနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ ကမၻာႀကီး ျဖစ္ေနမည္ မွာ မလြဲဧကန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဒါနႏွင့္ သီလ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္

အထက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ “ပါဏာတိပါတ”သီလတစ္ပါးတည္းနဲ႔ပင္ ဒါနႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ သီလက သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း သိသာထင္ရွားလွပါသည္။ သူတစ္ပါးက တစ္စံုတစ္ရာေပး၍ စိတ္ခ်မ္းသာေနသူ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ အသတ္ခံရမည္ ့ဆဲဆဲမွ လြတ္ေျမာက္လာ၍ စိတ္ခ်မ္းသာေနသူ တစ္ေယာက္ ၏ ခ်မ္းသာသုခ ခံစားရပံုခ်င္း ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ တစ္စံုတစ္ခုရ၍ ခ်မ္းသာမႈ ထက္ အသတ္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္လာသူ၏ ခ်မ္းသာမႈ က အဆရာေထာင္မက သာလြန္မည္ ကုိ စဥ္းစားၾကည့္သူတုိင္း သိျမင္ပါလိမ့္မည္ ။

အစာမစားရလွ်င္ ေသရေတာ့မည္ ့သူကုိ အစာေကၽြးလုိက္သျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရေသာ သူသည္ အသတ္ခံရေတာ့မည္ ့ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရခဲ့သူ၏ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ကုိ မီႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

ထုိမွတစ္ပါး “အဒိႏၷာဒါန”သီလကုိ ေစာင့္ထိန္းၾကလွ်င္ ကမၻာေပၚမွာ သုိ႔မဟုတ္ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ခုိးယူတုိက္ဖ်က္လုယက္မႈ မ်ား ကင္း၍ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ျဖင့္ ေနရပါလိမ့္မည္ ။ “ကာေမသုမိစၦာစာရ”သီလကုိ ေစာင့္ထိန္းၾကလွ်င္ သူတစ္ပါး၏ သားမယားကုိ ဖ်က္ဆီးမႈ ၊ မုဒိမ္းမႈ ၊ လင္ခုိး မယားခုိး ေနာက္မီးလင္းျခင္းမ်ား ကင္းၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ျဖင့္ ေနရပါလိမ့္မည္ ။ “မုသာ၀ါဒ”သီလကုိ ေစာင့္ထိန္းၾကလွ်င္ မိတ္ပ်က္ျခင္းစသည့္တုိ႔ကင္းၿပီး တစ္ဦးကုိတစ္ဦး ခ်စ္ခင္မႈ မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး စီးပြားပ်က္ေသာ အေျခအေနမ်ား မ ျဖစ္ၾကရ၍ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ျဖင့္ ေနရပါလိမ့္မည္ ။ “သုရာေမရယ”သီလကုိ ေစာင့္ထိန္းၾကလွ်င္ မူး႐ူးၿပီးမုိက္မဲစြာ ျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ဆဲေရး ေသာ င္းက်န္းမႈ မ်ား ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေႏွာက္ယွက္မႈ မ်ား ၊ ရန္ ျဖစ္မႈ မ်ား ျဖစ္၍ ႐ံုးေရာက္တတ္မႈ မ်ား ကင္းေ၀း၍ အားလံုးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား စိတ္ခ်မ္းသာမႈ မ်ား ရရွိပါလိမ့္မည္ ။

ဤကဲ့သုိ႔ အျခားေသာ သီလတုိ႔ကုိ ေစာင့္ထိန္းလွ်င္ မည္ သုိ႔မည္ မွ် ခ်မ္းသာမႈ ရမည္ ကုိ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္ေပလိမ့္မည္ ။ ဤေနရာ၌ “ပါဏာတိပါတသီလ”၏ အက်ယ္ကုိ သိရလွ်င္ က်န္ေသာ အဒိႏၷာဒါနအစရွိေသာ သီလတုိ႔၏ အက်ယ္ကုိလည္း ကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္ျဖင့္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါကုန္။

ကူဋဒႏၱပုဏၰားႀကီးက အလွဴဒါနအႀကီးအက်ယ္ေပးလုိ၍ အဘယ္ကဲ့သုိ႔ ျပဳလုပ္ရမည္ နည္းဟု ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကုိ ေလွ်ာက္ထားေသာ အခါ ဘုရားရွင္က သူမ်ား ကုိ ခ်မ္းသာေအာင္ အလွဴဒါနေပးလွဴျခင္းထက္ သူတစ္ပါး ဆင္းရဲဒုကၡမေရာက္ေအာင္ ငါးပါးသီလအစရွိေသာ သီလတုိ႔ကုိ ေစာင့္ထိန္းျခင္းက သာ၍ မြန္ျမတ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။

သုိ႔ ျဖစ္၍ အနည္းဆံုး ငါးပါးသီလကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ေစာင့္ထိန္း သူတစ္ပါးတုိ႔ကုိလည္း ေစာင့္ထိန္းေအာင္ နည္းေပးလမ္းညႊန္မႈ ျပဳလုပ္ေပးၿပီး သတၱ၀ါအားလံုးတုိ႔အေပၚ၌ ေမတၱာ က႐ုဏာထားႏုိင္မည္ ဆုိလွ်င္ ထုိသူသည္ ”လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုေသာ ေၾကာင့္ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ဟု သတ္မွတ္ႏုိင္ပါသည္။

သုမနပန္းသည္၏ သဒၶါတရား ေကာင္းမြန္ပံု

သုမနပန္းသည္သည္ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးကုိ ေန႔စဥ္မျပတ္ နံနက္တုိင္း ပန္းဆက္သရပါသည္။ ထုိ႔သုိ႔ဆက္သလွ်င္ တစ္ေန႔ကုိ အသျပာရွစ္က်ပ္ရေလသည္။ တစ္ေန႔၀ယ္ သုမနပန္းသည္သည္ မင္းႀကီးကုိ ဆက္သရန္ ျမတ္ေလးပန္းတုိ႔ကုိ ယူေဆာင္လာစဥ္ ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔ ဆြမ္းခံၾကြလာေသာ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ ႕၍ ဖူးျမင္ရေသာ အခါ ၾကည္ညိဳေသာ သဒၶါတရားမ်ား တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚလာသျဖင့္ လွဴရန္ပစၥည္းလုိက္ရွာၾကည့္ေသာ အခါ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ၀တၳဳကုိမွ် မျမင္ဘဲ ျဖစ္ေနပါသည္။

ထုိအခါ သုမနပန္းသည္သည္ ”ယခု ငါယူလာခဲ့ေသာ မင္းႀကီးအား ဆက္သရမည္ ့ပန္းတုိ႔ကုိ လွဴဒါန္းပူေဇာ္မည္ ။ မင္းႀကီးသည္ သူ႔ကုိ ဆက္သရမည္ ့ ပန္းတုိ႔ကုိ မဆက္သ၍ ငါ့ကုိဖမ္းခ်င္လည္း ဖမ္းပါေစ၊ သတ္ခ်င္လည္း သတ္ပါေစ၊ တုိင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ခ်င္လည္း ႏွင္ထုတ္ပါေစ၊ ထုိမင္းကုိ ဆက္သလွ်င္ ငါ့အား တစ္ဘ၀စာ လံုေလာက္႐ံုမွ်ေသာ ဥစၥာမ်ား ကုိသာ ေပးလိမ့္မည္ ။ ဘုရားရွင္အား လွဴဒါန္းလွ်င္ တစ္သံသရာလံုး၌ ခ်မ္းသာမည္ ့အျပင္ အျမတ္ဆံုး အခ်မ္းသာဆံုး ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကုိလည္း ေရာက္ေပလိမ့္မည္ ” ဟု ယံုၾကည္ျခင္းသဒၶါတရား လြန္ကဲစြာ ျဖင့္ မိမိအသက္ကုိ ပဓာနမထားဘဲ မတြန္႔မဆုတ္ေသာ သဒၶါတရားျဖင့္ ျမတ္ေလးပန္းတုိ႔ကုိ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ေလသည္။

သုမနပန္းသည္ လွဴဒါန္းေသာ ပန္းတုိ႔သည္ ဘုရားရွင္၏ ဦးထိပ္အထက္ လက္၀ဲလက္ယာ ၿခံရံလ်က္ လုိက္ပါၾကေလသည္။ စိတ္မရွိေသာ ပန္းတုိ႔သည္ စိတ္ရွိေသာ ဘုရားရွင္ကုိ အမွီျပဳ၍ စိတ္ရွိသကဲ့သုိ႔ ဘုရားရွင္နဲ႔အတူတကြသာလွ်င္ တည္ေနၾက၏ ။ ဘုရားရွင္ၾကြေတာ္ မူလွ်င္ လုိက္ပါသြားၿပီး ဘုရားရွင္ရပ္ေတာ္ မူလွ်င္ ရပ္ေနၾကကုန္၏ ။ သုမနပန္းသည္သည္ မိမိလွဴေသာ ပန္းတုိ႔ႏွင့္ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္၏ တင့္တယ္ျခင္းတုိ႔ကုိ ျမင္ရေသာ အခါ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလံုး၌ ပီတိမ်ား ျဖင့္ ျပည့္ေနေလသည္။

သုမနပန္းသည္သည္ ဘုရားရွင္ကုိ ရွိခုိးၿပီးလွ်င္ ပန္းမရွိေသာ ျခင္းကုိကုိင္ၿပီး အိမ္သုိ႔ျပန္လာေလသည္။ အိမ္ေရာက္ေသာ အခါ သူ႔၏ မယားအား ဘုရားရွင္ကုိ ပန္းတုိ႔ျဖင့္ ပူေဇာ္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပရာတြင္ မယား ျဖစ္သူက ထိတ္လန္႔ျခင္းမ်ား ျဖစ္ၿပီး ”ထုိပန္းတုိ႔ကုိ ဘုရားရွင္အားလွဴဒါန္းခဲ့လွ်င္ မင္းႀကီးအား ဆက္သရန္ မည္ ကဲ့သုိ႔လုပ္မည္ နည္း”ဟု ေမးေလသည္။

ထုိအခါ သုမနပန္းသည္က ”ခ်စ္ႏွမ ငါသည္ ငါ့အသက္ကုိ ပဓာနမထားဘဲ ငါ့အသက္ကုိစြန္႔လႊတ္ၿပီး လွဴဒါန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မင္းႀကီးသည္ ငါ့အား ေပးခ်င္သည့္ျပစ္ဒဏ္ေပးပါေစ အသင္ခ်စ္ႏွမသည္ လူအေပါင္းတုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ေသာ အသံကုိ မၾကားဘူးလား၊ ထုိအသံသည္ ငါပန္းပူေဇာ္ရာ၌ အံ့ဖြယ္သရဲ ျဖစ္၍ ေၾကြးေၾကာ္ၾကေသာ အသံ ျဖစ္ေပသည္”ဟု ေျပာေလသည္။ မုိက္မဲေတြ ေ၀လွေသာ သုမနပန္းသည္၏ မယားသည္ ဤသုိ႔အံ့ဖြယ္ ျဖစ္ေသာ အလွဴဒါန၌ ၾကည္ညိဳႏွစ္သက္္ ျခင္းမ ျဖစ္ဘဲ လင္ ျဖစ္သူအား “မင္းတုိ႔မည္ သည္ တစ္ႀကိမ္ ျဖစ္ေသာ အမႈ ျဖင့္ လက္ေျခတုိ႔ကုိျဖတ္ျခင္း အစရွိေသာ အက်ိဳးစီးပြါးမဲ့ေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္ကုန္၏ ။ အသင္ျပဳေသာ အမႈ သည္ ငါ့နဲ႔မဆုိင္”ဟု ဆဲဆုိၿပီးလွ်င္ ကေလးမ်ား ကုိေခၚ၍ မင္းနန္းေတာ္ သုိ႔သြားၿပီး မင္းႀကီးအား သူမ၏ လင္ သုမနပန္းသည္ျပဳလုပ္ေသာ အမႈ ကိစၥသည္ သူနဲ႔မပတ္သတ္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္ေလွ်ာက္ထားေလသည္။

အမွာ စာ= ထုိကဲ့သုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ ေယာက္ သည္ စိတ္ဓာတ္ခ်င္း မတူပါက ပစၥဳပၸန္ဘ၀တြင္ သာ ဒုကၡေရာက္သည္မဟုတ္၊ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုးပါ ဒုကၡေရာက္ႏုိင္ပါသည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ ေယာက္ တြင္ တစ္ဦးက ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာစေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မ်ား ကုိ လုပ္ခ်င္ေသာ ္လည္း က်န္တစ္ဦးက မလုပ္ခ်င္၍ တားျမစ္ပိတ္ပင္ ေခ်ာက္တြန္းမည္ ဆုိလွ်င္ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ လုပ္ခ်င္ေသာ သူသည္ မ်က္ေမွာ က္တမလြန္ ႏွစ္ ျဖာလံုးပါ ဒုကၡနဲ႔ရင္ဆုိင္ရမည္ မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳသည္ဆုိသည္မွာ မ်က္ေမွာ က္ဘ၀ကုိသာၾကည့္၍ အိမ္ေထာင္မျပဳသင့္ပါ။ တမလြန္အတြက္ပါၾကည့္ၿပီး ဇနီးေမာင္ႏွံေရြးခ်ယ္သင့္ပါသည္။

မိမိႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳမည္ ့သူသည္ မိမိကဲ့သုိ႔ေသာ စိတ္သေဘာထား၊ ဘာသာတူမတူ၊ ဘာသာေရး လုိက္စားမႈ ရွိမရွိစေသာ အခ်က္အလက္တုိ႔ တူညီမႈ ရွိရန္ အထူးလုိအပ္ပါသည္။ သုိ႔မွသာ မ်က္ေမွာ က္ဘ၀၌ လည္း သာယာေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္၊ စီးပြားေရး တုိးတက္ေအာင္၊ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပေအာင္ ေနႏုိင္မည္ ့အျပင္ တမလြန္အတြက္လည္း ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ေသာ အခါ ႏွစ္ ဦးသေဘာတူ ျပဳလုပ္ရ၍ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရရွိၿပီး ခ်မ္းသာသုခမွန္သမွ်တုိ႔ကုိ မ်က္ေမွာ က္တမလြန္ႏွစ္ ျဖာလံုး၌ ရရွိမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိသုိ႔မဟုတ္ဘဲ စိတ္ထားမတူ၊ ဘာသာမတူ၊ ဘာသာေရး လုိက္စားမႈ မတူညီေသာ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္က်လွ်င္ ထုိအိမ္ေထာင္ေရး သည္ မ်က္ေမွာ က္ဘ၀၌ ခ်မ္းသာစြာ ေနခဲ့ရလွ်င္ေတာင္မွ တမလြန္ဘ၀အတြက္ စိတ္ေအးရမည္ မဟုတ္ေပ။

ယခုေခတ္ကာလ၌ အိမ္ေထာင္ျပဳေနၾကသူမ်ား ကုိ ေလ့လာၾကည့္ေသာ အခါ ေငြေၾကးဥစၥာႏွင့္ ရာထူးဂုဏ္သိကၡာတုိ႔ကုိ ၾကည့္၍ လည္းေကာင္း တဏွာကုိ ဦးစားေပး၍ လည္းေကာင္း အိမ္ေထာင္ျပဳေနၾကသည္က မ်ား ေနသည္ကုိ ေတြ ႕ရွိရပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကသူတုိ႔သည္ အသိဉာဏ္ဗဟုသုတ နည္းပါးေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဘာသာေရး စိတ္ဓာတ္ နည္းပါးေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း မုိက္မဲစြာ ျဖင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။

ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ ေယာက္ တြင္ အနည္းဆံုးတူညီရမည္ ့ အခ်က္တုိ႔မွာ စိတ္သေဘာထား၊ ဘာသာႏွင့္ ဘာသာေရး းလုိက္စားမႈ ၊ နားလည္ေပးမႈ တုိ႔ရွိမွသာလွ်င္ မ်က္ေမွာ က္ တမလြန္ႏွစ္ ျဖာလံုး၌ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ ပါးခ်မ္းသာစြာ ျဖင့္ ေနႏုိင္လိမ့္မည္ ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။

မိမိသည္ ယခုအခါ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိေနေသာ ေၾကာင့္ ယခုဘ၀ထက္ တမလြန္ဘ၀ကုိ ဦးစားေပး၍ ဘယ္ကိစၥမဆုိ ျပဳလုပ္ရပါလိမ့္မည္ ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ ္ ယခု မိမိသည္ လူ႕ဘ၀ကုိ ရရွိေနၿပီး ျဖစ္သည့္အတြက္ ထမင္းမစားရလုိ႔ ငတ္ေသရင္ေတာင္ အကုသုိလ္မလုပ္မိပါက စုိးရိမ္ပူပန္ ေၾကာက္လန္႔စရာ မရွိပါ။ ေနာင္ဘ၀တြင္ အကုသုိလ္မေကာင္းမႈ မရွိေသာ ေၾကာင့္ ေကာင္းေသာ ဘ၀မွာ ျဖစ္ရၿပီး ေကာင္းက်ိဳးမ်ား ကုိ ခံစားရမည္ မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ မိမိသည္ အရင္ဘ၀က ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ရွိခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူ႔ဘ၀မွာ ေရာက္လာၿပီး ျဖစ္သည့္အတြက္ ဒီဘ၀သည္ ေနာက္ဘ၀ေလာက္ ပူပန္းစရာ မလုိပါ။ ေနာက္ဘ၀မွာ မိမိသည္ ဒီထက္ႏွိမ့္တဲ့ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ဆုိသည့္ အပါယ္ေလးဘံုမ်ား ေရာက္မည္ လား၊ ဒီထက္ျမင့္သည့္ နတ္ဘံု၊ ျဗဟၼာ့ဘံုမ်ား ေရာက္မည္ လားဆုိတာ မေသခ်ာေသးပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုရေနတဲ့ လူ႕ဘ၀အတြက္ထက္ ေနာက္ဘ၀ေကာင္းစားေအာင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ရန္ အဓိကဦးစားေပး လုပ္ေဆာင္သင့္ပါသည္။

အဆက္= ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးသည္ ေရွးဦးစြာ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကုိ ဖူးျမင္ရစဥ္ကပင္ ေသာ တာပန္တည္ခဲ့သူ ျဖစ္၏ ။

“ဤမိန္းမသည္ အလြန္မုိက္မဲေတြ ေ၀ေလစြ၊ ဤသုိ႔သေဘာရွိေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးတုိ႔၌ ႏွစ္သက္္ ၾကည္ညိဳျခင္းကုိ မ ျဖစ္ဘဲ အျပစ္ျမင္ေနသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ”ဟု

မင္းႀကီးသည္ စဥ္းစားၿပီးေနာက္

“အသင္ပန္းသည္မ ယခုအခါ သင္သည္ သုမနပန္းသည္ကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္ျခင္းသည္ အလြန္ေကာင္းေပစြ၊ သုမနပန္းသည္သည္ ငါ့ကုိဆက္သရမည္ ့ ပန္းတုိ႔ကုိ ဘုရားရွင္အား လွဴဒါန္းပူေဇာ္လုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ငါ့အေၾကာင္းကုိ သိေစရမည္ ”ဟု

သုမနပန္းသည္ကုိ အမ်က္ထြက္သည့္ဟန္ျဖင့္ ေျပာဆုိၿပီး ပန္းသည္မကုိ ျပန္ခုိင္းလုိက္ေလ၏ ။ ထုိမိန္းမသည္ သူ႕ကုိ အမႈ မပတ္ေတာ့သျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ၿပီး ျပန္သြားေလသည္။

ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးသည္ သုမနပန္းသည္ကုိ ေခၚခုိင္းၿပီး ေရာက္လာေသာ အခါ

“ငါ့အားဆက္သရန္ ယူေဆာင္လာေသာ ပန္းတုိ႔ကုိ အဘယ္သုိ႔ႏွလံုးသြင္းၿပီး ဘုရားရွင္အား လွဴဒါန္းပူေဇာ္လုိက္ပါသလဲ”ဟု

ေမးေသာ အခါ သုမနပန္းသည္က

“အရွင္မင္းႀကီးသည္ အကၽြႏု္ပ္အား သတ္လုိလည္း သတ္ပါေစ၊ တုိင္းျပည္မွ ႏွင္းထုတ္မႈ လည္း ႏွင္းထုတ္ပါေစဟု အသက္ကုိစြန္႔ၿပီး လွဴဒါန္းပူေဇာ္ခဲ့ပါသည္”

ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ သုမနပန္းသည္ ေျဖၾကားၿပီးေသာ အခါတြင္ မင္းႀကီးသည္ သုမနပန္းသည္ကုိ ဆုေတာ္ လာဘ္ေတာ္ မ်ား ေပးလုိက္ေလသည္။

သုမနပန္းသည္၏ အလွဴဒါနသည္ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ ေၾကာင့္ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္သည္ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္အား ဘယ္လုိေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ရလိမ့္မည္ နည္းဟု ေမးေလ၏ ။ ထုိအခါ ဘုရားရွင္က

“သုမနသည္သည္ ငါ့ဘုရားအား ၾကည္ညိဳေသာ သဒၶါတရား ျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ၿပီး အသက္ကုိစြန္႔လႊတ္၍ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ပူေဇာ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလပတ္လံုး အပါယ္ေလးပါးသုိ႔ မက်ေရာက္ရဘဲ သုမနမည္ ေသာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္လိမ့္မည္ ။ အၾကင္သုိ႔ေသာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကုိ ျပဳအပ္သည္၏ အ ျဖစ္ေၾကာင့္ ေနာင္တတဖန္ ပူပန္ေၾကကြဲဆင္းရဲျခင္း မ ျဖစ္၊ ေအာက္ေမ့တုိင္း ေအာက္ေမ့တုိင္းခဏ၌ ႏွစ္သက္္ ၀မ္းသာျခင္း ပီတိေသာ မနႆသာလွ်င္ ျဖစ္၍ ေန၏ ။ ထုိကဲ့သုိ႔ ေနာင္တတဖန္ မပူပန္ရေသာ ႏွလံုးပီတိတုိ႔ျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္၍ ဆည္းပူးႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္အပ္ေသာ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္၏ အက်ိဳးတရားသည္ မ်က္ေမွာ က္တမလြန္ႏွစ္ ျဖာလံုး၌ ေကာင္းမြန္ေသာ ခ်မ္းသာသုခတုိ႔ကုိသာ ခံစားရလိမ့္မည္ ”ဟု

မိန္႔ၾကားေတာ္ မူေလသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ား သည္ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ခြင့္ရေသာ ဘုရားသာသနာနဲ႔လည္း ေတြ ႕ႀကံဳေနခ်ိန္၊ လူ႔ဘ၀ကုိလည္း ရရွိေနခ်ိန္၊ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈ ကုိ ခြဲျခားတတ္ေသာ ဗုဒၶရဲ႕ အသိဉာဏ္ရွိေနခ်ိန္တြင္ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ကုိ မျပဳလုပ္ပါက ထုိသူထက္မုိက္ေသာ သူ အဘယ္မွာ ရွိေတာ့မည္ နည္း။ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ေသာ အခါ၌ လည္း သုမနပန္းသည္ကဲ့သုိ႔ အသက္ကုိစြန္႔ၿပီး ယံုၾကည္ေသာ သဒၶါတရား မ ျဖစ္ႏုိင္ေစကာမႈ သဒၶါတရားအျပည့္အ၀ျဖင့္ ယံုၾကည္ၿပီး လွဴဒါန္းၾကရန္ လုိပါသည္။

သုိ႔မွသာလွ်င္ သုမနပန္းသည္ကဲ့သုိ႔ မ်က္ေမွာ က္ဘ၀မွာ လည္း ခ်မ္းသာၿပီး တမလြန္ဘ၀မွာ လည္း နိဗၺာန္သုိ႔မေရာက္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး ခ်မ္းသာသုခခံစားရာအမွန္ လူ႕ဘ၀၊ နတ္ဘ၀တုိ႔သုိ႔သာ ေရာက္ရွိခံစားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

လူေတာ္ လူေကာင္း အဆက္

တစ္ဖန္ သဒၶါတရားသည္ ေငြေၾကးဥစၥာနဲ႔လည္း တူပါသည္။ ေငြေၾကးဥစၥာသည္ မိမိလုိရာကုိ လဲလွယ္၍ ရသကဲ့သုိ႔ ဥစၥာပုိင္ရွင္ကုိလည္း အရွိန္အ၀ါ ႀကီးမားျမင့္တက္သြားေစၿပီး ႏွစ္သက္္ ရႊင္ၿပံဳေစျခင္းႏွင့္ ခ်မ္းသာသုခကုိလည္း ျဖစ္ေစပါသည္။ ထုိ႔အတူ သဒၶါဟူေသာ ဥစၥာရွိလွ်င္လည္း လုိအပ္ေသာ တရားစြမ္းအားမ်ား ကုိ လဲလွယ္ယူႏုိင္ပါသည္။ သဒၶါတရားရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ပီတိေသာ မနႆမ်ား ျဖင့္ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးမားေစၿပီး ျမင့္တက္သြားေစပါသည္။ သဒၶါတရားရွိေနေသာ ေၾကာင့္ ႏွစ္သက္္ ရႊင္ၿပံဳခ်မ္းသာေနမည္ မွာ မလြဲဧကန္ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေလာကတြင္ ေငြေၾကးဥစၥာ အေျမာက္အမ်ား ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ သဒၶါတရားမရွိပါက ရတနာသံုးပါးကုိ ယံုၾကည္ျခင္း၊ ကုိးကြယ္ျခင္းအစရွိေသာ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္တုိ႔ကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္မရွိေသာ ေၾကာင့္ ဘ၀သံသရာအတြက္ ရင္ေလးစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သဒၶါတရားဟူေသာ ေငြေၾကးဥစၥာရွိဖုိ႔က ေလာကလူသားတုိ႔မွာ ပုိ၍ အေရး ႀကီးလွပါသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ သံသရာခရီး ေျဖာင့္ျဖဴစြာ ျဖင့္ ျဖတ္သန္းႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးအားျဖင့္ သဒၶါတရားသည္ မ်ိဳးေစ့နဲ႔လည္း တူပါသည္။ ေလာကမွာ ေရေျမေကာင္းမြန္ ျပည့္စံုေပမဲ့ စုိက္ပ်ိဳးစရာ မ်ိဳးေစ့မရွိလွ်င္ အပင္ေပါက္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ပါ။ မ်ိဳးေစ့ရွိမွသာ အပင္ေပါက္ေအာင္ စုိက္ပ်ိဳးႏုိင္ပါသည္။ ထုိ႔အတူ ယံုၾကည္လက္ခံမႈ သဒၶါတရားမ်ိဳးေစ့မရွိလွ်င္ ဘုရားသာသနာနဲ႔ေတြ ႕ေနေပမဲ့၊ ဘ၀ေကာင္း ေနရာေကာင္းမွာ ေနရေပမဲ့၊ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္မ်ား တုိးပြားေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ပါ။ သဒၶါတရားဟူေသာ မ်ိဳးေစ့ရွိမွသာလွ်င္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မ်ား လုပ္ႏုိင္၍ တရားစြမ္းအားမ်ား ကုသုိလ္စြမ္းအားမ်ား တုိးပြားလာေသာ ေၾကာင့္ မ်က္ေမွာ က္ တမလြန္ႏွစ္ ပါးလံုး၌ ကုိယ္စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ျဖင့္ ေနသြားရပါလိမ့္မည္ ။

အမ်ား အားျဖင့္ စိတ္အစဥ္ကုိ သဒၶါတရားနဲ႔ တံခါးဖြင့္မေပးလွ်င္ စိတ္ထဲမွာ ဟာတာတာ ျဖစ္လာတုိင္း မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္အမိႈက္ေတြ ၊ အရက္ေသစာမူယစ္ေဆး၀ါးေတြ ကုိ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ထည့္သြင္းမိတတ္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ ထည့္သြင္းေသာ ္လည္း စိတ္ဟာတာသည္ ထင္သလုိေျပေပ်ာက္မသြားဘဲ က်န္းမာေရး ၊ စီးပြားေရး ၊ လူမူေရး ၊ ပညာေရး မ်ား ထိခုိက္ၿပီး ဆံုး႐ႈံးနစ္နာမႈ မ်ား ျဖင့္ သာ ရင္ဆုိင္ၾကရပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ စိတ္ကုိ မိမိဘာသာထိန္းႏုိင္ရန္ တရားဓမၼရွိရန္ လုိပါသည္။ တရားဓမၼရွိမွသာလွ်င္ မွန္ကန္ေသာ အသိပညာနဲ႔ ထိန္းႏုိင္ေသာ ေၾကာင့္ အမွာ းမ်ား မျပဳလုပ္မိ၍ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာမႈ မ်ား ျဖင့္ မေတြ ႕ႀကံဳရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာမႈ မ်ား နဲ႔ မေတြ ႕ႀကံဳရေအာင္ စိတ္ထဲမွာ ဟာတာတာ ျဖစ္လာတုိင္း တရားမ်ား ကုိ အာ႐ံုျပဳ အသိဉာဏ္နဲ႔ဆင္ျခင္တက္ဖုိ႔ရန္အတြက္ သဒၶါတရားတံခါးကုိ အစဥ္ဖြင့္ေပး ထားရပါမည္ ။

သဒၶါတရား တံခါးဖြင့္မလြဲရန္လည္း ဂ႐ုစုိက္ရပါမည္ ။ သဒၶါတရား တံခါးဖြင့္လြဲသြားရင္ မဟုတ္မမွန္ေသာ ေနရာတုိ႔၌ ယံုၾကည္ၿပီး သဒၶါတရားေကာင္းသြားလွ်င္ မိမိေကာင္းေသာ သဒၶါ တရားသည္ မေကာင္းဘက္မွာ လုပ္မိေသာ ေၾကာင့္ စုိးရိမ္ပူပန္မႈ ေနာင္တရမႈ စေသာ အပူအခုိးအေငြ႕ေတြ ၀င္လာတတ္ပါသည္။ သဒၶါတရားသည္ ေကာင္းေသာ ေနရာတုိ႔၌ ထားတက္မွသာလွ်င္ စိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မ်ား ရရွိၿပီး ေကာင္းေသာ သုခမ်ား ခံစားရပါလိမ့္မည္ ။

ထုိ႔ျပင္ သဒၶါတရားသည္ သံသရာခရီးသြားတုိ႔၏ အေဖာ္ေကာင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ေကာင္းမႈ တရားစြမ္းအင္ ျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား နဲ႔ ေတြ ႕ဆံုေပါင္းသင္းရင္းႏွီးမႈ ရေအာင္ သဒၶါတရားက မိတ္ဆက္ေပးေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သဒၶါတရားသည္ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္နဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြ ျဖစ္ပါသည္။ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ျပဳလုပ္ရန္ သဒၶါတရားက မိတ္ဆက္ေပးေသာ ေၾကာင့္ ဒါန သီလ ဘာ၀နာစေသာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္မ်ား လုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ သဒၶါတရားက မိတ္ဆက္မေပးပါက ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္လုပ္လွ်င္ အက်ိဳးရွိမွန္း၊ လုပ္ရမည္ ့အရာ၊ လူေကာင္းတုိ႔၏ အလုပ္ ျဖစ္သည္ဟု သိမည္ မဟုတ္ပါ။

တစ္ခါ သဒၶါတရားသည္ စိတ္ကုိအေအးေပးေသာ ကိရိယာလည္း ျဖစ္ပါသည္။ လူ တစ္ေယာက္ ၏ စိတ္ထဲမွာ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေလာင္ေနေသာ အခါ ေရတုိ႔ေလတုိ႔က ပကတိ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာကုိသာ ေအးေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ၿပီး သဒၶါတရားကသာလွ်င္ စိတ္ကုိေအးေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏုိင္ပါသည္။ သဒၶါတရားေကာင္းသေလာက္ ေအးျမၾကည္လင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ကုိ ခံစားရပါလိမ့္မည္ ။

ဥပမာ-မိမိရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ပူေလာင္မႈ တစ္ခုခု ျဖစ္လာလွ်င္ ဘုရားကုိအာ႐ံုျပဳျခင္း၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ရြတ္ပြားျခင္း၊ တရားနာျခင္း၊ တရားစာအုပ္ဖတ္ျခင္းစေသာ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ တစ္ခုခုကုိ ျပဳလုပ္ေပးလွ်င္ မိမိရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ မ်ား ေအးျမၾကည္လင္ သြားပါလိမ့္မည္ ။ ထုိ႔သုိ႔မဟုတ္ဘဲ အပူေပၚအပူဆင့္ၿပီး မေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ မိမိစိတ္သည္ ပုိ၍ ပူေလာင္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ခ်က္ျခင္းမပူေလာင္လွ်င္ေသာ ္မွ ထုိမေကာင္းမႈ အပူသည္ မၾကာခင္ ခံစားလာရပါလိမ့္မည္ ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသားတုိ႔သည္ သဒၶါတရားရွိၿပီး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသံုးခ်တတ္မည္ ့ဆုိလွ်င္ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္မ်ား တုိးပြားၿပီး ဘ၀သံသရာမွာ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ ပါးခ်မ္းသာစြာ ျဖင့္ ေနရၿပီး သႏၱိသုခနိဗၺာန္ကုိလည္း မလြဲဧကန္ အမွန္ပင္ လ်င္ျမန္စြာ ေရာက္ရွိရပါလိမ့္မည္ ။

အထက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ သဒၶါတရားသည္ (၄)မ်ိဳး ရွိပါသည္။ ထုိ(၄)မ်ိဳးမွာ

(၁) အာဂမသဒၶါ-ဘုရားေလာင္းတုိ႔၏ သဒၶါတရားသည္ အာဂမသဒၶါ။

(၂) အဓိဂမသဒၶါ-အရိယာတုိ႔၏ သဒၶါတရားသည္ အဓိဂမသဒၶါ။

(၃) ၾသကပၸနသဒၶါ-ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ အာေသာ ကမင္း၊ အဇာတသတ္မင္းတုိ႔၏ သဒၶါတရားကဲ့သုိ႔ ရတနာသံုးပါး အေပၚ၌ မတုန္မလႈပ္ ယံုၾကည္ေသာ သဒၶါတရားသည္ ၾသကပၸနသဒၶါ။

(၄) ပသာဒသဒၶါ-ယံုၾကည္ျခင္း သဒၶါကုိ အာ႐ံုမျပဳဘဲ လွဴဒါန္းေသာ သဒၶါတရားသည္ ပသာဒသဒၶါ။

သဒၶါတရား(၄)မ်ိဳးရွိေသာ ္လည္း ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ သဒၶါတရားသည္ ၾသကပၸနသဒၶါႏွင့္ ပသာဒသဒၶါ (၂)မ်ိဳးသာ ရွိပါသည္။ ထုိ႔တြင္ ပသာဒသဒၶါ မ ျဖစ္ရန္ အေရး ႀကီးပါသည္။ မိမိလွဴေသာ အလွဴသည္ ပသာဒသဒၶါ ျဖစ္ခဲ့ပါက လွဴရက်ိဳးမနပ္ဘဲ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္ ။ ၾသကပၸနသဒၶါျဖင့္ ေပးလွဴမွသာလွ်င္ မိမိလုိေသာ အက်ိဳးတရားမ်ား ကုိ အျပည့္အ၀ ရရွိမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ၾသကပၸနသဒၶါ ျဖစ္ရန္ အထက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ သဒၶါအေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာနားလည္ေအာင္ ေလ့လာၿပီး မိမိ၏ စိတ္ကုိ ျပဳျပင္ေပးထားရန္ လုိအပ္လွပါသည္။

သဒၶါနဲ႔ပတ္သက္၍ သာဓကအေနျဖင့္ တင္ျပရမည္ ဆုိလွ်င္ အဇာတသတ္မင္းတုိ႔၏ သဒၶါတရား၊ အေသာ ကမင္းတုိ႔၏ သဒၶါတရားအစရွိသည္ျဖင့္ သဒၶါတရားေကာင္းမြန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ မ်ား စြာ ရွိပါသည္။ ဤေနရာ၌ အတုယူဖြယ္ေကာင္းေသာ သဒၶါတရားကုိ အသက္နဲ႔လဲလွယ္ခဲ့ေသာ ေယာက်္ားေလး သုမနပန္းသည္၏ သဒၶါတရားေကာင္းပံုကုိ တင္ျပေပးခ်င္ပါသည္။

လူေတာ္ လူေကာင္း အဆက္

သဒၶါအစစ္ အတု ခြဲျခားပံု

သဒၶါအစစ္ဆုိသည္မွာ သဒၶါ၏ အက်ယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အခ်က္အလက္တုိ႔ကုိ အမွန္တကယ္ တတ္သိနားလည္၍ ယံုၾကည္ျခင္း၊ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေသာ အေၾကာင္းအရာတုိ႔ကုိ ယံုၾကည္ျခင္း၊ အျပစ္ကင္းစင္၍ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ယံုၾကည္ျခင္းတုိ႔သည္ သဒၶါအစစ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သဒၶါအတုဆုိသည္မွာ ဘုရားက ေရာင္ ျခည္ေတာ္ မလႊတ္ပါဘဲ ”ေရာင္ ျခည္ေတာ္ လႊတ္သည္”ဟု ေျပာဆုိၿပီး ဘုရားကုိ မွီခုိစားေနသူတုိ႔က လိမ္ေျပာသည္ကုိ ယံုၾကည္ျခင္း၊ ဓာတ္ေတာ္ အစစ္ မဟုတ္ပါဘဲ ဓာတ္ေတာ္ အစစ္ဟု လိမ္ေျပာသည္ကုိ ယံုၾကည္ျခင္း၊ မိစၦာအယူရွိသူမ်ား သည္ မိမိတုိ႔အယူ၀ါဒကုိ ယံုၾကည္ျခင္းအစရွိေသာ လြဲမွာ းေသာ ယံုၾကည္မႈ မ်ား သည္ သဒၶါအစစ္မဟုတ္ပါ။ ႐ုိးအညံ့ဖ်င္း အသိဉာဏ္မရွိေသာ ေမာဟအကုသုိလ္သာ ျဖစ္ေပသည္။

ထုိ႔ျပင္ အေျပာေကာင္း၊ အသံေကာင္း၊ အက်ိဳးေဆာင္ေကာင္း၊ ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္းေပးျခင္း၊ ေဗဒင္ေဟာေပးျခင္း၊ ခ်ဲထီတြက္ေပးျခင္း အစရွိသည္တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ေပးေသာ ရဟန္းေတာ္ မ်ား ကုိ ”ၾကည္ညိဳလွပါသည္”ဟု ေျပာဆုိၾကေသာ မိန္းမမ်ား ႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာက်္ားမ်ား ၏ ၾကည္ညိဳလွဴဒါန္းမႈ မ်ား သည္ သဒၶါအစစ္ မ ျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ရင္းႏွီးမႈ တဏွာေပမ-မကင္းေသာ ေမာဟအကုသုိလ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ သဒၶါအတုကုိ က်န္းဂန္တုိ႔၌ ”မုဒၶပႏၷ-ဖ်င္းေသာ ၾကည္ညိဳမႈ ”ဟု ျပဆုိထားပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဗုဒၶဘာသာ အစစ္အမွန္ ျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သည္ သဒၶါအစစ္ျဖင့္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းတက္ရန္ အေရး ႀကီးလွေပသည္။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ဘဲ သဒၶါအတုျဖင့္ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲလွဴဒါန္းပါက လုိအပ္ေသာ အက်ိဳးထူးမ်ား မရရွိဘဲ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္ ။ ယခုေခတ္ကာလသည္ အညာအျဖန္းေပါေသာ ကာလ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ သဒၶါအစစ္ျဖင့္ ေပးလွဴတက္ရန္ အထူးသတိထားၿပီး ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈ ျဖင့္ ေပးလွဴမွသာလွ်င္ အက်ိဳးရွိေသာ သဒၶါအစစ္ ျဖစ္ရကား လုိအပ္ေသာ အက်ိဳးထူးတရားမ်ား ကုိ ရရွိေပလိမ့္မည္ ။

ယခုေခတ္၌ ဘာသာျခားတုိ႔၏ ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းသည္ဘက္သုိ႔ လုိက္သြားသူမ်ား လည္း ရွိပါသည္။ ထုိသူမ်ား သည္ မိမိကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္၌ သဒၶါတရား အစစ္မရွိေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိသုိ႔ ဘာသာျခားမ်ား က ျဖားေယာင္းေနသည့္ေခတ္တြင္ ဗုဒၶဘာသာဆုိသူတုိ႔အတြင္ းမွာ တရားအဆန္း၊ ကမၼ႒ာန္အဆန္း၊ ေဆး၀ါးအဆန္းတုိ႔ျဖင့္ လွည့္စားျဖားေယာင္းသူမ်ား လည္း ရွိေသး၏ ။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ကုိ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းရာ၌ လည္း သဒၶါေပးမဟုတ္၊ တဏွာ-အခ်စ္ေပး အဖ်င္းအနေပးသာ ျဖစ္ေပသည္။

ထုိအဆန္းအျပားဉာဏ္သမားမ်ား ကုိ ပညာရွိသူေတာ္ ေကာင္းမ်ား ႏွင့္ တာ၀န္ရွိသူမ်ား သည္ ”အေရး မစုိက္ေလာက္ဘူး”ဟု လ်စ္လ်ဴ႐ႈ႕ထားသည့္အတြက္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အဆန္းသမားမ်ား သည္ အိမ္ဦးတက္လ်က္ ရွိၾကေပသည္။ မွာ းသည္ ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ ျဖစ္ေစ တရားဘက္ဆုိင္ရာ၀ယ္ မိန္းမသားမ်ား က ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ ႕ရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္ သည့္ကိစၥမဆုိ ယံုသင့္ မယံုသင့္ ႏိႈင္းခ်င့္ဖုိ႔ရာ လုိေပသည္။ ထုိ႔ျပင္ ဘာသာေရး ႏွင့္ ဆုိင္ေသာ အသိဉာဏ္ပညာမ်ား ကုိ ယခုလက္ရွိအေျခအေနထက္ တုိးတက္ျပန္႔ပြားရန္ မိန္းမသားမ်ား က စၿပီး အားလံုးႀကိဳးစားၾကရန္ လုိေပသည္။

သဒၶါႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေပမ ေရာေႏွာေနပံု

ယခုေခတ္တြင္ အခ်ိဳ႕ေသာ “လူေတာ္ လူေကာင္း”မ်ား ၌ သဒၶါႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေပမ ေရာေႏွာေနသည္ကုိ ေတြ ႕ရပါသည္။ အေနအထုိင္ႏွင့္ အေျပာ အေဟာ အဆံုအမ ေကာင္းမြန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ေပၚတြင္ အေနအထုိင္ အေျပာအေဟာ ေကာင္းသည့္အတြက္ ၾကည္ညိဳၿပီး သဒၶါတရား ျဖစ္ၾကပါသည္။ မိမိကုိ သြန္သင္ဆံုးမသည့္အတြက္ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာကဲ့သုိ႔ ခ်စ္ခင္ၾက၏ ။ ထုိကဲ့သုိ႔ ၾကည္ညိဳျခင္းသည္ကား သဒၶါ-ခ်စ္ခင္ျခင္းသေဘာ ေပမရင္းႏွီးျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဘုရားရွင္ၾကည္ညိဳေသာ ၀ကၠလိသည္ပင္ ဘုရားရွင္ကုိ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္္ ေသာ ၾကည္ညိဳျခင္းျဖင့္ ၾကည္ညိဳေသာ ေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းေပမသာ ျဖစ္ခဲ့၏ ။ သဒၶါအစစ္ျဖင့္ ၾကည္ညိဳျခင္း မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က “ငါ၏ ခႏၶာကုိယ္ႏွင့္ ငါ့ကုိ သံေယာဇဥ္ျဖင့္ ခ်စ္ခင္ျခင္းျဖင့္ တရားမရႏုိင္၊ ငါေဟာၾကားသြန္သင္ေသာ တရားတုိ႔ကုိ လုိက္နာက်င့္ႀကံမွသာလွ်င္ တရားထူးရရွိၿပီး ငါ့ကုိခ်စ္ရာေရာက္ေပမည္ ”ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္ မူခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔အတူ ဘုရားရွင္၏ ငယ္ကၽြန္ရင္း ဆႏၷအမတ္မေထရ္သည္လည္း ဘုရားရွင္အေပၚ၌ သခင္ခ်စ္ျဖင့္ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳေနသည္မွာ သဒၶါအစစ္မဟုတ္ဘဲ ခ်စ္ျခင္းေပမျဖင့္ သာ ၾကည္ညိဳခဲ့ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆႏၷအမတ္မေထရ္ကုိလည္း ေရွးနည္းတူစြာ ေဟာေျပာဆံုးမေသာ ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္နားမွ ခြဲခြာၿပီး တရားအားထုတ္မွသာလွ်င္ တရားထူးရခဲ့ပါသည္။

ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္ ေကာင္းတုိ႔သည္ သဒၶါႏွင့္ ေပမခြဲျခားၿပီး ၾကည္ညိဳတက္ရန္ လုိအပ္သကဲ့သုိ႔ လွဴဒါန္းေပးကမ္းတက္ရန္လည္း လုိပါသည္။ ပုထုဇဥ္လူသားမွန္သမွ်သည္ မိမိကုိ တစ္စံုတစ္ခု ႏွစ္သက္္ သေဘာက်ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္္ ျခင္းမွာ ဓမၼတာ ျဖစ္ေန၏ ။ သုိ႔ေသာ ္လည္း မိမိက ေပးကမ္းလွဴဒါန္းေသာ အခါ သဒၶါယံုၾကည္ျခင္း အျပည့္အ၀ျဖင့္ လွဴဒါန္းမွသာလွ်င္ ကုသုိလ္အစစ္ ျဖစ္ၿပီး လုိအပ္ေသာ အက်ိဳးတရားတုိ႔ကုိလည္း အျပည့္အ၀ ရရွိေပမည္ ။ မိမိက ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမည္ ဆုိလွ်င္ ထုိပုဂၢိဳလ္၏ မိမိအေပၚ၌ ရွိေသာ ေက်းဇူးတရား ႏွစ္သက္္ ျခင္းသေဘာတရားမ်ား ကုိ ဖယ္ခြာၿပီးလွ်င္ မိမိလွဴဒါန္းရျခင္း အက်ိဳးေက်းဇူးသည္ ဒုကၡဆင္းရဲခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းရာအမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ ျဖစ္သည္ဟု အာ႐ံုျပဳၿပီး လွဴဒါန္းၾကရန္ လုိပါသည္။

တျခားဆုမ်ား ကုိ ေတာင္းတေနစရာ မလုိပါ။ ေနာက္ဆံုးပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ျပဳလုပ္ေနသူသည္ အလယ္ကျဖတ္သန္းသြားရမည္ ့ ေရာက္ရမည္ ့ေနရာကုိ မလုိခ်င္ မ ျဖစ္ခ်င္လည္း သူ႔အလုိလုိ ျဖစ္လာမည္ ့ ေရာက္လာမည္ ့ အရာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္မည္ ဆုိမွေတာ့ ျခားက ေနရာမ်ား သည္ မေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္ပါလိမ့္မည္ ။ ဥပမာ- မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္ကုိ သြားမည္ ့လူသည္ သူ၏ ပန္းတုိင္ ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္မည္ ဆုိလွ်င္ ေရာက္ေအာင္ သြားေနလွ်င္ မိမိျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားရမည္ ့ ေနျပည္ေတာ္ ၿမိဳ႕၊ ေပ်ာဘြယ္ၿမိဳ႕၊ ပဲခူးၿမိဳ႕တုိ႔ကုိ မေရာက္ခ်င္လွ်င္လည္း ေရာက္ရပါလိမ့္မည္ ။ ထုိ႔အတူ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔၏ ေနာက္ဆံုးပန္းတုိင္ ျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ကုိ ဆုေတာင္းၿပီး ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေနလွ်င္ ျခားကျဖတ္သြားရမည္ ့ လူ႕စည္းစိမ္၊ နတ္စည္းစိမ္၊ ျဗဟၼာစည္းစိမ္မ်ား ကုိ ေတာင္းတေနစရာမလုိပါ။

သဒၶါႏွင့္ ေပမ ေရာေႏွာေနလွ်င္ သဒၶါသေဘာက ကုသုိလ္အစစ္ ျဖစ္ေသာ ္လည္း သံေယာဇဥ္ေပမမွာ အကုသုိလ္ ျဖစ္၏ ။ ထုိသုိ႔ေသာ သံေယာဇဥ္မ်ား ျဖစ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ခင္၍ တရားမင္ကာ အသိအလိမၼာႏွင့္ ကုသုိလ္ပါရမီတုိးပြားမႈ “အကုသေလာဓေမၼာ-အကုသုိလ္တရားသည္၊ ကုသလႆဓမၼႆ-ကုသုိလ္တရားအား၊ ဥပနိႆယပစၥေယန-ပကတူပနိႆယဟု ေခၚေသာ ပ႒ာန္းပစၥည္းတစ္မ်ိဳးျဖင့္ ၊ ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳႏုိင္၏ ”ဟူေသာ ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ ႏွင့္ အညီ အကုသုိလ္ကေလးက မ်ား စြာ ေသာ ကုသုိလ္အား ေက်းဇူးျပဳရန္ အေၾကာင္းေကာင္း ျဖစ္ေသာ ္လည္း ဆရားသမား ျဖစ္သူက ေစတနာရင္းျဖင့္ ေဟာေျပာဆံုးမၿပီး တပည့့္ ျဖစ္သူကလည္း ေဟာေျပာသမွ် လုိက္နာေစာင့္ထိန္းမွသာလွ်င္ ကုသုိလ္ရရန္ အေၾကာင္းေကာင္း ျဖစ္ၿပီး အက်ိဳးရေပမည္ ။ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမႈ ျပဳလုပ္တက္ရန္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမႈ နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အက်ယ္ကုိ စာဂ-ဒါနခန္းတြင္ ေရး သား တင္ျပေပးပါမည္ ။

သဒၶါနဲ႔တူေသာ ဥပမာမ်ား

ေလာက၌ ပုိ႔ေဆာင္ေရး ေသခ်ာႏုိင္ရန္ ဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းဖုိ႔ လုိပါသည္။ ထုိ႔အတူ ဓမၼနယ္ပယ္မွာ လည္း တရားေဒသနာမ်ား တုိးတက္ေအာင္ ဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းရန္ လုိပါသည္။ ဓမၼနယ္ပယ္မွာ ဆက္သြယ္ေရး တာ၀န္ကုိ သဒၶါတရားက ဆက္သြယ္ေပးပါသည္။ အေၾကာင္းအက်ိဳးျပၿပီး ေကာင္းမႈ တရားေတြ ႏွင့္ စိတ္ကုိ သဒၶါတရားက ဆက္သြယ္ေပးေနပါသည္။ သဒၶါတရားသည္ စိတ္ကုိယံုၾကည္လာေအာင္၊ လက္ခံႏုိင္ေအာင္၊ ခံယူခ်က္ ျပတ္သားႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေပးပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ဘ၀ခႏၶာႏွင့္ စိတ္အစဥ္ကုိ အညႊန္႔တလူလူနဲ႔ လႊင့္ထူေပးပါသည္။ စိတ္အစဥ္ကုိလည္း တံခါးဖြင့္ေပးပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သဒၶါတရားကုိ “စိတ္ရွင္းကိရိယာ”လုိ႔ ဆုိလွ်င္လည္း မွန္ပါသည္။ ႐ႈပ္ေနေသာ စိတ္ကုိ ရွင္းသြားေစသည္။ ေနာက္က်ဴေနေသာ စိတ္ကုိ ၾကည္လင္သြားေစသည္။ ပူေနေသာ စိတ္ကုိ ေအးသြားေစသည္။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနေသာ စိတ္ကုိ စုိေျပလန္းဆန္း သြားေစသည္။

ထုိ႔ျပင္ သဒၶါတရားသည္ လက္ႏွင့္ လည္း တူပါသည္။ ေလာကအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမွန္သမွ်ကုိ ပကတိလက္နဲ႔ ေကာက္ယူ၍ ရသကဲ့သုိ႔ ေကာင္းမႈ တရားမွန္သမွ်ကုိလည္း သဒၶါတရားနဲ႔ ႏွစ္သက္္ ၾကည္ျဖဴစြာ ေကာက္ယူ၍ ရပါသည္။ ပကတိလက္သည္ မီးခဲကဲ့သုိ႔ ပူေသာ အရာမ်ား ကုိ မကုိင္ခ်င္ေပ။ အညစ္အေၾကးရွိေသာ ပစၥည္းမ်ား ကုိလည္း မကုိင္ခ်င္ပါ။ ေအးေသာ ပစၥည္း သန္႔ရွင္းေသာ အရာမ်ိဳးကုိသာ ကုိင္ခ်င္ပါသည္။ ထုိ႔အတူ သဒၶါတရားသည္ မိမိကုိ ပူေလာင္ညစ္ႏြမ္းေစတက္ေသာ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္မ်ား ကုိ မျပဳလုပ္ခ်င္ပါ။ မိမိ၏ စိတ္ကုိ ေအးျမင္ၾကည္လင္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေစတက္ေသာ ေကာင္းမႈ တရားတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ခ်င္ပါသည္။

သီလနဲ႔ပတ္သတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား

ငါးပါးသီလကုိ ေဆာက္တည္လွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ မေဆာက္တည္လွ်င္ ျဖစ္ က်ဳးလြန္ေသာ သူသည္ အပါယ္ေလးဘံုသုိ႔ ေရာက္ရျခင္းစေသာ ဆုိးက်ိဳးမ်ား ကုိ မည္ သူမဆုိ ရရွိမည္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ လူသားစေသာ သတၱ၀ါမ်ား အၿမဲေစာင့္ထိန္းရမည္ ့ ကုိယ္က်င့္တရားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ၀ိကာလေဘာဇနစေသာ သီလမ်ား ကား မေဆာက္တည္ႏုိင္လွ်င္ အျပစ္မရွိသကဲ့သုိ႔ အပါယ္ဘံုသုိ႔ က်ေရာက္ျခင္းစေသာ ဆုိးက်ိဳးမ်ား ကုိလည္း မခံစားရပါ။ သုိ႔ေသာ ္ ေဆာက္တည္လွ်င္ကား ေဆာက္တည္ေသာ သီလကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ အကုသုိလ္ ျဖစ္ခြင့္နည္းၿပီး ကုသုိလ္တရား တုိးဖြယ္ရာသာရွိေသာ ေၾကာင့္ ေဆာက္တည္ႏုိင္လွ်င္ အက်ိဳးမ်ား စြာ ရရွိပါသည္။

အျဗဟၼစရိယကံ၏ အက်ိဳးမ်ား

ေမထုန္မွီ၀ဲျခင္းကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ေသာ သူသည္ ကုသုိလ္တရားမ်ား ကုိ ပုိမုိ၍ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ပါသည္။ အရိယာသူေတာ္ ေကာင္းတုိ႔သည္ ဤေမထုန္အမႈ ကုိ အျပစ္ျမင္၍ ေတာထြက္ၿပီး တရားအားထုတ္က်င့္ႀကံေသာ ေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကုိ ရရွိခဲ့ၾကပါသည္။

ရဟန္သံဃာမ်ား ကုိ ေမထုန္အက်င့္ ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ သိကၡာပုဒ္ ပညတ္ေတာ္ မူခဲ့ျခင္းမွာ ေမထုန္အမႈ သည္ အကုသိုလ္တုိးပြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သီလပ်က္စီးေအာင္ တရားဘာ၀နာအားထုတ္မႈ ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ေဆာင္တတ္ေသာ ေမထုန္အမႈ သည္ သံသရာမွထြက္ေျမာက္ေအာင္ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ေနေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ား ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ ရန္သူ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ျမတ္စြာ ဘုရားက တားျမစ္ပိတ္ပင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လူသားစေသာ သတၱ၀ါမ်ား သည္ ေမထုန္အမႈ ကုိ မေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ၾက၍ သံသရာ၀ဲၾသဃထဲ၌ က်င္လည္ေနၾကရပါသည္။ ဤေမထုန္အမႈ ေၾကာင့္ လူသားမ်ား သည္ သူမ်ား အသက္သတ္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးဥစၥာခုိးယူျခင္း၊ မုဒိမ္းမႈ ျဖစ္ရျခင္း၊ မုသားေျပာၿပီး စီးပြားရွာေနရျခင္း၊ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ဆဲေရး တုိင္းထြာ ရန္ ျဖစ္ရျခင္း၊ သားသမီးဇနီးမယားအတြက္ မေနမနား စီးပြားရွာေနရျခင္းအစရွိေသာ ဆင္းရဲဒုကၡမွန္သမွ်ကုိ ခံစားေနရသည္မွာ ေမထုန္အမႈ ကုိ မေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

၀ိကာလေဘာဇနကံ၏ အက်ိဳးမ်ား

ေန႔လြဲညစာ မစားေသာ သူသည္ ညစာစားရန္ ခ်က္ျပဳတ္မႈ စေသာ အလုပ္တုိ႔ကုိ မလုပ္ရ၍ တရားအားထုတ္ရန္ အခ်ိန္ပုိမုိရပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ လူမ်ား သည္ နံနက္စာႏွင့္ ညစာတြင္ ညစာကုိ အထူးခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား ၌ ညစာသည္ မနက္စာထက္ ပုိမုိ၍ ေရာင္ းရသကဲ့သုိ႔ ညစာကပုိ၍ တန္ဖုိးမ်ား သည္ကုိ ေတြ ႕ရပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ညစာကုိ အထူးခ်က္ျပဳတ္စားရျခင္း၏ အေၾကာင္းႏွင့္ ညစာကုိ လူအမ်ား က ေစ်းႀကီးမွန္းသိလ်က္ စားေသာက္ဆုိင္တုိ႔၌ သြားေရာက္စားေသာက္ျခင္းတုိ႔၏ အေၾကာင္းတုိ႔ကုိ စဥ္းစားၾကည့္ေသာ အခါ “ေကာင္းမြန္ေသာ အစားမ်ား ကုိစားၿပီး ေကာင္းမြန္စြာ ေပ်ာ္ပါးလုိေသာ ေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္သည္၏ ”ဟု ခန္႔မွန္း၍ သိႏိုင္ပါသည္။ ညစာစားျခင္းသည္ ကာမအာရံုတုိ႔ကုိ အားေပးပါသည္။ ဗုိက္ထဲမွာ အစာျပည့္ေနပါက စိတ္သည္ ကာမအာရံုဘက္သုိ႔ ညြတ္ေနတတ္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္ မ်ား ႏွင့္ ဥပုသ္ေစာင့္ေသာ သူမ်ား သည္ ညစာမစားလွ်င္ အလုပ္မ႐ႈပ္၍ တရားအားထုတ္ရန္ အခ်ိန္ပုိရျခင္း၊ ေလာကီအာရံုကာမဂုဏ္ဘက္သုိ႔ စိတ္မညြတ္ႏုိင္ျခင္းစေသာ အက်ိဳးတရားမ်ား ရရွိေအာင္ ညစာေရွာင္ၾကဥ္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ညစာစားေကာင္းေလ ကာမအာ႐ံုကုိ ပုိ၍ အားေပးရာေရာက္ေလ ျဖစ္၏ ။ သုိ႔ ျဖစ္၍ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က ညစာစားျခင္းကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ခုိင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ ညစာမစားခုိင္းျခင္းသည္ အစာငတ္ခံခုိင္းျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။ အငတ္ခံခုိင္းျခင္း မဟုတ္ပါ။ ညစာမစားျခင္းသည္ က်န္းမာေရး အတြက္လည္း ပုိမုိေကာင္းမြန္ေစပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ ္ တစ္ပါတ္မွ တစ္ရက္သာ ဥပုသ္ေစာင့္ေသာ သည္ ေန႔စဥ္ မနက္ေရာညပါ အစားေတြ စားထားသျဖင့္ အစာအိမ္ထဲမွာ အစာေတြ ကုိ ေခ်ေပးေနရေသာ အစာခ်က္စက္ေလးသည္ အစာကုိ အၿမဲခ်က္ေနရေသာ ေၾကာင့္ အစာေဟာင္း အစာသစ္တုိ႔၏ အညစ္အေၾကးမ်ား ျဖင့္ ျပည့္ေနပါသည္။ ညစာတစ္ရက္ေလာက္ မစာေသာ အခါ အစာခ်က္လည္း အနာရ၍ အညစ္အေၾကးမ်ား လည္း ကင္စင္ေသာ ေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္ပါသည္။ အကယ္၍ မေနႏုိင္ေအာင္ ဆာေနပါက အစာေျပေအာင္ ေဖ်ာ္ရည္၊ စတုမဓု၊ ဂ်င္းသုတ္စသည္တုိ႔ကုိ စားေသာက္၍ ရပါသည္။

နစၥဂီတစေသာ ကံ၏ အက်ိဳးမ်ား

ကျခင္း၊ သီဆုိျခင္း၊ တီးမႈ တ္ျခင္းတုိ႔ကုိ ကုိယ္တုိင္ေသာ ္လည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးတုိ႔အား ျပဳလုပ္ခုိင္းျခင္းတုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ ပန္းအစရွိေသာ ေမႊးေစတတ္ေသာ အရာမွန္သမွ်တုိ႔ကုိ လိမ္းျခင္း ပန္ျခင္းတုိ႔သည္လည္းေကာင္း ကာမစိတ္တုိးပြားျခင္း၏ အေၾကာင္း ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမည္ ။

သုိ႔ေသာ ္လည္း ကျခင္း၊ သီဆုိျခင္း၊ တီးမႈ တ္ျခင္းတုိ႔ကုိ မိမိဘာသာေန႔စဥ္ ျမင္ေလာက္ၾကားေလာက္ေသာ အရပ္သုိ႔လာ၍ ကျခင္းစသည္တုိ႔ ျပဳလုပ္သည္ကုိ ၾကည့္႐ႈ႕နားေထာင္မိလွ်င္၊ အေ၀းတစ္ေနရာသုိ႔ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ သြားရင္းလာရင္းေတြ ႕ျမင္၍ မလြဲသာမေရွာင္သာ ၾကည့္႐ႈ႕နားေထာင္မိလွ်င္ သီလမပ်က္ပါ။ သုိ႔ေသာ ္ မျမင္ျမင္ေအာင္ တမင္တကာလွည့္၍ မၾကည့္ရပါ။ TV Video စသည္တုိ႔ကုိလည္း မျမင္ျမင္ေအာင္ မၾကည့္ရပါ။

နံ႔သာခဲမ်ား ကုိ အနာ ေရာဂါ ရွိလွ်င္ လိမ္းေကာင္းပါသည္။ ေရေမႊးဆပ္ျပာခဲမ်ား ကုိ ကုိယ္နံ႔မေကာင္းလွ်င္ ကာကြယ္သည့္အေနျဖင့္ သံုးေကာင္းပါသည္။

ပန္းနံ႔သာအစရွိေသာ အေမႊးတုိ႔ကုိ သီလမယူခင္ ျပဳလုပ္ေကာင္းေသာ ္လည္း သီလယူသည္နဲ႔တၿပိဳင္နက္ ထုိေမႊးေစတက္ေသာ အရာမွန္သမွ်တုိ႔ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ရပါမည္ ။ ယခုေခတ္ ဥပုသ္ေစာင့္ေသာ သူမ်ား သည္ သီလမယူခင္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အရာ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ အျပစ္မရွိဟု ထင္ေနၾကပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ေမႊးေစတတ္ေသာ အရာ၀တၳဳတုိ႔သည္ ကာမစိတ္ကုိ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ မိမိက သီလယူေသာ အခါ ပန္ျခင္းလိမ္းျခင္း အစရွိသည္တုိ႔ကုိ မျပဳလုပ္ပါဟု ၀န္ခံထားေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ထုိအရာ၀တၳဳတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ထားပါက အျပစ္ရွိေသာ ေၾကာင့္ ဖ်က္ဆီးပစ္ရပါမည္ ။ သုိ႔မွသာလွ်င္ မိမိမွာ ထုိကာမစိတ္မ်ား မ ျဖစ္ဘဲ တရားကုိ ေကာင္းမြန္စြာ ေစာင့္ထိန္းက်င့္ႀကံႏုိင္ပါလိမ့္မည္ ။

ဥစၥာသယန မဟာသယနကံ၏ အက်ိဳးမ်ား

တစ္ေတာင္ထြာထက္ျမင့္ေသာ အိပ္ရာ ေနရာ၊ အလြန္ေကာင္းမြန္ ခမ္းနားေသာ အိပ္ရာေနရာတုိ႔၌ အိပ္ျခင္း၊ ထုိင္းျခင္းတုိ႔သည္ ထုိေနရာတုိ႔၌ သာယာေသာ အေတြ ႕အထိ တဏွာေလာဘ ကာမစိတ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမည္ ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သီလေဆာက္တည္ထားေသာ သူသည္ မိမိထက္ႀကီးေသာ သူရွိမွသာလွ်င္ ထုိေနရာတုိ႔၌ မထုိင္ရ မအိပ္ရျခင္း မဟုတ္ပါ။ တစ္ေတာင္ထြာထက္ျမင့္ေသာ ထုိင္ခံုအိပ္ရာတုိ႔၌ လည္းေကာင္း၊ ေကာေဇာေမြ႕ရာ စသည္တုိ႔ျဖင့္ ခင္း၍ ျပဳလုပ္ထားေသာ ထုိင္ခံုအိပ္ရာတုိ႔၌ ေသာ ္လည္းေကာင္း ထုိေနရာတုိ႔၌ သာယာမိေသာ ေလာဘစိတ္ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ေနရာကုိ ငါမွေနႏုိင္သည္ဟူေသာ မာနစိတ္မ်ား ျဖစ္တတ္ပါသည္။ သီလေဆာက္တည္ထားေသာ ဥပုသ္သည္မ်ား သည္ သီလကုိ အေသးစား ျဖစ္ေသာ အကုသုိလ္မ်ား ေသာ ္မွမ ျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရမည္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါသည္။

သုိ႔မွသာလွ်င္ မိမိစိတ္သည္ စင္ၾကယ္ေနေသာ ေၾကာင့္ မိမိေစာင့္ေသာ ဥပုသ္ေန႔မွာ သီလစင္ၾကယ္ေန၍ ကုသုိလ္တရားမ်ား တုိးပြားေအာင္ျပဳလုပ္ေနမွသာလွ်င္ ဥပုသ္ေစာင့္ရက်ိဳးနပ္ေသာ ဥပုသ္သည္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ဘဲ သီလယူထားၿပီး သီလမယူေသာ သူ၊ သီလမရွိေသာ သူတုိ႔နဲ႔ တန္တူေနထုိင္ပါက ဥပုသ္ေစာင့္ရက်ိဳး မနပ္၍ ဥပုသ္သည္မပီသဘဲ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္ ။

ယခုေခတ္လူမ်ား သည္ ဥပုသ္ေန႔တုိင္းကုိ ဥပုသ္မေစာင့္ၾကေသာ သူမ်ား ေပါမ်ား ပါသည္။ သုိ႔ ျဖစ္၍ မိမိတုိ႔သည္ ဥပုသ္သီလကုိ ေစာင့္ထိန္းရန္ႏွင့္ မိမိေစာင့္ေသာ ဥပုသ္သီလကုိလည္း မည္ သည့္နည္းနဲ႔မွ် မက်ိဳးမေပါက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၾကရန္ လုိပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕က မအား၍ ဥပုသ္မေစာင့္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာဆုိၾကပါသည္။ မိမိလုပ္ေသာ တစ္ေန႔တာအလုပ္သည္ မိမိဘ၀အတြက္ မည္ မွ်ထိေကာင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏုိင္မည္ ႏွင့္ ဥပုသ္ေစာင့္၍ ရရွိေသာ အက်ိဳးတရားသည္ မိမိအတြက္ မည္ မွ်အက်ိဳးရမည္ ကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ႏုိင္ရန္ လုိပါသည္။

သုမနပန္းသည္ကဲ့သုိ႔ တစ္ေန႔တာအတြက္ ရရွိမည္ ့အက်ိဳးႏွင့္ မေရမတြက္ႏုိင္ေသာ ဘ၀တုိ႔၌ ရရွိမည္ ့အက်ိဳးတရားတုိ႔ကုိ စဥ္းစားၿပီး ဒါနအမႈ လုပ္ရန္လုိသကဲ့သုိ႔ သီလေစာင့္ထိန္းရန္လည္း လုိအပ္ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ စဥ္းစားတက္မွသာလွ်င္ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ၏ အရည္အခ်င္းမ်ား နဲ႔လည္း ျပည့္စံုပါလိမ့္မည္ ။

သီလနဲ႔ပတ္သတ္၍ ဤမွ်ေလာက္ေဖာ္ျပလွ်င္ သီလ၏ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးမ်ား ကုိ သိျမင္ေလာက္ၿပီဟု ယူဆမိပါသည္။ သီလနဲ႔ပတ္သတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား သီလေစာင့္ထိန္းျခင္းအက်ိဳး သီလပ်က္စီးျခင္း၏ အက်ိဳးတရားတုိ႔ မ်ား စြာ ရွိပါသည္။

အနာထပိဏ္သူေဌး၏ ကၽြန္လုပ္သား တစ္ေယာက္ သည္ ေန႔၀က္ဥပုသ္ကုိ မက်ိဳးမေပါက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရေသာ သီလကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ဘုန္းတန္ခုိးႀကီးမားေသာ ႐ုကၡစုိးနတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ သီလနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးသာဓကတုိ႔ မ်ား စြာ ရွိေသာ ္လည္း ေရွ႕ဆက္ေရး သားရမည္ ့ အေၾကာင္းအရာတုိ႔ ရွိေနေသးသည့္တြက္ ဥပုသ္သီလကုိ ေန႔၀က္ကေလးမွ် ေစာင့္ထိန္းရေသာ ကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ဘုန္းတန္ခုိးႀကီးေသာ ႐ုကၡစုိးနတ္ ျဖစ္ရသည္ဟူေသာ သာဓကကုိေထာက္ဆ၍ သီလေစာင့္ထိန္းရျခင္း၏ အက်ိဳးတရားမ်ား ကုိ မွန္းဆ၍ သိၾကပါေလ။

ဟိရီၾသတၱပၸ အဓိပၸါယ္

ဤေနရာ၌ ဟိရီႏွင့္ ၾသတၱပၸ ႏွစ္ ခုကုိ တစ္ခုစီခြဲၿပီး မေရး ေတာ့ဘဲ ေပါင္းၿပီး ေရး သားတင္ျပလုိက္ပါသည္။ ဟိရီႏွင့္ ၾသတၱပၸဆုိသည္မွာ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရာ၌ ရွက္ျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဟိရီဆုိသည္မွာ ကာယဒုစရုိက္သံုးပါး၊ ၀စီဒုစရုိက္ေလးပါးတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ရာ၌ ရွက္ျခင္းကုိ ဆုိလုိပါသည္။ ရွက္သည္ဟူရာ၌ “မိေကာင္းဖခင္ သားသမီး ျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းမွ ေမြးဖြားေသာ ငါသည္ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ေနလွ်င္ ရွက္စရာေကာင္းသည္”ဟု မိမိအမ်ိဳးဂုဏ္သိကၡာေၾကာင့္ ရွက္သူလည္းရွိ၏ ။

ထုိ႔ျပင္ “ငါသည္ ပညာတတ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ပညာမရွိသူ ဘာမွအသိဉာဏ္မရွိေသာ နလပိန္းတံုးမ်ား ရဲ႕ အလုပ္ ျဖစ္သည္“ဟု မိမိပညာဂုဏ္ေၾကာင့္ ရွက္သူလည္းရွိ၏ ။ တဖန္ အစြမ္းသတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူသည္ “မေကာင္းမႈ ကုိ ျပဳလုပ္ေသာ သူသည္ သတၱိမရွိေသာ သူတုိ႔၏ အလုပ္ ျဖစ္သည္“ဟု စဥ္းစားႀကံဆ၍ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရမည္ ကုိ ရွက္သူလည္းရွိ၏ ။

ဤေနရာ၌ သတ္ျဖတ္မႈ စသည္ကုိ ျပဳလုပ္ရဲျခင္းသည္ အစြမ္းသတၱိရွိသူ မဟုတ္ေပ။ မုိက္မဲျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က “မင့္ဒါေလးကုိ မလုပ္ရဲဘူးလား မင့္မလုပ္ရဲရင္ ငါလုပ္မည္ “ဟု ေျပာၿပီး သတ္ျဖတ္မႈ စသည္ကုိ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ အစြမ္းသတၱိရွိျခင္းမဟုတ္ မုိက္မဲျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ သတၱိရွိျခင္းဆုိသည္မွာ အမ်ား အတြက္ လုပ္ေဆာင္ေသာ အမႈ ကိစၥ၊ ေကာင္းေသာ အမႈ ကိစၥတုိ႔ကုိ လုပ္ရဲျခင္းသည္သာ သတၱိရွိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ထုိ႔ျပင္ အသက္သိကၡာႀကီးမားေသာ ပုဂၢိဳလ္၊ သီလရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သည္လည္း မိမိရဲ႕ အသက္သိကၡာ သီလသိကၡာတုိ႔ကုိ ေစာင့္ထိန္းေသာ အားျဖင့္ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရမည္ ကုိ ရွက္ေသာ သူမ်ား လည္း ရွိပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရမည္ ကုိ ရွက္ျခင္းသည္ ဟိရီပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ၾသတၱပၸဆုိသည္မွာ ကာယဒုစရုိက္၊ ၀စီဒုစရုိက္တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ျခင္း၌ ေၾကာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိမေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ေနသည္ကုိ သူတစ္ပါးသိမွာ ေၾကာက္ျခင္းကုိ ဆုိလုိပါသည္။ ေၾကာက္သည္ဆုိရာ၀ယ္ ငါ တစ္ေယာက္ က မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္လွ်င္ ငါ့မိသားစု၊ ငါ့ေဆြမ်ိဳး၊ ငါ့ဆရာသမားမ်ား သူတစ္ပါးတုိ႔၏ ကဲ့ရဲ႕ ျခင္းကုိခံရ၍ “တံေထြးခြက္ထဲ ပက္လက္ေမ်ာကာ ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္ရလိမ့္မည္ ”ဟု မိမိနဲ႔ သက္ဆုိင္ေသာ သူမ်ား ကုိ ငဲ့ညွာေထာက္ထားၿပီး မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရမည္ ကုိ ေၾကာက္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။

ထုိၾသတၱပၸႏွင့္ ဟိရီကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ဟိရီက မိမိကုိယ္ကုိရွက္ျခင္း၊ ၾသတၱပၸက သူတစ္ပါးသိမည္ ကုိ ေၾကာက္ျခင္း ျဖစ္၍ ၾသတၱပၸထက္ ဟိရီက ပုိမုိျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း ေတြ ႕ရပါသည္။

ဟိရီႏွင့္ ၾသတၱပၸႏွစ္ ပါးရွိလွ်င္ မိမိကုိယ္ကုိလည္းရွက္ သူတစ္ပါးသိမည္ ကုိလည္း ေၾကာက္ေသာ ေၾကာင့္ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရန္ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္ ။ ထုိႏွစ္ ပါးမရွိပါက မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ ရွက္စရာ ေၾကာက္စရာမွန္းးမသိ၍ ျပဳလုပ္ခ်င္တုိင္း ျပဳလုပ္ေနမည္ မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ သုိ႔ ျဖစ္၍ ဤဟိရီႏွင့္ ၾသတၱပၸ တရားႏွစ္ ပါးသည္ အကုသုိလ္လုပ္ငန္းမ်ား မွ ေရွာင္ၾကဥ္၍ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရန္ အေၾကာင္းမူလ တရားမ်ား ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤဟိရီၾသတၱပၸတရားႏွစ္ ပါးကုိ “ေလာကပါလ-ကမၻာေစာင့္တရားဟုလည္းေကာင္း၊ သုကၠဓမၼ-ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းေသာ တရား”ဟုလည္းေကာင္း ေခၚဆုိၾကပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ လူႏွင့္ တိရစၦာန္ ကြဲျပားျခားနားေအာင္ ဤတရားႏွစ္ ပါးက ေစာင့္ေရွာက္ေပးေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤတရားႏွစ္ ပါးမရွိလွ်င္ သားနဲ႔အမိ၊ အဖနဲ႔သမီး၊ ေမာင္နဲ႔ႏွမ ေဖာက္ျပန္မႈ မ်ား ျဖစ္ၿပီး တိရစၦာန္မ်ား နဲ႔ တူကုန္ပါလိမ့္မည္ ။

တစ္ခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံမ်ား တြင္ ဤတရားႏွစ္ ပါးမရွိေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနၾကၿပီး တိရစၦာန္မ်ား နဲ႔ ထူးမျခားနား ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤတရားႏွစ္ ပါးရွိရန္ လူသားတုိင္းတြင္ အလြန္အေရး ႀကီးပါသည္။

ယခုေခတ္၌ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာ အ၀တ္အစားမ်ား ၀တ္ဆင္လာၾကသည္ကုိ ေတြ ႕ျမင္ေနရပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ၀တ္ဆင္ေသာ သူမ်ား သည္ မိမိကုိယ္ကုိ ေခတ္မီွေသာ လူ တစ္ေယာက္ ၊ လွပေသာ လူ တစ္ေယာက္ ၊ ၀တ္ဆင္ႏုိင္ေသာ လူ တစ္ေယာက္ ဟု အထင္ႀကီးေနၾကပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာ သူမ်ား သည္ တိရစၦာန္မ်ား နဲ႔ ထူးမျခားေသာ ေၾကာင့္ မိမိကုိယ္ကုိ အၿမွီးေပါက္ေနသည္ကုိေတာ့ သတိမထားမိၾကေပ။ ထုိကဲ့သုိ႔ အၿမီွးေပါက္ေနေသာ သူမ်ား ကုိ အတုယူၿပီး ၀တ္ဆင္ျခင္းသည္ ျမန္မာ႐ုိးရာ ပ်က္စီးျခင္း၊ ဟိရီၾသတၱပၸ ကင္းမဲ့ျခင္းမ်ား သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အၿမွီးမေပါက္ရန္ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။

တစ္ခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံမ်ား ၌ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာ အ၀တ္အစားမ်ား ကုိ ၀တ္ဆင္ျခင္းသည္ သူတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ သူတုိ႔၀တ္ဆင္ျခင္း ျဖစ္ေသာ ္လည္း လူသား ျဖစ္သည့္အတြက္ သူတစ္ပါးအကုသုိလ္မ ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါ လိမ့္မည္ ။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာ အ၀တ္အစား အေျပာအဆုိ အေနအထုိင္တုိ႔ေၾကာင့္ လည္း သူတုိ႔တြင္ ကာမရာဂနဲ႔ပတ္သတ္ေသာ အကုသိုလ္မ်ား အလြယ္တကူ ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ မိမိတုိ႔မွာ အကုသုိလ္ဆုိသည္ကုိ မသိေသာ ေၾကာင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ ၀တ္ဆင္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု အေၾကာင္းျပပါကလည္း မိမိလုပ္ေသာ ကံသည္ မိမိကုိယ္တုိင္ ခံစားရမည္ ့ သေဘာတရားရွိေနသည့္အတြက္ မည္ သည့္သတၱ၀ါမဆုိ အကုသိုလ္မ ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါလိမ့္မည္ ။ လူသား ျဖစ္ေသာ သူမ်ား မွာ အသိဉာဏ္ရွိေသာ ေၾကာင့္ ပုိ၍ ပင္ မေကာင္းမႈ မ ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါသည္။

ဟိရီ ၾသတၱပၸ အတု

ရွက္မႈ ၊ ေၾကာက္လန္႔မႈ ကုိ ဟိရီၾသတၱပၸဟုဆုိေသာ ္လည္း ေတြ ႕ကရာကုိ ရွက္ေၾကာက္ျခင္းသည္ ဟိရီၾသတၱပၸအစစ္မဟုတ္ေပ။ ဒုစရုိက္မေကာင္းမႈ မ်ား ကုိ ျပဳလုပ္ရမည္ မွ ရွက္ျခင္း ေၾကာက္ျခင္းသည္သာ ဟိရီၾသတၱပၸ အစစ္ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဥပုသ္ေစာင့္ တရားနာ ဘုရားသြားရမည္ ကုိ ရွက္မႈ ၊ ပရိသတ္အလယ္၌ စာဖတ္ စကားေျပာရမည္ ကုိ ရွက္မႈ ၊ အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ ေတေလလုပ္ေနသည္ကုိ မရွက္ဘဲနဲ႔ ေအာက္က်သည္ဟုထင္ရေသာ အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္ရမည္ ကုိ ရွက္မႈ ၊ ေယာက်္ားႏွင့္ မိန္းကေလးတုိ႔ အခ်င္းအခ်င္း ေတြ ႕ေသာ အခါ ရွက္ေၾကာက္ေနမႈ မ်ား သည္ ဟိရီၾသတၱပၸအစစ္မဟုတ္ပါ။ ပရိယာယ္မာယာမ်ား ျခင္း၊ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အဘိဓမၼာ-အလုိအားျဖင့္ တဏွာသေဘာပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔ျပင္ မရွက္မေၾကာက္ရမည္ ့ ေနရာမ်ား မွာ -

၁။ ေရာင္ း၀ယ္ေဖါက္ကား အတုိးအပြါး ေပးေသာ အခါ၊

၂။ ဆရာ့ထံသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ပညာသင္ယူေသာ အခါ၊

၃။ အစာစားေသာ အခါ၊

၄။ သမီးရည္းစား စကားေျပာေသာ အခါတုိ႔၌ မရွက္မေၾကာက္ရဟု ေလာကနီတိက်မ္း၌ ျပဆုိထားပါသည္။

တရား႐ံုးစသည္တုိ႔၌ အရာရွိမ်ား ကုိ ေၾကာက္ျခင္း၊ ရထား သေဘၤာေပၚ၌ အေပါ့အပါးသြားခ်င္သည္ကုိ မသြား၀ံ့ေအာင္ ေၾကာက္ျခင္း၊ လူ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေၾကာက္ျခင္း၊ ေခြးစေသာ တိရစၦာန္မ်ား ကုိ ေၾကာက္ျခင္း၊ တေစၦသရဲမ်ား ကုိ ေၾကာက္ျခင္း၊ မေရာက္ဖူးေသာ အရပ္သုိ႔ ခရီးသြားရမည္ ကုိ ေၾကာက္ျခင္းတုိ႔သည္ ၾသတၱပၸအစစ္ မဟုတ္ပါ။ သတၱိညံ့ဖ်င္းမႈ ၊ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

မေကာင္းမႈ လုပ္ရမည္ ကုိ ရွက္ေၾကာက္ၿပီး မရွက္မေၾကာက္သင့္ေသာ ေနရာတုိ႔၌ မရွက္မေၾကာက္ေအာင္ သတိထားၿပီး ေနေသာ သူသည္သာ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ ေနရာတုိင္း၌ ရွက္ေၾကာက္ေနေသာ သူကုိ “လူေကာင္း”ဟု ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိမရသကဲ့သုိ႔ ေနရာတုိင္း၌ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ ေနလွ်င္လည္း “လူမုိက္” ျဖစ္ သြားပါလိမ့္မည္ ။

ဤဟိရီၾသတၱပၸတရားမ်ား သည္ လူသားမွန္လွ်င္ မရွိမ ျဖစ္လုိအပ္ေသာ တရားမ်ား ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ လုိက္နာေစာင့္ထိန္း က်င့္ႀကံၾကရန္အတြက္ ဟိရီၾသတၱပၸအေၾကာင္းကုိ မိမိသိသေလာက္ ေရး သားတင္ျပလုိက္ပါသည္။

သုတ အဓိပၸါယ္

သုတဆုိသည္မွာ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတရွိျခင္းကုိ ဆုိလုိပါသည္။ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတဆုိသည္မွာ ..........

၁။ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတကုိ ေဆာင္ရျခင္း၊

၂။ အတတ္ပညာကုိ ဆည္းပူးေလ့လာျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိပညာတုိ႔သည္ အစ အလယ္ အဆံုး သံုးပါးလံုးေကာင္းမြန္ၿပီး အက်ိဳးရွိ၍ လူအမ်ား ခ်ီးမြမ္းေသာ ပညာတုိ႔ ျဖစ္ရပါမည္ ။

သုတဟူေသာ ပညာကုိ သူတစ္ပါးသင္ေပး၍ ေသာ ္လည္းေကာင္း၊ ၾကားျမင္၍ ေသာ ္လည္းေကာင္း၊ စာအုပ္စာေပ ဖတ္႐ႈ႕ေလ့လာ၍ ေသာ ္လည္းေကာင္း ရရွိႏုိင္ပါသည္။

အတတ္ပညာသည္ ေကာင္းေသာ အတတ္ပညာရွိသကဲ့သုိ႔ မေကာင္းေသာ အတတ္ပညာမ်ား လည္း ရွိပါသည္။ ဤေနရာ၌ သုတဟူေသာ အတတ္ပညာသည္ ေကာင္းေသာ အတတ္ပညာကုိ ယူရပါမည္ ။ ေကာင္းေသာ အတတ္ပညာ ဆုိသည္မွာ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကုိ သိတတ္ေသာ ပညာ၊ စာေပက်မ္းဂန္တုိ႔၏ အဓိပၸါယ္မွန္ကုိသိေသာ ပညာ၊ ဒါန သီလ ဘာ၀နာတုိ႔၏ အက်ိဳးတရားကုိ သိေသာ ပညာ ေကာင္းက်ိဳးမေကာင္းက်ိဳးကုိသိေသာ ပညာ၊ အမ်ား အက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ေသာ ပညာရပ္တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

မေကာင္းေသာ အတတ္ပညာဆုိသည္မွာ ပါးနပ္သူဟုေခၚေသာ ပရိယာယ္မာယာမ်ား ေသာ ပညာ၊ သတ္နည္း ျဖတ္နည္း တုိက္ခုိက္နည္းမ်ား ကုိ သိေသာ ပညာ၊ လက္နက္တုိ႔ကုိ လုပ္တက္ေသာ ပညာတုိ႔သည္ မိမိအတြက္ အက်ိဳးရွိႏုိင္ေသာ ္လည္း သူတစ္ပါးအတြက္ အက်ိဳးမဲ့ေစႏုိင္ေသာ အတတ္ပညာမ်ား ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ မေကာင္းေသာ ပညာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ထုိမေကာင္းေသာ အတတ္ပညာမ်ား တတ္သိနားလည္ေသာ သူကုိ “လူေကာင္း တစ္ေယာက္ ”ဟု သတ္မွတ္၍ မရပါ။ ေကာင္းေသာ အတတ္ပညာမ်ား ကုိ တတ္သိနားလည္ေသာ သူကုိသာလွ်င္ “လူေကာင္း”ဟု သတ္မွတ္ရပါမည္ ။

မေကာင္းေသာ အတတ္ပညာမ်ား ျဖစ္ေသာ ပါးနပ္မႈ စသည္တုိ႔သည္ ထံုထုိင္းဖ်င္းအေသာ သူတို႔မွာ ထုိသုိ႔ေသာ အသိပညာမ်ား မရွိပါ။ ပင္ကုိယ္က ပညာဓာတ္ခံပါသူ အေတြ ႕အႀကံဳ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတမ်ား သူတုိ႔၌ သာ ရွိႏိုင္ေပသည္။

ထုိကဲ့သုိ႔ ပင္ကုိယ္ပညာဓာတ္ခံပါသူတုိ႔သည္ ေကာင္းေသာ လုပ္ငန္းကုသုိလ္လမ္း၌ အျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္ အားထုတ္စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ မေကာင္းေသာ လုပ္ငန္း အကုသုိလ္လမ္း၌ လည္း ကမ္းကုန္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ဆုိးသြမ္းၾကေပသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ပင္ကုိယ္ပညာဓာတ္ခံပါသူမ်ား သည္ လမ္းမွာ းသုိ႔ မေရာက္ေအာင္ မိမိကုိယ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းၾကရန္ လုိပါသည္။ မိဘဆရာသမားစေသာ နီးကပ္ေသာ သူမ်ား ကလည္း ထုိကဲ့သုိ႔ ပညာဓာတ္ခံပါသူမ်ား ကုိ ေကာင္းေသာ ဘက္၌ ထိပ္တန္းေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္း ေပးၾကရန္လုိပါသည္။

ပညာဓာတ္ခံသည္ ပဋိသေႏၶတည္စဥ္ကပင္ ပါလာေသာ ပညာ ျဖစ္ေပသည္။ ပညာဓာတ္ခံမပါေသာ သူသည္ ပညာမ်ား ကုိ သင္ယူရာ၌ ပင္ပင္းစြာ ႀကိဳးစားသင္ယူရၿပီး ပညာဓာတ္ခံပါသူသည္ အလြယ္တကူျဖင့္ သင္ယူ၍ ရပါသည္။ ပညာဓာတ္ခံပါသူမ်ား သည္ ေလာကီပညာမ်ား ကုိ သင္ယူရာ၌ သာ အလြယ္တကူျဖင့္ တတ္ေျမာက္သည္မဟုတ္ တရားအားထုတ္ရာ၌ လည္း စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ရေအာင္ အလြယ္တကူျဖင့္ အားထုတ္ႏုိင္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ား သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀တုိ႔၌ ပဋိသေႏၶပညာ ဓာတ္ခံပါဖုိ႔ရန္အတြက္ ယခုဘ၀ကပင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရန္ လုိပါသည္။ မည္ ကဲ့သုိ႔ အားထုတ္ရမည္ နည္းဟုဆုိေသာ ္..........

၁။ ပညာထက္ျမတ္ခ်င္သူ ျဖစ္ရမည္ ။

၂။ ပညာတုိးပြားေၾကာင္း ေရး သားထားေသာ စာအုပ္မ်ား ကုိ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ဖတ္႐ႈ႕ရမည္ ။

၃။ ပညာရွိနဲ႔ဆက္ဆံ၍ အႀကံေကာင္းမ်ား ကုိ ေမးျမန္းမွတ္သားထားရမည္ ။

၄။ သူတစ္ပါးတုိ႔အား တရားစကား ေဟာေျပာေပးရမည္ ။

၅။ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ အတတ္ပညာတုိ႔ကုိ သင္ေပးရမည္ ။

၆။ တရားေဟာဓမၼကထိကတုိ႔၏ တရားစကားကုိ ႐ုိေသစြာ နာယူမွတ္သားရမည္ ။

၇။ ဒါနေကာင္းမႈ တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ေသာ အခါတုိ႔၌ ေနာင္သံသရာ၀ယ္ ပညာရွိ ျဖစ္ရပါလုိ၏ ဟု ဆုပန္ရမည္ ။

ဤမွ်ေလာက္ျပဳလုပ္လွ်င္ ေနာင္သံသရာအတြက္ ဉာဏ္ပညာ အထံုပါ သြားပါလိမ့္မည္ ။ သုိ႔ေသာ ္ သည္ထက္မက ဉာဏ္ပညာပြင့္လင္းရန္ မိမိကုိယ္ကုိ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေနၿပီး အ၀တ္အစား၊ အိပ္ရာေနရာတုိ႔ကုိလည္း သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္ရမည္ ။ ထုိ႔ျပင္ ရဟန္းသံဃာမ်ား ကုိ လွဴဒါန္းေသာ အခါ “စာေပမ်ား ကုိ သင္ယူႏုိင္ပုိ႔ခ် ေရး သားႏုိင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ရပါေစ“ဟု စိတ္ေစတနာထားၿပီး လွဴဒါန္းရမည္ ။ တတ္ႏုိင္ပါက စာသင္တုိက္မ်ား ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျခင္း၊ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ေထာက္ပံ့ေပးျခင္းစေသာ ပညာေရး ဆုိင္ရာတုိ႔၌ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းေပးပါ။ ထုိ႔သုိ႔ ျပဳလုပ္ေသာ သူသည္ သံသရာ၀ယ္ ပဋိသေႏၶပညာဓာတ္ခံပါ ပညာရွင္ႀကီး ျဖစ္မည္ မွာ မလြဲဧကန္ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သုတဟူေသာ အတတ္ပညာသည္ လူသားတုိင္းရွိရန္ အေရး ႀကီးလွေပသည္။ လူတုိ႔ အသက္ရွင္ရန္အတြက္ ႏွလံုးသည္းမြတ္သည္ အေရး အႀကီးဆံုး ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ပစၥဳပၸန္သံသရာႏွစ္ ျဖာ ႀကီးပြားေရး အတြက္လည္း ပညာသည္ အေရး အႀကီးဆံုး ႏွလံုးသည္းပြတ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ဒါနသီလဘာ၀နာတုိ႔၏ အက်ိဳးကုိ ပညာရွိေသာ သူသည္သာ သိျမင္၍ ပညာေၾကာင့္ သာ ရရွိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ေလာက၌ အိမ္တြင္ းေရး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ သည္ မိဘတုိ႔၏ အသိအလိမၼာပညာေပၚမွာ မူတည္ေနသကဲ့သုိ႔ ထုိ႔အတူ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရန္မွာ လည္း သုတဟူေသာ အသိပညာရွိရမွသာ ျဖစ္ႏုိင္ေပလိမ့္မည္ ။ ထုိ႔ျပင္ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကုိသိေသာ အသိပညာ၊ ဒါနသီလဘာ၀နာစေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ရမည္ ဟု သိေသာ အသိပညာ၊ သူတစ္ပါးအက်ိဳးရွိေသာ အလုပ္တုိ႔ကုိလုပ္ပါက အက်ိဳးရွိ၏ ဟုသိေသာ အသိပညာ၊ သူေတာ္ ေကာင္းတုိ႔ကုိ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေကာင္းေသာ ဗဟုသုတ အတတ္ပညာမ်ား ကုိ သင္ၾကားရမည္ ဟု သိေသာ အသိပညာတုိ႔ သိရွိရန္မွာ လည္း မူလကပညာရွိမွသာ ျဖစ္ႏုိင္ေပလိမ့္မည္ ။ ထုိကဲ့သုိ႔ ပညာရွိမွသာ ေကာင္းေသာ အရာတုိ႔ကုိ လုပ္ေသာ ေၾကာင့္ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္ ။

စာဂ အဓိပၸါယ္

စာဂဆုိသည္မွာ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေသာ စိတ္ရွိရမည္ ။ တြန္႔တုိမႈ မရွိေသာ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲမႈ ရွိရမည္ ။ လွဴဒါန္းမႈ နဲ႔မျပတ္ေသာ လက္ရွိရမည္ ။ လွဴဒါန္းမႈ ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ရမည္ ။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တုိ႔ႏွင့္ ယွဥ္တြဲ မႈ ရွိရမည္ ။ ဤအခ်က္မ်ား ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူကုိ စာဂနဲ႔ျပည့္စံုေသာ သူဟူ၍ ေခၚပါသည္။

“စာဂ” စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းသည္ဆုိသည္မွာ ဒါနအမႈ ကုိ ျပဳလုပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါနကုသုိလ္ျပဳလုပ္ရာတြင္ ေစတနာဒါန ၀တၳဳဒါနဟု ႏွစ္ မ်ိဳးရွိပါသည္။ ဆြမ္းသကၤန္းစေသာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ား သည္ ၀တၳဳဒါန ျဖစ္၏ ။ ထုိ၀တၳဳမ်ား ကုိ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းလွဴဒါန္းေနေသာ အခါ မိမိ၏ စိတ္သႏၱာန္၌ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ေစတနာသည္ ေစတနာဒါန ျဖစ္ပါသည္။

မိမိလွဴဒါန္းေသာ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ကံက အက်ိဳးေပးေသာ အခါ မိမိစိတ္သႏၱာန္၌ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ေစတနာဒါနအားေလ်ာ္စြာ အက်ိဳးေက်းဇူးခံစားရပါသည္။ ဆြမ္းစေသာ လွဴဖြယ္မ်ား ႏွင့္ ရဟန္းသံဃာစေသာ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ား သည္ အလွဴဒါနကုိ ေစတနာထက္သန္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လွဴဒါန္းမႈ ျပဳလုပ္ေသာ အခါ ပစၥည္း၀တၳဳမြန္ျမတ္ေလ စိတ္ေစတနာမြန္ျမတ္ေအာင္ ထားႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဥပမာ- သာမန္႐ုိး႐ုိးဆြမ္းလွဴေသာ အခါႏွင့္ အထူးတလည္ စီမံခ်က္ျပဳတ္၍ ဆြမ္းလွဴေသာ အခါ ႏွစ္ မ်ိဳးတုိ႔တြင္ ႐ုိး႐ုိးသူမ်ား စီမံေပးေသာ ဆြမ္းကုိ အာ႐ံုျပဳရေသာ ေစတနာသည္ ကုိယ္တုိင္ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး လွဴဒါန္းရေသာ ေစတနာေလာက္ ထက္သန္ျခင္း မရွိလွေပ။

ထုိ႔ျပင္ ပစၥည္းနည္းနည္း ကုိလွဴရန္ႏွင့္ ပစၥည္းမ်ား စြာ ျဖင့္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ လွဴရန္ အားထုတ္ရာ၌ လည္း အားထုတ္မႈ လံုးလခ်င္း မတူသကဲ့သုိ႔ ေစတနာ ျဖစ္မႈ လည္း မတူညီႏုိင္ပါ။ နည္းနည္း လွဴရန္ အားထုတ္ေသာ အခါ တစ္ခဏမွ်သာ အားထုတ္ရေသာ ေၾကာင့္ မလွဴမီပစၥည္း၀တၳဳမ်ား ကုိ စုေဆာင္းစဥ္၌ ျဖစ္ေသာ ပုဗၺေစတနာ၊ လွဴဒါန္းေနေသာ အခါ၌ ျဖစ္ေသာ မုဥၥေစတနာ၊ လွဴဒါန္းၿပီးေနာက္ မိမိအလွဴကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ေသာ အပရေစတနာတုိ႔သည္ တခဏမွ်သာ ျဖစ္ရပါသည္။ မ်ားမ်ား လွဴရန္ အားထုတ္ေသာ အခါ အလွဴ၀တၳဳ မ်ား သေလာက္ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ အားထုတ္ရေသာ ေၾကာင့္ ေစတနာ ျဖစ္မႈ ကလည္း အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

သုိ႔ေသာ ္ အခ်ိဳ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သည္ အႀကီးအက်ယ္လွဴဒါန္းေနပါေသာ ္လည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာမ ျဖစ္ဘဲ လွဴဒါန္းသူမ်ား လည္း ရွိပါေသးသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ကုိ လွဴဖြယ္၀တၳဳမ်ား ၍ ေစတနာ ျဖစ္မႈ မ်ား မည္ ဟု မဆုိႏုိင္ပါ။ အခ်ိဳ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သည္ ေစတနာ ျဖစ္ေနစဥ္ လွဴရေသာ ေၾကာင့္ လွဴဖြယ္၀တၳဳနည္းေသာ ္လည္း ေစတနာ ျဖစ္မႈ မ်ား ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား လည္းရွိပါသည္။

ထုိကဲ့သုိ႔ ေစတနာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေပးလွဴေသာ စြန္႔ႀကဲမႈ ကုိ စာဂဟုေခၚႏုိင္ေသာ ္လည္း စင္ၾကယ္ေသာ စိတ္၊ တြန္႔တုိမႈ မရွိေသာ စိတ္၊ လွဴဒါန္းေပးကမ္းမႈ ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ေသာ စိတ္တုိ႔ျဖင့္ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေသာ သူကုိသာလွ်င္ စာဂနဲ႔ျပည့္စံုေသာ “လူေကာင္း”ဟု ေခၚဆုိႏုိင္ပါသည္။

စာဂနဲ႔ျပည့္စံုေသာ လူေကာင္း တစ္ေယာက္ သည္ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းရာ၌ လည္း မိမိေပးကမ္းမည္ ့ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ ေရြးခ်ယ္လွဴဒါန္းတက္ေသာ ေၾကာင့္ အက်ိဳးမ်ား စြာ ရရွိပါသည္။ ေရြးခ်ယ္တတ္ပံုမွာ မိမိလွဴမည္ ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္သည္ သီလ သမာဓိ ပညာရွိမရွိကုိၾကည့္ၿပီး လွဴဒါန္းေပးကမ္းပါသည္။ ထုိ႔အတူ သံဃာကုိ လွဴဒါန္းလွ်င္လည္း ပုဂၢိဳလ္စြဲ ဂုိဏ္းစြဲမထားဘဲ သံဃိကဒါန ျဖစ္ေအာင္ လွဴဒါန္းပါသည္။ ထုိသုိ႔လွဴဒါန္းမွသာလွ်င္ အက်ိဳးပုိ၍ မ်ား မည္ ဟု သိရွိပါသည္။

လွဴဒါန္းေပးကမ္းေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ သီလ သမာဓိ ပညာႀကီးမားေသာ ရဟန္းရွင္လူတုိ႔ကုိ လွဴဒါန္းလွ်င္ ပုိ၍ အက်ိဳးမ်ား ေပသည္။ သီလ သမာဓိ ပညာနည္းေသာ ရဟန္းရွင္လူတုိ႔ကုိ လွဴဒါန္းလွ်င္ အက်ိဳးရရွိမႈ နည္းပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အက်ိဳးမ်ား မႈ အက်ိဳးနည္းမႈ တုိ႔နဲ႔ ပတ္သတ္၍ ေပတ၀တၳဳပါဠိေတာ္ ၌ “အလွဴခံပုဂၢိဳလ္သည္ လယ္ယာနဲ႔တူ၏ ။ အလွဴရွင္တုိ႔သည္ လယ္ယာလုပ္သူနဲ႔တူ၏ ။ လွဴဖြယ္၀တၳဳမ်ား သည္ မ်ိဳးေစ့နဲ႔တူ၏ ။ ေနာင္သံသရာ၌ ရရွိမည္ ့အက်ိဳးတရားတုိ႔သည္ မ်ိဳးေစ့မွအပင္ေပၚက္၍ အသီးသီးျခင္းနဲ႔တူ၏ ”ဟု ဥပမာျဖင့္ ျပဆုိထားပါသည္။

၁။ လယ္ယာေျမေကာင္း မေကာင္းလုိက္၍ အသီးအပင္ကြာျခားသကဲ့သုိ႔ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ သီလရွိမရွိလုိက္၍ အက်ိဳးေပး ကြာျခားႏုိင္ပါသည္။

၂။ မ်ိဳးေစ့ေအာင္ မေအာင္လုိက္၍ အသီးအပင္ကြာျခားသကဲ့သုိ႔ တရားသျဖင့္ ရေသာ ပစၥည္း ဟုတ္မဟုတ္ႏွင့္ အနည္းအမ်ား ေပၚမူတည္၍ အက်ိဳးေပးကြာျခားႏုိင္ပါသည္။

၃။ လယ္ယာလုပ္သူက နားလည္မလည္၊ လံုးလ၀ီရိယ ရွိမရွိလုိက္၍ အသီးအပင္ကြာျခားသကဲ့သုိ႔ အလွဴရွင္က ယံုၾကည္ျခင္း သဒၶါတရား အျပည့္အ၀ရွိၿပီး အားတက္သေရာႏွင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္မႈ မုဥၥေစတနာ ျဖစ္မ ျဖစ္ေပၚမူတည္၍ အက်ိဳးေပးကြာျခားႏုိင္ပါသည္။

၄။ မစုိက္ပ်ိဳးမီ မ်ိဳးေစ့တုိ႔ကုိ ျပဳျပင္ျခင္းရွိမရွိလုိက္၍ အသီးအပင္ ကြာျခားသကဲ့သုိ႔ မိမိပုဗၺေစတနာ ထက္သန္ေအာင္ ျပဳမျပဳေပၚမူတည္၍ အက်ိဳးေပးကြာျခားႏုိင္ပါသည္။

၅။ မ်ိဳးေစ့စုိက္ပ်ိဳးၿပီးေနာက္ ေရေလာင္းျခင္း၊ ေပါင္းသင္းျခင္းစသည္တုိ႔ ျပဳမျပဳေပၚမူတည္၍ အသီးအပင္ကြာျခားသကဲ့သုိ႔ လွဴဒါန္းၿပီးေနာက္ မိမိျပဳေသာ ကုသုိလ္ကုိ ထပ္မံ၍ သတိရမႈ ၀မ္းေျမာက္မႈ ဟူေသာ အပရေစတနာ ျဖစ္မႈ မ ျဖစ္မႈ ေပၚမူတည္၍ အက်ိဳးေပးကြာျခားႏုိင္ပါသည္။

၆။ မ်ိဳးေစ့စုိက္ပ်ိဳးၿပီးေနာက္ ေဒါသထြက္ၿပီး အပင္မ်ား ကုိ ဖ်က္ဆီးလုိက္သကဲ့သုိ႔ လွဴဒါန္းၿပီးေနာက္ “ငါလွဴမိတာ ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္သည္”ဟု စိတ္ပ်က္မႈ ျဖစ္လွ်င္ ေစတနာပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ မိမိလွဴခဲ့ေသာ အလွဴဒါနသည္ အက်ိဳးမရဘဲ ပ်က္စီးဖြယ္ရွိပါသည္။

၇။ မ်ိဳးေစ့စုိက္ေသာ အခါ စုိက္ပ်ိဳးသင့္ေသာ အခ်ိန္ စုိက္မွသာလွ်င္ အသီးအပင္ဖြံ႕ၿဖိဳးသကဲ့သုိ႔ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္လုိအပ္ေသာ အရာ၀တၳဳကုိ လွဴတက္မွသာလွ်င္ အက်ိဳးမ်ား စြာ ရဖြယ္ရွိပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ စာဂမႈ ကုိျပဳေသာ သူသည္ အထက္ပါအခ်က္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္စံုေအာင္ လွဴဒါန္းတတ္ရန္ လုိပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ သံဃာေတာ္ မ်ား ကုိ လွဴဒါန္းရာ၌ ပုဂၢလိကဒါနအ ျဖစ္ မလွဴဒါန္းဘဲ သံဃိကဒါန ျဖစ္ေအာင္ လွဴဒါန္းတတ္ရန္လည္း လုိပါသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ စာဂနဲ႔ျပည့္စံုေသာ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ သံဃိကဒါနဆုိသည္မွာ မည္ သုိ႔မည္ ပံု လွဴဒါန္းရသနည္းဟု မသိေသးေသာ သူမ်ား အတြက္ သံဃိကဒါန ျဖစ္ေအာင္ လွဴပံုလွဴနည္းကုိ အနည္းငယ္ ေရး သားတင္ျပေပးပါမည္ ။

သံဃိကဒါန ျဖစ္ေအာင္ လွဴပံုလွဴနည္း

သံဃိကဒါနဆုိသည္မွာ သံဃာအားလံုးကုိ ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းေသာ ဒါန ျဖစ္ပါသည္။ မိမိလွဴမည္ ့ ဆြမ္းသကၤန္းစေသာ ပစၥည္းမ်ား ကုိ သာသနာေတာ္ ၌ ရွိသမွ် သံဃာအားလံုးကုိ ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းလွ်င္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ား မွအစ ပုထုဇဥ္ရဟန္းသံဃာမ်ား ပါမက်န္ သံဃာအားလံုးကုိ လွဴဒါန္းရာေရာက္ေလ၏ ။ ထုိလွဴေသာ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ား ကုိ အနီးအနားမွာ ရွိေသာ သံဃာမ်ား သံုးေဆာင္လုိ႔ ရပါသည္။ သံဃာအားလံုးကုိ ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းထားျခင္း ျဖစ္ေသာ ္လည္း သံဃာအားလံုးကုိ လုိက္ၿပီးေ၀ငွရန္ မလုိပါ။

ထုိကဲ့သုိ႔ သံဃိကဒါန ျဖစ္ေအာင္ လွဴဒါန္းရာတြင္ စိတ္ကလည္း သံဃာအားလံုးသုိ႔ညြတ္၍ လွဴဒါန္းမွသာလွ်င္ သံဃိကဒါနအစစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ႏႈတ္က သံဃႆေဒမ-သံဃာအားလံုးအား လွဴဒါန္းပါ၏ ဟု ဆုိေနပါေသာ ္လည္း စိတ္က မိမိၾကည္ညိဳေနေသာ ေက်ာင္းတုိက္သံဃာ၊ ကုိယ္ၾကည္ညိဳေနေသာ ဘုန္းႀကီးကုိသာ လွဴခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနပါက သံဃိကဒါန အစစ္မ ျဖစ္ႏုိင္ပါ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔သည္ ရဟန္းသံဃာမ်ား ကုိ မည္ သည့္ပစၥည္း၀တၳဳကုိမဆုိ လွဴဒါန္းရာ၌ ႏႈတ္ကလည္းဆုိ စိတ္ကလည္း သံဃာအားလံုးကုိ အာ႐ံုျပဳ၍ လွဴဒါန္းၾကရန္ လုိပါသည္။

စာဂနဲ႔ျပည့္စံုေသာ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ သည္ လွဴဒါန္းမႈ တုိ႔ကုိ ျပဳေသာ အခါ၌ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ၊ ျဗဟၼာခ်မ္းသာတုိ႔ကုိ မေတာင္းတပါ။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ တစ္ခုတည္းကုိသာ ရရန္အတြက္ ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းပါသည္။ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာတုိ႔သည္ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ျပဳသည့္အေလ်ာက္ အက်ိဳးတရား ခံစားရမည္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ဆုေတာင္းစရာမလုိဘဲ ျပည့္စံုေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဤကာမခ်မ္းသာတုိ႔သည္ ၀ဋ္ဒုကၡမွ မလြတ္ေျမာက္ေသး ေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း မေတာင္းတျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

စာဂနဲ႔ျပည့္စံု၍ လွဴဒါန္းပူေဇာ္သူတုိ႔သည္ ေနာင္သံသရာတုိ႔၌ ဆုေတာင္းစရာမလုိဘဲ ဧကန္ရရွိမည္ ့ အက်ိဳးတရား (၇)ပါးရွိပါသည္။ ၎တုိ႔မွာ ......

၁။ သိၾကားမင္းစည္းစိမ္၊

၂။ မာရ္နတ္စည္းစိမ္၊

၃။ ျဗဟၼာစည္းစိမ္၊

၄။ စၾကာမင္းစည္းစိမ္၊

၅။ သာ၀ကပါရမီဉာဏ္၊

၆။ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္၊

၇။ အဘိသေမၺာဓိဉာဏ္တုိ႔ကုိ အက်ိဳးတရား အားေလ်ာ္စြာ ရရွိပါသည္။

ထုိ႔ျပင္ မ်က္ေမွာ က္ တမလြန္ဘ၀တုိ႔၌ ရရွိမည္ ့ အက်ိဳးတရားမ်ား လည္း ရွိပါေသးသည္။ ယင္တုိ႔မွာ မ်က္ေမွာ က္ဘ၀၌ ..........

၁။ မ်ား စြာ ေသာ ရဟန္းရွင္လူတုိ႔၏ ခ်င္ခင္မႈ ကုိ ခံရျခင္း၊

၂။ သူေတာ္ ေကာင္းတုိ႔၏ ခ်ဥ္းကပ္မႈ ကုိ ခံရျခင္း၊

၃။ ေကာင္းေသာ ေက်ာ္ေစာသတင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ျခင္း၊

၄။ ပရိသတ္အလယ္သုိ႔ ရဲ၀င့္စြာ သြားလာရဲျခင္းစေသာ အက်ိဳးတရားမ်ား ရရွိပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေနာင္ဘ၀၌ နတ္ျပည္သုိ႔ေရာက္ရျခင္း အက်ိဳးတရားလည္း ရရွိပါလိမ့္မည္ ။

စာဂ-စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းမႈ ျပဳရာ၌ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းပံု (၃)မ်ိဳးျဖင့္ ေပးလွဴေလ့ရွိၾကပါသည္။ ယင္းတုိ႔မွာ ..........

၁။ ဒါနဒါသ-ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲသူသည္ မိမိကေကာင္းေသာ အရာ၀တၳဳတုိ႔ကုိ သံုးေဆာင္ခံစား၍ သူတစ္ပါးတုိ႔အား ေက်းကၽြန္ကဲ့သုိ႔ သေဘာထားၿပီး မေကာင္းေသာ အရာ၀တၳဳတုိ႔ကုိ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေသာ သူ။

၂။ ဒါနသဟာယ-မိမိသံုးေဆာင္ခံစားေသာ အရာ၀တၳဳကုိပင္ သူတစ္ပါးတုိ႔အား သူငယ္ခ်င္းကဲ့သုိ႔ သေဘာထားၿပီး ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေသာ သူ။

၃။ ဒါနပတိ-မိမိက သင့္ေလ်ာ္႐ံုသာ ျဖစ္ေသာ ပစၥည္း၀တၳဳတုိ႔ကုိ သံုးေဆာင္ခံစား၍ သူတစ္ပါးတုိ႔အား အရွင္သခင္ကဲ့သုိ႔ သေဘာထားၿပီး ေကာင္းမြန္ေသာ အရာ၀တၳဳတုိ႔ကုိသာ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေသာ သူတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိကဲ့သုိ႔ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲမႈ (၃)မ်ိဳးတုိ႔ျဖင့္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းတတ္ၾကရာတြင္ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရန္အတြက္ စာဂမႈ ကုိျပဳေသာ အခါ ဒါနပတိျဖင့္ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲလွဴဒါန္းရန္ လုိပါသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ ယခုဘ၀မွာ လည္း အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တုိ႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရသကဲ့သုိ႔ လွဴရေသာ မိမိတုိ႔မွာ လည္း ၀မ္းသာမႈ မ်ား ျဖစ္ၿပီး ေနာင္ဘ၀တုိ႔၌ လည္း ေကာင္းမြန္ေသာ ခ်မ္းသာသုခတုိ႔ကုိ ရရွိမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤကဲ့သုိ႔ မိမိတုိ႔သည္ စာဂ-စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းမႈ ကုိ ျပဳခဲ့မွသာလွ်င္ ျဖစ္ေလရာဘ၀တုိ႔၌ က်န္ရွိေသာ ပါရမီတုိ႔ကုိ ျဖည့္က်င့္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္ ။ ဒါန-ေကာင္းမႈ သည္ ပါရမီအားလံုးတုိ႔၏ အေျခခံ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဒါနအမႈ သည္ ပါရမီအားလံုးတုိ႔၏ အေျခခံ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ပင္ ဒါနပါရမီကုိ ေရွးဦးစြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဒါန-စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းမႈ ကုိျပဳလွ်င္ သတၱ၀ါတုိ႔ကုိ လႊမ္းမုိးအုပ္စုိးႏုိင္ပါသည္။ ေပးကမ္းေသာ သူ၏ စကားကုိ ေပးကမ္းခံရေသာ ပုဂၢိဳလ္က နားေထာင္တတ္ၾကပါသည္။ ေပးကမ္းမႈ ျပဳလွ်င္ မယဥ္ေက်းေသာ သူကုိ ယဥ္ေက်းေစႏုိင္သကဲ့သုိ႔ မုန္းသူသည္ပင္ မိမိအလုိသုိ႔ ပါလာႏုိင္ပါသည္။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖင့္ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေနရ ျခင္းသည္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းသကဲ့သုိ႔ သံသရာ၀ယ္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေပါမ်ား ေလသမွ်သည္လည္း ဒါန၏ အက်ိဳးမ်ား ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

“အူမေတာင့္မွ သီလေဆာက္တည္ႏုိင္မည္ ”ဟု ေျပာဆုိေနၾကသည့္အတုိင္း ဒါနမရွိလွ်င္ သီလပါရမီကုိ ျဖည့္က်င့္ရန္ ခဲယဥ္းပါသည္။ ထုိ႔အတူ ပညာပါရမီျဖည့္က်င့္ဖုိ႔ရာ၊ ပညာရွာဖုိ႔ရာမွာ လည္း ဒါနခ်ိဳ႕တဲ့ ပစၥည္းမဲ့သူမ်ား မွာ ျဖစ္သလုိပညာသင္ၾကား ျဖည့္က်င့္ရပါသည္။ ပစၥည္းမရွိလွ်င္ မိမိက ႐ုိး႐ုိးသားသား ေျပာေသာ စကားကုိပင္ အထင္လြဲခံရတတ္ရ၍ ခႏၱီပါရမီျဖည့္က်င့္ရန္မွာ လည္း မလြယ္ကူလွေပ။ “ဥစၥာမရွိ ကတိမတည္”ဆုိသည့္အတုိင္း ကတိသစၥာဟူေသာ သစၥာပါရမီျဖည့္ရန္လည္း ၀န္ေလးလွေပသည္။ မိမိ၌ ဥစၥာပစၥည္းမရွိ၍ မိမိထက္သာေသာ သူကုိ ျမင္လွ်င္လည္း “ကုိယ့္ထက္သာ မနာလုိ”ဆုိသည့္အတုိင္း ေတြ ႕သမွ်လူမ်ား ၊ သတၱ၀ါမ်ား ေပၚမွာ ေမတၱာပါရမီ ထားတတ္ရန္မွာ လည္း ေ၀းကြာလွေပသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒါနပါရမီသည္ ပါရမီအားလံုး၏ အေျခခံ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ ပါရမီျဖည့္စဥ္ အေလာင္းေတာ္ ဘ၀၌ ဒါနပါရမီကုိ ေရွးဦးစြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဒါန-ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္း၏ အေရး ပါပံုကုိသိေသာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ား သည္ စာဂမႈ ကုိျပဳလုပ္လွ်င္ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္႐ံုသာမက သံသရာအတြက္ပါ အက်ိဳးတရားမ်ား ကုိ ရရွိမည္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ စာဂမႈ ကုိ အၿမဲတေစ ျပဳလုပ္ၾကရန္ လုိအပ္လွပါသည္။

ပညာ၏ အဓိပၸါယ္

သူေတာ္ ေကာင္းဥစၥာ၌ ပါ၀င္ေသာ ပညာဆုိသည္မွာ .........

၁။ ခႏၶာငါးပါးတုိ႔၏ အ ျဖစ္အပ်က္ကုိသိေသာ ၀ိပႆနာပညာနဲ႔ျပည့္စံုျခင္း။

၂။ ကိေလသာအညစ္အေၾကးကင္းစင္ေသာ ၀ိပႆနာပညာ မဂ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း။

၃။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟစေသာ ကိေလသာ အတံုးအခဲမ်ား ကုိ ၿဖိဳးခြဲႏုိင္ေသာ ၀ိပႆနာပညာ မဂ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း။

၄။ ၀ဋ္ဆင္းရဲ ကိေလသာဆင္းရဲတုိ႔၏ ကုန္ရာ နိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္ေၾကာင္း ျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာပညာ မဂ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ပါ အခ်က္အလက္တုိ႔နဲ႔ ျပည့္စံု၍ ပညာရွိေသာ သူကုိ ျမတ္စြာ ဘုရားက အရိယာသူေတာ္ ေကာင္းဟူ၍ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါသည္။ ယခုေခတ္၌ ထုိပညာမ်ား ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔မွာ ရွားပါးလွပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အရိယာသူေတာ္ ေကာင္းမ်ား နည္းပါးမႈ ေၾကာင့္ ထုိပညာမ်ား နဲ႔ျပည့္စံုမွသာလွ်င္ “လူေကာင္း”ဟု သတ္မွတ္ပါက ယခုေခတ္၌ အလြန္ပင္ရွားပါးေနေသာ ေၾကာင့္ “လူေကာင္း”ဟု သတ္မွတ္ေခၚဆုိရန္ မလြယ္ကူပါ။

သုိ႔ေသာ ္လည္း ထုိပညာမ်ား ကုိ ထုိးထြင္းမသိျမင္ေပမဲ အားထုတ္ရမည္ ဟု သိေသာ ပုဂၢိဳလ္ လက္ေတြ ႕ အားထုတ္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ ယခုေခတ္၌ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ဟု သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚေနၾကပါသည္။ ၀ိပႆနာပညာ မဂ္ပညာတုိ႔၏ သေဘာလကၡဏာကုိ မသိေသာ ပုဂၢိဳလ္ တရာဘာ၀နာ အားမထုတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ အားထုတ္ရမွန္း မသိေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္ပါက သိေသာ ပုဂၢိဳလ္ အားထုတ္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ “လူေကာင္း”ဟု သတ္မွတ္ႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ ္ အထက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အဂၤါ(၆)ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုရပါမည္ ။

ထုိ၀ိပႆနာပညာ မဂ္ပညာဟူေသာ အေၾကာင္းအရာကုိ မၾကားဖူးေသးေသာ ပုဂၢိဳလ္ ၾကားဖူးေသာ ္လည္း မည္ ကဲ့သုိ႔အားထုတ္ရမည္ ဟု မသိေသးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သိရွိနားလည္၍ လုိက္နာက်င့္ႀကံၿပီး “လူေကာင္း”မ်ား ျဖစ္လာရန္အတြက္ ၀ိပႆနာပညာ မဂ္ပညာတုိ႔၏ အေၾကာင္းကုိ ေရး သားတင္ျပလုိက္ပါသည္။

၀ိပႆနာပညာ

၀ိပႆနာပညာဆုိသည္မွာ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ အၿမဲ ျဖစ္လုိက္ ပ်က္လုိက္ ျဖစ္ေနေသာ ေၾကာင့္ မၿမဲျခင္း အနိစၥ တရားပါလား။ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးအတြက္ ေန႔ညမျပတ္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနရေသာ ေၾကာင့္ ဆင္းရဲျခင္း ဒုကၡတရား ပါလား။ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ မည္ သုိ႔ပင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါေသာ ္လည္း မိမိအလုိသုိ႔ မလုိက္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္းတုိင္း ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အစုိးမရျခင္း အနတၱ့တရားပါလားဟု ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ သခၤါရတရားတုိ႔ကုိ ပညာ ဉာဏ္ျဖင့္ ရႈ႕ျခင္း၊ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ မႀကံစည္ဘဲ ျဖစ္ေပၚလာသည္ကုိ သိျခင္း၊ ပ်က္သြားသည္ကုိ သိျမင္ျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

၀ိပႆနာပညာကုိ အားထုတ္ေသာ အခါ လယ္ကတြတ္္ေပါက္၌ ငါးကုိ ေစာင့္ေနေသာ ဗ်ိဳင္းကဲ့သုိ႔ အားထုတ္ ႐ႈ႕မွတ္ရပါမည္ ။ လယ္ကတြတ္္ေပါက္၌ ငါးကုိ ေစာင့္ေနေသာ ဗ်ိဳင္းသည္ ငါးေပၚလာေအာင္လည္း မႀကံစည္ ေပၚလာသည့္ငါးကုိလည္း ေပ်ာက္သြားေအာင္ လံုးလမျပဳဘဲ ေပၚလာေသာ ငါးကုိသာ မိေအာင္ ဖမ္းသကဲ့သုိ႔ ၀ိပႆနာဉာဏ္ရေအာင္ အားထုတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ႐ုပ္နာမ္အမူအရာ သြားျခင္း ရပ္ျခင္းစေသာ ဣရိယာပုတ္တုိ႔ကုိ “သြားတယ္၊ ရပ္တယ္”စသည္ျဖင့္ မွတ္ရမည္ ။ သူ႔အလုိလုိ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ သြားျခင္း၊ ရပ္ျခင္း၊ အိပ္ျခင္း၊ စားျခင္း၊ အသက္႐ႈျခင္းစေသာ အျခင္းအရာတုိ႔ကုိ စိတ္ကသိၿပီး ဒီသြားလာလုပ္ရွား စားေသာက္ေနထုိင္ အသက္႐ႈတာေတြ ဟာ သူ႔အလုိလုိ ျဖစ္ပ်က္ေနတာပါလားဟု အဲဒီ သိေနတာေလးကုိ လုိက္၍ ႐ႈ႕မွတ္ရပါမည္ ။ ဤကဲ့သုိ႔မွတ္လွ်င္ မွတ္ေသာ အမူအရာ ႐ုပ္နာမ္မွ်ကုိသာ စိတ္ကေရာက္ေနေသာ ေၾကာင့္ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟစေသာ ကိေလသာတုိ႔ မ၀င္ႏုိင္ဘဲ ၀ိပႆနာပညာ ျဖစ္လ်က္ ရွိေနပါသည္။

ထုိ၀ိပႆနာဉာဏ္ပညာသည္ တစ္မ်ိဳးတစ္စားတည္း မဟုတ္ေပ။ အားထုတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ သႏၱာန္၌ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ျဖစ္စဥ္အားျဖင့္ (၁၀)မ်ိဳး ရွိပါသည္။

ယင္းတုိ႔မွာ ........

၁။ သမၼသနဉာဏ္-အဓိကအားျဖင့္ မိမိ၏ ခႏၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတရားတုိ႔ကုိ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ လကၡဏာယာဥ္သံုးပါးသုိ႔တင္၍ သံုးသပ္ဆင္ျခင္တက္ေသာ ဉာဏ္ပညာ။

၂။ ဥဒယဗၺယဉာဏ္-ခႏၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတရားတုိ႔၏ ဆုိင္ရာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ႐ုတ္ခနဲဆတ္ခနဲ ျဖစ္ေပၚလာပံုႏွင့္ မၾကာခင္မွာ ပင္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ပ်က္စီးသြားေသာ အ ျဖစ္အပ်က္ကုိရႈ႕ေသာ ဉာဏ္ပညာ။

၃။ ဘဂၤဉာဏ္-ခႏၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတရားတုိ႔၏ အ ျဖစ္မဖက္ အပ်က္ခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္ကုိ ရႈ႕ျမင္ေသာ ဉာဏ္ပညာ။

၄။ ဘယဉာဏ္-ခႏၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတရားတုိ႔၏ အပ်က္ကုိခ်ည္း ေတြ ႕ျမင္ေနရသျဖင့္ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႔ကုိ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေဘးႀကီးပါလားဟု ထင္ျမင္လာေသာ ဉာဏ္ပညာ။

၅။ အာဒီန၀ဉာဏ္-႐ုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႔ကုိ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေဘးႀကီးပါလားဟု ရႈ႕ျမင္ရသျဖင့္ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရ တရားတုိ႔၌ အျပစ္ဟု ထင္ျမင္လာေသာ ဉာဏ္ပညာ။

၆။ နိဗၺိဒါဉာဏ္-အျပစ္ဟု ထင္ျမင္ေနေသာ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတရားတုိ႔အေပၚ၌ မတြယ္တာ မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၿငီးေငြ႕လာေသာ ဉာဏ္ပညာ။

၇။ မုစၥိတုကမ်တာဉာဏ္-႐ုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႔အေပၚ၌ ၿငီးေငြ႕လာ၍ ထုိခႏၶာငါးပါးတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္လုိျခင္း ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဉာဏ္ပညာ။

၈။ ပဋိသခၤါရဉာဏ္-႐ုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ အေၾကာင္းတရားတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းငွါ ခႏၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတရားတုိ႔၌ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱဟု ထပ္မံ၍ ရႈ႕ျမင္ထင္ျမင္လာေသာ ဉာဏ္ပညာ။

၉။ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္-ခႏၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႔၌ ေၾကာက္ျခင္း ႏွစ္သက္္ ျခင္းကုိ မ ျဖစ္ေစဘဲ လ်စ္လ်ဴ ႐ႈ႕ႏုိင္ေသာ ဉာဏ္ပညာ။

၁၀။ အႏုေလာမဉာဏ္-ေအာက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ၀ိပႆနာဉာဏ္ပညာႏွင့္ အထက္မဂ္ခဏ၌ ရလတၱံ႔ေသာ ေဗာဓိပကၡိယတရားတုိ႔ကုိ ရရွိေအာင္ ခႏၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတရားတုိ႔ကုိ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱဟု ႐ႈ႕မွတ္ေသာ ဉာဏ္ပညာတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

မဂ္ဖုိလ္ပညာ

မဂ္ဖုိလ္ပညာဆုိသည္မွာ ဒုကၡအရိယသစၥာ၊ ဒုကၡသမုဒယအရိယသစၥာ၊ ဒုကၡနိေရာဓအရိယသစၥာ၊ ဒုကၡနိေရာဓဂါမိနီပဋိပဒါ အရိယသစၥာဟု ဆုိအပ္ေသာ သစၥာေလးပါးတရားတုိ႔ကုိ သိျမင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၁။ ဒုကၡအရိယသစၥာ-ဇာတိ ဇရာ မရဏ ေသာ က ပရိေဒ၀ ဒုကၡ ေဒါမနႆ ဥပါယာသတုိ႔သည္ ဒုကၡအရိယ သစၥာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မခ်စ္ခင္ မႏွစ္သက္္ ေသာ သူတုိ႔နဲ႔ေတြ ႕ဆံု ေပါင္းသင္းေနထုိင္ရျခင္း၊ မိမိလုိခ်င္ ျဖစ္ခ်င္ သည္ကုိ မရဘဲနဲ႔ မလုိခ်င္ မ ျဖစ္ခ်င္သည္ကုိ ျဖစ္ရျခင္းစသည္တုိ႔သည္လည္း ဒုကၡအရိယသစၥာ ျဖစ္ပါသည္။

ဇာတိ-သတၱ၀ါတုိ႔သည္ တစ္ဘၿပီး တစ္ဘ၀သုိ႔ ေျပာင္းေရြ႕ ျဖစ္ေနရျခင္း၊ အမိ၀မ္းတြင္ းသုိ႔ သက္၀င္၍ ေနရျခင္း၊ ခႏၶာကုိယ္အစရွိေသာ ကုိယ္လက္အဂၤါတုိ႔ တျဖည္းျဖည္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထင္ရွား ျဖစ္ေနရျခင္း စသည္တုိ႔ကုိ ဇာတိဟု ေခၚပါသည္။

ဇရာ-သတၱ၀ါတုိ႔၏ ခႏၶာကုိယ္မွာ ရွိေသာ ဆံပင္ျဖဴျခင္း၊ သြားက်ိဳးျခင္း၊ အသားအေရတြန္႔ျခင္း၊ ႐ုပ္တရားတုိ႔၏ တစ္ေန႔တျခား အုိမင္းရင့္ေရာ္လာျခင္း၊ မ်က္စိစေသာ ဣေျႏၵတုိ႔၏ ပ်က္စီးလာျခင္းတုိ႔ကုိ ဇရာဟု ေခၚပါသည္။

မရဏ-သတၱ၀ါတုိ႔၏ တစ္ဘ၀ဆံုး၍ ေသေၾကပ်က္စီးၿပီး စုစိစိတ္က်ျခင္းကုိ မရဏဟု ေခၚပါသည္။

ေသာ က-သတၱ၀ါတုိ႔သည္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ေတြ ႕ႀကံဳေသာ အခါ စုိးရိမ္ပူပန္ျခင္း၊ မိမိေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ အမႈ ကိစၥကုိ စုိးရိမ္ပူပန္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးတုိ႔၏ အမႈ ကိစၥကုိ စုိးရိမ္ပူပန္ျခင္း စသည္တုိ႔ကုိ ေသာ ကဟု ေခၚပါသည္။

ပရိေဒ၀- သတၱ၀ါတုိ႔သည္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းကိစၥေၾကာင့္ ငုိေၾကြးျခင္း၊ မိမိ၏ အေၾကာင္းကိစၥ ေၾကာင့္ ေသာ ္လည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးတုိ႔၏ အေၾကာင္းကိစၥေၾကာင့္ ေသာ ္လည္းေကာင္း ငုိေၾကြးျခင္း စသည္တုိ႔ကုိ ပရိေဒ၀ဟု ေခၚပါသည္။

ဒုကၡ- သတၱ၀ါတုိ႔၏ သာယာႏွစ္သက္္ ဖြယ္မရွိေသာ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ အၿမဲျပဳျပင္ေနရေသာ ဆင္းရဲျခင္းစသည္ တုိ႔ကုိ ဒုကၡဟု ေခၚပါသည္။

ေဒါမနႆ- သတၱ၀ါတုိ႔သည္ စိတ္နဲ႔အႀကိဳက္မေတြ ႕ေသာ အခါ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ မိမိ ျဖစ္ခ်င္ေသာ အမႈ ကိစၥမ်ား မ ျဖစ္ရေသာ အခါ စိတ္ဆင္းရဲရျခင္း၊ မိမိလုိခ်င္ ရခ်င္ေသာ အရာ၀တၳဳမ်ား ကုိ မရေသာ အခါ စိတ္ဆင္းရဲရျခင္း စသည္တုိ႔ကုိ ေဒါမနႆဟု ေခၚပါသည္။

ဥပါယာသ-သတၱ၀ါတုိ႔သည္ အမႈ ကိစၥကုိ ေဆာင္ရြက္ေသာ အခါ ပင္ပန္းရျခင္း၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ပ်က္စီး ဆံုး႐ႈံးမႈ မ်ား ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရေသာ အခါ ပင္ပန္းရျခင္း၊ မိမိလုပ္ခဲ့ေသာ အမႈ ကိစၥကုိ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ပင္ပန္းရျခင္း၊ သူတစ္ပါးလုပ္ခဲ့ေသာ အမႈ ကိစၥအတြက္ ပင္ပန္းရျခင္း စသည္တုိ႔ကုိ ဥပါယာသဟု ေခၚပါသည္။

၂။ ဒုကၡသမုဒယ အရိယသစၥာဆုိသည္မွာ ကာမတဏွာဟူေသာ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုတုိ႔၌ တပ္မက္ ႏွစ္သက္္ ေသာ တဏွာ၊ ဘ၀တဏွာဟူေသာ မိမိလက္ရွိ ရရွိေနေသာ ဘ၀ကုိ ႏွစ္သက္္ တပ္မက္ေသာ တဏွာ၊ ၀ိဘ၀တဏွာဟူေသာ ေနာင္ထပ္ရရွိမည္ ့ဘ၀ကုိ ႏွစ္သက္္ တပ္မက္ေသာ တဏွာတုိ႔ကုိ ဒုကၡ၏ အေၾကာင္းတရား အ ျဖစ္ အမွန္အတုိင္း သိျမင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၃။ ဒုကၡနိေရာဓ အရိယသစၥာဆုိသည္မွာ ဒုကၡသမုဒယ အရိယသစၥာ၌ ပါ၀င္ေသာ တဏွာတုိ႔ကုိ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ႏုိင္ျခင္းကုိ ဆုိလုိပါသည္။

၄။ ဒုကၡနိေရာဓဂါမိနီ ပဋိပဒါ အရိယသစၥာဆုိသည္မွာ သမၼာဒိ႒ိ၊ သမၼာသကၤပၸ၊ သမၼာ၀ါစာ၊ သမၼာကမၼႏၱ၊ သမၼာအာဇီ၀၊ သမၼာ၀ါယာမ၊ သမၼာသတိ၊ သမၼာသမာဓိဟု ဆုိအပ္ေသာ ျမတ္ေသာ အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာ မဂ္အက်င့္လမ္းကုိ က်င့္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သမၼာဒိ႒ိဆုိသည္မွာ ဒုကၡတရားတုိ႔ကုိ သိျမင္ျခင္း၊ ဒုကၡ၏ ျဖစ္ေၾကာင္းတရားတုိ႔ကုိ သိျမင္ျခင္း၊ ဒုကၡ၏ ခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္ကုိ သိျမင္ျခင္း၊ ဒုကၡခပ္သိမ္းတုိ႔၏ ေအးၿငိမ္းရာ ျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္း ျဖစ္ေသာ အက်င့္တရားတုိ႔၌ သိျမင္ျခင္းတုိ႔ကုိ ေခၚပါသည္။

သမၼာသကၤပၸဆုိသည္မွာ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုတုိ႔မွ လြတ္ကင္းေသာ အရာ၀တၳဳတုိ႔ကုိ ႀကံစည္ျခင္း၊ မိမိသူတစ္ပါး ပ်က္စီးေၾကာင္းတရားတုိ႔မွ လြတ္ကင္းသည္ကုိ ႀကံစည္ျခင္း၊ မိမိသူတစ္ပါး ညွင္းဆဲျခင္း အမႈ ကိစၥတုိ႔မွ လြတ္ကင္း ေသာ တရားတုိ႔ကုိ ႀကံစည္ျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

သမၼာ၀ါစာဆုိသည္မွာ မဟုတ္မမွန္ေသာ စကားကုိ ေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ကုန္းတုိက္စကားတုိ႔ကုိ ေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားတုိ႔ကုိ ေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ အက်ိဳးမရွိ အခ်ည္းႏွီးေသာ စကားတုိ႔ကုိ ေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္၍ မွန္ကန္သင့္ျမတ္ အက်ိဳးရွိေသာ စကားတုိ႔ကုိသာ ေျပာဆုိျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

သမၼာကမၼႏၱဆုိသည္မွာ သူတစ္ပါးအသက္ကုိ သတ္ျဖတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးတုိ႔က ၾကည္ျဖဴစြာ မေပးေသာ ပစၥည္းဥစၥာတုိ႔ကုိ ယူျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုတုိ႔၌ မတရားေသာ နည္းျဖင့္ က်င့္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

သမၼာအာဇီ၀ဆုိသည္မွာ ယုတ္မာေသာ အသက္ေမြးမႈ မွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ မဟုတ္မမွန္မွာ းယြင္းေသာ အသက္ ေမြးမႈ မွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

သမၼာ၀ါယာမဆုိသည္မွာ မ ျဖစ္ေသးေသာ ယုတ္မာေသာ အကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ မ ျဖစ္ေအာင္အားထုတ္ျခင္း၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ယုတ္မာေသာ ကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ ပယ္သတ္ႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ျခင္း၊ မ ျဖစ္ေသးေသာ ကုသုိလ္ တရားတုိ႔ကုိရရွိေအာင္ အားထုတ္ျခင္း၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ တည္ၿမဲတုိးပြားေအာင္ အားထုတ္ျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

သမၼာသတိဆုိသည္မွာ ကုိယ္တြင္ း၌ ျဖစ္ပ်က္လႈပ္ရွားေနမႈ မ်ား ၊ ေတြ ႕ထိခံစားရမႈ မ်ား ၊ စိတ္တြင္ း ျဖစ္ေပၚေနေသာ စိတ္ကူးႀကံဆခ်က္မ်ား ၊ ထုိသုိ႔ ျဖစ္ေပၚေနေသာ တရားတုိ႔ကုိ တရား႐ႈ႕မွတ္ေနျခင္းစေသာ အ ျဖစ္အပ်က္အားလံုး တုိ႔ကုိ လံု႔လျပဳ၍ ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္႐ႈ႕ေနေသာ သတိကုိ သမၼာသတိဟု ေခၚပါသည္။

သမၼာသမာဓိဆုိသည္မွာ ပထမစ်ာန္အဆင့္တြင္ ၀တၳဳကာမ၊ ကိေလသာကာမတုိ႔မွ ကင္းဆိတ္သည့္အတြက္ ကာမဂုဏ္၌ အလုိရွိျခင္း၊ မေကာင္းႀကံျခင္း၊ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ ထုိင္းမႈ ိင္းညွိဳးႏြမ္းျခင္း၊ စိတ္မၿငိမ္မသက္ ျပန္႔လြင့္ျခင္း၊ ယံုမွာ းေတြ းေတာျခင္းအစရွိေသာ နီ၀ရဏတရားတုိ႔ကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ အနည္း ငယ္ေသာ ႀကံစည္မႈ ၊ စဥ္းစားမႈ မ်ား ႏွင့္ သာ ႏွစ္ သိမ့္ခ်မ္းသာျခင္း ပီသုခကုိ ခံစား၍ ေန၏ ။

ဒုတိယစ်ာန္အဆင့္တြင္ ႀကံစည္မႈ ၊ စဥ္းစားမႈ စသည့္ ဉာဏ္လႈပ္ရွားမႈ စသည္တုိ႔ကုိ ပယ္သတ္လ်က္ စိတ္ကုိစိတ္၌ သာ စူးစုိက္ထားျခင္းအားျဖင့္ ၾကည္လင္တည္ၿငိမ္ေစလ်က္ ပီတိသုခတုိ႔ကုိ ဆက္လက္ခံစား၍ ေန၏ ။

တတိယစ်ာန္အဆင့္တြင္ ထင္ရွားစြာ ခံစားရေသာ ႏွစ္ သိမ့္မႈ ပီတိကုိပင္စြန္႔ပစ္လ်က္ စိတ္၏ ခ်မ္းသာမႈ တစ္ခုတည္းကုိသာခံစားၿပီး အညီအမွ် ႐ႈလ်က္ေန၏ ။

စတုတၳစ်ာန္အဆင့္တြင္ ခံစားမႈ အားလံံုးတုိ႔ကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္ၿပီး ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ား ကင္းၿပီး သတိရွိစြာ ေနေလ၏ ။

ဤမွန္ေသာ အားထုတ္မႈ ၊ မွန္ေသာ ေအာက္ေမ့မွတ္သားမႈ ၊ မွန္ေသာ တည္ၿငိမ္မႈ သံုးပါးသည္ စိတ္ကုိဆံုးမသည့္ သိကၡာရပ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ သမၼာသမာဓိ ္ ျဖစ္ပါသည္။

အထက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ တရားမ်ား သည္ မဂ္ဖုိလ္ပညာ၏ သေဘာတရားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထုိမဂ္ဖုိလ္ပညာ တုိ႔ကုိ အမွန္အတုိင္းေကာင္းစြာ သိျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ဒုကၡခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းရာအမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္ကုိ ဧကန္ ေရာက္ရွိမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ား သည္ နိဗၺာန္ေရႊျပည္ျမတ္ကုိ ယခုဘ၀မွာ ရရွိေအာင္ အားမထုတ္ႏုိင္လွ်င္ေသာ ္မွ ေနာင္ဘ၀မွာ ရရွိရန္အတြက္ ၀ိပႆနာပညာ၊ မဂ္ပညာမ်ား ကုိ တတ္သိနားလည္ေအာင္ ေလ့လာမွတ္သားၿပီး က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၾကရန္ လုိပါသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ လူ ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ေသာ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။

ယခုအခါ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျပည့္စံုရမည္ ့ သူေတာ္ ေကာင္းဥစၥာ(၇)ပါး၏ အက်ယ္အဓိပၸါယ္ကုိ ဖြင့္ဆုိျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ထုိသူေတာ္ ေကာင္းဥစၥာ(၇)ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုလွ်င္ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္႐ံုသာမက အရိယာသူေတာ္ ေကာင္းဟုပင္ ေခၚေ၀ၚႏုိင္ေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶက “သုပၸဗုဒၶကု႒ိလူႏူ၀တၳဳ”တြင္ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါသည္။ ထုိသုိ႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ေသာ သုပၸဗုဒၶကု႒ိလူႏူ၀တၳဳကုိ ေနာက္တစ္ပါတ္တြင္ ဆက္လက္ေရး သားတင္ျပေပးပါမည္ ။ ခုေတာ့ ဒီမွ်နဲ႔ပဲ နားပါရေစ။

သုပၸဗုဒၶကု႒ိလူႏူ၀တၳဳ

သုပၸဗုဒၶသည္ ခႏၶာကုိယ္ႏူေနေသာ ေၾကာင့္ အစားအေသာက္တုိ႔ကုိ လုိက္လံရွာေဖြေတာင္းရန္၍ စားေသာက္ရေသာ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ တစ္ေန႔တြင္ အစာအာဟာရတုိ႔ကုိ လွည့္လည္ေတာင္းရမ္းရန္ သြားေသာ အခါ ျမတ္စြာ ဘုရား တရားေဟာၾကားေသာ ေနရာသုိ႔ ေရာက္သြားေလ၏ ။ ထုိအခါ သူသည္ လူအေပါင္း စုေ၀းေနသည္ကုိျမင္၍ “ဤသူေတာ္ ေကာင္းမ်ား စုေ၀းရာအရပ္သုိ႔ သြားပါက တစ္စံုတစ္ခုေသာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ကုိ ရႏုိင္ေပအံ့”ဟု ႀကံၿပီးလွ်င္ ထုိလူစုေ၀းရာအရပ္သုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္ေလ၏ ။

ထုိေနရာသုိ႔ ေရာက္ေသာ အခါ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကုိျမင္လွ်င္ ေၾသာ္-“ငါသည္ကား လူအမ်ား တုိ႔ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ား ကုိ စီမံေသာ အရပ္ဟုထင္၍ လာခဲ့၏ ။ ဤေနရာသည္ ျမတ္စြာ ဘုရားတရားေဟာေသာ ေနရာပါလား။ သုိ႔ေသာ ္လည္း ငါသည္ ျမတ္စြာ ဘုရားေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ ကုိ မွတ္သားမိေအာင္ နာဦးမည္ ”ဟု ႀကံစည္ၿပီးလွ်င္ ပရိသတ္အစြန္႔အဖ်ား၌ ေနလွ်က္ တရားေတာ္ ကုိ ရုိေသစြာ နာယူေလ၏ ။

ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္သည္ တရားေဟာေတာ္ မူရင္း ကၽြတ္ထုိက္ေသာ သတၱ၀ါကုိ ၾကည့္သည္ရွိေသာ ္ ပရိသတ္အစြန္႔အဖ်ား၌ ေန၍ ရုိေသစြာ တရားနာၾကားေနေသာ သုပၸဗုဒၶလူႏူကုိ ျမင္ေတာ္ မူေလ၏ ။

တရားေဟာၾကားၿပီးသည္ရွိေသာ ္ သုပၸဗုဒၶလူႏူသည္ ေသာ တာပတၱိဖုိလ္တည္ေလ၏ ။ သုပၸဗုဒၶလူႏူသည္ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္အား မိမိရအပ္ေသာ တရားထူးကုိ ေလွ်ာက္ထားခ်င္ေသာ ္လည္း ပရိတ္သတ္အလယ္သုိ႔ ၀င္ျခင္းငွါ မ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ ေၾကာင့္ ျမတ္စြာ ဘုရားေက်ာင္းသုိ႔ ၾကြေတာ္ မူေသာ အခါမွ ေနာက္ကလုိက္သြားေလ၏ ။

ထုိအခါ သိၾကားမင္းသည္ သုပၸဗုဒၶလူႏူ၏ တရားသိျမင္မႈ ကုိ စူးစမ္းလုိ၍ သုပၸဗုဒၶလာေသာ လမ္းကေစာင့္လ်က္ သုပၸဗုဒၶေရာက္လာေသာ အခါတြင္ “သုပၸဗုဒၶ-သင္သည္ လူ႔ေဘာင္လူ႔ေလာက၌ ဆင္းရဲစြာ ျဖင့္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ ေနရေသာ သူ ျဖစ္၏ ။ သုိ႔ ျဖစ္၍ သင့္အား ငါသည္ မေရမတြက္ႏုိင္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာတုိ႔ကုိ ေပးမည္ ။ သင္သည္ ျမတ္စြာ ဘုရားအား ဘုရားမဟုတ္၊ တရားေတာ္ အား တရားမဟုတ္၊ သံဃာအား သံဃာမဟုတ္၊ ဘုရား တရား သံဃာျဖင့္ ငါ့အား အက်ိဳးမရွိ”ဟူ၍ ေျပာဆုိပါဟု ခုိင္းေလ၏ ။

ထုိအခါ သုပၸဗုဒၶသည္ “အသင္သည္ အဘယ္သူနည္း”ဟု ေမးေသာ အခါ ငါသည္ “သိၾကားမင္း ျဖစ္ေပ၏ ”ဟု သိၾကားမင္းက ျပန္ေျပာေလ၏ ။ သုပၸဗုဒၶသည္ သိၾကားမင္းအား အသင္သည္ အလြန္မုိက္မဲ့သူ အရွက္မရွိေသာ သူ ျဖစ္၏ ။ အသင္ကဲ့သုိ႔ ဘုရား တရား သံဃာကုိ ေစာ္ကားေသာ မုိက္မဲ့ေသာ သိၾကားမင္းနဲ႔ ငါသည္ စကားေျပာဆုိျခင္းငွါ မသင့္ေလ်ာ္။

အသင္သိၾကားမင္းက ငါ့အား ဆင္းရဲသူဟု မွတ္ထင္ေန၏ ။ ငါသည္ ဆင္းရဲသူမဟုတ္။ ငါသည္ ခ်မ္းသာမႈ မွန္သမွ်တုိ႔တြင္ အမြန္ျမတ္ဆံုး ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာကုိ ရရွိသူ ျဖစ္၏ ။

ငါ့မွာ ရတနာသံုးတန္ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးတုိ႔ကုိ ယံုၾကည္ေသာ သဒၶါတရား၊ ကုိယ့္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္ျခင္း စာရိတၱသီလႏွင့္ မေကာင္းမႈ တုိ႔ကုိ မျပဳလုပ္မိေအာင္ ေစာင့္ထိန္းျခင္း ၀ါရိတၱသီလတုိ႔ျဖင့္ ျပည့္စံုေသာ သီလတရား၊ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္းဟိရီတရား၊ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရမွာ ေၾကာက္ျခင္း ၾသတၱပၸတရား၊ ေကာင္းေသာ အၾကားအျမင္ရွိျခင္း သုတတရား၊ စြမ္းႏုိင္သမွ် စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းျခင္း စာဂတရား၊ အမွန္ကုိ သိျမင္ျခင္း ပညာတရား တည္းဟူေသာ သူေတာ္ ေကာင္းဥစၥာ(၇)ပါးတုိ႔သည္ ထင္ရွားရွိကုန္၏ ။

ထုိသူေတာ္ ေကာင္းဥစၥာ(၇)ပါးနဲ႔ျပည့္စံုေသာ ေယာက်ာ္းမိန္းမတုိ႔ကုိ ဆင္းရဲေသာ သူ မဟုတ္ဟူ၍ ဘုရား ပေစၥကဗုဒၶါအစရွိေသာ သူေတာ္ ေကာင္းပညာရွိတုိ႔သည္ သတ္မွတ္ၾကကုန္၏ ဟု ေျပာဆုိေလ၏ ။

သိၾကားမင္းသည္ သုပၸဗုဒၶလူႏူ၏ စကားကုိၾကားလွ်င္ ျမတ္စြာ ဘုရားထံသုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ သြားေရာက္ၿပီး အေၾကာင္းစံုကုိ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားေလ၏ ။ ထုိအခါ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က သင္ကဲ့သုိ႔ေသာ သိၾကားမင္းတုိ႔သည္ ပစၥည္းဥစၥာကုိ ေပး၍ ေသာ ္လည္းေကာင္း သတ္လွ်င္ေသာ ္လည္းေကာင္း “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ၏ အရည္အခ်င္းတုိ႔နဲ႔ ျပည့္စံုေသာ သုပၸဗုဒၶလူႏူသည္ ဘုရား တရား သံဃာကုိ ပစ္ပယ္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္ မူေလ၏ ။

အထက္ပါသာဓကကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူေတာ္ ေကာင္းဥစၥာ(၇)ပါးနဲ႔ျပည့္စံုေသာ သူကုိ မည္ ကဲ့သုိ႔ေသာ ဥစၥာ၊ မည္ ကဲ့သုိ႔ေသာ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ မ်ား ျဖင့္ စည္း႐ံုးၿပီး ရတနာသံုးပါး ကံ ကံ၏ အက်ိဳးတရားစသည္တုိ႔ကုိ ယံုၾကည္မႈ ပ်က္ျပားေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ား သည္ သူေတာ္ ေကာင္းဥစၥာ(၇)ပါး တည္းဟူေသာ ခ်မ္းသာအစစ္ အမွန္တုိ႔နဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ၾကရန္ လုိပါသည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာႏြယ္၀င္မ်ား သည္ ဘာသာျခားတုိ႔၏ ဖ်ားေယာင္းမႈ ကုိခံရၿပီး ဘာသာအယူ၀ါဒ ေျပာင္းသြား သည္မွာ ဤသူေတာ္ ေကာင္းဥစၥာ(၇)ပါးနဲ႔ မျပည့္စံုေသာ ေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာသာအယူ၀ါဒ ေျပာင္းသြား ေသာ သူမ်ား ကုိ ေလ့လာၾကည့္ေသာ အခါ ရတနာသံုးပါး ကံ ကံ၏ အက်ိဳးတရားဂုဏ္ေက်းဇူးတုိ႔ကုိ ယံုၾကည္မႈ ရွိေသာ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ၏ အရည္အခ်င္းမ်ား နဲ႔ မျပည့္စံုေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ စီးပြားေရး ေၾကာင့္ လည္း ေကာင္း၊ ကိေလသာတဏွာေလာဘေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ဘာသာ ေျပာင္းသြား ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အကယ္၍ သူတုိ႔၏ သႏၱာန္၌ “လူေကာင္း”အရည္အခ်င္းမ်ား ရွိခဲ့ေသာ ္ သုပၸဗုဒၶေျပာေသာ စကားကဲ့သုိ႔ မိမိမွာ အခ်မ္းသာဆံုး ျဖစ္ေသာ သူေတာ္ ေကာင္းဥစၥာ(၇)ပါးရွိ၍ ေလာကီဥစၥာမ်ား ႏွင့္ လဲလွယ္ရန္ မ ျဖစ္ႏုိင္ပါ။

သုိ႔ ျဖစ္၍ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ား သည္ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္၊ လူေကာင္းအရည္အခ်င္းမ်ား ႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ၾကရန္ လုိပါသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာႏွစ္ ျဖာေသာ အက်ိဳးတုိ႔ကုိ ေကာင္းစြာ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီးလွ်င္ မ်က္ေမွာ က္ တမလြန္တုိ႔၌ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ား ကုိ ခံစားရ ပါလိမ့္မည္ ။

ယခုေခတ္၌ “လူေကာင္း”နည္းပါးၿပီး “လူေကာင္း”ဟု ဟန္ေဆာင္ၿပီး လိမ္လည္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ ေပါမ်ား လွပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “လူေကာင္း”ဟု ဟန္ေဆာင္ၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ကုိ “လူေကာင္း”ဟုတ္ မဟုတ္ စိစစ္တက္ရန္အတြက္ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ၏ အေပၚယံလကၡဏာမ်ား ကုိ ေရး သားတင္ျပလုိက္ပါသည္။

၁။ အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လံုး မိခင္ ဖခင္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ကုိ ႐ုိေသစြာ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးျခင္း။

၂။ အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လံုး မိမိထက္ အသက္သိကၡာႀကီးသူမ်ား ကုိ ႐ုိေသေလးစြာ ျဖင့္ ျပဳမႈ ဆက္ဆံျခင္း။

၃။ အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လံုး သာယာခ်ိဳၿမိန္ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ စကားတုိ႔ကုိသာ ေျပာဆုိျခင္း။

၄။ အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လံုး ကုန္းတုိက္စကား မေျပာဆုိျခင္း။

၅။ အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လံုး ၀န္တုိမႈ ကင္းစြာ ျဖင့္ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းေလ့ရွိျခင္း။

၆။ အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လံုး သီလလံုၿခံဳျခင္း။

၇။ အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လံုး အၾကားအျမင္ ဉာဏ္ပညာရွိၿပီး မွာ းယြင္းေသာ အျပဳအမႈ မ်ား မျပဳလုပ္ျခင္း စသည္တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ပါ အခ်က္အလက္တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုမႈ ရွိမရွိကုိၾကည့္၍ ေသာ ္လည္းေကာင္း၊ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျပည့္စံုရမည္ ့ အခ်က္အလက္တုိ႔ ရွိမရွိကုိ ၾကည့္၍ ေသာ ္လည္းေကာင္း “လူေကာင္း”ဟုတ္ မဟုတ္ သိႏုိင္ပါသည္။

“လူေကာင္းအစစ္အမွန္နဲ႔ ေပါင္းေဖာ္ပါက လူေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္ ”ဟု ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့ ေသာ မဂၤလာသုတ္လာ “လူဆုိးႏွင့္ မေပါင္းနဲ႔ လူေကာင္းပညာရွိႏွင့္ ေပါင္းသင္းပါ”ဟူေသာ စကားတုိ႔ကုိ လူတုိင္းေျပာဆုိေနၾကပါေသာ ္လည္း လူေကာင္းဆုိတာ မည္ ကဲ့သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ လူေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္လွ်င္ မည္ ကဲ့သုိ႔ေသာ အက်ိဳးတရားရရွိသည္ဟူေသာ အခ်က္တုိ႔ကုိ ေသခ်ာက်နစြာ မသိေသးေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔က မ်ား ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ရျခင္း၏ အက်ိဳးတရားမ်ား ကုိ ေရး သားတင္ျပလုိက္ပါသည္။ လူေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ေသာ သူသည္.........

၁။ လူေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရျခင္း။

၂။ အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာရွိေသာ သူ ျဖစ္ရျခင္း။

၃။ စုိးရိမ္ပူပင္ေသာ က ကင္းရျခင္း။

၄။ ေဆြမ်ိဳး ပရိတ္သတ္အလယ္ တင့္တယ္စြာ ေနရျခင္း။

၅။ နတ္ျပည္သုိ႔ ေရာက္ရျခင္း။

၆။ နတ္ျပည္၌ ၾကာျမင့္စြာ အၿမဲတည္ေနရျခင္း။

၇။ ဒုကၡအေပါင္းမွ ကင္းလြတ္ရျခင္းစေသာ အက်ိဳးတုိ႔ကုိ ရရွိသည့္အျပင္ လူေကာင္း တစ္ေယာက္ ၏ တရားမ်ား ကုိ က်င့္ႀကံအားထုတ္ပါက ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လ်င္ျမန္စြာ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ျခင္းဟူေသာ အက်ိဳးတရားမ်ား ကုိ ရရွိပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ား သည္ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္ၿပီး “လူေကာင္း”မ်ား နဲ႔သာ ေပါင္းသင္းပါက လုိအပ္ေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ကုိ ရရွိမွာ ေသခ်ာပါသည္။

ထုိ႔ျပင္ မ်က္ေမွာ က္တမလြန္အတြက္ အက်ိဳးရွိေသာ လုပ္ငန္းတုိ႔ကုိ လုပ္ေဆာင္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ႏုိင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ သုိ႔ ျဖစ္၍ ဤေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အခ်က္အလက္တုိ႔ကုိ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္က်င့္ႀကံၾကၿပီး “လူေကာင္း”မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစဟု ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလ်က္ “လူေတာ္ လူေကာင္း”ေခါင္းစဥ္ကုိ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါရေစ။

အေမွာ င္ႏွင့္ အလင္းေဆာင္ေသာ ကမၻာေလာကႀကီးအတြင္ း၀ယ္ အေကာင္းႏွင့္ အဆုိး အယုတ္ႏွင့္ အျမတ္၊ လူဆုိးလူမုိက္ႏွင့္ လူေတာ္ လူေကာင္းတုိ႔သည္ ဒြန္တြဲ ေနၾက၏ ။ မ်က္ေမွာ က္ေခတ္ ဆုတ္ကပ္ကာလတြင္ လူဆုိးလူမုိက္မ်ား ထြန္းကား၍ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ ဒုနဲ႔ေဒးေပါမ်ား လွပါသည္။ “လူေတာ္ လူေကာင္း”တုိ႔မွာ မူ လြန္စြာ ရွားပါးေသာ ေခတ္ကာလ ျဖစ္ပါသည္။

“အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမက”ဆုိသကဲ့သုိ႔ လူသားတုိ႔သည္ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆုိး လူေတာ္ လူေကာင္းစသည္တုိ႔ကုိ ခြဲျခားနားလည္ရန္ လုိေပသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ခြဲျခားနားမလည္ပါက လူဆုိးလူမုိက္မ်ား ႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္မိကာ ဘ၀ႏြံနစ္ၾကရေပမည္ ။ လူဆုိးလူမုိက္ဆုိသည္မွာ ေမြးရာပါ မဟုတ္သကဲ့သုိ႔ ဦးခ်ိဳပါေသာ လူလည္း မဟုတ္ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္၏ သြန္သင္ဆံုးမမႈ ေပၚေတြ င္ မူတည္၍ “လူဆုိးလူမုိက္ လူေတာ္ လူေကာင္း”ဟု ျဖစ္လာၾကရေပသည္။

“အတုျမင္အတက္သင္”ေနၾကသည့္ လူ႔ေလာကီနယ္ပင္တြင္ “ပတၱျမားစစ္၍ ႏြံမနစ္ေသာ ္လည္း ႏြံႏွင့္ အပတ္ခံရပါက ပတၱျမား၏ တန္ဖုိး ယုတ္ေလ်ာ့သြားသကဲ့သုိ႔” တန္ဖုိးရွိေသာ လူ႔ဘ၀ကုိရရွိေနၿပီး “လူေတာ္ လူေကာင္း” မ ျဖစ္ဘဲ လူဆုိးလူမုိက္ ျဖစ္မည္ ဆုိလွ်င္ လူသားတုိ႔ကုိ အက်ိဳးမျပဳ၊ မိဘစေသာ ပတ္၀န္က်င္ကုိလည္း အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္မေပးေသာ ေၾကာင့္ လူ ျဖစ္ရက်ိဳးမနပ္ေသာ လူတစ္ ေယာက္ ျဖစ္၍ ဘ၀တစ္ခုလံုးဆံုး႐ံႈးၿပီး သံသရာတြင္ လည္း ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္ ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ “လူေတာ္ လူေကာင္း”သေဘာလကၡဏာ အရည္အခ်င္းတုိ႔ကုိ မီးေမာင္းထုိးျပေသာ စာေရး သူ၏ ေဆာင္းပါးကုိ ဖတ္႐ႈ႕ၿပီး လုိက္နာက်င့္သံုးမည္ ဆုိလွ်င္ မိမိတုိ႔ဘ၀သည္ “အေမွာ င္မသန္း ေဘးဘ်မ္းမခဘဲ” ေအးခ်မ္းလွပေသာ ဘ၀ကုိပုိင္ဆုိင္ၿပီး သံသရာတြင္ လည္း အခက္အခဲမရွိ လြယ္ကူစြာ ျဖင့္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ပါလိမ့္မည္ ။

ဤေဆာင္းပါးသည္ ေလာကႀကီးတြင္ ခရီးႏွင္ၾကမည္ ့ လူသားအာလံုးတို႔အတြက္ လုိအပ္ေသာ ကြက္လပ္ကုိ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက အုပ္တစ္ခ်ပ္သဲတစ္ပြင့္အ ျဖစ္ ျဖည့္ဆည္းေပး လိမ့္မည္ ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ အခ်ိန္ကာလအပုိင္းအျခားကာလအတြင္ းမွာ ေရး သားေဖာ္ျပရျခင္း ေၾကာင့္ အရည္အေသြးမီ မွတ္ေက်ာက္တင္ႏုိင္ေသာ ေဆာင္းပါးဟု မဆုိႏုိင္ပါ။ သဘာ၀နိယာမ သေဘာအရ အမွာ းတစ္စံုတစ္ရာ ေတြ ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ အမွာ းေတြ ႕မည္ ဆုိလွ်င္ ပညာရွိပီသစြာ ျဖင့္ ျပင္ဆင္၍ ဖတ္ၾကေစလုိပါသည္။

စာေရး သူေရး သားေသာ “လူေတာ္ လူေကာင္း”အမည္ ရွိေသာ ေဆာင္းပါးသည္ အၿပီးဆံုးတုိင္ ေရာက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဤေဆာင္းပါးကုိ ေရး သားရာ၌ အသိဉာဏ္ပညာဗဟုသုတ ႏုနယ္ေသး၍ စာေပ အေရး အသားပုိင္းတုိ႔ မကၽြမ္းက်င္ေသးသည့္အေလ်ာက္ အခက္ခဲမ်ား စြာ နဲ႔ ရင္ဆုိင္ၿပီး ေရး သားခဲ့ရ ပါသည္။

စာေရး သူသည္ လူသားတုိ႔အား “လူေတာ္ လူေကာင္း”မ်ား ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ဆႏၵျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကုိ ေရး သားတင္ျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စာေရး သူ၏ ဆႏၵကုိ လူသားအားလံုးေသာ ္လည္းေကာင္း၊ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ ေသာ ္လည္းေကာင္း သေဘာေပါက္နားလည္ၿပီး လုိက္နာက်င့္သံုးေဆာင္ရြက္ မည္ ဆုိလွ်င္ စာေရး သူပင္ပန္းရက်ိဳး နပ္ပါသည္။

ထုိ႔ျပင္ စာေရး သူတင္ျပေသာ “လူေတာ္ လူေကာင္း”တုိ႔သည္ မ်က္ေမွာ က္ဘ၀၌ ေတြ ႕ႀကံဳရမည္ ့ ေဘးဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳး သံသရာ၌ ရင္ဆုိင္ရမည္ ့ ဆင္းရဲအမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔မွ ကင္းေ၀းၿပီးလွ်င္ မိမိတုိ႔အလုိရွိရာပန္းတုိင္ကုိ ဧကန္ေရာက္ရွိပါလိမ့္မည္ ။ ထုိသုိ႔ေသာ အက်ိဳးတရားမ်ား ကုိ ရရွိႏုိင္ရန္အတြက္ အားလံုးေသာ လူသားမ်ား သည္ “လူေတာ္ လူေကာင္း”မ်ား ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါဟု ဆႏၵျပဳရင္း စာေရး သူ၏ “လူေတာ္ လူေကာင္း”ေဆာင္းပါးကုိ အဆံုးနိဂံုးကမၺည္းသတ္လုိက္ပါသည္။

ဆႏၵမြန္

လူတုိ႔နားတြင္ ၊ မုိက္မလင္းကုိ

၀င္း၀င္းထြန္းၿငီး၊ ဉာဏ္ဆီမီးျဖင့္

ေမွာ င္းႀကီးကင္းေပ်ာက္၊ ငါ့စာေရာက္က

ငါ့ေအာက္ပညာ၊ ႏုေသးစြာ သား

သမၻာမျပန္႔၊ အလူအ၀ွန္႔အား

စိတ္ျပားပညာ၊ ပြားပါစိမ့္မည္

သည္သုိ႔ရည္၍ ...............။

ရွင္မဟာရ႒သာရ

လူေတာ္ လူေကာင္း

ပညာျပည့္၀၊ ႏွလံုးလွက

ဘ၀ဤခါ၊ သံသရာ၀ယ္

ေ၀ျဖာေကာင္းက်ိဳး၊ စည္ပင္ၿဖိဳးလိမ့္

အက်ိဳးဂုဏ္အင္၊ ၿဖိဳးစံုလင္ဖုိ႔

မေမွ်ာ္အက်ိဳး၊ အ႐ုိးဂုဏ္တင္

၀န္းက်င္အေပါင္း၊ ခ်ီးမြမ္းေရွာင္းသည့္

လူေတာ္ လူေကာင္း ျဖစ္ၾကပါေစေသာ ္.......။